Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
ตึกสูงตระหง่านตรงหน้า ร่างสูงโปร่งถอนหายใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพาตนเองขึ้นลิฟท์แก้วไปยังชั้นที่ตนต้องการ ยูชอนยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเองเสียนาน แม้ว่าพนักงานสาวจะเอ่ยต้อนรับหรือทักทายสักกี่ครา หากแต่เสียงเหล่านั้นกลับไม่ได้เข้าหูของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
“คุณคะ...ไม่ทราบว่าจองไว้กี่ที่คะ?”เมื่อด้วยหน้าที่แล้วหญิงสาวยังคงตามตื้อไม่เลิก ก็ลูกค้าที่นี่มีแต่ระดับวีไอพีกันทั้งนั้น การที่จะนั่งทานอาหารสุดหรูของภัตตคารก็ใช่ว่าจะจองกันได้ง่ายๆซะที่ไหน การเปิดจองจึงต้องมีการมัดจำและโทรจองกันข้ามปีเลยทีเดียว ส่วนเรื่องราคาก็ใช่ว่าจะถูกแต่กลับแพงชนิดที่ว่าถ้าไม่รวยจริงก็อย่าได้หวัง แบบนี้การต้อนรับจึงเป็นจุดสำคัญอีกอย่างหนึ่งเลยก็ว่าได้ เสียงเรียกของพนักงานสาวที่ลอยมาให้ได้ยิน ชายหนุ่มเพียงแค่เปรยตามองด้วยสีหน้านิ่งเฉยก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ”ว่าแล้วเธอก็เดินออกเดินนำร่างโปร่งไปยังที่หมาย ก่อนจะผายมือไปยังโต๊ะสุดหรูสำหรับแขกพิเศษจำนวนสองที่นั่ง
“ขอบคุณครับ”เสียงทุ่มยังคงรักษาความนิ่งสงบ
“ยินดีค่ะ”เธอกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะก้มหัวให้อีกครั้ง
วิวภายนอกกระจกบานใสในยามพลบค่ำแบบนี้ ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มตัดกับแสงสีส้มทองของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าและอีกไม่นานการเริ่มต้นส่องแสงเป็นประกายสุดสวยของหมู่ดารารายก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หมู่ดาวหลากหลายขนาดที่จะแต่งแต้มท้องฟ้าของค่ำคืนให้สวยงามยิ่งขึ้น เมื่อทอดมองออกไปภายนอก บรรยากาศเหล่านี้พอจะทำให้จิตใจของคนที่เอาแต่ครุ่นคิดมานานได้สงบลงบ้าง แต่ก็ไม่วายเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออยู่เสมอๆ
ทำไมป่านนี้จุนซูยังไม่มาอีก!
~ Flesh black ~
ร่างสูงโปร่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวนุ่ม จอ LCD ขนาดยักษ์ไม่ได้ช่วยเรียกความสนใจจากยูชอนได้เลย หากมองไกลๆดูเหมือนเจ้าของห้องกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับหนังบู๊สุดระห่ำ แต่เปล่าเลย..หากมองดูดีๆแล้วสายตาที่มีแต่ความว่างเปล่าของชายหนุ่มไม่ได้บอกแบบนั้น เหมือนกับเจ้าตัวกำลังมีเรื่องให้คบคิด...เรื่องที่กำลังกังวล
“หนังสนุกมั้ยจ๊ะ?”นายองเดินถือถาดที่มีแก้วนมสีขาวขุ่น ไอของมันบ่งบอกถึงอุณหภูมิความร้อนได้เป็นอย่างดีและขนมของโปรดลูกชายคนโตของตระกูล พลันภาพในวันวานเก่าๆระหว่างเขากับจุนซูก็ฉายชัดขึ้นภายในจิตใจ ภาพที่จุนซูเดินเข้ามาเช็ดคราบนมสีขุ่นจากริมฝีปากของเขาด้วยปากของจุนซูเอง บางทียูชอนยังคิดเลยว่าจุนซูถึงจะเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลกแต่การแสดงออกที่ไม่ได้เป็นการเสแสร้งนั้นมันแฝงไปด้วยความเร่าร้อน จนบางทีตัวเค้าแทบลืมหายใจไปเลย...
“มะ...ม๊าถามผมว่าอะไรนะฮะ?”หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้กับคนใจลอยก่อนจะเอ่ยถามประโยคเดิมอีกครั้ง
“คุณม๊าถามลูกว่า ดูหนังสนุกมั้ยจ๊ะ^^?”
“เอ่อ...ฮ่าๆ...ไม่รู้สิฮะ ผมไม่ได้ดูมันเลย แค่เปิดมันไว้เฉยๆ”ใช่..ยูชอนไม่ได้ใส่ใจกับจอสี่เหลี่ยมตรงหน้านี้เลยสักนิด เขาเปิดมันไว้ทำลายความเงียบเหงารอบๆตัวก็เท่านั้น บรรยากาศแบบนี้บอกตามว่ายูชอนไม่ชินเอาเสียเลย เพราะตั้งแต่ที่คบกับจุนซูก็จะมีเสียงเจื้อแจ้วคอยคุยนู่นคุยนี่ให้ฟังตลอดเวลา ไหนจะเสียงหัวเราะที่ไม่เหมือนใคร เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของจุนซูเค้าเลยล่ะ คิดแล้วผมก็มักจะยิ้มออกมาทุกครั้งไปเพราะความน่ารักของจุนซูไม่เคยมีที่สิ้นสุดจริงๆ นายองยืนมองยูชอนที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือหนาประสานเข้าหากันแน่น ทำให้คนเป็นแม่อดแปลกใจกับท่าทางแบบนี้ไม่ได้
“ยู...ยูชอนลูก...?”
“..............”
“ปาร์ค ยูชอน!!!”
“คะ...ครับม๊า?”ยกมือขึ้นลูบหน้าอกตัวเองด้วยความตกใจ นายองส่งภาชนะทรงสูงไปให้ ยูชอนรับมันไว้ก่อนจะยกขึ้นมาดื่มอย่างไม่เร่งรีบ
“ท่าทางแบบนี้...อย่าบอกนะว่าลูกกำลังคิดถึงหนูจุนซูอยู่น่ะ?”การคาดเดาของเธอไม่เคยผิดพลาดจริงๆ
“ก็นิดหน่อยน่ะฮะ”ยูชอนตอบแบบเขินๆ
“แบบนี้คุณม๊าว่าไม่นิดหน่อยแล้วล่ะม้างงง”
“ถ้าคิดถึงเค้า แล้วทำไมไม่ไปหาเค้าล่ะ?”ความจริงแล้วถ้าไม่ติดว่าจุนซูกำลังสอบปลายภาคอยู่ล่ะก็ เค้าก็คงจะไปรับเอาคนตัวเล็กนุ่มนิ่มมานอนกอดทุกคืน แต่นั่นก็ได้เป็นเพียงสิ่งที่คิดเอาไว้เท่านั้นเพราะตอนนี้จุนซูเรียนหนักมาก ยูชอนทำได้แค่ไปรับและไปส่งจุนซูกลับบ้าน อยากให้คนตัวเล็กมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง จะได้มีสมาธิสนใจกับตำราเล่มหนามากมาย เพราะถ้าเขาอยู่ จุนซูก็จะเอาแต่อ้อนเขาจนไม่ยอมอ่านหนังสือกันเลยทีเดียว คิดแล้วจุนซูก็เหมือนเด็กน้อยจริงๆ...ก็งี้แหล่ะ จะไปโทษใครก็ไม่ได้เพราะหัวใจของผมมันรักเค้าไปแล้ว...เด็กน้อยจุนซู^^
“ม๊าครับ...ผมมีเรื่องจะถามม่าม๊า”ยูชอนไม่ยอมตอบคำถาม ชายหนุ่มเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมาด้วยความน่าสนใจ น้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังทำเอานายองนั่งลงข้างๆตัวของลูกชายและพร้อมจะรับฟังในสิ่งที่ยูชอนกำลังจะพูดต่อไปนี้ นั่งนิ่งอยู่สักพักเพื่อเรียบเรียงคำพูดในสิ่งที่เขาครุ่นคิดตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา สีหน้าของยูชอนแลดูกังวลและไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
“เรื่องของผมกับจุนซูครับ!”
.
.
.
“แต่งงาน!!!...ลูกบอกว่าลูกจะแต่งงาน???”
“ก็...ใช่สิครับม๊า”ยกมือขึ้นลูกอกตัวเองเบาๆ คุณม๊าจะโวยวายเสียงดังไปทำไมกันนะ
“ลูกพูดจริงๆใช่มั้ย? ลูกไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือเปล่า!”หญิงสาววัยกลางคนเด้งตัวขึ้นจากโซฟาทันทีที่ได้ยินคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของลูกชาย แล้วคำถามมากมายก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุดจนยูชอนเองก็ไม่รู้ว่าจะเลือกตอบจากส่วนไหนก่อนดี
“ม่าม๊า ใจเย็นๆสิครับ ผมตอบไม่ถูกแล้วนะฮะ”คนพูดหน้าแดงจัด ยูชอนรู้สึกว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่อาจห้าม
“ก็ม่าม๊าดีใจนี่นา...ร้อยวันพันปี ม่าม๊านั่งเป่าหูลูกแทบตาย ยูชอนเคยสนใจที่ไหนกัน^^”
“เหอๆๆ...ก็ตอนนี้ผมเจอคนที่ผมรักแล้วนี่ครับ...ม๊าก็>//<”
“แหมๆๆๆ”นายองเอ่ยแซว
“ไม่ต้องมาแซวผมแบบนี้เลยนะฮะ ผมก็แค่คิดว่ามันถึงเวลาแล้วต่างหาก...เวลาที่...เอ่อ”
“เวลาที่ลูกจะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าสักที”นายองพูดแทนจนครบทุกประโยค ท่าทางร่าเริงจนเกินเหตุหากแต่ดูน่ารักของผู้เป็นแม่ทำเอาคนที่นั่งมองด้วยความเขินอายอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“แต่ว่า...ผมไม่มั่นใจเลยว่าจุนซูจะตอบรับผมหรือเปล่า?”คนพูดสีหน้าหมองลงเล็กน้อย อดหวั่นใจไม่ได้ บางทีจุนซูอาจจะยังเด็กไปสำหรับเรื่องแบบนี้ก็ได้
“อย่าพึ่งไปคิดมากสิจ๊ะ ยังไม่ได้ลองเลยไม่ใช่หรือไง?”
“นั่นสินะฮะ...แล้วม๊าเสียใจหรือเปล่าครับ เสียใจมั้ยที่ผมกับจุนซูไม่สามารถมีลูกให้ป๊ากับม๊าได้”
“มาใกล้ๆม๊าสิจ๊ะยูชอน...ทำไมลูกชายคนนี้ของม๊าถึงชอบคิดมากอยู่เรื่อยเลย”ใบหน้าหล่อซุกลงหาไออุ่นจากอ้อมกอดคนเป็นแม่
“ถ้าจะให้ม๊าพูดจริงๆ..ม๊าเสียใจนะ”คำพูดของเธอทำเอาคนฟังถึงกับน้ำตาคลอยังหน่วยตาคม
“คือ...ผม...ม๊าฮะ”เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นตามไรผมและปลายจมูกโด่ง
“แต่นั่นม๊าว่ามันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวของม่าม๊ามากกว่า ตอนนี้ม๊าไม่คิดอย่างนั้นแล้วล่ะ ฟังม๊านะยูชอน การที่ลูกของม่าม๊ามีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ม่าม๊ากับป่าป๊าก็ควรจะดีใจและยินดีกับลูกไม่ใช่หรอ? เราไม่สามารถที่จะไปกำหนดหรือคาดการณ์อะไรได้หรอกสำหรับเรื่องในอนาคต จุนซูเป็นเด็กที่น่ารัก จุนซูรักลูกชายของม่าม๊าและลูกก็รักหนูจุนซูไม่น้อยไปกว่ากัน ถึงแม้ว่าจุนซูจะไม่สามารถมีหลานให้ม่าม๊ากับป่าป๊าได้ ถึงแม้ว่ามันจะเหงาแต่ถ้าลูกรีบขอหนูจุนซูแต่งงานแล้วพาเขาย้ายมาอยู่กับเราที่นี่ ม๊ารับรองได้เลยว่าจะไม่มีคำว่าเหงาสำหรับเราแน่นอน...ยูชอน”จากสิ่งที่นายองพูดทำเอาคนฟังถึงกับยิ้มกว้าง รู้สึกดีที่ป๊ากับม๊าที่เข้าใจเค้ากับจุนซู รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่แสนอบอุ่นแห่งนี้...ครอบครัวตระกลูปาร์ค!
“ถ้าอย่างนั้น ม่าม๊าคงต้องช่วยผมคิดแผนแล้วล่ะฮะ...แผนขอจุนซูแต่งงาน^^”
“อ๊า...ให้ม๊าคิดอีกแล้วหรอเจ้าลูกคนนี้”
“นะครับ...นะฮะคุณม๊า”น้ำเสียงออดอ้อนที่หาฟังได้ไม่บ่อยนักจากเจ้าลูกชายจอมขรึมทำเอาเธอถึงกับใจอ่อน
“ฮ่าๆ...ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะ ม๊าว่ามันไม่คุ้นเลยจริงๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ช่วยก็ช่วย แต่แค่นิดเดียวเท่านั้นนะ”ยกมือขึ้นทำท่าประกอบอย่างน่ารัก...จี๊ดเดียว~
“ครับ...นิดเดียวก็นิดเดียว แต่ถ้าจุนซูเค้าไม่ยอมแต่งงานกับผม ม๊าจะมาว่าผมว่าไม่เอาไหนไม่ได้นะฮะ แบบนี้ต้องโทษคนคิดแผนการ...แหะๆ”
“จะโทษม่าม๊าอีกล่ะสิท่า”
“เปล่านะครับ ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆเอง อย่างอนสิครับ”
“ชริ!!!”
“ฮ่าๆๆๆ...ผมรักม๊าจังครับ^^”กดปลายจมูกโด่งลงยังแก้มนุ่มนิ่มของมารดา ซ้ายทีขวาทีอย่างเอาใจ
“พอแล้วๆๆ ไม่ต้องอ้อนม๊า ม๊าก็ช่วยเราอยู่ดีแหล่ะ ไปนอนได้แล้วไปลูก..ดึกแล้วนะ”เธอกล่าวด้วยความเป็นห่วง
“ครับผม...ฝันดีครับม่าม๊า”
“อื้ม...แล้วอย่ามาหลับคากองหนังสือล่ะ กลับไปนอนที่เตียง คุณม๊าว่ามันน่าจะหลับสบายกว่าเป็นไหนๆ”
“คร้าบบบบบบ”
~ Come Black ~
นึกคิดไปถึงคำแนะนำรวมทั้งแผนการของผู้เป็นแม่นี่แหล่ะ ที่ทำให้เค้าได้มานั่งรอคนรักอยู่ที่นี่ แต่ทำไมจุนซูถึงยังไม่มาอีกนะ ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสอบแต่เย็นขนาดนี้แล้วก็น่าจะสอบเสร็จแล้วนี่นา เอาไงดี...
“ขอโทษนะคะ...ให้ทางเราเสริฟอาหารให้เลยมั้ยคะ?”ยูชอนเริ่มร้อนใจขึ้นมาเสียแล้ว นี่ร้านก็ใกล้จะปิดแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นกับจุนซูกันแน่ โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย
“เอ่อ...แฟนผมยังไม่มาเลย ขอเวลาอีกหน่อยได้มั้ยครับ?”
“ได้สิคะ^^”ว่าแล้วเธอก็โค้งให้ก่อนจะเดินจากไป ยูชอนกดโทรหาจุนซูอีกครั้งด้วยความร้อนใจแต่จุนซูก็ไม่ยอมรับสายเขาอีกตามเคย เกิดอะไรขึ้น!?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากอาจารย์ผู้คุมสอบเอ่ยปากอนุญาตให้นักศึกษาที่ทำข้อสอบเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น สามารถออกจากห้องสอบและกลับบ้านก่อนได้ ส่วนคนที่ยังทำข้อสอบไม่เสร็จก็ขอให้ตั้งใจทำข้อสอบต่อไป จุนซูเหลือบมองเพื่อนๆที่เริ่มทยอยกันกลับบ้านผิดกับตนที่ยังคงนั่งคิดไม่ตกกับข้อสอบอีกหลายข้อที่ยังทำไม่เสร็จ แจจุงส่งสายตาเป็นเชิงถามว่า นายทำเสร็จหรือยัง? เพราะจะได้ออกไปพร้อมๆกัน จุนซูส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะอ้าปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า วันนี้ชั้นมีนัดกับพี่ยูชอน นายกลับไปก่อนเถอะ ชั้นยังทำข้อสอบไม่เสร็จเลย ด้วยระยะที่ไม่ไกลกันมากแจจุงก็พอจะอ่านปากจุนซูออก ก่อนจะยู่ปากอย่างหมั่นไส้ สองคนนี้หวานกันได้ดีจริงๆ
“งั้นชั้นไปก่อนนะ พี่ยุนมารับแล้ว..บาย^^~”ขณะที่กำลังจะนำข้อสอบไปส่ง แจจุงก็แอบพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆเป็นกำลังใจให้กับอีกคนที่ยังทำข้อสอบไม่เสร็จ
“บาย^^”
.
.
.
เหลือเวลาอีกหนึ่งนาทีก่อนจะหมดเวลาของการทำข้อสอบ จุนซูก็เป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากห้องประชุมขนาดกว้างที่ใช้เป็นสนามสอบในครั้งนี้
“อ่า...เมื่อยหลังเป็นบ้า”บิดตัวไปมาก่อนจะเหลียวมองนาฬิกา แล้วก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจ สี่โมงเย็นแล้วหรอเนี่ย? 0.O
“ตายแล้ว แล้วแบบนี้จะทันนัดพี่ยูชอนมั้ยนะ...จุนซูTT”คนตัวเล็กร้อนรนขึ้นมาทันที ความกังวลใจเริ่มมีมากขึ้นเมื่อสถานที่ที่นัดหมายของเขากับพี่ยูชอน คนตัวเล็กกลับจำชื่อมันไม่ได้เสียแล้ว...พี่ยูชอนบอกว่าให้เราไปเจอที่ไหนนะ...ตายๆๆ จุนซูวิ่งให้วุ่นไปหมด ไม่สามารถอยู่ให้เป็นสุขได้ ก็พี่ยูชอนนั่นแหล่ะผิด อยู่ดีๆก็โทรมาบอกเขา ตอนที่เขากำลังตั้งใจท่องสูตรของวิชาแสนยากอยู่
“โอ้ยยย...เอาไงดีนะ โทรไปถามดีกว่ามั้ย..ไม่ได้ๆถ้าพี่ยูชอนรู้ว่าเราลืม แค่สถานที่ที่จะไปยังจำมันไม่ได้ พี่ยูชอนต้องเสียใจแน่ๆเลย..ฮื้อๆ”คนตัวเล็กพยายามตั้งสติและคิดทบทวนไปถึงตอนที่พี่ยูชอนโทรมากับเรื่องสถานที่ที่ได้นัดหมายเอาไว้ แต่นึกเท่าไหร่มันก็จำไม่ได้ ㅠ.ㅠ
การสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารที่จุนซูปิดเสียงมันเอาไว้นั้น คนตัวเล็กรีบหยิบมันขึ้นมาดูถึงคนที่กำลังรอสายเขาอยู่ เบิกตากว้างเพราะคนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน...พี่ยูชอน! คนทำผิดตัดสินใจจะกดรับแต่ทว่าปลายสายที่รอมานานจนเกินไปนั้นก็ได้ตัดสายไปเสียแล้ว มิสคอลที่ขึ้นแสดงถึงสายเรียกเข้าไม่ต่ำกว่า 20 สาย
“อ่า...ลืมเปิดเสียงไว้เลย พี่ยูชอนจะโกรธเรามั้ยนะ?”ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก โทรศัพท์เครื่องหรูก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง คนน่ารักที่กำลังวิตกตัดสินใจกดรับสายในทันใด
“ฮะ...ฮัลโหล”
“คิม จุนซู นายอยู่ที่ไหนกัน ทำไมโทรไปแล้วไม่ยอมรับสาย รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน ฮัลโหลๆ”จุนซูพอจะนึกถึงสีหน้าของแฟนหนุ่มออก ป่านนี้พี่ยูชอนคงจะโกรธเค้าจนหน้าแดงไปหมดแล้วแน่ๆ ทำยังไงดีนะ..จุนซูผิดไปแล้ว
“คือ...คือว่า...จุนซู”คนตัวเล็กอ้ำอึ้งกำลังคิดหาวิธีแก้ตัวพลันวัน
“อยู่ที่ไหนครับ?...ตอนนี้จุนซูของพี่อยู่ที่ไหน?”เมื่อรู้ว่าได้เผลอลืมตัวดุคนตัวเล็กออกไป การไถ่ถามในครั้งนี้จึงดูอ่อนโยนลงทันที
“แม่น้ำฮันฮะ...จุนซูอยู่ที่นั่น”คนตัวเล็กตอบกลับไปแบบเศร้าๆ
“งั้นรอพี่อยู่ตรงนั้น อย่าไปไหนนะครับ พี่จะไปรับจุนซู”ยูชอนรีบตัดสายไปทันที
“ดะ...เดี๋ยวสิฮะ อ่า...วางไปแล้ว”จุนซูได้แต่เดินกลับไปนั่งที่ม้าหินตัวเดิม พี่ยูชอนบอกว่าให้เค้ารออยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไปสักพักชายหนุ่มผู้เร่งรีบจากการขับรถก็มาถึงยังที่หมาย แม่น้ำฮัน ที่ตอนนี้ไร้ผู้คนพลุกพล่านมีเพียงคนตัวเล็กที่นั่งหันหน้าไปทางแม่น้ำสายใหญ่ ใบหน้าขาวอมชมพูกำลังเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตถึงการมีตัวตนของปาร์ค ยูชอนเลยสักนิด
“คิม จุนซู!!!”อยู่ๆยูชอนก็อยากจะแกล้งคนน่ารักขึ้นมาซะอย่างนั้น ก็ท่าทีที่จุนซูทำอะไรผิดขึ้นมา คนตัวเล็กก็มักจะวางตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับเค้า...เห็นแล้วมันน่ารักดี น้ำเสียงแข็งที่เรียกชื่อตนดังขึ้นจากข้างหลัง เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะหันหลังกลับไปมองร่างโปร่ง
“พะ...พี่ยูชอน”ขานรับเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของพี่ยูชอนในตอนนี้ไม่มีความใจดีหลงเหลืออยู่เลย จุนซูผิดเองที่ไม่ได้ไปตามนัด พี่ยูชอนเคยบอกว่าโรมแรงอะไรนั่นที่ตอนนี้จุนซูก็ยังคิดชื่อมันไม่ออก ต้องจองกันข้ามปีเลยถึงจะไปเดทด้วยกัน คนตัวเล็กก้มหน้าหลบสายตาที่มองมาทางเขาอย่างไร้ความรู้สึก จุนซูทนไม่ได้หรอกถ้าต้องสบตากับพี่ยูชอนแบบนั้น เขาทนไม่ได้จริงๆ หันหน้ากลับไปยังแม่น้ำที่ยังคงนิ่งสงบผิดกลับจิตใจของเขาและหันแผ่นหลังบางให้กับคนรักของตนแทน แผ่นหลังบางๆในความมืดทำให้ชายหนุ่มไม่ทันได้สังเกตว่าจุนซูกำลังร้องไห้อยู่
“ทำไมไม่ไปตามนัดของเราครับ...คนดี”
“ฮึก...ขอโทษฮะ...จุนซูขอโทษอ่า~~~”จากที่แค่น้ำตาซึมๆ ตอนนี้จุนซูเริ่มร้องไห้เสียงดังเสียแล้ว ยูชอนตกใจไม่น้อย นี่เค้าแกล้งจุนซูแรงไปหรือเปล่านะ จุนซูคงตกใจที่ถูกดู ดูสิร้องไห้ใหญ่เลย ร่างสูงโปร่งไม่รอช้าเดินเข้าไปประชิดร่างของคนขี้แงทันที
“ร้องไห้ทำไมครับ พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ!”มือหนาประคองกอดจากทางด้านหลังเอาไว้หลวมๆ กลัวว่าจุนซูจะอึดอัดไปเสียก่อน
“ฮึก...จุนซูทำตัวแย่เอง จุนซูขอโทษฮะ...ฮือๆๆ”
“ไม่เอาน่า ไหนบอกพี่มาสิว่าทำไมจุนซูถึงไม่ไปตามนัดของเรา”ใบหน้าหล่อวางเกยไว้ที่ไหล่ราดก่อนจะฉกฉวยความหอมหวานจากพวงแก้มนุ่มสีสวยของเด็กขี้อ้อน
“พี่ยูชอนอย่าโกรธจุนซูนะฮะ?”
“ครับ..พี่ไม่โกรธ สัญญาเลย..อ่ะ”ยกนิ้วก้อยให้คนในอ้อมกอดได้เกี่ยวมันไว้ โยกตัวไปมาเพื่อกล่อมให้จุนซูได้คลายความกังวล
“จุนซู...จุนซูจำไม่ได้ว่าพี่ยูชอนนัดจุนซูไว้ที่ไหน แถมพอพี่ยูชอนโทรมาจุนซูก็ลืมเปิดเสียงโทรศัพท์ ก็เลยไม่ได้รับ และ...และจุนซูก็ไม่กล้าโทรกลับ จุนซูกลัวพี่ยูชอน...จะ...โกรธฮะ”สองมือบางยกขึ้นเป็นหน้าก่อนจะร้องไห้หนักขึ้นกว่าเก่าอย่างคนสำนึกผิดจริงๆ พี่ยูชอนต้องโกรธเค้าแน่ๆ เหตุผลมันช่างไร้สาระเหลือเกิน
“อ่า...เรื่องแค่นี้เอง หยุดร้องไห้นะครับคนดี แต่ถ้าจุนซูไม่หยุดร้องเนี่ย อันนี้ก็อีกเรื่องนึงนะ”เชยคางมนขึ้นก่อนจะจูบซับน้ำตาทุกหยาดหยดให้หมดไป
“หยุด...หยุดแล้วฮะพี่ยูชอน”จุนซูกลั้นใจพูด กลัวว่าเสียงสะอื้นจะดังเล็ดลอดออกมาอีก
“หน้าแดงไปหมดแล้ว...เด็กดื้อ”ปัดปอยผมที่ปรกลงมา ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้ปลายจมูกที่มีลมหายใจอุ่นๆไล้ไปทั่วดวงหน้าหวาน
“พี่ยูชอน...ทำ...อะไรฮะ?”หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง จากการกระทำที่แสนอ่อนโยนของพี่ยูชอน
“จูบพี่หน่อยสิครับ...ตรงนี้น่ะ”ชี้ไปยังริมฝีปากอิ่มของตนเอง ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังคงจับจ้องดวงตาอีกคู่ไม่ลดละ อยู่ๆจุนซูก็หมดเรี่ยวแรงที่จะยืนขึ้นมาซะอย่างนั้น ถ้าไม่ได้ร่างของพี่ยูชอนช่วยพยุงเอาไว้รับรองได้ว่าเขาได้ลงไปนอนกองกับพื้นแน่ๆ
“อื้อออ...ไม่เอา จุนซูอายนะพี่ยูชอน”
“ไม่ต้องมาอายเลย...เร็วๆสิครับ จูบพี่ตรงนี้ๆๆๆ”คนเจ้าเล่ห์เริ่มชี้นิ้วไปทั่วเสียแล้ว จุนซูช่างใจอยู่สักพักก่อนจะจูบแบบเบาๆ เร็วๆที่ริมฝีปากของยูชอน ถ้าขืนเค้ายังอายม้วนอยู่แบบนี้มีหวังพี่ยูชอนคงให้เค้าจูบไปทั่วทั้งหน้ากันพอดี >///<
“หวานจัง”ยูชอนทำเสียงกรุ่มกริ่มจนคนฟังต้องอาศัยอกแกร่งเป็นที่พักพิงหลบใบหน้าที่แดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่
“เรายังไปที่นั่นกันได้อยู่มั้ยฮะ?”หลังจากที่หยุดร้องไห้แล้ว จุนซูก็เอ่ยถามขึ้น
“พี่ยกเลิกไปแล้วล่ะ...ไว้เราไปกันใหม่ก็ได้”
“ไปกันใหม่หรอฮะ...ไหนพี่ยูชอนบอกว่าต้องจองกันเป็นปีๆเลยไง ถ้าเป็นแบบนั้นจุนซูไม่ไปแล้วนะฮะ ไปที่อื่นก็ได้นี่นา”ถ้าต้องเสียเงินมากมายแถมยังต้องมาต่อคิวยาวแย่งชิงกันแบบนี้ เขาขอเปลี่ยนเป็นร้านบะหมี่ข้างทางยังจะดีซะกว่า
“ไม่มีปัญหาหรอกครับเรื่องนั้นน่ะ คุณม๊าพี่เค้ารู้จักกับคนที่นั่น”
“ไม่เอาหรอกฮะ จุนซูว่าเราอย่าไปแซงคิวคนอื่นเค้าเลย”จุนซูรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเราจะทำแบบนั้น
“อืม...เอาแบบนั้นหรอ...เอาแบบนั้นก็ได้ เอาไว้พี่จะหาที่ใหม่แล้วจะมารับพาจุนซูไปเอง เด็กน่ารักคนนี้จะได้ไม่ลืมแล้วก็ไม่หลงทางแบบนี้อีก...ดีมั้ยครับ^^?”
“พี่ยูชอน!...ไม่ต้องมาหรอกด่าจุนซูเลยนะฮะ”เด็กดื้อเริ่มทำตัวเป็นเด็กขี้โวยวายอีกแล้ว จุนซูคนเดิมของปาร์ค ยูชอนกลับมาแล้ว!
“ฮ่าๆๆๆ...พี่ไม่ได้หลอกด่าจุนซูสักหน่อย คิดมากอีกแล้ว”
“ไม่ต้องเลย”ยูชอนรั้งแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินหนีเค้าเอาไว้
“จะไปไหนครับ...ไม่อยากรู้หรอว่าทำไมพี่ถึงอยากให้จุนซูไปที่นั่น...ทำไมต้องเป็นที่นั่น”
“อืม...อยากรู้สิฮะ^^”คนตัวเล็กเริ่มหันมาสนใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะพูดอีกครั้ง
“ตั้งใจฟังดีๆนะครับ...ก็ที่นั่นน่ะมันเป็นที่ที่ป่าป๊าขอม่าม๊าของพี่แต่งงาน...เมื่อยี่สิบปีก่อนน่ะครับ^^”
“0.O ขอแต่งงาน เมื่อยี่สิบปีก่อน!!!”แก้วตาใสลุกวาวเป็นประกาย
“ใช่...แล้วพี่ก็อยากทำแบบนั้นกับ...จุนซูบ้าง”เป็นยูชอนเองที่เริ่มหน้าแดง มือไม้เริ่มเป็นอุปสรรคไม่รู้จะวางเอาไว้ตรงไหนเสียแล้วสิ
~ เขิล ~
“อยากทำแบบนั้นกับ...จุนซูหรอฮะ???”คนตัวเล็กทวนคำ
“ใช่ครับ พี่อยากพาคนที่พี่รักไปที่นั่นแล้วขอเขาแต่งงาน แต่เขากลับลืมที่ที่นัดหมายของเราสองคน เราก็เลยต้องเปลี่ยนที่หมายมาเป็นที่แม่น้ำฮันแทน...แบบนี้ไง”
“พี่ยูชอน...ไม่ตลกเลยนะฮะ...อย่าล้อจุนซูเล่นแบบนี้สิ”ร่างอวบบิดตัวไปมา สายลมที่ปะทะเข้ากับใบหน้าทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนตัวเล็กกำลังเขินอายอย่างถึงที่สุด
“พี่ไม่ได้ล้อเล่น นี่พี่จริงจังอยู่นะ...แต่แค่พี่...พี่...เขินเฉยๆอ่ะ...เหอๆๆ”
“.....>//<.....”
“คิม จุนซู~”คนตัวเล็กกว่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบกับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ สีหน้าของยูชอนในตอนนี้ไม่มีแววขี้เล่นหากแต่เต็มไปด้วยความจริงจังและอ่อนโยน
“แต่งงานกับพี่นะครับ...มาเป็นเจ้าสาวของพี่นะ...คนดี”
...วูบแรกที่ได้ยิน... หัวใจของจุนซูมันหยุดเต้นไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะกลับมาเต้นแรงขึ้นเพิ่มเป็นทวีคุณ เลือดในกายมันสูบฉีดจนเนื้อตัวร้อนผ่าวรวมไปถึงขอบตาที่เริ่มรื้อไปด้วยหยดน้ำใสที่พึ่งเหือดแห้งไปได้ไม่นาน
“ฮึก...ฮือๆๆๆ”ยกมือขึ้นปิดปาก ความรู้สึกที่ปิติยินดีมันเอ่อล้นอยู่ในหัวใจดวงน้อย ร่างโปร่งคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าสาวที่รักสุดหัวใจก่อนจะหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ขึ้นมาเปิด ภายในมีแหวนสีเงินแวววาวที่ส่วนหัวประดับด้วยน้ำเพชรสีชมพูอ่อนรูปหัวใจ ประคองมือบางขึ้นมารับในสิ่งที่ตั้งใจจะให้ ชายหนุ่มสวมมันลงที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยความเต็มใจ...คนรับก็เช่นกัน ก่อนจะจูบประทับตีตราจองลงไปยังแหวนแทนใจนี้
“ว่ายังไงครับคนดี...เจ้าหญิงคิมผู้น่ารักคนนี้พร้อมจะมาเป็นเจ้าสาวของพี่ยูชอนหรือยัง?”ใช่ว่าคนถามจะไม่ตื่นเต้น ยูชอนรอฟังคำตอบจากจุนซูด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ...กระวนกระวาย!!!
“จุนซู...จุนซูพร้อมจะเป็นเจ้าสาวของพี่ยูชอน...มานานแล้วฮะ>//<”คนพูดยิ้มไปเขินไปแถมยังร้องไห้ไปอีกด้วย ไม่รู้ว่าจุนซูอยู่ในห้วงอารมณ์ไหนกันแน่ ซึ่งเขาเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แค่รู้ว่าตอนนี้มันมีความสุขมากมายเหลือเกิน
สิ้นเสียงตอบรับทันใดนั้นอะไรบางอย่างก็พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามค่ำคืน แสง สีและเสียงตามมาเป็นลำดับ ดอกไม้ไฟและพลุหลากสีสัน ต้องการเหมือนจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่า แผนการของยูชอนสำเร็จแล้ว จุนซูยอมแต่งงานกับเค้าแล้ว คนตัวเล็กกอดยูชอนเอาไว้แน่น ฉีกยิ้มกว้างด้วยความเบิกบาน ศิลปะตรงหน้านี้ช่างสวยงามมากมายจริงๆ สิ้นเสียงของพลุดอกสุดท้ายความตื่นตาตื่นใจที่ยูชอนเตรียมมานั้นยังไม่หมด เสียงน้ำพลุรอบราวสะพาน Banpo Bridge ก็ฉีดสายน้ำสีรุ้งออกมาราวกับแสดงความปิติยินดีและตามมาด้วยเสียงดนตรีคลาสสิค การเตรียมการแบบกะทันหันเป็นไปอย่างน่าพอใจเสียจริงๆ...ต้องขอบคุณม่าม๊าที่น่ารักของเขา(อีกแล้ว)
“ว้าว~~~ มันสวยมากๆเลยฮะ”จุนซูวิ่งไปตามแนวทางเดิน ก้มตัวลงไปมองแสงหลากสีของน้ำพลุนับสิบสาย ยูชอนยืนมองคนรักแสนซนไม่วางตา...จุนซูช่างน่ารักเหลือเกิน
“พี่รู้อยู่แล้วว่าจุนซูจะต้องชอบมัน^^”ศีรษะกลมหันมาพยักหน้าหงึกๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายสะท้อนกับแสงไฟในยามค่ำคืนที่แสนโรแมนติกนี้
“แล้วไม่คิดจะให้รางวัลพี่หน่อยหรอครับ...หืม~~~”
“คิคิ”จุนซูวิ่งเข้าใส่อ้อมกอดของชายหนุ่ม ยูชอนอุ้มจุนซูขึ้นมาก่อนจะหมุนไปรอบๆ เสียงหัวเราะใสๆดังไปทั่วบริเวณ ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเสียงจริงๆ
...และแล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ได้ครองรักกัน...นิรันดร์กาล~~~
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น