Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…28 รู้ใจตัวเอง
ที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ยุนโฮและยูฮวานต่างพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานผิดกับจุนซูที่นั่งก้มหน้ามองข้าวในจานไม่พูดไม่จาอย่างที่เคยเป็น ยูฮวานเองก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจุนซูจะต้องจริงจังแล้วก็เครียดแบบนี้ด้วย
“อาหารที่นี่ไม่อร่อยหรอครับ?”นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าจุนซูเอาแต่อมข้าวอยู่ในปากเหมือนคนเบื่ออาหาร จุนซูส่ายหัวพรางยิ้มแหยๆไปให้ ก่อนจะรีบจ้วงและตักกับข้าวในจานใส่ปากจนแก้มตุ่ย - -+
“นี่จุนซู...เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”พูดยังไม่ทันขาดคำคนตัวเล็กก็สำลักออกมายกใหญ่ ยูฮวานคอยช่วยส่งน้ำและตบหลังเพื่อบรรเทาอาการที่ว่า ภาพเหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของชางมิน อดสงสัยไม่ได้ว่าเด็กหนุ่มน่าตาน่ารักคนนั้นเป็นใคร ทำไมดูสนิทกับยูฮวานจัง แถมยังดูแลเอาใจใส่กันออกนอกหน้า ไม่รอช้าช่วงขาเรียวยาวก็ตรงดิ่งไปยังโต๊ะอาหารตัวนั้นทันที
“อ้าว...พี่มินรอแทมด้วยฮะ”คนที่ถือข้าวของพะรุงพะรังไม่แพ้ชางมินรีบเอ่ยปากเรียกก่อนจะวิ่งตามไป
“ขอนั่งด้วยคนสิ”พูดเพียงเท่านั้นโดยไม่รอฟังคำอนุญาตว่าผลมันจะเป็นอย่างไร แฮมเบอร์เกอร์ชิ้นหนาสี่ชิ้นถูกวางลงก่อนจะตามมาด้วยกาแฟเย็นแก้วใหญ่
“อ้าวไอ้มิน...หายไปไหนมาว่ะ!”ยุนโฮเอ่ยถาม
“ตามหาคน”ใบหน้าที่ติดจะง้ำงอนั้นคงจะเดาได้ไม่ยากว่าชางมินกำลังโกรธใครบางคนแถวๆนี้อยู่
“หาใคร?”
“ไม่รู้สิ...ช่างเถอะ”พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้า ยูฮวานยู่ปากอย่างขัดใจเพราะคนที่ชางมิน
ตามหาก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน...เค้าเอง แต่ด้วยเหตุสุดวิสัยทำให้เขาไปหาชางมินตามนัดไม่ได้ จะทิ้งจุนซูไว้กับยุนโฮมันก็กะไรอยู่
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย...ชางมิน”คนผิดนัดกระซิบถาม
“ใคร?”คนขี้งอนไม่ตอบคำถาม แต่กลับย้อนถามยูฮวานแทน
“ใคร?//นายหมายถึงใครล่ะ?”ใบหน้าหล่อพยักพเยิดไปทางจุนซู
“อ้อ...นี่จุนซูเป็นแฟนของ...”ยังไม่ทันพูดจบประโยค ชางมินก็รีบตัดบท
“ชั้นต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ...ขอตัว”ยืนขึ้น ลุกออกจากโต๊ะไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้คนที่นั่งอยู่ งงกันเป็นแถวโดยเฉพาะยูฮวาน
ถ้าจะบอกว่าเป็นแฟนของนายล่ะก็...ขอโทษ...เพราะชั้นยังไม่พร้อมที่จะฟังมัน
“เดี๋ยวสิชาง...มิน”ไม่ทันแล้ว
“ไอ้มินมันเป็นไรอ่ะริคกี้?”
“ไม่รู้สิฮะ...เค้าถามผมว่าจุนซูเป็นใคร พอริคจะบอกว่าเป็นแฟนกับพี่ชายของริค เค้าก็ลุกหนีไปเฉยเลย”ใบหน้าขาวมองตามชางมินที่เดิมดุ่มๆหายไปแล้ว อยู่ๆยุนโฮก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“พี่หัวเราะอะไรฮะ?”
“นายไม่รู้หรอว่าชางมินกำลังหึงนายอยู่น่ะ”
“พะ...พี่ยุนพี่พูดไรฮะ...ผมไม่ใช่แฟนชางมินนะ...จุนซูอย่าไปฟังนะ...ไม่จริงๆ”ถึงจะบอกปฏิเสธออกไปตามความเป็นจริง แต่ใบหน้าที่แดงก่ำและท่าทีร้อนรนนี้มันดูมีพิรุธยิ่งนัก
“ตอนนี้อาจจะไม่ใช่แต่อนาคตก็ไม่แน่นะยูฮวาน..คิ”จุนซูที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากแซว พอจะดูออกว่าชายหนุ่มรุ่นพี่คนนั้นคิดยังไงกับยูฮวาน
“บ้าหรอ...หยุดพูดไปเลยนะทั้งสองคนเลย”คนโดนดุหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี
“55+”
“พักนี้พี่อารมณ์ดีจังเลยนะฮะ”พักหลังๆมานี้ยูฮวานสังเกตได้เลยว่ารุ่นพี่ยุนโฮของเค้าดูจะร่าเริงมากกว่าแต่ก่อน แถมยังใจดีเพิ่มคะแนนให้เค้าและนักศึกษาแพทย์คนอื่นๆเป็นว่าเล่นทั้งที่ปกติก็ใจดีมากพออยู่แล้ว
“ก็คนเค้ากำลังมีความรัก”แทมินพูดขึ้นมาลอยๆ
“มีความรัก!”ยูฮวานขึ้นเสียงสูง
~แกร๊ง~
“เป็นอะไรหรือเปล่าจุนซู?”เสียงช้อนส้อมกระทบกัน ยุนโฮหันไปถามคนที่อยู่ๆก็มือไม้อ่อนขึ้นมากะทันหัน
“เอ่อ...ปะ...เปล่าฮะ”
“แทมินเดี๋ยวนี้นายกล้าล้อรุ่นพี่หรอ...มันน่าหักคะแนนซะจริงๆ”ยุนโฮขู่ น้ำเสียงฟังดูทีเล่นทีจริง
“อ้า...อย่านะฮะผมแค่ล้อเล่นเฉยๆอ่ะ...แฟนพี่ออกจะน่ารัก^^”คำสรรเสริญเยินยอของแทมินทำให้ยุนโฮนึกถึงใบหน้าหวานๆของแจจุง...ตอนนี้เค้าไม่สามารถหุบยิ้มได้แล้ว
“ฮืม...นายเคยเห็นแฟนของรุ่นพี่ด้วยหรอ...แทมิน!?”ยูฮวานโพล่งขึ้น จุนซูเองก็มีท่าทีสนอกสนใจไม่น้อย
“บังเอิญน่ะ”ชายหนุ่มเกาหัวแก้เก้อ โดนรุ่นน้องเปิดโปงแบบนี้ใครจะไม่เขินกันล่ะ...อุตส่าห์เก็บเงียบมาตั้งนาน
“แหม...ชักอยากจะเห็นซะแล้วสิ^^”
“พอเลยๆ...เลิกแซวพี่ได้แล้ว หมดคาบเรียนแล้วไม่ใช่หรอทำไมไม่รีบๆกลับบ้านไปซะล่ะ”ยุนโฮรีบเปลี่ยนเรื่อง เริ่มรู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
“ง่ะ...ไม่ต้องมาทำเป็นดุเลยนะพี่ยุน”
“จะกลับไม่กลับ ถ้าไม่กลับพี่จะใช้งานนายสองคนแล้วนะ”เพียงเท่านั้นสองรุ่นน้องก็ลุกกรูขึ้นจากเก้าอี้ เก็บข้าวของบนโต๊ะและรีบบอกลารุ่นพี่ก่อนที่จะโดนเรียกไปใช้งานจริงๆ
“งั้นผมกลับหอดีกว่า...บายฮะ”แทมินก้มหัวให้ก่อนจะวิ่งออกไป
“ผมก็ต้องรีบกลับบ้านฮะ...บายฮะพี่ยุนโฮ^^”
“ฮ่าฮา...ขยันกันจริงๆนะรุ่นน้องชั้น...บายนะครับจุนซู”ชายหนุ่มโบกมือลาพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ จุนซูเพียงแต่อมยิ้มน้อยๆกลับไปให้เท่านั้น
“นายจะไปไหนต่อจุนซู?”
“เอ่อ...ชั้นจะไปบ้านนายได้มั้ย?”
“ไปบ้านชั้น!”ยูฮวานตะโกนลั่นจนจุนซูต้องรีบเอามือมาปิดปาก
“ทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า”ผู้คนรอบๆบริเวณเริ่มหันมามองคนน่ารักทั้งสอง
“คิคิ...เปล่าหรอกแค่ทำให้มันดูน่าตื่นเต้นไปอย่างนั้นเอง - -+”
“ก็ชั้นปิดเครื่องเอาไว้ตอนที่แอบมาที่นี่ นายรู้มั้ยว่าพอชั้นเปิดขึ้นมานะ ข้อความของพี่ยูชอนก็ขึ้นเต็มไปหมดเลย”
“นายไม่ได้เข้าเรียน?”ศีรษะกลมพยักขึ้นลงแทนคำตอบ
“ฮ่าฮา...นายโดนอาจารย์ปาร์คทำโทษแน่!”คำขู่ของยูฮวานทำเอาคนฟังถึงกับหน้าซีด
“อย่ามาทำเป็นขู่ไปหน่อยเลย...ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”ก็แค่โดดเรียนมาสืบความลับแล้วก็ปิดเครื่องหนีพี่ยูชอน...มันจะผิดอะไรมากมายกันนะ - -+
“หรอ???”
“ว่าแต่นายเถอะ...ไม่ตามไปง้อแฟนนายหรอไง”
“ไม่อ่ะ...ป่านนี้หนีกลับไปทำงานแล้วมั้ง...เดี๋ยวนะจุนซูชั้นเป็นรุ่นของน้องชางมินนะไม่ใช่แฟน..โปรดอย่าเข้าใจผิด”
“แต่นายก็เคลิ้มตามไปแล้วอ่ะ55+”พูดจบก็วิ่งหนียูฮวานออกไป
“นี่...อย่าหนีนะ...มาให้ชั้นกัดคอนายซะดีๆ...ย๊ากกกก”
ภาพของเด็กทั้งสองที่วิ่งเล่นและหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมนั้น ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่ที่บานหน้าต่างจากตึกใหญ่ของโรงพยาบาลรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับชางมินมาก่อนเลย...บอกไม่ถูก ชางมินยังคงมองดู
ยูฮวานอยู่อย่างนั่นจนลับตาไป สีหน้าและแววตาของชายหนุ่มแลดูเศร้าสร้อยและผิดหวัง...ความรักของเขาจะมีวันเป็น
จริงบ้างมั้ยนะ?
“ยืนมองอยู่แบบนี้จะไปทำอะไรได้ว่ะ...ถ้าชอบก็บอกเขาไปสิ”เสียงเบสพูดขึ้นจากข้างหลัง ที่ชางมินเป็นแบบนี้ก็คงเพราะยูฮวาน...ทำไมยุนโฮจะดูไม่ออก
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะโว้ย...ชั้นไม่ได้ซีเรียสอะไรสักหน่อย”เงยหน้าขึ้นมองดวงไฟ...หรือเพราะว่ากลัวน้ำตามันจะไหลออกมากันแน่นะ
“นายว่ายูฮวานเค้าคิดยังไงกับชั้นว่ะ...ยุนโฮ”
“.............”
“ก่อนจะถามใจคนอื่น ถามใจของนายเองก่อนดีกว่ามั้ย?”
ถูกของนายชางมิน...ความรักมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
“ชั้น...ชอบยูฮวานหว่ะ”
เสียงหัวเราะคิกคักดังเข้าไปถึงยังห้องโถงใหญ่ของตัวบ้าน ยูชอนที่กลับมาจากมหาลัยด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเหตุเพราะคนรักของตนเป็นต้นเหตุในครั้งนี้ วางหนังสือพิมพ์ลงก่อนจะเดินออกไปดู
“อึ้มม” เสียงกระแอมของยูชอนขัดการสนทนาของคนทั้งสอง
“อ้าว...พี่มิคทำไมกลับมาเร็วจัง^^”ยูฮวานพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้
“วันนี้พี่ไม่มีสอนแล้วล่ะ...จุนซู พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”คว้าข้อมือบางไว้ก่อนจะดึงไปให้ตามทิศทางของตน จุนซูเซไปตามแรงนั้นจนคนตัวเล็กเกือบล้มหน้าคะมำ ยังดีที่เขายังทรงตัวอยู่ ใบหน้าน่ารักเบะปากอย่างแสนงอนยังไม่ทันได้ต่อว่าก็เดินตัวปลิวตามแรงดึงหนักๆที่ข้อมือ จุนซูหันหน้ามาทางยูฮวานอย่างขอความช่วยเหลือแต่คงไม่ทันเสียแล้วกว่าจะรู้ตัวอีกทีตอนนี้จุนซูก็ขึ้นมาบนห้องนอนของชายหนุ่มเรียบร้อย ยูชอนนั่งลงยังปลายเตียงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ปิดพิรุธไม่มิดด้วยความสงสัย
“มีอะไรจะพูดมั้ยครับ?” ยูชอนให้โอกาส จุนซูก้มหน้างุดอย่างหลบสายตาที่จ้องจับผิดนั้น
“มะ...ไม่มีนี่ฮะ”
“งั้นพี่จะเป็นฝ่ายถามบ้างนะ”ประโยคแรกที่ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยด้วยความคลางแคลงใจ
“ไปไหนมาครับ...ทำไมถึงไม่ไปเรียน”เด็กตั้งใจเรียนอย่างจุนซูถ้าไม่มีอะไรสำคัญจริงๆก็คงจะไม่หยุดเรียนแน่นอน
“จุนซู...ไม่สบายฮะ...จุนซูไปหาหมอมาแล้วก็เจอกับยูฮวานพอดีเลยกลับมาพร้อมกัน...ไม่อะไรจริงๆนะฮะ”รีบแก้ตัวออกไปเพราะรู้ดีว่ายูชอนจะต้องถามออกมาอีกแน่นอน
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย...ทำแบบนี้มันน่าสงสัยนะ”ดวงตาคมจ้องมองลูกแก้วสีชาที่กำลังสั่นไหว
“พี่ยูชอน...ถามแบบนี้ไม่เชื่อใจจุนซูหรือไงฮะ”เบ้ปากอย่างน่ารัก ยูชอนเห็นแล้วก็อยากจะดึงมาจูบให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ทำไมพี่จะไม่เชื่อใจจุนซูล่ะครับ...พี่ก็แค่เป็นห่วงอยู่ๆจุนซูก็ไม่มาเรียนแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก”
“คือ...เอ่อ...แบตมือถือมันหมดน่ะฮะ...นี่ไงฮะ”หยิบโทรศัพท์ชูขึ้นพร้อมท่าทางประกอบ
“ฮ่าฮา...”ยูชอนหัวเราะอย่างชอบใจ จุนซูจะรู้มั้ยว่าทำแบบนี้มันเหมือนจะเป็นการยั่วเค้าทางอ้อม ความอดทนของยูชอนยิ่งมีน้อยๆอยู่แล้วด้วย -0-
“ต่อไปนี้ถ้าจุนซูมีอะไรไม่สบายใจ พี่อยากให้จุนซูนึกถึงพี่เป็นคนแรก...ได้มั้ยครับ”ไม่ว่าจะยังไงเค้าจะอยู่เคียงข้างจุนซู คอยดูแลจุนซู นางฟ้าตัวน้อยๆของเค้าด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมในหัวใจ
“ฮะ”ฉุดคนน่ารักให้มานั่งตักของตนก่อนจะวางคางมนลงยังไหล่บาง
“จุนซูคือคนสำคัญของพี่นะครับ”ยูชอนพูด จุนซูรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ร่างโปร่งมอบให้ทางคำพูด
“พี่ยูชอนก็เป็นคนสำคัญของจุนซูเหมือนกันฮะ”
เรียวหน้าเล็กหันมาสบตากับชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะปิดลงช้าๆ รอคอยรสจูบที่แสนอ่อนโยนจากแฟนหนุ่มคนรัก ยูชอนไล่สายตามองจุนซูช้าๆก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากสีชมพูหวาน ไม่รอช้าให้เสียเวลาริมฝีปากอิ่มก็กดทับลงเบาๆยังกลีบปากที่เชิดขึ้นรอรับสัมผัสของตนอยู่ก่อนแล้ว เรียวลิ้นนุ่มนิ่มเข้าไปกวาดต้อนทั่วโพรงปากพร้อมๆเก็บเกี่ยวหยาดน้ำหวานอย่างคนเอาแต่ใจ จุนซูเริ่มหมดอากาศหายใจ ฝ่ามือบางยกขึ้นดันอกแกร่งเบาๆเพียงเท่านั้นยูชอนก็ถอนรสจูบออกมาอย่างเสียดาย อาศัยจังหวะที่จุนซูกำลังกอบโกยอากาศเข้าปอดชายหนุ่มก็ขึ้นคร่อมร่างเล็กเอาไว้เสียแล้ว
“พี่...พี่ยูชอน”การกระทำของชายหนุ่มจุนซูพอจะเดาออก แต่ทว่า...แผลเก่าของเขามันยังไม่หายดี
“ครับ...เรียกพี่ทำไมหรอ?”แสร้งทำเป็นถามทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าตนเองนั้นจะทำอะไร
“พี่จะทำอะไรฮะ?”
จุนซูยังไม่หายเจ็บ(ก้น)เลยนะ><
“พี่หรอ...เปล่านี่ครับ จุนซูกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ...ฮืม~~~”คนเจ้าเล่ห์เอ่ยถามก่อนจะก้มลงไปขโมยจูบจากแก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด
พี่ก็กำลังคิดแบบที่จุนซูคิดนั่นแหล่ะครับ ><
“พี่ยูชอนอย่าแกล้งจุนซูแบบนี้สิ”เบือนหน้าหลบสายตาที่เอาแต่จ้องมาอย่างมีความหมาย
“พี่ก็แค่อยากจะนอนกอดจุนซูทั้งคืน...ได้มั้ยครับ?”
“ได้ยังไงฮะ...จุนซูต้องกลับบ้านนะ”
“จะกลับไปอยู่คนเดียวทำไมกัน...แล้วก็มาบ่นว่าเหงา...ค้างกับพี่แค่เสาร์อาทิตย์เองนะ...อย่าใจร้ายนักสิ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น...เชื่อพี่สิครับคนดี”
“แล้วจุนซูจะเชื่อใจพี่ได้ยังไงว่าพี่จะแค่...นอนกอดจุนซูเฉยๆน่ะ”จุนซูไม่รู้ว่าตัวเค้าเองนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันก็อดที่จะเขินไม่ได้ ยิ่งพูดออกไปคำพูดเค้ามันก็ส่อไปในทาง...>//<
“พี่ไม่รังแกคนที่กำลังป่วยหรอกนะครับ...จุนซูกำลังไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอไง”
“อะ...อืม”
“งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วก็รีบเข้านอนเถอะครับ”ยูชอนเอ่ยอย่างใจดี...เค้าคงจะต้องใช้ความอดทนสูงอยู่สักหน่อยถ้าได้อยู่กับจุนซูสองต่อสองแบบนี้
“ก็ได้ฮะ^^”
เมื่อส่งจุนซูเข้านอนจนหลับไปแล้วยูชอนก็แอบย่องออกมาจากห้อง ตรงไปยังห้องทำงานที่มีงานกองโตรอให้เค้าตรวจอยู่อีกมากมายถึงแม้จะง่วงแสนง่วงแต่พอนอนเข้าจริงๆมันก็ยักกะหลับ ผิวนุ่มนิ่มของจุนซู ไอร้อนๆที่เป่ารดต้นคอ มันทำให้เค้าอดใจไม่ไหว ขอหลบมาทำใจให้ร่มเย็นสักพักก่อนก็แล้วกัน...นี่ผมกำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่นะ???
คนที่หลับไปแล้วอย่างจุนซูรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนดึก ที่ว่างของเตียงทำให้คนตัวเล็กนึกเอะใจว่ายูชอนหายไปไหน ค่อยๆเอื้อมไปเปิดโคมไฟบนหัวเตียงก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำแต่ก็ไร้เงาของพี่ยูชอน
“หรือว่าจะอยู่ในห้องทำงานกันนะ”ค่อยๆเปิดแง้มประตูบานสีน้ำตาลเข้มออก เผยให้เห็นคนที่กำลังขะมักเขม้นกับกระดาษกองโต จุนซูลงไปยังห้องครัวและกลับมาพร้อมกับนมอุ่นๆที่ตั้งใจเอามาให้พี่ยูชอนของเค้าทาน
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“จุนซูตื่นมาทำไมครับ...?”
“ก็พี่ยูชอนไม่นอนอยู่กับจุนซูนี่ฮะ...ไหนบอกจะนอนกอดจุนซูทั้งคืนไง”
“คือว่า...พี่นอนไม่หลับน่ะครับ”
เพราะจุนซู
“จุนซูเอานมอุ่นๆมาให้พี่ยูชอนทานฮะ...เสร็จงานแล้วจะได้หลับสบายๆไง”ยื่นแก้วนมออกไปให้ ยูชอนรับมันมาก่อนจะดื่มมันรวดเดียวหมด รอยสีขาวๆจากคราบของน้ำนมทำให้ยูชอนดูน่ารักและน่าขำสำหรับจุนซู
“คิคิ”
“ขำอะไรครับ...หน้าพี่มีไรติดหรอ?”จุนซูพยักหน้าก่อนจะเดินอ้อมไปยังโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม โน้มตัวลงไปใกล้ๆจนใบหน้าของทั้งสองเกือบจะแนบชิดติดกัน ถึงตรงนี้ยูชอนก็เดาไม่ถูกเลยว่าจุนซูจะทำอะไรกันแน่ เรียวลิ้นสีชมพูสดไล่เลียเบาๆยังริมฝีปากของชายหนุ่มที่เปื้อนคราบนมก่อนจะถอยออกมายืนอมยิ้ม
“จุนซู...ทำอะไรครับเนี่ย?”
“เปล่านะฮะ...จุนซูแค่เช็ดนมให้พี่ยูชอนเฉยๆ”
ทางปาก >//<
“ถ้าจุนซูยังอยากให้พี่แค่นอนกอดเฉยๆ...ก็อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...เดี๋ยวพี่จะอดใจไม่ไหว”ยูชอนพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“พี่ยูชอนอ่ะ >//<”
“ฮ่าฮา...พี่ว่าเราไปนอนกันเถอะนะ...ตอนนี้ชักง่วงซะแล้วสิ^^”โอบเอวอวบอิ่มก่อนจะพากันเดินกลับไปยังห้องนอน
...หวังว่ายูชอนจะได้นอน???จริงๆนะ ^^...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น