Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…27 สายสืบ
“ชางมินชั้นวานอะไรนายหน่อยสิ^^”เสียงใสฟังดูออดอ้อนเกินความจำเป็นของยูฮวานดังขึ้น เพียงเท่านี้ชางมินก็พอจะรู้แล้วว่าต้องมีอะไรมาให้เค้าทำอีกแน่นอน ชายหนุ่มละความสนใจจากสิ่งตรงหน้าก่อนจะหันไปพบกับผู้มาใหม่ที่มาพร้อมกับกรงกระต่ายที่มีเจ้าสัตว์เลี้ยงขนปุยนั่งแทะเล็มอาหารอยู่ในกรงด้วยความเพลิดเพลินใจ
“เอาเจ้านี้ไปให้แทมินที”ว่าพร้อมกับส่งกรงสีหวานออกไปให้
“ให้ชั้นถือมันไปแบบนี้เนี่ยนะ!”ชางมินโวยวายลั่นโต๊ะทำงาน พรางชำเลืองมองไปยังกรงที่ประดับไปด้วยริบบิ้นสีหวานเสียจนคนที่โดนใช้อย่างเขาแทบจะไม่กล้าเดินถือไปเลย
“นี่นายจะโวยวายไปทำไมกัน”
“ก็แล้วทำไมนายไม่เดินเอาไปให้แทมเองล่ะ...นายจะให้หมออย่างชั้นเสียภาพพจน์เพราะเจ้ากระต่ายนี่หรือไงกัน”
“ก็ชั้นไม่อยากให้แทมรู้นี่นา...ช่วยชั้นหน่อยไม่ได้หรือไง”ถึงจะซื้อมาให้ด้วยความเต็มใจเพราะรู้ดีว่าแทมินชอบสัตว์ขนิดนี้ แต่ถ้าจะให้เขาเดินเอาไปให้เองมันคงจะเสียฟอร์มไม่น้อย ยูฮวานคิด
“ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิมล่ะ”ชางมินเองก็ไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้เคยมีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็คอยแต่จะทะเลาะกันทุกครั้งไป ให้มันได้อย่างนี้สิรุ่นน้องของชั้น - -+
ร่างเพรียวดูสลดลงไปเมื่อได้ยินคำพูดของชางมิน มันก็จริงอย่างที่หมอนี่ว่า ถ้าเขากับแทมินหันมาปรับความเข้าใจกันก็คงจะดี...เรื่องราวในอดีตมันจะได้ไม่ต้องตามมาหลอกหลอนเค้าแบบนี้และที่สำคัญเค้าก็คงจะไม่ต้องเสียความเป็นเพื่อนดีๆไป...คิดแล้วมันก็น่าเศร้าใจ
“เฮ้ย...”
“ทำไม...ถึงกับถอนหายใจเลยหรอไง!?”เลิกคิ้วถาม ใบหน้าช่างดูกวนประสาทแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย
“ก็ชั้น...ไม่รู้จะทำยังไงนี่นา”ยูฮวานพูดอย่างคนหมดหวัง
“ให้ชั้นช่วยคิดเอามั้ย...มันต้องมีทางออกสิ”ชายหนุ่มเจ้าแผนการไม่เป็นรองใครเอ่ยขึ้น เรียกความสนใจจากยูฮวานได้เป็นอย่างดี
“นายจะช่วยอะไรชั้น...นายช่วยอะไรไม่ได้หรอกชางมิน แม้แต่ตัวชั้นเองที่พยายามจะแก้ไขมันแล้วแต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย”พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา นึกถึงวันวานที่แสนเจ็บปวด
“นายเอาแต่คิดเอาเองอยู่แบบนี้ ลืมไปแล้วหรอไงว่ายังมีชั้นที่คอยอยู่เคียงข้างนาย...เอ่อ...ชั้นเป็นรุ่นพี่นายนะ”เป็นครั้งแรกหรือเปล่านะที่เค้าได้เห็นหยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอจากคนอวดเก่งคนนี้
Flash Back
ประตูบานหนาถูกเปิดออกอย่างแรงทำให้เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วหอพักของนักเรียนม.ปลายปี 3 ยูฮวานที่สะดุ้งสุดตัวกับการปรากฏตัวของเพื่อนรักอย่างแทมิน
“ตกใจหมดเลย...ไปอารมณ์เสียมาจากไหนเนี่ย”เอ่ยถามออกไป โดยที่สายตาก็ยังไม่ละไปจากหน้าจอคอม แทมมินไม่ได้ตอบอะไรกลับมา มีแต่เสียงลมหายไปฮึดฮัดที่กำลังบอกว่าคนตัวเล็กกำลังไม่พอใจกับใบหน้าขาวที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาและดวงตากลมที่บวมเปล่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวได้ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ยูฮวานรู้สึกถึงความผิดปกติใบหน้าที่หวานไม่แพ้กันเงยขึ้นมองแล้วก็ต้องตกใจกับสภาพที่เห็น...แทมินดูไม่ดีเลยในตอนนี้
“แท...มิน”
“ฮึก...นาย...ยูฮวาน...นายไปว่าอะไรพี่ฮยองจุนเค้า”คนที่เอ่ยถามเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้งหลังจากที่พึ่งหยุดไปได้ไม่นาน
“.............”ยูฮวานไม่ได้ตอบอะไรออกไป รู้สึกใจไม่ดีเลยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“นายเอาเบอร์พี่ฮยองจุนจากเครื่องของชั้นไปใช่มั้ย...ทำไมนายถึงทำแบบนี้...นายไปต่อว่าพี่เค้าแรงๆแบบนั้นได้ยังไง?”
“ฟังชั้นก่อนนะ...ที่ชั้นทำไปก็เพราะชั้นหวังดีกับนายนะ...แทมิน”
“หวังดีหรอ...แล้วชั้นควรต้องขอบใจนายด้วยใช่มั้ย...พี่เค้าขอเลิกกับชั้นเพราะนาย!!!”แทมินตะโกนออกไปสุดเสียง รู้สึกโกรธไม่น้อยเลยที่ยูฮวานเข้ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขาแบบนี้ ถึงจะหวังดียังไงก็เถอะ
ที่แทมินมาโวยวายแบบนี้ก็คงจะเรื่องที่เค้าโทรไปด่าฮยองจุน รู้ดีว่าถ้าตัวเองได้พูดออกไปแล้วมันคงจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตแต่ยูฮวานเองก็ทนเห็นเพื่อนของตัวเองร้องไห้เสียใจไม่ได้ วันๆแทมินเอาแต่นั่งโศกเศร้าไม่เป็นอันทำอะไร เพื่อนที่เคยร่าเริงของเค้ากลายมาเป็นคนที่มีแต่ความทุกข์เพราะผู้ชายเลวๆคนนึง แทมินไม่รู้หรอกว่าฮยองจุนเจ้าชู้แค่ไหนครั้งนึงเค้าบังเอิญไปเจอชายหนุ่มที่ผับมีทั้งสาวน้อยน่าตาน่ารัก หรือแม้แต่เด็กหนุ่มก็ไม่เว้นไม่ว่าจะพยายามบอกยังไงแทมินก็ไม่เคยเชื่อเขาเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่สองคนนี้ทะเลาะกันคนที่ผิดก็จะต้องเป็นเพื่อนของเค้าตลอดทั้งๆที่แทมินไม่เคยทำอะไรแต่กลับกลายเป็นคนผิดไปซะอย่างนั้น แทมินรักฮยองจุนมากแค่ไหนเค้ารู้แต่ถ้าฮยองจุนรักแทมินจริงๆเค้าก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยสักนิด...ให้ตายสิ!!!
“บอกเลิก...ชั้นว่าคนอย่างมันหาโอกาสจะบอกเลิกกับนายมาตั้งนานแล้วแทมิน นายไม่รู้ตัวเลยหรือไง...นี่เลยถือเป็นโอกาสที่ดีสินะ”ยูฮวานเริ่มที่จะหมดความอดทนกับคนที่ไม่ยอมฟังเหตุผลของเค้าบ้างเลย
“ไม่จริง...พี่เค้ารักชั้นไม่มีทางที่เค้าจะบอกเลิกกับชั้น...แต่มันเป็นเพราะนายไง”
“งั้นหรอ...นายเห็นความหวังดีของเพื่อนที่คบกันมานานอย่างชั้นว่าเป็นคนผิด...แต่นายกลับเชื่อใจคนที่นายพึ่งรู้จักได้ไม่นานอย่างไอ้เลวนั่น...อย่างนั้นหรอ?”รู้สึกเสียใจจริงๆที่ความหวังดีต่อเพื่อนมันไร้ความหมายได้ถึงเพียงนี้
“ใช่...นายไม่รู้อะไรสักอย่าง...ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับชั้นอีก!!!”แทมินพูดออกไปอย่างไรเยื่อใย
“หึ...ไอ้บ้านั่นมันทำให้นายเปลี่ยนได้ถึงขนาดนี้เชียวหรอ?”ยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วยความโมโหก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
“ก็ได้...ถ้าความหวังดีของชั้น...ฮึก...มันไปทำลายความรักที่แสนบริสุทธิ์จอมปลอมของไอ้ฮยองจุนกับนายล่ะก็...เราก็เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ!”ก้อนแข็งๆที่แสนจะข่มขื่นช่างเป็นอุปสรรค์ในการพูดสำหรับยูฮวานเสียจริงๆ ไม่รู้ว่าแทมินพูดอะไรออกมาอีกแต่ยูฮวานก็ไม่อยากที่จะรับฟังมันอีกแล้ว เจ็บใจที่ความหวังดีของเขาย้อนกลับมาทำลายคำว่ามิตรภาพของเพื่อนที่รักกันมานาน มือบางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบข้าวของที่เป็นของตนเองหยัดใส่กระเป๋าเพียงไม่นานยูฮวานก็เก็บกระเป๋าเสร็จก่อนจะเดินตรงไปยังคนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
“ฮึก...ฮือๆๆๆ”
“หยุดร้องไห้เถอะชั้นหนวกหูเต็มทีแล้ว...แล้วอย่าหวังว่าชั้นจะขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นนะ เพราะว่ามันไม่ใช่ความผิดของชั้น...ไม่ใช่!!!”แทมินเอามือยกขึ้นอุดหู หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อกลอนด้วย ความไม่เข้าใจกันบวกกับความโมโหในตัวของคนทั้งสองยิ่งทำเหตุการณ์มันเลวร้ายกว่าที่เป็น...
Come Back
“ทำไมนายไม่ลองเปิดใจ...แล้วเข้าไปคุยกับ...”
“ชั้นลองมาแล้ว...ชั้นทำทุกอย่างแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย” ยิ่งพูดความรู้สึกแย่ๆก็ทำให้คนเข้มแข็งอย่างยูฮวานกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“เพราะทิฐิและความไม่เข้าใจกันของนายสองคนน่ะสิ”
“...ฮึก...”เสียงสะอื้นไห้เบาๆของคนในอ้อมกอด ชางมินเพียงแค่โอบกอดยูฮวานให้แน่ขึ้นกว่าเก่า บรรเทาความเจ็บปวดในจิตใจ
“ร้องออกมาเถอะ...ถ้านายอึดอัด...ร้องออกมาให้หมด...แต่ต้องสัญญากับชั้นนะว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย”ศีรษะทุยส่ายไปมา
“ทำไมล่ะ...ร้องออกมาเถอะ...ไม่ต้องอายชั้นหรอก”น้ำตายังคงไหลออกมาแต่ก็ไม่มากอย่างที่ชางมินคิด ยูฮวานถึงแม้จะอ่อนไหวง่ายแต่ก็เข้มแข็งในคราเดียวกัน
“มันร้องไม่ออกแล้วล่ะ...ขอชั้นกอดนายหน่อยได้มั้ย...ฮึก”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”ชั้นรอโอกาสนี้มานานแล้ว เฮ้ยยย ไม่ใช่...อ้อมกอดของชั้นจะช่วยปลอบเธอเอง...อย่าคิดมากอีกเลย กวางน้อยของชั้น คนขี้แงซบเข้ากับอกแกร่งให้แน่นขึ้นไปอีก จนตอนนี้แทบจะไม่เหลือที่ว่างระหว่างคนทั้งสองเลยก็ว่าได้ หลังจากที่ยูฮวานหยุดร้องไห้แล้วชางมินก็เลยต้องกลายเป็นคนใจอ่อนยอมถือกรงเจ้ากระต่ายน้อยแสนน่ารักที่ว่านั้นเอาไปให้กับแทมิน
“แล้วอย่าลืมที่บอกกับชั้นล่ะ”คุณหมอหนุ่มพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้
“นายมันเห็นแก่กิน...ชางมิน”น้ำเสียงเศร้าสร้อยเมื่อครู่เริ่มกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
“จะว่ายังไงก็ช่างเถอะ...เฮ้ยยย...นี่ชั้นต้องถือมันไปจริงๆใช่มั้ย?”ยกกรงขึ้นมาอย่างหมดหนทาง
“ไปได้แล้ว...นายอยากเห็นชั้นร้องไห้อีกหรือไง”ยูฮวานขู่ พรางทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ใครจะรู้ว่าเด็กที่ทำตัวร่าเริงได้ตลอดเวลาคนนี้จะมีเรื่องต้องให้ทุกข์ใจ...ชางมินไม่เคยรู้เลย
“ก็ได้ๆ...ไปแล้ว...อย่าร้องไห้อีกนะ”ว่าเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินอุ้มกรงสี่เหลี่ยมนี้ออกไป ยูฮวานมองตามไปอย่างยิ้มๆกับความใจดีและอ่อนโยนของชางมิน
--------------------------------------------------------------------------------------
ชางมินเร่งจังหวะในการเดินให้เร็วขึ้น เพราะว่าตอนนี้เค้ารู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังได้รับความสนใจจากคนรอบข้างมากพอสมควร คงเป็นเพราะเจ้ากรงกระต่ายสีขาวที่เค้าถืออยู่นี่หรือเปล่านะ?
“มองอะไรกันนักหนาว่ะ”สบดออกมาด้วยความหงุดหงิด นี่ถ้าไม่ติดว่ายูฮวานมีข้อแรกเปลี่ยนดีๆ เค้าคงไม่ยอมทำอะไรแบบนี้แน่ๆ - -+
“ยูฮวานมีคนมาหาน่ะ”เสียงพยาบาลสาวร้องเรียก เท้าเรียวลุกออกจากห้องก่อนจะเดินออกไปยังจุดหมาย นึกถึงว่าใครจะมาหาตนได้ถ้าหากไม่ใช่พี่ชาย...ยูชอน ประตูบานหนาเปิดออกเผยให้เห็นร่างเล็กที่พักนี้เริ่มที่จะเจอกันบ่อยมากขึ้น จุนซูเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก
“ชั้นมากวนนายหรือเปล่า?”เสียงใสเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ
“ไม่หรอก...นายมีอะไรหรือเปล่าจุนซู”ยูฮวานเข้าประเด็น
“พอดีชั้นมาหาหมอก็เลยแวะมาหานายน่ะ...คือชั้นมีเรื่องถามจะอะไรนายด้วยยูฮวาน”
จุนซูมาที่นี่ก็เพื่อจะมาถามเรื่องราวของคนที่ยูฮวานรู้จัก...ยุนโฮ
“ถาม...เรื่องอะไรหรอ?”
“เรื่องของยุนโฮ...รุ่นพี่ของนายน่ะ”ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววจริงจัง ยูฮวานทำหน้าครุ่นคิดเพราะดูเหมือนว่าจุนซูจะสนใจพี่ยุนโฮจนออกนอกหน้า ตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วที่ทำเอาพี่ยูชอนหึงแถมยังโกรธจนควันออกหู
“นายจะอยากรู้ไปทำกัน”คนเป็นน้องเอ่ยถาม เริ่มรู้สึกไม่พอใจแทนพี่ชายของตนเสียแล้ว
“ก็...”จุนซูอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเหตุผลที่แท้จริงเค้าก็ไม่สามารถบอกมันออกไปได้
“จุนซู”ยูฮวานกดเสียงต่ำอย่างดุๆ
“ยูฮวานอย่าดุชั้นสิ...ชั้นก็แค่ถาม นายก็แค่ตอบมา...ก็เท่านี้เอง”
“ไม่ได้หรอก...นายคิดจะนอกใจพี่ชายชั้นหรือไงกัน”ยูฮวานถามออกไปอย่างไม่พอใจ เค้าต้องทำหน้าที่น้องชายที่ดีให้พี่ชายของเขา แบบนี้สิถึงจะถูก -*-
“ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“แล้วมันอย่างไหนกันล่ะ?”ท่าทีร้อนรนของจุนซูทำให้ยูฮวานยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่
“เอ่อ...คือ ชั้นบอกนายไม่ได้หรอกมันเป็นความลับน่ะ”ป้องมือกระซิบเสียงเบา ไม่ว่ายังไงจุนซูก็ยังไม่ยอมบอกอย่างเด็ดขาด
“งั้นหรอ?”
“อืม...นายจะยอมช่วยชั้นใช่มั้ยยูฮวาน”ศีรษะทุยส่ายไปมาพรางทำหน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆจนจุนซูนึกรำคาญใจ
“ทำไมล่ะ?”คนถามเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว...ไม่ได้อย่างใจน่ะ
“ก็...มันเป็นความลับน่ะ”ยูฮวานยอกย้อน เรื่องอะไรเค้าจะต้องยอมบอกเรื่องของรุ่นพี่ยุนโฮให้จุนซูได้รู้กันล่ะ...น่าสงสัย
“โถ่...ทำไมนายถึงใจร้ายกับชั้นกับชั้นแบบนี้ล่ะ”คนตัวเล็กเริ่มงอแงในสิ่งที่ไม่ได้อย่างใจแต่ยูฮวานก็ไม่ได้ใจอ่อนต่อความน่าสงสารนี้เลย
“เอาล่ะจุนซู ชั้นมีเวลาไม่มากนักนะถ้านายไม่บอกเหตุผลของนาย ชั้นคงต้องขอตัวไปเรียนก่อนแล้ว”รีบตัดบทออกไปเพียงเท่านั้น แต่ทว่าเสียงหวานก็เอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวยูฮวาน!...ก็ได้...ชั้นบอกนายก็ได้”ให้มันได้อย่างนี้สิ จุนซูสบดในใจ คงไม่มีทางเลือกไหนจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ชั้นจะบอกความลับที่ว่านี้กับนาย”
แต่เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นนะ
คนเป็นต่ออย่างยูฮวานเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเอียงหูเข้าไปใกล้ๆจุนซูด้วยท่าทางที่ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ จุนซูถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวของแจจุงบางส่วนเท่านั้น...ให้ยูฮวานได้ฟัง
“ยุนโฮกำลังคบกับเพื่อนของชั้นอยู่”เมื่อคำบอกเล่าจบลงดวงตาของเจ้ากวางน้อยก็เบิกโตเป็นประกาย
“คบกับเพื่อนของนายอยู่หรอ?...ว้าว ไม่ยากจะเชื่อ โลกมันกลมดีจัง^^”
ใช่...โลกมันกลม
ท่าทีที่ดูตื่นเต้นนี้จุนซูมองมันอย่างไม่เข้าใจ
“ยูฮวาน...ทำไมนายต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยอ่ะ”
“ก็พี่ยุนโฮไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวแบบนี้ให้ใครฟังเท่าไหร่อ่ะ...ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เค้าจะมีแฟนแล้ว...พี่เค้าไม่เคยพูด”
“เห็นมั้ยล่ะ...ชั้นว่าแล้วเชียว นี่แหล่ะคือเหตุผลที่ชั้นจะมาขอร้องให้นายช่วยสืบให้หน่อยน่ะ...น้าๆ”
“เดี๋ยวนะ ไหนตอนแรกนายบอกแค่จะมาถามเฉยๆแล้วทำไมถึงมาบอกให้ชั้นช่วยสืบ - -+”ยูฮวานไม่เข้าใจจุนซูเลยจริงๆ
“เถอะนะยูฮวาน...ชั้นก็บอกความลับนายไปแล้วไง”จุนซูยังคงออดอ้อนไม่เลิก
“แล้วทำไมนายถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนของนายจัง...ปล่อยให้เป็นเรื่องของเค้าสองคนเถอะ เชื่อชั้นสิ”
“ไม่ได้นะ!”จุนซูส่ายหัวปฏิเสธ พรางคิดว่าตัวเค้าต้องทำอะไรสักอย่างแม้เพียงสักนิดก็ยังดี...ไม่ใช่หรอ?
แค่ได้รู้ความจริงว่าแฟนของยุนโฮคือแจจุง ไม่ใช่ใครอื่น แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับจุนซูที่มีความหวังดีต่อเพื่อนรักเพราะต่อจากนั้นก็คงจะต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนอย่างที่ยูฮวานว่า...เรื่องของหัวใจ
“อะ...เอ๋?”
“ก็เพราะว่าแจจุงคือเพื่อนของชั้นน่ะสิ...ชั้นก็แค่อยากจะรู้ให้แน่ใจว่ารุ่นพี่ของนายไม่ได้คิดเล่นๆกับเพื่อนของชั้น”สีหน้าดูจริงจัง
“พี่ยุนโฮไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”ยูฮวานรีบออกตัวแทน
“งั้นนายก็ต้องไปสืบเรื่องนี้เพื่อให้ชั้นมั่นใจในตัวรุ่นพี่ของนายตกลงมั้ย?”จุนซูเสนอความคิดอย่างร้ายกาจ
“แล้วชั้นจะแน่ใจได้ยังไงว่านายไม่ได้...อยากรู้เรื่องของพี่ยุนเพื่อตัวของนายเองน่ะ”รู้ดีว่าคำถามของตนอาจจะทำให้จุนซูรู้สึกไม่พอใจแต่เค้าก็แค่อยากจะถามเพื่อความแน่ใจของตัวเองอีกสักครั้ง เผื่อว่าถ้าบอกไปแล้วมันอาจจะเป็นการทำร้ายพี่ชายของตนเองทางอ้อม
“นี่ยูฮวานชั้นไม่โง่ขนาดที่จะมาหลอกถามเรื่องแบบนี้จากน้องชายของคนที่ชั้นคบอยู่หรอกนะ ยังไงซะนายก็ต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ยูชอนอยู่ดี”จริงอย่างที่จุนซูพูดทุกอย่างเลือดยังไงก็ต้องข้นกว่าน้ำ ถึงจุนซูจะขอร้องยังไงยูฮวานก็ต้องบอกเรื่องนี้กับพี่ยูชอนอยู่ดี...แต่บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นกรณียกเว้นก็ได้
“ไม่รู้สิ”ยูฮวานบอกปัดๆ
“ไม่ได้นะ...ชั้นบอกความลับนายไปแล้วฉะนั้นนายก็ควรที่จะรักษาสัญญา!”จุนซูยังคงส่งสายตากดดันยูฮวานไม่เลิก กวางน้อยดูมีท่าทีลังเลอยู่มาก
“อืมๆ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนก็แล้วกัน...บาย”รีบบอกลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เอ่อ...เดี๋ยว”เสียงหวานเอ่ยเรียกเอาไว้อีกครา
“อะไรอีกอ่ะ”
“นายจะช่วยชั้นใช่มั้ย? ตอบให้มันชัดๆหน่อยสิยูฮวาน~”จุนซูอยากได้ยินจากปากเพื่อความมั่นใจ
“อืม...ไปนะ”
“เดี๋ยว...!”
“อะไรอีก”ยูฮวานหันมาอย่างรำคาญใจ
“คือเรื่องนี้...เป็นความลับของเราสองคนได้มั้ย...ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดเลยนะ”ยิ้มหวานส่งท้ายเสียจนคนมองต้องเผลอยกยิ้มตาม...รอยยิ้มนี้สินะที่ทำให้พี่ยูชอนหลงนายน่ะจุนซู
“อะ...อืม...ชั้นจะเชื่อใจนายดูสักครั้ง...ว่าที่พี่สะใภ้^^”
“บ้า...พูดไรแบบนี้...ชั้นเขินแย่เลย..คิคิ”จุนซูยืนบิดไปมาอย่างเขินอาย ทั้งสองคงไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้มีแขกผู้มาใหม่กำลังเดินตรงเข้ามาทางพวกเขา
“ยูฮวาน”เสียงทุ่มต่ำกระซิบข้างหูคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จุนซูที่ตอนนี้ยืนนิ่งไม่ไหวติงคนตัวเล็กอ้างปากค้างอย่างลืมตัวที่ได้เห็นคนใจร้ายในระยะใกล้และกระชั้นชิดแบบนี้...ยุนโฮ
“มาไม่ให้สุ่มให้เสียง...ผมตกใจหมด”พองลมเข้าปากอย่างไม่พอใจ
“แหม...พี่ก็แค่ล้อเล่น^^”
สวมหน้ากาก
“จุนซู!”
“ฮะ...นะ...นายเรียกชั้นหรอ?”คนใจลอยรีบปรับสีหน้าของตนเองให้เป็นปกติ
“จุนซูนี่พี่ยุนโฮ..พี่ยุนโฮนี่จุนซูฮะ^^”เอ่ยแนะนำตามมารยาทที่พึงกระทำ
“อย่าทำหน้าเหมือนกลัวพี่แบบนั้นสิฮะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องจุนซู^^”จุนซูถึงกับทำวางตัว ทำสีหน้าไม่ถูกไปเลย
“เอ่อ...ฮะ”
“เอ...ทำไมพี่ถึงรู้สึกคุ้นหน้าเรา เหมือนพี่เคยเห็นจุนซูที่ไหนเลย...เราคอยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ”
“มะ...ไม่เคยฮะ”ตอบกลับเสียงสั่น
เคยเจอกันหรอ...ไม่มีทาง
จุนซูคิด
ไม่น่าแปลกที่ยุนโฮจะรู้สึกคุ้นหน้าคนตัวเล็กนี้ เพราะเวลาที่เค้าเฝ้ามองใครคนนึงอยู่ตลอดเวลานั้นยังไงซะก็ต้องมีจุนซูพ่วงตามไปด้วยอยู่แล้ว...ก็จุนซูเป็นเพื่อนรักของแจจุงนี่
เพียงแต่...
ยุนโฮคงไม่ทันได้สังเกต
เพราะเค้าเฝ้ามองแต่คนๆเดียวเท่านั้น...แจจุง!
“งั้นหรอครับ”เกาหัวแก้เก้อ รอยยิ้มแบบนี้จุนซูเห็นแล้วก็รู้สึกสะอิดสะเอือนขึ้นมาทันที
“เอ่อ...ชั้นขอตัวกลับก่อนดีกว่า...กวนเวลานายมามากแล้ว...บายนะ...ลาก่อนฮะ”จุนซูรีบพูดตัดบท เค้าทนมองไม่ได้กับการแสแสร้งของยุนโฮ เห็นแล้วมันก็ยิ่งโมโหกลัวจะควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เกิดถ้าเผลอไปชกหน้าหล่อๆแต่ภายในแอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจนี้เข้ามันจะเสียแผนการที่เขาวางไว้หมด
“ไม่ได้นะ...นายยังกลับไม่ได้ ต้องไปทานข้าวกับชั้นแล้วก็พี่ยุนโฮก่อน^^”ยูฮวานที่อยู่ๆก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เอ่ยขัดขึ้นจุนซูเอียงคอมองอย่างสงสัย จากนั้นยูฮวานก็เข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับจุนซู คนตัวเล็กก็เห็นว่ามันจะเป็นการดีที่เขาจะได้สังเกตท่าทีของคนเลวคนนี้ไปด้วย
“เอางั้นก็ได้”ฝืนใจตอบออกไป ไม่รู้ว่ามื้อนี้จะฝืนใจกินมันลงได้มากแค่ไหนกัน...จุนซูยอมรับว่าเค้าเกลียดขี้หน้ายุนโฮจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น