Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : 17+
Part…26 เศษเสี้ยว...ของความจริง
หญิงสาวจ้องไปที่ข้อความที่พึ่งได้รับอย่างหงอยๆ ดูเหมือนแจจุงจะไม่อยากคุยกับตัวเองจริงๆด้วย เขาว่าสัญชาตญาณของผู้หญิงมักจะแม่นเสมอ...เห็นจะจริง แต่…ทำไมถึงไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย
แจจุงค่ะ คุณกำลังจะทิ้งโบอา หรือเปล่า?
ความเหินห่างที่ได้รับ ทำเอาหญิงสาวใจคอไม่ดีเอาเสียเลย ในใจมันเต็มไปด้วยความกังวล เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากันแน่อยู่ๆทำไมทุกอย่างที่กำลังคิดว่าดีมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เป็นอาทิตย์ที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เธอไม่ได้เจอหน้าคนที่ได้ชื่อว่า “แฟน” อย่าว่าจะได้เจอกันเลยแม้แต่เสียงของเขาเธอยังไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
นิ้วเรียวยาวไล่อ่านข้อความของคนที่ได้ชื่อว่า “แฟน” ส่งมาให้ตลอดระยะเวลาที่เขาบอกว่ากำลังยุ่ง ทุกถ้อยคำทุกตัวอักษรโบอาไล่อ่านมันซ้ำๆ ทั้งๆที่ได้อ่านซ้ำไปไม่รู้กี่ครั้งตั้งแต่ได้รับข้อความจนจำได้ขึ้นใจ ข้อความไม่เหมือนกันแต่อ่านได้ความหมายอย่างเดียวกันว่ายังไม่ว่าง ถึงจะลงท้าย ด้วยคำว่า “รัก” หรือ ”คิดถึง” แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่ามันช่างแสนเย็นชานัก
แจจุงค่ะ โบอา คิดถึงคุณจังเลย ตอนนี้คุณกำลังคิดถึงใครอยู่ค่ะ
โบอาคิดในใจสีหน้าเศร้าหมอง น้ำตาเริ่มคลอหน่วยที่ดวงตาคู่สวยก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น โบอาคลี่ยิ้มอย่างยินดี...เสียงที่ตั้งไว้เฉพาะคนพิเศษ
“แจจุง”กดรับอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ กำลังคิดถึงอยู่พอดี หญิงสาวคิดก่อนจะรีบกรอกเสียงตัวเองส่งถ้อยคำทักทาย
“ฮัลโหล แจจุง คุณหายไปไหนมาคะ โบอาคิดถึงคุณจังเลยค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงหวานอย่างยินดี แต่เสียงที่ได้ยินตอบกลับมานั้นทำเอาคนฟังหน้าถอดสี
“แจจุงค่ะ...นะ...นั่น...คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!!!” โบอาถามเสียงสั่น พยายามจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอย่างยากลำบาก เสียงของแจจุงที่ตอบกับมาเหมือนไม่ได้กำลังสนทนากับตัวเองสักนิด เผลอๆจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้กดปุ่มโทรออกมาหาตนหรือว่ารู้แล้ว..ถึงได้โทร
นี่คือคำตอบ...เรื่องของเราใช่มั้ยค่ะ แจจุง!?
โบอาสะกดใจฟังเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากเครื่องมือสื่อสารอย่างช็อคจัด ความจริงที่ได้รับรู้มันโหดร้ายกว่าที่คิดราวกับหัวใจถูกฉีกออกมาเป็นริ้วเนื้อจนมันขาดวิ่น...ไม่เหลือชิ้นดี ทำไมเรื่องราวถึงได้เป็นแบบนี้? หน้าสวยชาวาบกับสิ่งที่ได้ยินเหมือนตัวเองโดนสาดด้วยน้ำเย็นจัดรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
แจจุงค่ะ คุณทำไมใจร้ายแบบนี้ ?
รู้ตัวมั้ยสิ่งที่คุณทำ...มันกำลังฆ่าโบอาให้ตายทั้งเป็น
ใบหน้าหวานอาบไปด้วยน้ำตา หญิงสาวเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไม่อยากให้มันหลุดออกมาประจานความโง่เขลาให้คนที่กำลังมีความสุขกันได้รับรู้ ร่างบอบบางทรุดตัวนั่งลงกับพื้นห้องอย่างเจ็บปวดที่สุด ทั้งเจ็บและก็อาย เสียงครางกระเส่าดังก้องกังวานราวเย้ยหยัน โบอาอยากหายไปจากความอัปยศนี้เหลือเกิน
“ไม่จริงใช่มั้ยค่ะ แจจุง นั่นไม่ใช่คุณใช่มั้ย”เสียงหวานพึมพำอย่างไม่ยอมรับความจริง แต่เสียงที่แทรกผ่านเครื่องมือสื่อสารมันเสียดแทงหัวใจจนมือไม้ไร้เรี่ยวแรงไปหมด
“พะ...พี่ยุน...แรงงงอีก...อ่า...อย่าแกล้งกันสิ มันเสียวนะ”
“อ๊ะ...ระ...ระ...รักพี่ยุนฮะ”
“ใช่...ตรงง...นั้น...อ่าา~ แรงงอีก...ได้มั้ย”
“ของพี่...สักทีสิฮะ อือออ~…”
โบอาไม่ได้ยินเสียงตอบของอีกฝ่ายแต่แค่เสียงก็คนที่เธอรักเพียงคนเดียวมันก็ทรมานจนอยากจะตายไปซะตรงนี้ เกิดอะไรขึ้นกับแจจุง ถ้าไม่รักไม่ชอบ...แล้วมาคบกันเพื่ออะไร???
ถึงคำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้วแต่มันเจ็บเกินกว่าจะยอมรับ โทรศัพท์เลื่อนหล่นจากมือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เสียงนั้นยังตามมาหลอนไม่หยุดหย่อน โบอายกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง ส่ายหัวไปมาอย่างไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เสียงครางด้วยความสุขสมของคนทั้งสองมันดังขึ้นเรื่อยๆในหัวใจของหญิงสาวนั่นเอง ถึงปิดที่หูแต่บาดแผลในใจมันลึกจนไม่อาจลบเลือน โบอากรีดร้องออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบ...ในที่สุด
“พี่ยุน...ช่วยที...อะ...อย่าแกล้ง...กันสิ” เสียงหวานสั่นพร่าด้วยเสียวซ่านกับรสรักที่ได้สัมผัส คนตรงหน้ายังกลั่นแกล้งเขาไม่ยอมหยุด แจจุงดูดกลืนความขมปร่าจากรสชาติเบียร์ที่คนตัวใหญ่หยิบยื่นจนรู้สึกเหมือนจะมึนหัวนิดๆ แต่ไม่รู้ว่ากำลังเมารสแอลกอฮอล์หรือเมารสรักกันแน่ พี่ยุนคงจะเมาแล้วเป็นแน่ถึงได้มานัวเนียร่างกายเขาไม่หยุดแบบนี้
“อ๊ะ...อ่า...พะ...พี่ยุน...”
เหยื่อความหึงหวงครางเสียงหลงเมื่อถูกแตะที่จุดอ่อนไหว ฝ่ามือหน้าบีบขยี้ตรงส่วนปลายก่อนจิกเล็บลงไปอย่างแรง ถึงปลายเล็บจะไม่คมจนบาดผิวเนื้อที่อ่อนบางที่สุดในร่างกายแต่ก็สร้างความเจ็บปวดจนแจจุงร้องเสียงหลง ร่างบางดิ้นพล่านอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกล็อคไปทั้งตัวด้วยพันธนาการของยุนโฮ คนใจร้ายมองใบหน้าที่เหยเกเพราะความเจ็บเขาเอ่ยถามกึ่งตวาดทันที
“ทำไมยังไม่เลิกคบกับโบอา!?”
ร่างบางสะดุ้งเฮือก เขาใจหาย ที่พี่ยุนกลายเป็นคนน่ากลัวแบบนี้เพราะเรื่องนี้เองเหรอ แจจุงกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ไม่รู้จะพูดออกมายังไงแต่ดูเหมือนความเงียบของแจจุงจะยิ่งโหมกระพือแรงหึงในใจยุนโฮเขาไปใหญ่ เขาคิดว่าที่แจจุงไม่ตอบคงเป็นเพราะยังรักหญิงสาวอยู่
“พี่ถาม ทำไมถึงไม่ตอบ อยากให้พี่โกรธใช่มั้ย!!!”
“มะ...ไม่ใช่...อย่างนั้นนะฮะ พี่ยุน” แจจุงละล่ำละลักเสียงสั่น เขากลัวใจยุนโฮจริงๆ ท่าทางเอาเรื่องนั่นดูน่ากลัวจริงๆ
“………………”
“พี่ยุน”
“………………”
“ฮึกกก...อย่านิ่งเฉยแบบนี้สิฮะ...โกรธแจจุงแล้วเหรอ...ฮึกกก” เสียงหวานสะอื้นไห้ เมื่อยุนโฮนิ่งงัน เขาเกลียดความกดดันแบบนี้ แจจุงเอื้อมมือไปแตะที่แขนกำยำอย่างหวาดหวั่น สายตาดุหันมองควับทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง ขยับกายถอยห่างคนตัวใหญ่อย่างไม่รู้ตัว มือหนาคว้าหมับที่ต้นแขนเล็กบีบอย่างแรงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ตอนนี้เหมือนกับยุนโฮจะไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่เลย พิษรักแรงหึงมันครอบงำซะจนการแสดงออกทางอารมณ์ของเขาดูไม่ปกติเสียแล้ว
ยุนโฮกระชากทีเดียวร่างบางก็ปลิวตามมือมาชนกับแผงอกแข็งแรง แจจุงตัวสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมกริยาที่เหมือนอยากจะหนีให้พ้นจากการจับกุมกลับทำให้สถานการณ์ดูแย่ลงไปกว่าเดิม ร่างบอบบางถูกกดราบกลืนไปกลับพื้นโซฟาหนานุ่มประกบทับด้วยการทาบทับไปทั้งตัวของยุนโฮ ในเวลานี้ชายหนุ่มไม่อยากจะสนใจอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าแจจุงต้องการจะอธิบายอะไร เขายังไม่อยากรับฟังทั้งนั้น
ร่างขาวผ่องเป็นยองใยประปรายด้วยรอยกัดสีแดงทั่วเรือนร่างมันช่างยั่วเย้าเลือดหนุ่มในกายเหลือเกิน กลีบปากบวมเจ่อถูกปิดอีกครั้งด้วยริมฝีปากอิ่ม ส่งลิ้นอุ่นๆระรานไปทั่วโพรงปากอ่อนนุ่มทั้งดุดัน เร่าร้อนในคราเดียวกัน ฟันคมงับที่ริมฝีปากบนและล่างของคนสวยอย่างหมั่นเขี้ยว รสชาติเค็มปร่าของเลือดที่ไหลออกมานิดๆ มันปลุกเร้าอารมณ์เถื่อนของยุนโฮเป็นอย่างดี เสน่ห์ของคนใต้ร่างมันไม่เคยสิ้นสุด ความหอมหวานที่ได้รับเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอซ้ำทำให้เขายิ่งต้องการ มากขึ้นไปอีก...อย่างไม่รู้จักคำว่า “พอ”
ยุนโฮละเลียดลิ้มรสหอมหวานบริเวณเม็ดเต่งตึงที่เปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำลายใสของเขาอย่างเอร็ดอร่อย แจจุงยกอกขาวแอ่นขึ้นเปิดทางให้คนตัวใหญ่ทำการสำรวจเรือนร่างได้ถนัดถนี่ มือสวยกดท้ายทอยผู้ใหญ่ไม่รู้จักโตที่วนเวียนดูดเลียเม็ดทับทิมเล็กๆที่ประดับยอดอก ไม่ใช่เพื่อให้หยุดแต่เพื่อให้ยุนโฮดูดกลืนมันอย่างสะดวกขึ้นต่างหาก คางเรียวยาวที่มีไรหนวดแซมขึ้นประปรายลากผ่านส่วนไหนมันสร้างความจั๊กจี้ปนเสียวสะท้าน จนคนชอบท้าทายครางออกมาเพื่อระบายความรู้สึกเสียวซ่านที่ได้รับอย่างต่อเนื่องจากการปลุกเร้าของคนหื่นจัดไม่หยุดหย่อน ร่างบางบิดกายส่ายไปทั่วเกิดความรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะต้องการยุนโฮขึ้นมาอีกแล้ว
ใบหน้าสวยไม่แพ้ผู้หญิงเชิดขึ้นอย่างสุขสมในรสสัมผัสที่ชายหนุ่มปรนเปรอมันทั้งเร่าร้อนและอ่อนโยนจนเขาไม่อาจหยุดยั้งความปรารถนาในตัวเองได้ เรียวปากอิ่มเลื่อนต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ จูบเบาๆตรงรอยจางๆที่ตัวเองเป็นคนสร้างไว้ ส่งลิ้นเปียกชื้นมอบความชุ่มฉ่ำทั่วหลุมสะดือสวย แกล้งขบงับก่อนดึงเบาๆบริเวณจิวเพชรที่ส่งแสงระยิบระยับละหน้าท้องขาวเนียนนุ่มอย่างน่าอิจฉา สงสัยเขาจะเป็นเอามาก อิจฉาแม้กระทั่งเครื่องประดับที่เขาเป็นคนมอบให้ร่างบางเองแท้ๆ
“อะ...อย่า ฮะพี่ยุน อย่าดึง แจจุงเสียวว อืมมม~” ส่งเสียงขู่ประท้วงฟ่อใหญ่ เมื่อผิวเนื้อบอบบางแถวอัญมณีเม็ดสวยโดนกระตุก มันเกิดอารมณ์หลากหลายบรรยายไม่ถูก แต่มีหรือที่ชอง ยุนโฮจะสนใจเพราะเขารู้ว่าอีกเดี๋ยวแจจุงจะต้องเรียกร้องให้ทำต่อไป...อย่าหยุด
“อือออ…. แรงงง อีก อืมมห์” ดูเหมือนคนโดนรังแกจะติดใจ ร้องสั่งเสียงหลง ลูบไล้มือหนาไปทั่วรอยจางที่เขาเคยสลักเอาไว้ ฉับพลันแววตาคมก็เรืองโรจน์ด้วยความโกรธ เมื่อนึกไปถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนสาวของร่างบอบบาง ความอ่อนหวานที่มอบให้ในทุกสัมผัสเริ่มปรากฎไปด้วยการกระทำที่รุนแรงเต็มไปด้วยความหึงหวง ภาพที่คนทั้งคู่กอดจูบกันซ้อนเข้ามาในหัว ถึงแจจุงจะพร่ำบอกว่ารักเขาแต่บางทีเขาก็ยังสับสนเรื่องราวมันจะง่ายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ แล้วทำไมล่ะ...ทำไมแจจุงยังไม่เลิกคบกับผู้หญิงคนนั้นอีก จู่ๆเรียวปากได้รูปที่เพียงกระตุกพอกระตุ้นความกระสัน จิกฝังคมเขี้ยวกระชากเนินท้องขาวจนเลือดข้นไหลเป็นทางยาว แผลเป็นจางๆที่เรียงเป็นตัวอักษร ถูกทำให้ปรากฎเด่นชัด MY YUNHO ฟันแข็งแรงกัดแทะผิวเนื้อจนเนื้อเนียนละเอียดปริออก เลือดสีแดงสดอาบอัญมณีใสดูสวยงาม ยุนโฮมองอย่างถูกใจค่อยๆดูดเลียเลือดสีสดของแจจุงจนหมด เขาจงใจทำรอยเพิ่มอยากแสดงความเป็นเจ้าของคนใต้ร่างเหลือเกิน
เพราะเธอเป็นคนของฉัน ….แจจุง
ที่เขาทำแบบนี้เพราะแจจุงเองไม่แสดงออกมาให้เขาไว้ใจ เขาระแวง เขาหวง ถ้าไม่มีอะไรกันแล้วจริงๆทำไมต้องทำเหมือนปิดบัง ทำไมถึงยังต้องติดต่อกันอีก และที่สำคัญ…ไม่ต้องการให้แจจุงไปสัมผัสใครได้อีก มือหยาบบีบเค้นตรงส่วนหัวมนทู้ของท่อนเนื้อนิ่ม ไม่สนใจเสียงร้องอย่างทรมานของคนใต้ร่าง น้ำตาใสไหลอาบข้างแก้มเนียนใส ขยับกายไปมาหวังจะหนีความโหดร้ายของคนตรงหน้า ร่างบางสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น ดูเหมือนความเจ็บปวดของแจจุงจะยังไม่สิ้นสุด เมื่อคนใจร้ายจิกเล็บลงบนผิวเนื้อจนหนังกำพร้าด้านบนฉีกขาดออกมา เลือดสีสดไหลลงเปรอะบริเวณหน้าขา แจจุงบิดส่ายสะโพกหนีสัมผัสจาบจ้วงที่ปัดป่ายไปทั่วของยุนโฮ ใบหน้าสวยเหยเกทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมด ส่งเสียงร้องวิงวอนให้หยุดทำร้ายเสียที ในจังหวะที่เผลอยุนโฮก็แทรกผ่านความเป็นชายเข้าไปในกลีบเนื้อแน่นคับ พรึบเดียวท่อนเนื้อซึ่งขยายใหญ่ด้วยแรงพิศวาสมันผลุบเข้าไปจนหมดอย่างง่ายดาย ยุนโฮขยับสะโพกหนาเข้ามาอย่างรุนแรง หนักหน่วงตั้งแต่ต้น เสียงเนื้อกระทบกันดังรัวเป็นจังหวะถี่ยิบ มือใหญ่ขย้ำขยี้ไปทั้งตัวจนผิวสีน้ำนมขึ้นสีแดงอมม่วงอย่างน่ากลัว แถมยังฝังฟันคมขบกัดไปทั้งเรือนร่างบอบบางจนแจจุงร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด
“โอ๊ยยย แจจุงเจ็บฮะ อย่ากัดได้มั้ย พี่ยุน ฮึกกก….”
สายตาดุหันมาสบแววตาเว้าวอนของคนรัก เขาจ้องใบหน้าสวยงามที่ทำให้ตัวเองหลงใหลเนิ่นนาน สายตาที่มองตนนิ่งๆมันทำเอาแจจุงถึงกับจุกในอก พูดไม่ออกเลยทีเดียวได้แต่ขอร้องให้หยุดใจร้ายกับตัวเองสักที
“พี่ยะ...ยุน ฮื่อออ อะ...อย่า ทำแบบนี้ แจจุง จะ...เจ็บบบ ฮื่อออๆๆๆ”
“พี่ถามว่าทำไม...รักผู้หญิงคนนั้นมากใช่มั้ย!!!” เสียงทุ้มขึ้นเสียงดัง แจจุงส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธคำถามที่เต็มไปด้วยคำใส่ร้าย
“ไม่ได้รักฮะ ฮึกกก...ซี๊ดดดด...อะ...อ่า~~~”
เสียงสะอื้นไห้ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องครวญครางอย่างรัญจวนใจ เมื่อฝ่ามืออุ่นจัดกอบกุมส่วนอ่อนไหวของตนเองทั้งหมด ท่อนเนื้อนิ่มค่อยๆแข็งขืนสู้มือใหญ่ คนใจร้ายรูดขึ้น รูดลงอย่างชำนิชำนาญ เขารู้ว่าแตะตรงไหนแล้วจะทำให้แจจุงหวั่นไหว มือใหญ่ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี เลือดสีสดที่ไหลจากส่วนหัวอาบไปทั่วมือหยาบที่ยังคงถูไถไปมาไม่หยุด ความเหนียวหนืดของมันกับเพิ่มแรงเสียดทานระหว่างท่อนเนื้อกับมือที่รุกรานเป็นอย่างดี ทั้งกลิ่นคาวเลือดบวกเสียงหวีดร้องของแจจุง มันทำเอาใจเขาเต้นระส่ำต้องการกลืนกินคนใต้ร่างไปทั้งตัว
ขยับกายเร่งแรงกระแทกที่อัดเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างไม่กลัวว่าช่องทางอ่อนนุ่มนั้นจะบุบสลาย ร่างบางโยกตัวไปตามร่างใหญ่ที่ขย่มเข้ามาด้วยความรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยน เขาตามอารมณ์ยุนโฮไม่ทันจริงๆ เมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย แล้วทำไม…??? แววตาอบอวลไปด้วยความรักกลับกลายเป็นฉายแววร้ายกาจไปตั้งแต่เมื่อไหร่ สิ่งที่แจจุงอาจจะยังไม่รู้ก็คือ ยุนโฮ หวงของที่เป็นของเขาทุกอย่างโดยเฉพาะคนที่เขารัก คนของเขา ต้องเป็นของเขา เพียงคนเดียว ไม่ใช่แค่เพียงร่างกาย...แต่ต้องเป็นของเขา ทั้งหัวใจ และจิตวิญญาณ
ร่างบอบบางนอนนิ่งไม่ไหวติง ใบหน้างดงามซีดเผือด ทั่วดวงหน้าหวานอาบไปด้วยหยาดน้ำตาของความน่าสงสารแต่ไม่อาจบดบังความสวยงามของแจจุงได้สักนิด ยุนโฮแตะเช็ดคราบไคลทั่วเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยเขียวอมม่วงเป็นจ้ำๆ จนสะอาดหมดจด เขาบรรจงทายาแผ่วเบาตรงส่วนอ่อนไหวที่ตัวเองทำให้มันปริขาด แตะซับคราบเลือดผสมคราบรักขุ่นขาวที่แห้งกรังติดอยู่โดยรอบ สัมผัสอ่อนโยนแต่ไม่อาจลบเลือนความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ร่างไร้ความรู้สึกสะดุ้งน้อยๆตามสัญชาตญาณธรรมชาติเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ ปลายเล็บแคะสะเก็ดเลือดออกจากผิวเนื้อที่แตกปริก่อนพันแผลบางๆด้วยผ้าสะอาด กระทั่งรอยตีตราที่ปรากฏบริเวณเด่นชัดหน้าท้องเนียนเรียบ บัดนี้ขึ้นสีแดงก่ำสมใจคนใจร้าย ร่างบอบช้ำสั่นสะท้านยังรู้สึกหวาดผวาในสิ่งที่โดนกระทำ...แต่ถ้าถามว่าโกรธหรือเกลียดยุนโฮมั้ย?
แจจุงตอบได้ทันทีเลยว่า...”ไม่”
เพียงแต่แจจุงกำลังน้อยใจ ทำไมถึงไม่ฟังเหตุผลกันบ้างเลย พี่ยุนไม่ยอมรับรู้ถึงความลำบากใจของแจจุงเลย ถ้ามันพูดออกไปได้ง่ายๆ เขาจะมาคิดมากเรื่องโบอาอยู่ทำไม?
ปลายนิ้วอุ่นยังแตะยาหมุนวนทารอบผิวหนังถลอกตลอดจนส่วนที่โดนฝังเขี้ยวคมอย่างใจเย็น ค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้าให้คนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดอย่างทะนุถนอม ยุนโฮแตะพวงแก้มที่มีแต่คราบน้ำตาบรรจงเช็ดมันออกจากใบหน้า แจจุงเบือนหน้าหนีไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังใจอ่อนยวบ
ทำร้ายกันแบบนั้นแล้วมาทำดีด้วยทำไม
ท่าทีที่พี่แสดงออกมา...มันกำลังทำให้แจจุงหวั่นไหว
พี่ยุนโฮฮะ แบบไหนคือตัวตนที่แท้จริงของพี่กันแน่?
ยุนโฮสวมกอดแผ่นหลังแจจุงแนบแน่น ร่างบางร้องไห้หนักอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ผลักไสคนใจร้ายออกไปห่างๆ
“พี่ขอโทษครับแจจุง พี่ขอโทษ พี่หวงแจจุงนะ เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นได้มั้ยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยคำขอโทษอย่างรู้สึกผิด ไม่น่าเชื่อแค่คำเพียงหนึ่งคำ เขากลับใจอ่อนจนไม่น่าให้อภัย เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ปล่อยให้ยุนโฮมามีอิทธิพลเหนือจิตใจ...ใจของเราเองแท้ๆ ทำไมถึงได้ปล่อยให้มันทรยศเจ้าของๆมันเองอย่างง่ายดายเพียงนี้…ก็ไม่รู้?
...คิม แจจุง นายบ้าหรือเปล่า...
แจจุงหันหน้าซบลงกับอกแกร่งของผู้ชายใจร้ายสะอื้นโฮจนตัวโยน ทำไมเขาถึงได้ไม่นึกโกรธคนๆนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้แจจุงทั้งเจ็บร่างกายและจิตใจ อาการหวาดกลัวเหมือนจะกลับมาอีกครั้ง แต่ทำไมถึงยังต้องการอ้อมกอดใจร้ายของเขาอยู่อีก อยากอยู่ในวงแขนที่พึ่งรังแกกันอย่างโหดร้าย ไม่อยากให้ยุนโฮคลายอ้อมกอดนี่ออกไปเลย
“ฮึกกก...พี่ยุน...แจจุงเจ็บฮะ” เสียงหวานพูดปนสะอื้น
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกได้มั้ย...ฮื่อออ...แจจุงกลัว ไม่อยากให้พี่ยุนน่ากลัวอีก ฮึกก”ยุนโฮสวมกอดร่างบางแน่น ลูบหลังอย่างปลอบโยน
“ครับ...พี่สัญญา จะไม่ทำแบบนี้อีก พี่รักแจจุงนะครับ”
เสียงหวานอู้อี้อยู่ในอกของชายหนุ่ม “แจจุง...ก็รัก..พี่ยุน..ฮะ”ก่อนค่อยๆพล่อยหลับไปอย่างอ่อนเพลียในที่สุด ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะสวยได้รูปของเจ้าหญิงนิทรา ก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก
ขอโทษนะครับ ที่พี่เห็นแก่ตัว
แต่…พี่จะทำให้แจจุง ขาดพี่ไม่ได้ตลอดไป!!!
ปลายนิ้วเรียวสวยแตะเบาๆที่เครื่องมือสื่อสารเครื่องโปรด..อย่างเลื่อนลอย ข้อความที่ได้รับ เขากดอ่านซ้ำๆ ซะจนจำได้ขึ้นใจ ถ้าลองแจจุงส่งข้อความมา นั่นหมายถึงต่อให้เขาพยายามโทรกลับไปเท่าไหร่...ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ!
“แจจุงต้องไปส่งโบอาที่บ้าน อาจกลับดึกหน่อยนะฮะ
^^ รักพี่ฮีชอลของแจจุง”
---------------------------------------------------------------------------
โกหกพี่อีกแล้วนะแจจุง
ปลายนิ้วกดเลื่อนปิดข้อความที่ได้รับอีกครั้งในตอนหัวค่ำ หลายวันมานี้แจจุงกลับบ้านดึกไม่ก็เกือบสว่างแทบทุกวันบางทีก็บอกว่านอนค้างกับจุนซู พอโทรหาจุนซูก็บอกว่าไม่ว่างทำรายงานอยู่ ไม่เคยได้คุยกับแจจุงสักครั้งแต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมจุนซูจะต้องมาโกหกให้แจจุงด้วยมันไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ แต่จะให้เขาเชื่อในคำพูดของจุนซูเขาก็ไม่แน่ใจ มันมีลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าแจจุงมีเรื่องราวบางอย่างที่ปกปิดเขาอยู่และจุนซูก็คงจะช่วยโกหกด้วยเช่นเดียวกัน
พักหลังโบอาแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านไปแล้ว แฟนสาวของแจจุงก็ดูจะเป็นทุกข์ใจไม่น้อยไปกว่าเขา กับการเปลี่ยนแปลงของเจ้าน้องชายตัวดี แววตาเศร้าสร้อยของโบอาทำเอาเขาพูดไม่ออกอยู่เหมือนกัน จะบอกได้ยังไงว่าเขาก็รู้สึกเหมือนกันว่าแจจุงดูแปลกไป
และที่สำคัญ...แจจุงโกหกเขา!
ไม่รู้ว่าน้องชายของพี่กำลังคิดทำอะไรอยู่กันแน่ ฮีชอลเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าห้องของน้องชายอันเป็นที่รัก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเลยสักครั้งที่แจจุงจะโกหกเขา ไม่ว่าเรื่องนั้นจะหนักหนาเพียงไหนเราสองคนพี่น้องไม่เคยต้องมีเรื่องที่ปิดบังกัน แล้วทำไม…???
ดวงตากลมโตสีนิลจ้องที่หน้าประตูห้องราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงข้างใน แววตาเขาเหม่อลอยอย่างครุ่นคิดก่อนจะปลดล็อคประตูก้าวเข้าไปในห้อง แต่พอเข้ามาแล้ว..ก็ไม่รู้จะเริ่มทำอะไร..ยังไง?? ตอนนี้เขาทั้งสับสน อึดอัดใจและว้าวุ่นอย่างที่สุด อยากจะถามแจจุงให้มันชัดเจนไปเลย แต่พอเจอกันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี
เหมือนกับน้ำท่วมปาก
ถึงตอนนี้ฮีชอลเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเข้ามาในห้องแจจุงทำไม คนเป็นพี่ยืนงงอยู่กลางห้อง
“เฮ่อออ~~”ฮีชอลทอดลมหายใจยาวๆ ก่อนเดินวนไปจนรอบห้อง มันก็ปกติดีทุกอย่าง ในห้องนอนของคนเป็นน้องไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เขาก็กวาดสายตามองไปอย่างนั้นแหละก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนราบไปกับฟูกหนานุ่มอย่างอ่อนใจแล้วเขาจะทำยังไงดี? มือสวยเอื้อมไปหยิบรูปถ่ายบนหัวเตียง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของคนเป็นน้อง ดูน่ารัก บริสุทธิ์จนเขาอยากจะปกป้องไม่ให้ใครมาทำลายความสดใสได้อีก คิดเพียงเท่านี้น้ำใสๆก็ไหลลงมาจากแก้วตาสีนิล
มีอะไรที่แจจุงบอกพี่ไม่ได้… ฮีชอลได้แต่บ่นพึมพำกับรูปภาพ
คนเป็นพี่ปล่อยใจตัวเองให้ตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด เวลาล่วงเลยไปเท่าไรไม่รู้จนกระทั่งเสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามากระทบโสตประสาท เวลาแบบนี้จะเป็นใครมาหรือจะเป็นซีวอน แล้วซีวอนจะมาทำไมกัน??? ร่างบอบบางเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เขารีบเดินไปดูตรงข้างหน้าต่างใช้ปลายนิ้วเกี่ยวผ้าม่านผืนบางออกมาให้พอมองลอดผ่านลงไปได้เท่านั้น นั่นไม่ใช่รถของซีวอน ฮีชอลดูจะไม่ใส่ใจเลยสัดนิดถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเค้าเห็นอะไรบางอย่าง...
ใครคนหนึ่งกำลังมอบจุมพิตกับคนรูปร่างบอบบางอย่างดื่มด่ำใต้แสงดวงจันทร์ แม้จะเห็นหน้าเพียงเสี้ยวเดียวแต่เมื่อเป็นคนที่เขาดูแลแทนพ่อกับแม่มาเกือบทั้งชีวิตมีหรือ...ที่เขาจะจำไม่ได้!
คิม แจจุง น้องชายที่เขารักที่สุด
กับ…ผู้ชาย!
ฮีชอลมึนงงกับสิ่งที่เห็นน้ำตาไหลเม็ดโตร่วงหล่นจากดวงตากลมโตสีนิลเข้มอย่างไม่ขาดสาย น้องชายอันเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ตอนนี้น้องชายของพี่กำลังล้อเล่นอะไรอยู่ ดวงตาที่พร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาแต่ไม่อาจบดบังภาพตรงหน้าของคนสองคนที่กำลังเบียดกายเข้าหากัน ทุกส่วนของร่างกายแนบชิดกันจนแทบจะแยกไม่ออกมือไม้พันกันให้วุ่นวายไปหมด ริมฝีปากของคนทั้งคู่ยังไม่ยอมแยกออกจากกันยังคงถ่ายเทความอบอุ่นแก่กันและกันไม่มีจบสิ้นเสียที ภาพน้องชายตัวเองยืนพลอดรักกับผู้ชายคนหนึ่งหน้ารั้วบ้านของเขาทำให้เขารู้สึกเจ็บเสียดภายในอกจนแน่นไปหมด
นี่ใช่มั้ยความลับที่แจจุงซ่อนอยู่
แล้วพี่ควรจะยินดีมั้ย…ที่ได้รับรู้มัน?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น