Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…41 เจ้าของกระต่าย!
วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าให้พูดจริงๆในตอนนี้อนาคตของเหล่านักศึกษาแพทย์ฝึกหัดคณะจิตวิทยาก็ใกล้จะหมดเวลาลงทุกทีๆและอีกไม่นานก็จะกลายเป็นคุณหมอกันเต็มตัว เรียกได้ว่ากว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่มีอะไรเกินความสามารถของมนุษย์เราได้หรอก...ถ้าตั้งใจจริงซะอย่าง เดินคิดอะไรมาเพลินๆไม่นานก็มาถึงห้องทะเบียนผู้ป่วยนอกเสียแล้ว แต่เค้าก็ไม่เห็นร่างเล็กของแทมิน...ไปไหนของเค้านะ?
“เอ่อ...ขอโทษนะฮะ เห็นแทมินหรือเปล่าครับ?”เอ่ยถามพี่พยาบาลที่เดินเข้ามา
“แทมินหรอ พี่เห็นเค้าพึ่งเดินออกไปเมื่อกี้นี้เอง สงสัยกลับหอไปแล้วมั้ง^^”
“ขอบคุณฮะ”ก้มหัวให้อย่างมีมารยาท ทิ้งแทมินให้นั่งทำงานอยู่คนเดียว เค้านี่แย่ๆจริงๆ แทมินจะโกรธเค้ามั้ยนะ ยูฮวานเป็นกังวล
-------------------------------------------------------------------
ผักสีส้มสีสันแสบตาอย่างแครอทค่อยๆถูกป้อนทีละนิดๆหายเข้าไปในปากเจ้าขนปุยด้วยความเพลิดเพลิน แทมินเผยรอยยิ้มน่ารักออกมาขณะที่มองเจ้ากระต่ายกินอาหารมื้อเย็นอย่างมีความสุข
“แทมิน...ชั้นลืมไปเลยว่าต้องมาช่วยนายจัดของ พอดีมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยน่ะ”เสียงใสเอ่ยแก้ตัวเป็นพลันวัน แทมินแค่หันมาส่งยิ้มบางๆให้เท่านั้นก่อนจะเอ่ยตอบ
“นายคิดว่าชั้นจะโวยวายใส่นายอย่างที่...เราเคยทะเลาะกันแบบแต่ก่อนหรอไง?”นั่นสินะ หลังจากที่ทำความเข้าใจกันได้แล้ว ดูเหมือนว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย รู้อย่างนี้น่าจะคืนดีกันได้ตั้งนานแล้ว - -
“แหะๆๆๆ”
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ชั้นจัดเสร็จพอดีเลยก็เลยกลับมาก่อน ขอโทษที่ไม่ได้บอก”
“จะขอโทษชั้นทำไมเล่า อ๊ะ นั่นมันเจ้าบันนี่หนิ...บันนี่~~~”ถลาเข้าไปหาเจ้าสัตว์ขนปุยด้วยความคิดถึง หยอกล้อกับมันอย่างรักใคร่ เป็นเวลานานพอสมควรที่ยูฮวานไม่ได้แวะมาหาเจ้าบันนี่แถมพักหลังๆเค้ายิ่งไม่มีเวลาขยับตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำแค่เรื่องเรียนก็หนักหนามากพอแล้ว
“โอ้โห~~~”ดวงตาสีดำเข้มเบิกโตกับเจ้าสัตว์ตัวน้อยตรงหน้า ทั้งรูปร่างที่เปลี่ยนไปมากกว่าตอนที่เค้าซื้อมาเสียอีกแถมยังอ้วนตัวกลมบ๊อก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว
“ทำไมมันถึงอ้วนแบบนี้ล่ะ”เมื่อมองไปที่บันนี่ ยูฮวานก็อดเป็นห่วงไม่ได้...มันอ้วนมากไปแล้ว
“ชั้นชอบให้มันตัวอ้วนๆแบบนี้อ่ะ...เอ่อ เปล่าหรอก พอดีว่าชั้นให้มันกินเยอะไปหน่อย - -”ใช่แล้วแทมินให้มันกินเยอะมากเกินไป
“นายไม่กลัวมันตายหรอ อ้วนมากไม่ดีนะรู้มั้ย?”
“จริงหรอ แล้วชั้นจะทำยังไงอ่ะ”นึกกลัวขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อได้ยินในสิ่งที่ยูฮวานพูด เค้าลืมนึกถึงเรื่องสุขภาพของเจ้ากระต่ายน้อยเลยไปซะสนิทเลย
“อ่าๆ...นายคงต้องลดอาหารมันแล้วล่ะ”พูดพรางสำรวจดูรอบๆตัวเจ้าบันนี่น้อย
“ริค...นายบอกว่านายรู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนฝากเจ้านี่มาให้ชั้นน่ะ”คำถามของเพื่อนรักทำเอายูฮวานชะงัก ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วหันมาเล่นกับกระต่ายต่อ
“กินนี่ดีกว่านะ...แครอทๆๆๆๆๆ^^ ดูสิมันไม่ยอมกินแล้วอ่ะแทม สงสัยกลัวอ้วนขึ้นมาบ้างแล้ว55+”
“ริคกี้!”แทมินกดเสียงต่ำเพื่อให้ตนได้รับความสนใจจากคนตรงหน้า ยูฮวานได้แต่ช้อนตามองคนถามอย่างคนมีพิรุธ
“ฝากไปบอกเจ้าของกระต่ายด้วยนะ ว่าเจ้าบันนี่มันเหงามากๆ ช่วยไปหาคู่มาให้มันที มันจะได้มีเพื่อนน่ะ”ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกว่าจะโดนเจ้าเพื่อนตัวเล็กซักไซ้ถามถึงเจ้าของกระต่ายตัวจริงซะอีก...เฮ้ยย!!!
“อ่อ...เรื่องนั้นเอง ได้สิ เดี๋ยวชั้นจะไปบอกเค้าให้นะ^^”เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว
“คงไม่ต้องฝากใครไปบอกแล้วล่ะมั้ง...ใช่มั้ยล่ะ?”
“เอ๋?!...ก็...ก็...ฮัดชิ้วววว”คนเจ้าเล่ห์แกล้งจามออกมาเลี่ยงการตอบคำถาม แทมินก็แค่ต้องการจะจับตัวเจ้าของกระต่ายให้ได้คาหนังคาเขาก็เท่านั้นที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมปริปากบอกออกมาสักที - -+
“คิคิ ไม่สบายหรอ?”ยกมือขึ้นอังเบาๆที่หน้าผาก
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
ก็จะร้อนได้ยังไงกันเล่า...ก็ชั้นแกล้งจามมมม – ,, –
“อ่อ...สงสัยขี้ฝุ่นจะเข้าจมูกน่ะ”ท่าขยี้จมูกของยูฮวานดูน่ารักไม่เบา -*-
“อืม...งั้นชั้นไปก่อนนะ”มองไปที่หน้าปัดนาฬิกาถึงเวลาจะต้องกลับหอของเค้าแล้วเช่นกัน
“อืม งั้นก็โชคดีนะ^^”แทมินพิงบานประตูอย่างใช้ความคิด ต่อไปก็แค่รอเจ้าของกระต่ายตัวจริงเปิดเผยตัว...ต้องจับตามอง อย่าให้พลาด..หึหึ
~ ห้องพักชางมิน ~
“โถ่...ชางมิน แกเข้าใจชั้นหน่อยดิว่ะ”ยุนโฮถูมือไปมา ท่าทางอ้อนวอนเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ปกติเค้าไม่ใช่คนแบบนี้นะ! ไม่ว่าจะพยายามอธิบายยังไงชางมินก็ไม่ยอมรับฟังเค้าท่าเดียว
“ก็มันน่าน้อยใจนี่หว่า ชั้นเป็นเพื่อนสนิทแกแท้ๆแต่กลับได้รู้ข่าวเป็นคนสุดท้าย...เหอะ!!!”พูดความอัดอั้นตันใจออกไป ใบหน้าบึ้งตึงแบบนี้ของชางมินทำเอาเจ้าเพื่อนหน้าหมีเริ่มที่จะเหนื่อยใจกับการอธิบายปนอ้อนวอนนี้ซะแล้ว
“รู้ก่อน รู้หลังแกก็รู้มาก...กว่า...ยะ”ยุนโฮพยายามพูดออกมาให้จบประโยคดั่งที่ตั้งใจ
“แกด่าชั้นหรอ!?”พูดยังไม่ทันจบประโยคชางมินก็แทรกขึ้นมาทันที ยุนโฮรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธข้อกล่าวหาทันที
“เปล่าๆ...ชั้นหมายถึงว่ายังไงแกก็รู้อะไรมากกว่าคนอื่นเค้าอยู่ดี จะซีเรียสไปทำไมกันว่ะ”ฟังให้จบก่อนก็ไม่ได้ - -+
“นั่นแหล่ะก็เหมือนกับว่าชั้นอยู่ดี...ชริ!”
สาเหตุของการโต้วาทีในครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องไกลตัวอะไรที่ไหนหากแต่เป็นคนไข้ในชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อน คนรักของเขา คิม แจจุง พอไอ้เพื่อนตัวดีรู้ว่าแจจุงคือเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายเมื่อเจ็ดปีก่อนเท่านั้นมันก็ลากผมมาที่ห้องพักสวมบทบาทนายตำรวจยศใหญ่ ก่อนจะเริ่มดำเนินการสอบปากคำผมทุกๆข้อกล่าวหาที่น่าสงสัยชนิดที่ว่าไม่ให้พักหายใจกันเลยทีเดียว เวลาชางมินโมโหแบบนี้ก็น่ากลัวไม่แพ้กัน ผมถึงกับต้องใจเย็น ข่มใจไม่ให้กลัวมันไปมากกว่านี้...ก็เราผิดนี่นา...เฮ่อออ~~~
ชางมินจำแจจุงได้แม่นจากเหตุการณ์เมื่อคราวก่อน ถึงแม้ว่าผมจะพยายามปิดบังเรื่องนี้ไว้แค่ไหนแต่ชางมินกลับคาดเดาถึงแผนการของผมถูกไปหมดซะทุกอย่างคงจะเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ความฉลาดขั้นเทพที่ทำให้ชางมินมองผมออกได้อย่างทะลุปุโปร่ง ริมฝีปากได้รูปยังคงเล่าถึงเรื่องราวในอดีตและความน่าจะเป็นของปัจจุบันที่ส่วนมากเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ภาพในอดีตไหลย้อนเข้ามาในหัวของคุณหมอหนุ่มชอง ยุนโฮที่ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ฉากเหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์ทำให้เค้าคิดว่ากำลังฟังชางมินสาธยายถึงความเลว ชั่วช้าและร้ายกาจอย่างไม่น่าให้อภัยของตนเองอีกครั้งและปิดท้ายด้วยคำถามที่ทำเอายุนโฮสะอึกจนพูดอะไรไม่ออก
“ชั้นถามจริงๆเหอะไอ้ยุน...นี่แกจะเลวตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน ยันอนาคตเลยหรอไงว่ะเพื่อน!?”
~ เจ็บ ~
เดี๋ยวนี้ไอ้หน้าเป็ดมันมันปากคอเราะร้ายดีจริงๆแถมยังพูดมากขึ้นอีกด้วย ไปเอานิสัยแบบนี้มากจากไหนกันว่ะ?...อยากรู้จริง บางทีผมยังคิดเลยว่าถ้าให้มันหันไปประกอบอาชีพอื่นที่ไม่ใช่หมออย่างพวกนักสืบก็คงจะดี...รู้ไปซะทุกเรื่องจริงๆ ให้ตายเถอะ! พรู่ว์ลมหายใจออกมาแก้เซ็ง รู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่ถูกจ้องมองตอบกลับมาแบบนั้น ชางมินทำอย่างกับว่าเขาเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตายก็ไม่ปาน
“ทำไม? ด่าอะไรชั้นอีก ห๊ะ!”คนรู้ทันกอดอกถามด้วยความไม่พอใจ
“เปล่านะโว้ยยยย”ยุนโฮเด้งตัวจากโต๊ะทำงานเดินไปยืนที่บานหน้าต่างแทน วิวภายนอกคงจะช่วยคลายความกดดันให้น้อยลงไปกว่านี้
“ตกลง..ไม่ว่าจะยังไงแกก็จะไม่ยอมเล่าให้ชั้นฟัง?”นายแพทย์หนุ่มทวนคำถามเสียงแข็ง เขาเบื่อที่จะต้องมานั่งคาดเดาการกระทำเลวๆของไอ้เพื่อนรักคนนี้เต็มที ถ้ามองจากภายนอกยุนโฮเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมในทุกๆด้าน ทั้งเรื่องหน้าตา ฐานะ หน้าที่การงาน เป็นเหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยายเพื่อมาตามหาเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่คู่ควรกับตน ทุกคนคงจะมองแบบนั้น แต่สำหรับชางมินกลับมองยุนโฮในทางกลับกันอย่างสิ้นเชิง มิติที่น่ากลัวจากคนคนนี้ ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเจ้าชายปกปิดความร้ายกาจ แอบแฝงความเย็นชาอยู่ การแสดงออกทางสีหน้าตรงกันข้ามกับความคิดและจิตใต้สำนึก รอยยิ้มที่เป็นเหมือนยาพิษเคลือบลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดลูกโตซ่อนความดุร้าย เจ้าเล่ห์ได้อย่างแนบเนียนไร้ที่ติ
“ก็ได้ๆ...ชั้นยอมแพ้แกแล้ว”ยุนโฮยังไม่ยอมหันหน้ามาเผชิญกับชางมิน
“แกไม่ต้องมาทำท่าทางอยากจะตายแบบนี้เลยนะไอ้ยุน ถ้าไม่อยากเล่าชั้นก็ไม่อยากฟังนักหรอก!”ถึงสิ่งที่ชางมินรู้ในตอนนี้มันจะถูกต้องจนเกือบหมดแล้วก็ตาม แต่เขาก็แค่เป็นห่วงเพื่อน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันหาทางออกได้ แต่ถ้ายุนโฮไม่อยากเล่า...เขาก็จะไม่บังคับอีกต่อไป
“เฮ้ยๆ...อย่างอนแบบนี้ดิว่ะ เล่าก็เล่า...เอ่อ...ผมเต็มใจเล่าแล้วครับคุณหมอชิม^^”โถ่เอ้ยย...ไอ้หน้าเป็ด มาทำเป็นจิตวิทยาแบบนี้กับชั้น ใครจะไปปากแข็งทนอยู่ได้ว่ะ!!! ยุนโฮหันใบหน้าไปอีกทาง เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ปนหงุดหงิดที่ตนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ก่อนจะหันมายิ้มเจื่อนๆให้กับใบหน้าแช่มชื่นของชางมินที่เริ่มปรากฏให้เห็นแทนใบหน้าที่บึ้งตึงและง้ำงอที่ยุนโฮไม่ได้เห็นมาร่วมชั่วโมงเศษๆ...โอ้ยยยย เดี๋ยวก็แปลงร่างเป็นหมีไปขย้ำคอมันซะเลย ไอ้หน้าเป็ด!!!
จุนซูเดินทางไปเรียนอย่างหงอยๆ เรื่องเมื่อคืนทำให้เขานอนไม่หลับ ทั้งที่ออกจะเพลียจัด ใบหน้าที่สะท้อนกระจกเงาบานใหญ่ในตอนเช้า ทำเอาตกใจไม่หาย ตาเขาปวดช้ำจนแทบปิด ยังดีที่จำได้ว่าแจจุงเคยบอกให้เอาเปลือกกล้วยหอมเย็นจัดมาโปะตาไว้ ช่วยบรรเทาอาการบวมช้ำที่ดวงตาได้ โชคดีของจุนซูที่ตู้เย็นในบ้านพี่ยูชอนมีกล้วยหอมแช่อยู่ ไม่งั้นเขาคงลืมตาไม่ขึ้นเป็นแน่ - -
จุนซูฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พิงกับกำแพงหนังสือที่วางตั้งข้างหน้ากันอาจารย์รู้ว่าแอบหลับ เปลือกตาสีมุกปิดลงอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ทั้งเหงาและก็น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก หายไปไหนกันทั้งคืนก็ไม่รู้ ถ้าแจจุงอยู่เขาคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ เฮ่อ... แถมคาบเรียนเศรษฐศาสตร์ เจ้าของวิชาก็ยังคงไม่มาสอน แบบนี้จะให้เขารู้สึกยังไง? จุนซูหยิบมือถือเครื่องเล็กออกมาดูซ้ำๆเผื่อว่าคนๆนั้นติดต่อมาเหมือนเดิม ไม่มีกระทั่ง...ข้อความ วันนี้จุนซูรอการติดต่อของพี่ยูชอนตั้งแต่เช้าจนกระทั่งเย็น
ใจร้ายเกินไปแล้วนะ…
ตอนนี้อารมณ์น้อยใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโมโห มือที่กำโทรศัพท์แน่นยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่หยุด ก่อนหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาไล่หาเบอร์โทรศัพท์ ก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคนอย่างรวดเร็ว
ช่วงขาเรียวยาวค่อยๆก้าวเพื่อให้เกิดเสียงในการเดินเบาที่สุด กรงขนาดใหญ่ของเจ้ากระต่ายตัวผู้สีขาวมีลายจุดเล็กๆสีน้ำตาลเข้มเต็มตัวช่างเป็นภาระที่หนักหนาสำหรับยูฮวานในตอนนี้ กว่าจะเดินขึ้นบันไดไปถึงห้องของแทมิน เล่นเอาเค้าแทบหมดแรง
“เฮ่อ~~~”ถึงสักทีสินะ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ สะบัดแขนไปมาไล่ความปวดเมื่อย วันนี้แทมินบอกว่าจะออกไปทำธุระข้างนอกจึงเป็นโอกาสดีสำหรับเขาที่จะได้เอาเจ้าสัตว์ขนปุยกำมะหยี่ตัวกลมอีกตัวมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าบันนี่ เพราะเห็นแทมินบ่นอยู่บ่อยๆว่าเจ้าบันนี่ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนแต่ก่อน...สงสัยจะเหงา ไม่รู้ว่าทำไมยูฮวานถึงไม่กล้าบอกความจริงเรื่องที่ตัวเขาเป็นเจ้าของเจ้ากระต่ายน้อยที่แทมินตามหา แม้ว่าเวลาผ่านไปแต่แทมินก็ยังคอยถามเค้าอยู่ตลอดเวลาแต่พักหลังๆมานี้ก็เหมือนว่าเจ้าเพื่อนตัวเล็กจะลืมๆไปบ้างแล้ว ดีแล้วล่ะเพราะตัวเค้าเองก็ขี้เกลียดหาข้ออ้าง ข้อแก้ตัวสารพัดมาโกหกเสียแล้ว - -+
“เอาล่ะเจ้าตัวยุ่ง อยู่ที่นี่ไปก่อนนะ รอเจ้านายใหม่ของนายอยู่ตรงนี้ แทมินเค้าใจดีนะแถมยังน่ารักด้วย^^”จุ๊บที่ปากนุ่มนิ่มของเจ้าตัวยุ่งเบาๆ ใช้เวลามากพอสมควรในการเลือกสรร อุตส่าห์ไปเดินเลือกหากับชางมินตั้งหลายวันกว่าจะเจอตัวที่ถูกใจและเหมาะสมกับเจ้าบันนี่ที่สุดและคิดว่าแทมินจะต้องชอบเหมือนกันกับเค้า เอื้อมมือไปจับจี้ที่แขวนอยู่บนคอของเจ้ากระต่ายเรียงลายด้วยคริสตัลเม็ดเล็กมากมายเป็นตัวอักษร Mocca
“ชั้นไปล่ะนะเจ้ามอคค่าน้อย^^”ลุกขึ้นหันหลังกลับไปในเส้นทางที่พึ่งเดินมาแต่ทว่าร่างของคนที่บอกกับเขาว่าจะออกไปทำธุระและเป็นถึงเจ้าของห้องๆนี้ก็ขวางเอาไว้เสียก่อน
“อุ๊!!!”คนตัวเล็กอุทานออกมาอย่างลืมตัว
“จับได้แล้ว”ดวงตาเจ้าเล่ห์ของแทมินเป็นประกายเมื่อจับคนปากแข็งอย่างยูฮวานได้คาหนังคาเขา ดูสิว่าจะหาอะไรมาแก้ตัวกับเขาได้อีก พรางนึกถึงคำพูดของรุ่นพี่คนสนิท
ถ้านายอยากรู้ว่าเจ้าของกระต่ายตัวจริงเป็นใคร ก็ทำตามที่ชั้นบอกสิแทมิน ^^
“อะไรของนาย จับอะไรได้หรอ กระต่ายตัวใหม่น่ารักดีนะ^^”ตีหน้าซื่อ ทำเนียนไปแบบนี้แทมินจะเชื่อเรามั้ยนะ - -+
“อื้ม...แล้วนายไปซื้อมาจากไหนล่ะริคกี้ เลือกนานเหมือนที่เลือกเจ้าบันนี่หรือเปล่า^^?”
“ก็นิดหน่อยน่ะ...เฮ้ยยยย จะบ้าหรอ ชั้นไม่ได้ซื้อสักหน่อย มีคนฝากมาจริงๆนะ”
“อย่ามาโกหกเลย มีคนบอกชั้นหมดแล้วเรื่องนายกับเจ้ากระต่ายน่ะ..หึหึ”ยูวานเริ่มอับจนหนทางในการแก้ตัว
“ชางมินบอกล่ะสิ...ชริ แล้วก็ให้นายมาแอบดูชั้นงั้นหรอ?”ยูฮวานพูดอย่างหงุดหงิด
“ใช่...พูดอีกก็ถูกอีก แผนของพี่ชางมินนี่ได้ผลดีเนอะ อุ๊บบบบ:Xx”คนลืมตัวรีบเอามือปิดปาก เมื่อแผนการถูกเปิดเผย!
“แผนชางมินหรอ?”ยูฮวานได้ยินชื่อคนรักของตนแว่วๆ ชางมินนายนี่มันจอมแผนการอีกแล้วนะ!!!
“ขอบใจนะแทม...เดี๋ยวชั้นต้องไปจัดการกับเจ้าเป็ดปากมากนั่นสักหน่อยแล้ว”ว่าพรางหักนิ้วมือเสียงดังก๊อบแก๊บ -3-
“เฮ้ยย...จะฆ่าพี่ชางมินเลยหรอไง?”แทมินถามอย่างตกใจ ถ้าชางมินโดนยูฮวานเล่นงานเพราะสาเหตุมาจากตัวเขาที่หลุดปากบอกออกไป คงจะเจ็บไม่ใช่น้อย...ผมขอโทษนะฮะ ㅠㅠ
“ฮ่าฮา...ไม่รู้ไม่ชี้...-3-”
“ชั้นเป็นคนขอร้องเค้าเองแหล่ะ...ถ้านายบอกชั้นตั้งแต่แรกก็จบเรื่อง”
“ก็...ตอนนั้นชั้น...เราทะเลาะกันอยู่นี่นา”ยูฮวานก้มหน้ารู้สึกไม่ดีเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
“แล้วตอนนี้ล่ะ...เรายังโกรธ ยังทะเลาะกันอยู่มั้ย?”ยูฮวานเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ก่อนจะส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธ
“ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วหรือว่าไม่รู้ อะไรยังไง ชั้นอยากได้ยินนายตอบ!”
“ไม่...ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วสิ นายก็รู้อยู่แก่ใจ จะถามชั้นอีกทำไมกัน”ยูฮวานตอบเสียงอู้อี้
“งั้นก็เลิกอายที่จะบอกชั้นเรื่องเจ้ากระต่าย ที่ชั้นอยากรู้ว่าใครคือเจ้าของก็แค่จะอยากไปขอบคุณเค้าก็เท่านั้น”
“ชั้นกลัวว่านายจะไม่อยากเลี้ยงมัน ถ้านายรู้ว่ากระต่ายพวกนั้นเป็นของชั้น”
“จะบ้าหรอ เจ้ากระต่ายพวกนี้ไม่รู้เรื่องกับเราด้วยสักหน่อยและชั้นก็แยกแยะนะจะบอกให้ แต่ยังไงแล้วก็ขอบใจนายมากนะริค^^”ตั้งแต่ที่มีกระต่ายมาเลี้ยงแทมินก็ไม่รู้สึกเหงาเหมือนแต่ก่อน
“อื้อออ...ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกตัว หวังว่าจะไม่ทำให้นายยุ่งยากนะแทม”
“ไม่หรอก นายก็รู้ว่าชั้นชอบกระต่ายมากแค่ไหน^^”แทมินฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส
“แทมิน เราจะเป็นเพื่อนรักกันแบบนี้ตลอดไปใช่มั้ย?”อยู่ๆยูฮวานก็เอ่ยถามขึ้นมา แทมินเงียบไปก่อนจะเอ่ยความในใจออกไปบ้าง
“ใช่ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป^^~”ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น คำว่ามิตรภาพจะถูกเติมเต็มอีกครั้งจากคนทั้งสอง เมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้องพักแล้วทั้งสองก็เริ่มตกแต่งบ้านใหม่ให้กับเจ้าสัตว์หูยาวตัวอ้วนที่น่ารักและเพียงไม่นาน...
“ว้าว~~~มันดูสวยมากเลยอ่ะ”เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่ใช้ความพยายามทั้งหมด แทมินและยูฮวานก็ทำสำเร็จสักที
ยูฮวานค่อยๆอุ้มเจ้าบันนี่และก็ตามด้วยเจ้ามอคค่าเข้าไปไว้ในกรงที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมหลายเท่าตัว พื้นที่ที่กว้างขวางนี้จะทำให้กระต่ายรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าแต่ก่อน
“เรียบร้อย...ทีนี้นายก็ระวังแค่ว่าอย่าให้มันอ้วนไปมากกว่านี้นะ เข้าใจมั้ย?”ยูฮวานชี้นิ้วสั่ง
“รับทราบครับผม^^”เสียงหัวเราของสองเพื่อนสนิท ที่สุดท้ายแล้วก็กลับมารักกันได้เหมือนแต่ก่อน ทำเอาบรรยากาศโดยรอบดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
โทรศัพท์เครื่องบางปรากฏชื่อของร่างอวบแสนน่ารัก...ว่าที่พี่สะใภ้!
“ว่าไงจุนซู”เสียงใสกรอกลงไปแทบจะทันที จุนซูกับพี่ยูชอนคงจะเคลียกันได้แล้วสินะ รอให้ต้นสายตอบกลับอยู่นานแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยจนยูฮวานเริ่มเอะใจ
“จุนซู...นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”แต่แล้วเค้าก็เริ่มได้ยินเสียงจากต้นสาย มันไม่ใช้คำพูดทักทายที่ตอบกลับมาแต่เป็นเสียงสะอื้นเล็กๆที่เล็ดลอดมาให้ได้ยิน สิ่งที่ยูฮวานคาดเดาไว้มันคงจะผิดมหันต์...อย่าบอกนะว่าพี่ยูชอนยังไม่เคลียกับจุนซู???
“ฮึก...ฮือๆๆ”ถึงแม้จะพยายามกลั้นมันเอาไว้แต่คนฟังกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน สิ่งที่เกิดขึ้นคงจะกระทบจิตใจของจุนซูอยู่มากเพราะจุนซูไม่เคยเป็นแบบนี้ให้เค้าเห็นเลยสักครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ชั้นฟังได้มั้ย?”คำถามที่ไม่ได้ตั้งใจนี้เหมือนเป็นการกดดันจุนซูมากกว่าเก่า
“เอาล่ะๆ ไม่ร้องนะ ชั้นไม่ถามนายแล้วก็ได้ แต่ต้องบอกมาก่อนว่าตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”เสียงอู้อี้ที่ได้ยินไม่ถนัดแต่ยูฮวานก็พอจะฟังมันออกว่าเป็นสนามเด็กเล่นที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยที่พี่ยูชอนสอน
“เอางี้นะ นายรอชั้นอยู่ตรงนั้น อย่าไปไหนล่ะเดี๋ยวชั้นจะไปหานายเอง”ยูฮวานบอกลาแทมินก่อนจะรีบตรงไปยังสถานที่ที่พี่สะใภ้รอเค้าอยู่...จะปล่อยให้จุนซูอยู่คนเดียวแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น