Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…43 ริต้าออกโรง!!!
เป็นอีกครั้งที่สารถีรูปหล่ออย่างยูชอนต้องขับรถอยู่คนเดียว เหตุเพราะคนน่ารักกำลังหลับพริ้มไม่รู้สึกตัวจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มมากไปจนเกิดขนาด ภายในรถเงียบจนได้ยินเพียงเสียงหายใจเข้าและออกสลับกับเสียงเพลงช้าที่เปิดเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนข้างกาย ไร้เสียงใสเจื้อแจ้วคอยรบกวนเขาเหมือนแต่ก่อน จุนซูเป็นเด็กน่ารัก ชอบชวนคุย ไม่มีสักครั้งเวลาที่อยู่กับจุนซูแล้วยูชอนจะรู้สึกเหงา...ไม่มี
“นายมันเด็กน้อย...มีที่ไหน กินเหล้าทั้งๆที่ก็รู้ว่าตัวเองแพ้เหล้าแบบนี้”นิ้วเรียวของชายหนุ่มเกลี่ยเบาๆที่พวงแก้มใสที่ตอนนี้มันขึ้นผื่นเม็ดเล็กๆจนเห่อแดงไปทั่วทั้งใบหน้าหวาน เนื้อตัวเริ่มส่งไอร้อนให้เขาได้รับรู้เสียแล้ว จุนซูคงดื่มเข้าไปไม่น้อยเลยทีเดียว อาการถึงได้ดูแย่แบบนี้
“ถ้าจะประชดพี่ ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้เลย”ตัดสินใจแล้วว่าจะอธิบายทุกอย่างให้จุนซูฟังพรุ่งนี้ ความรักถ้าไม่อาศัยความเข้าใจซึ่งกันและกัน บางทีความรักที่เค้าคอยเฝ้าทะนุถนอม หล่อเลี้ยงมาอย่างดีมันอาจจะพังจนไม่เหลือความรู้สึกดีๆเลยก็ได้ อยู่ที่ว่าเด็กน้อยคนนี้จะยอมรับฟังเค้าหรือไม่...นั่นแหล่ะปัญหาใหญ่เลย
~ คฤหาสน์ตระกลูปาร์ค ~
ผ้าขนหนูผืนนุ่มขนาดเล็กบิดหมาดๆเช็ดเบาๆบนใบหน้าสีแดงจัดเพราะพิษไข้และฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงคลั่งค้างอยู่ในตัว ลมหายใจร้อนที่พ่นออกมาจากกลีบปากสีสวยบ่งบอกถึงอุณหภูมิในตัวที่เริ่มสูงขึ้นๆ ผ้าห่มถูกนำมามีบทบาทป้องกันความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ชายหนุ่มเดินไปปรับลดอุณหภูมิให้อยู่ในภาวะที่ช่วยให้คนรักของเขาได้รู้สึกอบอุ่น ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อที่จะไปเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดแต่ทว่าเสียงที่แหบแห้งจากคนที่นอนห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนหนาก็รั้งเขาเอาไว้จนไปไหนไม่ได้อีก
“พะ...พี่ยูชอน...จุนซูรักพี่ยูชอน...อย่าปล่อยให้จุนซูอยู่คนเดียวแบบนี้สิฮะ...ฮึก”เสียงเล็กละเมอคล้ายเสียงร้องขอไม่ให้เขาไปไหนนั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ มือหนาลูบที่กลุ่มผมนุ่มดั่งแพรไหมอย่างรักใคร่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆรั้งร่างเล็กให้เข้ามาสู่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคย ปัดหยาดน้ำสีขุ่นที่บังอาจมาบดบังความสดใสจากใบหน้าของคนที่เป็นดั่งดวงใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มเบาๆคล้ายเป็นการกล่อมให้จุนซูได้เข้าสู่ห้วงนิทราที่แสนหวาน...ไม่ต้องฝันร้ายอีกต่อไป
“พี่อยู่ตรงนี้แล้วนะครับ...จะไม่ทิ้งจุนซูไปไหนอีกแล้ว...พี่ยูชอนสัญญาครับ”ประทับรอยจูบอีกครั้งเพื่อยืนยันในสิ่งที่ตนพูด
ยูชอนคอยปลุกคนตัวเล็กขึ้นมาทานยาและเช็ดตัวให้ พร้อมวัดระดับไข้อยู่ตลอดแทบจะทั้งคืนจนอุณหภูมิในตัวของจุนซูเริ่มคงที่และอยู่ในระดับที่ปกติ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมามีเรื่องให้ยูชอนได้ว้าวุ่นใจอยู่ตลอดถึงแม้จะเหนื่อยแต่เขาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ คงเป็นเพราะจิตใจยังคงนึกถึงเรื่องที่จะพูดกับจุนซูในวันพรุ่งนี้ เพราะเขายังคิดไม่ออกเลยว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหนและจะจบเรื่องราวที่ว่านี้ยังไง...เรื่องของริต้าที่จุนซูเข้าใจผิดมาโดยตลอด เฮ่อ~~~
ยูชอนลุกขึ้นอย่างช้าๆเพื่อให้เกิดเสียงที่เบาที่สุด แขนเรียวที่ใช้ต่างหมอนให้จุนซูหนุนเป็นเวลานานกว่าเจ็ดชั่วโมงเริ่มออกอาการปวดหนึบและชาไปทั่วทั้งแขน ยูชอนยู่หน้าอย่างเจ็บปวดก่อนที่มืออีกข้างจะยกขึ้นนวดมันเบาๆ...ถ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกมันคงจะทำให้เขาผ่อนคลายมากกว่านี้...หรือเปล่านะ
-------------------------------------------------------------------
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านบานหน้าต่างและผืนผ้าม่านรบกวนการหลับนอน กลิ่นหอมบางเบาจากดอกไม้ค่อยๆลอยมาแตะจมูกและกระทบเข้าสู่โสตประสาท คนตัวเล็กลืมตาโผล่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเริ่มรู้สึกตัว แต่ทว่าก็รีบปิดบังดวงตาหวานลงไปอีกครั้ง ลุ้นจนตัวเกร็งว่าอาการปวดหัวจะประท้วงขึ้นมาตอนไหนแต่ก็ไม่มีวี่แวว เมื่อวานเขาดื่มเหล้าไปน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ แต่ทำไมกลับไม่รู้สึกปวดหัวเลยสักนิดเดียว...น่าแปลก ร่างเล็กค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาถึงแม้จะไม่ปวดหัวแต่จุนซูรู้สึกเหมือนคนไม่มีแรง ยู่ใบหน้าหงุดหงิดทันทีเมื่อเริ่มสังเกตได้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ห้องของยูฮวาน...เอาอีกแล้วนะพี่ยูชอน คงจะปล่อยให้เค้านอนอยู่คนเดียวทั้งคืนอีกตามเคย แต่อะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมันช่างสะดุดตาจุนซูยิ่งนัก
~ ดอกคาโนร่า ~
กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกคาโนร่านี่เองที่ทำให้เค้ารู้สึกผ่อนคลายแถมยังหลับสบายขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย ยกยิ้มหวานอย่างลืมตัวว่าตนเองกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ใด กลุ่มดอกไม้สีเหลืองสว่างตาตัดกับเถาว์ไม้เลื้อยเส้นบางสีเขียวอ่อนถูกมัดรวมเข้าด้วยกัน ช่อดอกไม้ทำเองที่แสดงให้รู้ถึงความตั้งใจจริงของเจ้าของ...พี่ยูชอน
“ชอบมั้ยครับคนดี...พี่ตั้งใจทำให้คนที่พี่รักที่สุดเลยนะ^^”หยอดคำหวานต่างคำทักทายในยามเช้า จุนซูเผลอยิ้มให้ร่างโปร่งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ทิ้งตัวลงข้างๆก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากเนียนเป็นการวัดไข้เพื่อให้แน่ใจอีกครั้งว่ามันจะไม่กลับมารุกรานจุนซูอีก หลับตาพริ้มรับสัมผัสที่แสนอ่อนโยนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...กำลังโกรธพี่ยูชอนอยู่! รีบเปลี่ยนท่าทีในทันใด จุนซูไม่ตอบกลับก่อนจะวางช่อดอกไม้ลงยังที่ที่พึ่งหยิบมา
“ไม่ชอบหรอครับ...พี่นั่งทำตั้งนานแหน่ะ”ยูชอนยิ้มเศร้าๆ ความมั่นใจที่อุตส่าห์รวบรวมมาตั้งนานกลับสลายหายไปชั่วพริบตา
“ยังไม่หายโกรธพี่หรอครับคนดี?”ใบหน้าบึ้งตึงก้มหลบสายตาจับผิดของชายหนุ่ม มือบางม้วนผ้าห่มเล่นจนยับยู่ยี่ไปหมดแล้ว ...บรรยากาศแบบนี้ช่างน่าอึดอัดเสียจริงๆ
“พี่กับริต้ารู้จักกันมานานแล้วตั้งแต่ที่เรายังเด็กๆก็เลยสนิทกันมาก...แต่ริต้าต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่เพราะ...”
“พี่ยูชอนต้องการจะบอกอะไรฮะ!?”คนที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยขัดขึ้นจนชายหนุ่มที่พยายามจะอธิบายถึงกับชะงัก
“พี่ก็แค่จะบอกว่า...มันไม่มีอะไรอย่างที่จุนซูคิด พี่กับริต้าก็แค่สนิทกัน เหมือนกับที่จุนซูสนิทกับแจจุงไงล่ะ ทีนี้จุนซูพอจะเข้าใจพี่บ้างหรือยังครับ?”
ถ้าจุนซูบอกว่ายังล่ะฮะ
“ไม่รู้สิฮะ...จุนซูยังไม่อยากฟังอะไรตอนนี้ จุนซูอยากนอน”โกหกออกไปหน้าตาเฉยทั้งๆที่พึ่งตื่นนอนขึ้นมาแท้ๆ แล้วมาบอกว่าง่วง ใครเค้าจะไปเชื่อ แต่ตอนนี้จุนซูยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรจากยูชอน ไม่พร้อมเลยจริงๆ คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล...น้อยใจ รีบทิ้งตัวลงนอนก่อนจะหันหลังให้ เปลือกตาสีมุกปิดสนิทลงแทบจะทันที
“จุนซู...อย่าทำแบบนี้สิครับ ไม่น่ารักเลยนะ...รู้มั้ย?”
“รู้สิฮะ...จุนซูไม่น่ารักเหมือนพี่สาวคนนั้นหรอก”คำประชดประชันระคนน้อยใจทำเอาคนฟังรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย ผิดเอง...ผิดที่เค้าเอง ที่ปล่อยให้เรื่องมันยืดยาวบานปลายมาถึงขนาดนี้ ลืมนึกถึงความรู้สึกของจุนซูไปซะสนิทใจว่าคนตัวเล็กจะรู้สึกยังไง คิดยังไง ถ้าเป็นเค้าก็อาจจะคิดแบบเดียวกับจุนซูก็ได้...การอธิบายในครั้งนี้จึงเป็นได้ยากที่จุนซูจะรับฟัง
“พี่รู้ว่าจุนซูยังไม่หลับ”มือเล็กยกขึ้นปิดหูประท้วงเป็นนัยว่าไม่อยากรับรู้อะไรในตอนนี้
“พี่รู้ว่าพี่ผิดที่ละเลยจนไม่ได้สนใจจุนซู พี่ไม่อยากจะพูดคำว่า ขอโทษ ที่มันพร่ำเพื่อแบบนี้บ่อยๆเลยรู้มั้ยครับ...พี่ทำให้จุนซูของพี่ไม่สดใส พี่ทำให้จุนซูต้องร้องไห้ บางทีพี่อาจจะไม่ดีพอสำหรับจุนซู...ก็ได้”ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างลำบากใจ ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับความรักของเขา อาจจะเป็นเพราะวัยที่ต่างกัน ความคิดที่ต่างกัน เอาไว้ให้จุนซูเย็นลงกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ก็แล้วกัน
“..............”เสียงประตูปิดลงไปแล้ว จุนซูไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เค้าทำตัวเป็นเด็กขี้แงไร้เหตุผลไปหรือเปล่านะ ทั้งๆที่พี่ยูชอนก็มาง้อเขาแล้วแต่เขากลับไล่พี่ยูชอนออกไปหน้าตาเฉย ความกลัวเริ่มครอบคลุมพื้นที่ภายใจจิตใจจนหมดสิ้น
บางทีพี่อาจจะไม่ดีพอสำหรับจุนซู
คำพูดแบบนั้นหมายถึงอะไร?
นึกย้อนไปถึงคำพูดของคนรักเมื่อกี้นี้แล้ว ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจดวงน้อย มือบางทั้งกำและจิกมันอย่างแรงเพียงหวังว่าความรู้สึกที่ไม่คุ้นชินนี้จะหายไป...แต่มันก็ไม่หาย
“ฮือออๆๆๆๆ”เสียงร้องไห้ของจุนซูยังคงดังต่อไปเรื่อยๆจนทำให้คนตัวเล็กไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูของคนที่เข้ามาใหม่
“จุน...ซู”เสียงกระซิบเบาๆของหญิงสาวเอ่ยเรียกคนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ เด็กน้อยตกใจกลัวว่าคนที่เข้ามาจะเป็นพี่ยูชอน ยกมือขึ้นปาดน้ำตาจนมันเปื้อนไปหมดก่อนจะเด้งตัวขึ้นมานั่งแต่ก็พบว่าตัวเองเข้าใจผิดไป ไม่ใช่พี่ยูชอนที่เค้ากำลังโกรธแต่เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ ดวงตาสีดำกลมโต ผิวสีขาวน้ำนม มองแค่แว๊ปเดียวจุนซูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ดูสวยงามมากเพียงใด...ริต้า
“ฮึก...ฮึก”หากแต่หยุดร้องไห้ไปแล้วแต่เสียงสะอื้นก็มีมาให้อีกคนได้ยินอยู่ตลอดเวลา มือบางของหญิงสาวลูบที่ศีรษะเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ รอยยิ้มบริสุทธิ์ถูกส่งให้กับเด็กน้อยที่จ้องมองเค้าด้วยความงุนงง
“หวัดดี...พี่ชื่อริต้า...ยินดีที่ได้รู้จักนะ...จุนซู”ไม่ต้องบอกจุนซูก็พอจะเดาได้ ผู้หญิงในบ้านนี้ถ้าไม่นับม่าม๊าก็ไม่มีใครอีกแล้ว สายตาของเด็กน้อยที่จ้องมองหญิงสาวอย่างไม่ไว้ใจ ริต้ารับรู้ได้ทันที
“อย่ามองพี่สาวแบบนี้สิจ๊ะ...ที่พี่เข้ามาก็เพื่อจะมาปรับความเข้าใจ...เรื่องของยูชอนกับจุนซูที่ต้นเหตุมาจากพี่นั่นแหล่ะ”ดูจากรูปการแล้ว ถ้าปล่อยให้ยูชอนคนที่ง้อใครไม่เป็น พูดไม่เก่งแบบนั้นมาดำเนินการเอง กว่าจุนซูจะหายโกรธและเข้าใจยูชอนได้เค้าก็คงจะคลอดลูกพอดี - -+
“หมายความว่าไงฮะ”เอ่ยถามออกไป ความสงสัยของคนตัวเล็กเริ่มเก็บเอาไว้ไม่อยู่เสียแล้ว
“พี่มาที่นี่ก็เพราะว่าจะมาหายูชอน มาขอคำปรึกษาจากเพื่อนที่พี่สนิทมากที่สุด...แล้วพี่ก็กำลัง...ตั้งท้อง”เมื่อได้ยินอย่างนั้นคนฟังถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน
“ฮ่าๆ...ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั่นล่ะ พ่อของเด็กไม่ใช่เจ้าหน้าไก่จมูกบานนั่นแน่นอน”จุนซูเอียงคออย่างสงสัย พี่สาวคนนี้กำลังพูดถึงใครอยู่
“ฮ่าๆ...พี่หมายถึงเจ้ายูชอนน่ะจ่ะ^^”
“แฟนของพี่ เขาทำให้พี่ลำบากใจ พี่รู้สึกเหนื่อยๆก็เลยหลบมาพักที่นี่สักระยะ แต่กลับทำให้จุนซูและยูชอนผิดใจกัน เฮ่อ...การที่เราไม่เข้าใจกันและไม่ยอมปรับความเข้าใจแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ ที่พี่มาบอกจุนซูก็เพราะพี่ไม่อยากให้ความรักของยูชอนและจุนซูมีปัญหาและบางทีมันอาจจะสายเกินไป...อย่างความรักของพี่สาวไง”ดวงตาหวานวูบหลบลงทันที หยาดน้ำตาใสกำลังจะไหลในอีกไม่อีกวินาทีข้างหน้า
“พี่ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้จุนซูกับยูชอนต้องทะเลาะกัน...พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ...ฮึก”ปล่อยโฮออกมา จนคนใจอ่อนอย่างจุนซูเริ่มเบ้ปากร้องไห้ตามเสียแล้ว
“ไม่เอานะฮะ...พี่สาวสุดสวยอย่าร้องไห้นะ...จุนซูเข้าใจผิดไปเองแหล่ะฮะ...อย่าร้องนะฮะ”เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวด้วยความจริงใจ รอยยิ้มบางๆปนรอยน้ำตา เด็กน้อยที่มีจิตใจอ่อนโยนคนนี้...ยูชอนเลือกไม่ผิดจริงๆ
“เมื่อคืนเห็นยูชอนบอกว่าจุนซูไข้ขึ้น...เขาดูแลจุนซูจนไม่ได้นอนเลยมั้ง”
“จริงหรอฮะ...จุนซูนิสัยไม่ดีเลยเนอะ ทั้งๆที่พี่ยูชอนดีกับจุนซูมากขนาดนี้ รักจุนซูมากขนาดนี้แต่จุนซูก็ยัง...”
“ไม่เอาน่าจุนซู...แค่หนูทำตัวน่ารักกับพี่ยูชอน แค่นี้ก็โอเคแล้วล่ะ^^”
“เอ่อ...ได้ฮะ^^”
“รู้สึกอะไรมั้ยจ๊ะ...จุนซู”ริต้าเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว หญิงสาวจับมือของจุนซูวางลงบนหน้าท้องของตนเองที่เริ่มจะโตขึ้นทุกวันๆมือบางเคลื่อนไปช้าๆตามแนวโค้งมนของหน้าท้อง
“ลูกของพี่ริต้าหรอฮะ^^”โหมดอารมณ์ของจุนซูเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มกลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้ว
“อื้อ...หลานของจุนซูกับยูชอนไง^^”
“คิคิ”บรรยากาศแสนอึดอัดหายไปชั่วพริบตาเหลือไว้แต่เสียงพูดคุยของคนทั้งสองที่ไม่มีใครน้อยหน้าไปกว่ากันเลย...ช่างเจรจาทั้งคู่ -3- ริต้าปล่อยให้จุนซูนอนพักหลังจากที่ร้องไห้จนเหนื่อย ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้งเพราะความอ่อนเพลีย
“เธอเขาไปในห้องนั้นทำไม...ริต้า?”ยูชอนถามอย่าแปลกใจปนตกใจ
“ก็เข้าไปคุยกับจุนซูน่ะสิ...ชั้นเข้าไปพูดแปปเดียวจุนซูเค้าก็เข้าใจชั้นแล้ว ไม่เหมือนนาย เข้าไปอยู่ด้วยกันทั้งคืนจุนซูยังไม่หายงอนเลย...เฮ่อ”หญิงสาวเย้ยหยันด้วยความเป็นต่อ
“ไม่ต้องมาทำหน้าระรื่นเลยนะ...ยัยบ๊อง”
“ทีนี้ก็เหลือแต่นายแล้วนะ...ไปง้อจุนซูดีๆล่ะ ชั้นปูทางไว้ให้หมดแล้ว^^”ส่งยิ้มให้กำลังใจเต็มที่ ยูชอนชายตามองหญิงสาวอย่างหมั่นไส้ เปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง จุนซูยังคงนอนอยู่ที่เดิม ดวงตาที่ปิดสนิทบอกให้รู้ว่าคนที่หลับนอนกำลังจมเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน...ก็เด็กน้อยเอาแต่ร้องไห้งอแงนี่เนอะ จ้องมองใบหน้าหวานละมุมที่ทำให้เขาหลงรัก เหมือนกับว่าจุนซูจะเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาแดงก่ำและบวมช้ำค่อยๆลืมขึ้นอีกครั้ง ภาพที่สะท้อนกระจกตาคืนเงาของเจ้าชายที่จุนซูหลงรักมากที่สุดตั้งแต่แรกเห็น
“ฮือๆๆๆๆ...พี่...ยูชอน...จุนซู...ขอโทษฮะ”ไม่ทันได้พูดอะไร จุนซูรีบเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจก่อนจะกอดรัดยูชอนเอาไว้แน่น
“อย่าทิ้งจุนซูไปไหนนะฮะ...จุนซูไม่โกรธพี่ยูชอนแล้ว...ไม่โกรธแล้ว...ฮือๆๆ”
“จุนซูไม่อยากเลิกกับพี่ยูชอน...ฮึก”เสียงสะอึกสะอื้นและแรงสั่นสะท้านเริ่มรุนแรงขึ้นทุกทีเมื่อจุนซูเอาแต่ร่ำไห้ ชายหนุ่มหยุดนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน เรื่องนี้คงได้แต่เก็บไว้เป็นบทเรียน ไม่มีใครที่ผิดหรอกถ้า...จะคิดมีความรัก
“แต่จุนซูยังไม่เข้าใจพี่นี่ครับ...พี่เข้าใจความรู้สึกของจุนซูนะ จำได้มั้ยตอนที่พี่สงสัยเรากับนายยุนโฮอะไรนั่น พี่ก็รู้สึกไม่ต่างกับจุนซูในตอนนี้”
“จุนซูเข้าใจพี่แล้วฮะ...แต่จุนซู...ฮึก...จุนซูก็แค่...น้อยใจ”
“งั้นถ้าพี่ง้อจุนซูแล้วเราจะหายโกรธพี่มั้ยครับ?”คลุกเข่าลงตรงหน้าค่อยๆเกลี่ยหยาดน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้าหวานแต่ดูท่าว่ามันจะยากเสียเหลือเกิน จุนซูยังไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆ จุมพิตเบาๆที่หน้าผากก่อนจะจรดปลายจมูกโด่งเป็นสันลงยังปลายจมูกรั้นของจุนซูที่แดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว
~ จุ๊บ ~
“หายโกรธพี่หรือยังครับ?”กดจูบเบาๆที่แก้มเนียนด้านซ้ายแต่จุนซูกลับส่ายหัวปฏิเสธอย่างคนขี้เล่น
~ จุ๊บ ~
“แล้วแบบนี้ล่ะ...หายโกรธพี่หรือยังครับ”เคลื่อนใบหน้าประทับรอยจูบที่พวกแก้มด้านขวาอีกครา แต่จุนซูก็ยังคงปฏิเสธเค้าเช่นเดิม
~ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ~
ชายหนุ่มรัวจูบไม่ยั้งไปทั่วดวงหน้าหวานที่เอาแต่หลบเลี่ยงการจู่โจมของเขา ยูชอนจะไม่หยุดทำจนกว่าจุนซูยกโทษ เค้าจะทำแบบนั้นจริงๆนะ!!! ชายหนุ่มคิดอย่างเจ้าเล่ห์
“คิคิ...ฮ่าๆ...อ๊ากก...พี่ยูชอน...จุนซูจั๊กจี้นะ...ไม่เอาแล้ว...”
“แล้วหายโกระพี่หรือยังล่ะ?”ถึงจะพูดไปด้วยแต่ก็ยังไม่วายคลอเคลียอยู่ริมกกหูนิ่มที่ขึ้นสีแดงจัด
“อื้อออ...คิคิ...หายแล้ว...หายโกรธแล้วฮะ”ผละใบหน้าหล่อออกมา จ้องมองคนทั้งรักทั้งหวงดั่งดวงใจ จุนซูส่งยิ้มเขินอายไปให้คนที่เอาแต่จ้องมองเขาไม่ยอมพูดยอมจา
“ทำไมมองจุนซูแบบนั้นล่ะฮะ?”
“ทำไมล่ะครับ...พี่มองคนที่พี่รักไม่ได้หรอไง?”พูดเสียงกรุ่มกริ่ม
“ก็จุนซูเขินพี่นี่นา>///<”บิดตัวไปมา จนยูชอนต้องจับเด็กดื้อที่แสนจะขี้น้อยใจให้อยู่นิ่งๆ เค้าจะได้เห็นความน่ารักและสดใสในตัวจุนซูอีกครั้ง...ใกล้ๆ
“จูบพี่หน่อยสิครับ...คนดี”ชายหนุ่มเริ่มออกลูกอ้อน ถ้าได้รับจูบจากนางฟ้าตัวน้อย รับรองได้เลยว่ายูชอนจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะ^^
“ไม่เอานะ...จุนซูเขินนะพี่ยูชอน”ชายหนุ่มไม่รับฟังคำแก้ตัว เจ้าชายที่กำลังรอรับจุมพิตแสนหวานจากองค์หญิงตัวน้อยปิดเปลือกตาลงเผยให้เห็นแพรขนตายาวที่พอมาอยู่บนใบหน้าหล่อๆของพี่ยูชอนด้วยแล้วจุนซูรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ลงตัวมากที่สุด รอบยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะตัดสินใจ...ทำตามคำร้องขอ มือบางประคอบใบหน้าหล่อให้เคลื่อนเข้ามาใกล้ตนมากขึ้น เอียงศีรษะปรับองศาให้ลงตัวก่อนจะเป็นฝ่ายครอบครองริมฝีปากหนาของยูชอนที่รออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มตอบรับสัมผัสนุ่มนวลนั้นอย่างอ่อนโยน สัญญาณของบทรักในครั้งนี้กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า...
เจ้าชายรูปงามเคลื่อนตัวเข้าทาบทับร่างบางที่อ่อนระทวยด้วยสัมผัสที่แสนรัญจวนใจ แผ่นหลังบางนอนราบลงกับเตียงนุ่มตามติดมาด้วยร่างหนา ก่อนที่ร่างทั้งสองจะกลายเป็นหนึ่งเดียว ทว่า...เสียงระฆังก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน...
เสียงระฆัง???
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
“ยูชอนนนนน...จุนซู~~~”ไม่ใช่เสียงระฆังที่ไหนแต่เสียงที่ขัดจังหวะบทรักที่ว่าคือเสียงของ...ริต้า - -+
“มีอะไรอีก...ยัยบ๊อง!!!”ยูชอนตะโกนลั่นน้ำเสียงหงุดหงิดอยู่ในที กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มแล้วแท้ๆเชียว...ไหงมาขัดซะได้ - -+
“เปิดประตูให้ชั้นก่อน” มือบางยังคงทุบประตูต่อไปเรื่อยๆ
“ไม่เอาอ่ะ...ตอนนี้ชั้นไม่ว่าง จุนซูก็ด้วย...เดี๋ยวค่อยมาใหม่นะ”
“ไม่ได้ๆๆๆๆๆ นี่มันเรื่องด่วนจริงๆ...เปิดเถอะนะ”ยูชอนจิ๊ปากเสียงดังจนคนที่นอนมองใบหน้าหล่อของคนรักอย่างใกล้ชิดนั้นถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เสียงหัวเราะคิกคักของจุนซูดึงสติยูชอนให้หันมาสนใจคนตัวเล็กใต้ร่าง
“ขำอะไรครับ...จุนซู..หืม~”หอมฟอดที่แก้มแรงๆก่อนจะเดินไปแง้มประตูพูดคุยกับหญิงสาว พร้อมกับเดินกลับเข้ามาใหม่
“มีอะไรหรือเปล่าฮะ?”จุนซูถามอย่างเป็นห่วง
“คือว่า...ริต้าจะกลับอังกฤษวันนี้น่ะครับ...แล้วก็เดี๋ยวนี้ด้วย”
ที่ริต้ารีบร้อนให้เขาเปิดประตูก็เพื่อที่จะบอกว่าเธอจะกลับอังกฤษแล้ว เหตุเพราะพ่อกับแม่กักตัวแฟนหนุ่มเอาไว้ คนที่เป็นต้นเหตุให้เธอหนีมาที่นี่ แต่เรื่องที่เขาเข้าใจผิดกัน จริงๆแล้วริต้าเคลียร์ได้เรียบร้อยแล้วเพียงแต่อยากจะพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสักหน่อยเผื่อจะได้ช่วยเหลือยูชอนกับจุนซู ดูแล้วท่าทางจะเคลียร์กันเองไม่ได้ แต่ตอนนี้เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดไว้ ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับบ้านได้แล้ว!
“อะไรกันฮะ...พี่สาวจะกลับแล้วหรอ?”อดเสียดายไม่ได้ พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอง ยังมีเรื่องให้คุยกันอีกตั้งเยอะ...จะกลับแล้วจริงๆหรอT^T
“อื้ม...พี่เค้ามาได้สักพักแล้วนะ...อย่าลืมสิ”
“อ่า...จุนซูลืมนึกไปเลย มัวแต่เข้าใจพี่ยูชอนกับพี่ริต้าผิดอยู่”
“ช่ายยยยยยย”ยูชอนลากเสียง จนจุนซูรู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อย
“อะไรฮะ...จุนซูแค่บ่นคนเดียว พี่ยูชอนไม่ต้องมาพูดเลยนะ”คนตัวเล็กเริ่มออกอาการงอนอย่างปิดไม่มิด...พึ่งจะดีกันแท้ๆ -*-
“ฮ่าๆๆๆล้อเล่นนะครับ...ไปส่งริต้ากับพี่มั้ย?”ชายหนุ่มเอ่ยชวน
“จุนซูไปด้วยได้หรอฮะ?”
“แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ - -+”
“อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะพี่ยูชอน...เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”จุนซูเริ่มโมโหพี่ยูชอนเสียแล้ว พอได้ทีก็แกล้งเขาใหญ่เลย...มันน่านัก
“ฮ่าๆๆๆ...”หัวเราะร่า ออกแรงหยิกแก้มยุ้ยๆจนมันเริ่มขึ้นสีแดงตามรอยนิ้วมือของชายหนุ่ม
“ใครกันแน่ครับที่จะโดนไม่ใช่น้อย ครั้งนี้พี่แปะไว้ก่อนนะ กลับมาแล้วพี่จะ.....”หยุดเอาไว้แค่นั้น รอยยิ้มกรุ่มกริ่มนี้ไม่น่าไว้ใจเสียเลยสำหรับจุนซู
“ฮ่า~~~ จุนซูไปหาพี่ริต้าดีกว่า”บิดขี้เกียจก่อนจะทำเนียนรีบเดินออกไป ก็ใครมันจะไปทนอยู่ได้ล่ะ เขินจะแย่อยู่แล้ว พี่ยูชอนนี่น่ารักจริงๆเลย...เขิน~~~
-------------------------------------------------------------------
~ สนามบินอินชอน ~
และแล้วก็ถึงเวลาที่จะร่ำลากันเสียที หญิงสาวพร้อมกระเป๋าลากใบเขื่องหันมาส่งยิ้มน้อยๆให้กับเพื่อนรักและเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอีกหนึ่งคน เธอโอบกอดชายหนุ่มเพื่อนที่รู้ใจตนเป็นครั้งสุดท้ายโดยที่ไม่ลืมจะหันไปกอดจุนซูที่ไม่คุ้ยชินกับการทักทายหรือการจากลาของพี่ริต้ามากนัก
....ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไป....
เสียงหวานของพนักงานสาวประกาศเที่ยวบินของริต้าขึ้น
“อ่า...ชั้นต้องไปแล้ว”ใบหน้าที่ร่าเริงเมื่อครู่เริ่มฉายแววหม่นหมอง
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...ไว้คลอดลูกแล้วก็พาเจ้าตัวน้อยมาเยี่ยมชั้นด้วยนะ”ยูชอนเอ่ย
“จริงด้วย...ไว้ชั้นมาพาเอริคมาให้นายรู้จักด้วย ว่าแต่ชั้นมัวแต่ยุ่งๆเลยยังไม่ได้คิดชื่อลูกเลย”
“แต่พี่ริต้ายังไม่รู้ไม่ใช่หรอฮะว่าลูกของพี่เป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย”
“ถูกต้อง...งั้นพี่ฝากหนูตั้งชื่อลูกให้พี่ด้วยนะจ๊ะ เอาทั้งแบบผู้หญิงและผู้ชายเลย^^”การขอร้องในครั้งนี้ จุนซูดูจะชอบใจไม่น้อย เสียงหวานรีบตอบรับทันควัน
“ได้สิฮะ...เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลย...เอ...ชื่ออะไรดีน้า~~~”
“ฮ่าๆ...พี่ไม่ได้รีบขนาดนั้นสักหน่อย เอาไวถ้าพี่รู้ผลอัลตราซาวด์ พี่จะรีบบอกจุนซูทันทีเลย”
“ฮะ...คิคิ”
“ริต้า...เค้าประกาศเรียกชื่อเธออีกแล้วนะ...มัวแต่คุยอยู่ได้”ร่างโปร่งเอ่ยเตือน พอปรับความเข้าใจกันได้ทั้งสองคนนี้ดูจะเข้าขากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย - -+
“อ๊ะ...ไปนะๆ”หญิงสาวเริ่มรนราน พร้อมกับโบกมือลาเป็นพัลวันวันก่อนจะวิ่งเข้าเกทไป
“นี่!!! เดินดีๆไม่ต้องวิ่งหรอก เดี๋ยวล้มไปล่ะแย่เลย”คำกล่าวเตือนของยูชอนไม่ได้เข้าหูริต้าแม้แต่นิดเดียว...จริงๆเล้ยยยยย
“กลับบ้านกันเถอะครับ...จุนซู”ประคองไหล่บางอย่างหวงแหน และแล้วเรื่องที่เข้าใจผิดกันก็ผ่านไปได้ด้วยดี ต่อไปนี้ชีวิตรักของเขาก็คงจะมีแต่...ความสุข
“เป็นอะไรไปครับจุนซู...อยากมีน้องเหมือนพี่ริต้าเค้าหรือไง?”เสียงทุ่มแกล้งแซว เมื่อคนตัวเล็กยังคงจดจ่อกับรายชื่อนับสิบ
“บ้าหรอพี่ยูชอน พูดอะไรฮะเนี่ย จุนซูลืมชื่อหมดแล้ว...เห็นมั้ย!”
“ฮ่าๆ...เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนก็ได้นี่นา”พูดอย่างไม่ใส่ใจ รอยยิ้มมีเสน่ห์ทำเอาจุนซูต้องเผลอยิ้มตาม มือบางหยิกแก้มนุ่มนิ่มของชายหนุ่มเบาๆ
“แต่เรื่องของเรา...พี่ยังไม่ลืมนะครับ...หืม~~~”กระซิบเบาๆข้างกกหูนิ่ม จุนซูโยกตัวหนีกับการกระทำที่ประเจิดประเจ้อนี้ของคนรัก
“จุนซูจั๊กจี๋นะฮะ”คนพูดเริ่มหน้าแดง
“หรอครับ...พี่ว่าเราอย่าชักช้ากันเลย...รีบกลับบ้านกันดีกว่า กลับไปปั๊มลูกกัน^^”ท่าทีแบบนี้ จุนซูรู้ทันทีว่าพี่ยูชอนไม่ได้พูดเล่นแต่อย่างใด
“O.0 พี่ยูชอนบ้าๆ”คนโดนแกล้งแว๊ดเสียงสูงจนยูชอนต้องรีบเอามือปิดปาก พร้อมส่งสายตาดุๆมาที่ตัวต้นเสียง เพราะสายตานักสิบคู่ตรงเป้ามาที่เราสองคน แต่คนผิดที่แท้จริงคือพี่ต่างหากไม่ใช่จุนซู พูดอะไรก็ไม่รู้ พาคิดไปไกล เตลิดเปิดเปิงได้ตลอด
แล้วจะชักช้าอยู่ทำไมล่ะ จริงมั้ยฮะ >////<
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น