Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…31
~ คฤหาสน์ตระกลูปาร์ค ~
อาหารมื้อค่ำมื้อนี้ถูกทุกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดีให้กับคนรักของยูชอนซึ่งเป็นแขกคนพิเศษของบ้านหลังนี้ไปแล้ว ทั้งอาป๊าและอาม๊าก็ต่างหลงใหลในความน่ารักและมีเสน่ห์ของเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก แถมยังอยากให้จุนซูย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เลยเสียด้วยซ้ำไป
“จุนซู,,,ลูกต้องทานเยอะๆนะ”นายองตักกับข้างสองสามอย่างให้กับจุนซู ยูชอนเห็นการกระทำน่ารักๆของผู้เป็นแม่แล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ม๊าครับ แค่นี้จุนซูก็อ้วนจนไม่รู้จะอ้วนยังไงแล้วนะครับ”คำพูดล้อเล่นทำเอาจุนซูถึงกับต้องเหลือบตามองอย่างคาดโทษ
ก็พี่ยูชอนบอกว่าจุนซูเป็นอย่างนี้แล้วน่ารักไม่ใช่หรอไงฮะ!
“พี่ยูชอนก็อ้วนเหมือนกัน...ดูสิฮะยิ้มทีหน้าบานเชียว”จุนซูโต้กลับ ไม่ยอมให้ตนเองถูกว่าอยู่ฝ่ายเดียว
“ฮ่าฮา”คำหยอกล้อเมื่อครู่เรียกเสียงหัวเราะให้กับสองสามีภรรยาที่นั่งมองอยู่
นี่ใช่มั้ยคือสิ่งที่มาเติมเต็มให้คำว่าครอบครัว...มีความหมายมากยิ่งขึ้นไปอีก
“เดี๋ยวจุนซูอยู่คุยกับป๊าม๊าไปก่อนนะครับ”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ยูชอนเหมือนจะออกไปไหนสักแห่ง
“แล้วพี่ยูชอนจะไปไหนหรอฮะ”คนตัวเล็กถามอย่างน่ารัก
“ไปรับยูฮวานน่ะครับ...วันนี้ยูฮวานจะมานอนค้างที่นี่นะ^^”
“จริงหรอฮะ!”น้ำเสียงฟังดูตื่นเต้นเสียเต็มประดา
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ปะ...เปล่าฮะ...งั้นจุนซูรอเจอยูฮวานก่อนดีกว่า^^” เพราะทุกครั้งที่มาจุนซูไม่ค่อยได้เจอยูอวานสักเท่าไหร่ พอถามพี่ยูชอนก็จะได้คำตอบกลับมาว่ายูฮวานพักอยู่ที่หอ แต่วันนี้จุนซูรู้สึกว่าเขาโชคดีจัง จะได้ถามเรื่องที่ให้ยูฮวานสืบไปด้วย ไม่รู้ว่าไปถึงไหนแล้ว เมื่อยูชอนไปแล้ว มินวอน นายองและจุนซูก็ย้ายมานั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่น จากที่ไม่ค่อยกล้าพูด ตอนนี้จุนซูก็กลายเป็นคนที่ชวนพูดไม่หยุด ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างเอ็นดูในความน่ารัก ใสซื่อของเด็กคนนี้ ไม่แปลกที่ยูชอนจะหลงรักจุนซูมากขึ้นทุกวันๆ
“จุนซูวันนี้ไม่มาค้างที่นี่หรอจ๊ะ”
“เอ่อ...วันนี้พี่ชายของจุนซูกลับบ้านน่ะฮะ”ถ้าไม่ติดว่าวันนี้พี่จุนโฮจะกลับบ้าน เค้าก็อาจจะค้างที่นี่กับพี่ยูชอนก็เป็นได้
“อ่า...น่าเสียดายจัง...ไม่เป็นไร...มาให้ม๊ากอดทีสิจ๊ะจุนซู^^”จุนซูลุกขึ้นและนั่งลงข้างๆหญิงร่างท้วน อ้อมกอดจากคนเป็นแม่ที่เค้าไม่เคยได้รับมานาน มันนานเท่าไหร่กันแล้วนะ...จำไม่ได้
“ยูชอนบอกม๊าว่าจุนซูเป็นคนขี้เหงาแถมยังต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆแบบนี้อีก...ถ้าเหงามาก มาคุยเล่นกับป๊าม๊าก็ได้นะจ๊ะ...คนแก่แบบม๊าก็ขี้เหงาเหมือนกันนะ^^”นายองเอ่ยอย่างใจดี เข้าใจถึงความรู้สึกของจุนซูที่ต้องอยู่คนเดียวเพราะครอบครัวเอาแต่ทำงานไม่มีเวลา แต่ทุกอย่างก็เพื่ออนาคตและตัวของจุนซู หัวเล็กๆที่ซบอยู่ส่งแรงสะอื้นเบาๆทำให้นายองกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“อ่า...ม๊าทำให้หนูร้องไห้หรอเนี่ย...ถ้ายูชอนรู้ม๊าต้องโดนว่าแน่ๆเลย”ลูบหัวเบาๆเป็นเชิงปลอบโยนและรีบเปลี่ยนเรื่องให้จุนซูหยุดร้องไห้
“พี่ยูชอนไม่ว่าม่าม๊าหรอกนะฮะ...พี่ยูชอนเค้าออกจะน่ารัก”
“ชมพี่แบบนี้...พี่ก็เขินแย่สิครับ”เสียงต่ำกระซิบเบาๆข้างหูแทรกขึ้น จุนซูเงยหน้าที่เปื้อนน้ำตาขึ้นมามองอย่างตกใจ ทั้งเขินและทั้งอาย
“พี่ยูชอนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?”
“ก็มานานพอที่จะเห็นเด็กขี้แยเอาแต่ร้องไห้ก้มหน้าก้มตาอยู่แบบนี้น่ะครับ...ฮ่าฮา”
“ม่าม๊ากับป่าป๊าแกล้งจุนซูอีกแล้วหรอฮะ”ยู่ปากอย่างคนแสนงอน
“ฮ่าฮา...ป๊ากับม๊าก็ว่าน่ารักดีออกนะ”มินวอนเอ่ยเสริม
“อะแฮ่มมมม”เสียงกระแอมของคนที่เข้ามาใหม่ดังขึ้น ยูฮวานเดินมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ร่าเริงตามแบบฉบับ
“เจ้าตัวแสบมาให้ม๊ากอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ^^”อ้างแขนเปิดรับเจ้าลูกชายคนเล็กแสนดื้อ ตอนนี้ทั้งจุนซูและยูฮวานก็อยู่ให้อ้อมกอดของนายอง เรียกรอยยิ้มจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะยูชอนที่ยืนมองก่อนจะเดินเข้ามาสมทบอีกคน
“แบบนี้สิครับถึงจะอบอุ่น”เสียงทุ่มเอ่ย
“ใครบอก...ต้องป๊าอีกคนสิถึงจะอบอุ่นที่สุด”กลุ่มคนที่สวมกอดกันแน่เปล่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าช่างเป็นภาพที่น่าจดจำ
“ฮ่า...ริคขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะฮะ”
“ให้ชั้นช่วยนายดีกว่านะ”สบตาเป็นอันรู้กัน ก่อนทั้งสองจะเดินคุยกันขึ้นบันไดเวียนไป เมื่อมาถึงห้องเรียบร้อยแล้วยูฮวานก็จัดการล็อคกลอนประตูทันที
“ชั้นไปสืบเรื่องพี่ยุนมาแล้วล่ะ”
“จริงอ่ะ...ว่ายังไงบ้าง”
“ชู่วร์...เบาๆสิพี่ยูชอนยิ่งชอบจับผิดเราสองคนอยู่”จุนซูรีบเอามือปิดปากทันที เค้าเผลอลืมตัวเสียงดังเกินไปหน่อย
“แทมินบอกว่ามีอยู่วันนึงไปเจอพี่ยุนที่ร้านอาหารกับแฟน...แฟนพี่ยุนโฮสวยมากเลย...ชื่ออะไรน้า...แจ...แจจุงอะไรนี่แหล่ะ”
“แจจุงหรอ!!!”เสียงหวานตะโกนลั่น อดดีใจแทนแจจุงไม่ได้ งั้นก็เท่ากับว่า...แจจุงคือคนที่ยุนโฮรักอย่างนั้นหรอ? แล้วทำไมต้องทำอะไรที่โหดร้ายกับเพื่อนเค้าแบบนั้นด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ยูฮวานยังเล่าต่ออีกว่าพี่ยุนทั้งรักทั้งหวงแฟนอย่างกับอะไรดี
“ขนาดนั้นเลยหรอ?”จุนซูถาม
“อื้ม...นายไม่เชื่อชั้นหรอไง...ข่าวนี้ชัวร์ที่สุดแล้ว”
“เชื่อสิ...แต่ชั้นแค่...แปลกใจ”
“แปลกใจอะไรหรอจุนซู”
“อ่ะ...เปล่าๆ...ยูฮวานนายห้ามบอกเรื่องยุนโฮกับใครนะ...โดยเฉพาะพี่ยูชอนเข้าใจมั้ย”
“รู้แล้วน่า นายนี่จริงๆเลย ชั้นว่าเราลงไปได้แล้วแหล่ะเดี๋ยวพี่ยูชอนจะยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ - -+”
“อื้ม...ขอบใจนะ^^”
“ไม่เป็นไรคร้าบบบบ...พี่สะใภ้^^”แต่ทว่าเมื่อเปิดประตูบานหนาออกมา ร่างโปร่งของยูชอนก็อยู่ตรงนั้นเสียแล้วทั้งสองอดตกใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าพี่ยูชอนมายืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่แล้วและจะได้ยินอะไรบ้างระหว่างที่เค้าทั้งสองคนคุยกัน ทั้งจุนซูและยูฮวานอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้จริงๆ
“กลับบ้านกันเถอะครับจุนซู”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างใจดี เลยทำให้ทั้งสองเข้าใจว่าเขาคงจะคิดมากกันไปเอง บางทีพี่ยูชอนอาจจะไม่ได้ยินอะไรก็ได้
“งั้นชั้นไปก่อนนะยูฮวาน^^”
“อื้มบายจร้า^^”
ระหว่างที่ขับรถกลับมานั้นยูชอนก็ชวนจุนซูคุยมาตลอดทางก่อนที่คนตัวเล็กที่ผลอยหลับไป วงล้อสีเงินจอดยังบ้านหลังเดี่ยวที่ดูสงบและเงียบเหงาเหมือนเคย ใบหน้าหล่อหันมามองคนข้างกายก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ ใบหน้าของจุนซูยามหลับมันช่างดูละมุนเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ สันจมูกโด่งช่วงชิงความหอมหวานจากแก้มใสทั้งสองข้าง เมื่อถูกรบกวนจากการหลับนอนเปลือกตาที่ปิดอยู่เมื่อคู่ค่อยๆกระพริบขึ้นลงช้าๆ
“พี่ยูชอนจะทำอะไรจุนซูฮะ?”คนตัวเล็กเอ่ยถาม ดวงตาใสแป๋ว
“เปล่านะครับ พี่ก็แค่หอมแก้มจุนซูแบบนี้เฉยๆ”ไม่ว่างเปล่ายูชอนยังสาธิตการกระทำเมื่อครู่ให้จุนซูดูอีกครั้งและอีกครั้ง
“คิคิ...จุนซูจั๊กจี๋นะฮะ”
“มองพี่แบบนี้หมายความว่าไงครับ...หืมม”ดวงตาคมก็จ้องมองจุนซูอย่างคาดคั้นเหมือนกับต้องการจะจับผิดอะไรบางอย่าง
“เปล่านะฮะ”คนขี้ตระหนกรีบหลบสายตาที่ว่านั้นทันที
“จุนซูจะไม่บอกพี่จริงๆหรอครับ”ยูชอนย้ำเสียงแข็ง
“เอ่อ...จะให้บอกอะไรล่ะฮะ...ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่นา”หรือว่าพี่ยูชอนจะได้ยินกันนะ ไม่น่าเสียงดังเลย จุนซู –“–
“เรื่องของยุนโฮไง?”
“พี่ยูชอน!!!”จุนซูเริ่มใจไม่ดี ครั้งนึงที่พี่ยูชอนโกรธเค้าก็เพราะเรื่องนี้ จุนซูใจไม่ดีเลย ถ้าพี่ยูชอนอยากรู้เรื่องยุนโฮขึ้นมาจริงๆล่ะเค้าจะทำยังไง จะอธิบายออกไปยังไง ไม่อยากบอกเลยจริงๆ เพราะมันคือเรื่องของแจจุง...ยังไงก็บอกไม่ได้!
“...........”
“เอาล่ะครับ ถ้าจุนซูไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร...แต่พี่แค่เสียความรู้สึก...เท่านั้น”
ยูฮวานนายห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะ...โดยเฉพาะพี่ยูชอนเข้าใจมั้ย
คำพูดของจุนซูที่คุยกับยูฮวานดังขึ้นมาอีกครั้ง ยูชอนมาได้ยินในจังหวะนั้นพอดีมันเลยทำให้ครูหนุ่มคิดอะไรไปไกลกว่าที่เป็น
“ถึงบ้านแล้ว...ไปเถอะครับ...เดี๋ยวพี่รอส่ง”
“พี่ยูชอน”จุนซูเสียงสั่นพร่าคนตัวเล็กเริ่มร้องไห้ออกมา กลัวเหลือเกินว่ายูชอนจะเข้าใจเขาผิด
“พี่ไม่รู้ว่าจุนซูมีความลับกับพี่เรื่องอะไร แต่ถ้าจุนซูไม่บอกพี่ก็จะไม่ถามจุนซูอีกแล้ว”
“ฮือๆๆๆๆ”มือบางยกขึ้นขยี้เบ้าตาที่แดงก่ำ
“ร้องไห้ทำไมครับ...พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรจุนซูเลยนะ” ยูชอนพูดเสียงแข็ง ทำเอาคนฟังยิ่งตกใจเข้าไปอีก
“จุนซูรู้ฮะ พี่ยูชอนกำลังโกรธจุนซูอยู่”
“พี่ไม่ได้โกรธ!”ชายหนุ่มนิ่งไปสักพักพยายามปรับอารมณ์ให้เย็นขึ้น ตอนนี้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว ไม่อยากยอมรับเลยว่ากำลังโกรธจุนซูอยู่จริงๆ แต่จะให้ทำยังไงได้ก็เค้ารักจุนซูมาก รักมากก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดา
“แล้วพี่ดุจุนซูแบบนี้ทำไมฮะTT”ยิ่งพูดจุนซูก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก
“เอาล่ะครับ พี่จะไม่ดุจุนซุแล้ว ไม่โกรธแล้วด้วย...หยุดร้องไห้เถอะนะ”ก้มลงมองใบหน้าที่เอาแต่หลบหนีเขา จุนซูยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุด ยิ่งเห็นคนรักร้องไห้งอแงแบบนี้ยูชอนก็ยิ่งรู้สึกผิด ความอยากรู้เมื่อครู่มันกระจายหายไปไหนหมดแล้วก็ไมรู้ ตอนนี้ขอแค่จุนซูหยุดร้องไห้แล้วเค้าก็จะไม่ถาม ไม่เอะใจอะไรอีกแล้ว...แพ้น้ำตา
“พี่ผิดสัญญาอีกแล้วสินะ...พี่ทำให้จุนซูต้องร้องไห้...พี่...”
“ไม่ฮะ...จุนซูเองที่ผิด...ฮึก...แต่จุนซูบอกพี่ไม่ได้จริงๆฮะ...มันเป็นเรื่องของแจจุง”
“เรื่องของแจจุง เพื่อนของจุนซูน่ะหรอครับ?”
“อื้ออ...เรื่องของยุนโฮที่จุนซูให้ยูฮวานไปสืบ...มันเกี่ยวกับแจจุง ไม่ได้เกี่ยวกับจุนซูอย่างที่พี่เข้าใจผิดนะฮะ”จุนซูพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะแรงสะอื้นไห้
“เอาล่ะครับ...พี่ไม่สงสัยอะไรแล้ว อย่าร้องนะครับ...คนดี”ดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จุนซูคงตกใจมากที่เขาเผลอไปดุและพูดจาไม่ดีแบบนั้น
“จุนซูรักพี่ยูชอนนะฮะ...ฮึก”หัวกลมซกกับอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างโหยหา
“พี่ก็รักจุนซูครับ...รักจนไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว...รู้ตัวรึเปล่า?”ฝ่ามือหนาลูบที่กลุ่มผมนุ่มเบาๆเป็นเชิงปลอบประโลม ให้คนตัวเล็กหายตกใจ
“............”
“เป็นอะไรไปอีกครับ...ยังไม่หายโกรธพี่อีกหรอ?”
“เปล่าฮะ...จุนซูว่ามันเลื่ยนไปหน่อย...พี่ยูชอนพูดอะไรก็ไม่รู้>///<”คนพูดสูดน้ำมูกแก้เขินเสียงดัง...น่าอาย - -+
“ฮ่าฮา...แบบนี้แปลว่าจุนซูคนเดิมกลับมาแล้ว...ไหนขอพี่ดูหน้าหน่อยสิ...มอมแมมไปหมดแล้วมั้งเนี่ย”หัวกลมๆผละออกมา ยูชอนบรรจงเช็ดหยาดน้ำตาบนใบหน้าหวานให้หมดไป ก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากมน
“งั้นก็ฝันดีนะครับที่รักของพี่”
“พี่ยูชอนก็เหมือนกันนะฮะ...ฝันดีฮะ”จูบเบาๆที่แก้มของชายหนุ่มก่อนจะลงจากรถไป จุนซูยังคงยืนโบกมือให้ยูชอนไม่ยอมเข้าบ้านไปสักที จนครูหนุ่มต้องเลื่อนกระจกลงมาก่อนจะเอ่ยปากให้จุนซูรีบเข้าบ้านไปได้แล้ว น้ำค้างตอนกลางคืนอาจทำให้นางฟ้าของเขามาสบายขึ้นมาก็เป็นได้
--------------------------------------------------------------------------------------
“ใครมาส่งน่ะ”เสียงของใครคนนึงดังขึ้นในมุมมืดของห้องนั่งเล่น ทำเอาคนที่เข้ามาใหม่ถึงกับสะดุ้ง จุนซูค่อยๆหันตัวกลับมาทางต้นเสียงของคนที่นั่งอยู่ตรงไหนสักที่นึงของบริเวณห้องแห่งนี้
“พะ...พี่จุนโฮมาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?”จุนซูค่อยๆเดินไปเปิดไฟสีส้มอ่อนๆด้วยความคุ้นเคย
“มาก่อนจุนซูสักพักเอง...ไปไหนมา?”คำถามที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแบบนี้ทำเอาคนฟังถึงกับใจเต้นแรงด้วยความกลัว
“เอ่อ...ไป...จุนซูไป...”คนตัวเล่นพูดจาตะกุกตะกัก จุนซูไม่เคยโกหกพี่ชายเลยสักครั้ง
“นั่นแฟนจุนซูหรอ?”
“อะ...เอ๋?”
“คนที่มาส่งน่ะ...ใช่มั้ย?”จุนโฮถามออกไปตรงๆไม่อยากอ้อมค้อมให้เสียเวลา การที่จุนซูจะคบกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดแต่คนเป็นพี่อย่างเขาควรจะรู้เรื่องนี้ไว้ด้วยเพราะมันเป็นเรื่องของน้องชายที่เค้ารักที่สุด!
“เอ่อ...”เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นเต็มใบหน้าหวานด้วยความหวาดหวั่น...ไม่รู้จะตอบออกไปอย่างไงดี
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรเราสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องกลัวพี่ขนาดนี้เลย...เค้าชื่ออะไรล่ะ”จุนโฮเอ่ยอย่างใจดี เมื่อกี้ที่จุนซูคงจะกลัวจนไม่กล้าตอบ เพราะเค้าเผลอทำเสียงดุหรือเปล่านะ สงสัยจะติดมาจากที่ทำงาน
“พี่...พี่ยูชอนฮะ”
“อืม...ไว้ว่างๆพาเค้ามาทำความรู้จักกับพี่บ้างนะ...จุนซูคงจะเหงา พี่เองก็ไม่ค่อยมีเวลาให้น้องเหมือนแต่ก่อน...พี่ขอโทษนะครับ”ร่างสูงของพี่ชายเดินเข้ามากอดจุนซู ความรักและความคิดถึงของสองพี่น้องถูกถ่ายทอดถึงกันและกัน
“พี่จุนโฮไม่ว่าจุนซุหรอฮะ”จุนซูพูดเสียงสั่น แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่จุนโฮไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจเรื่องที่เค้ามีแฟนแถมยังไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับคนเป็นพี่อีก
“จุนซู...เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดานะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จุนซูจะยังไม่มีแฟนแต่ในอนาคตจุนซุก็ต้องมีอยู่ดี”
“จริงด้วยฮะ”มือบางขยี้ตาดวงตัวเองจนมันเริ่มบวมขึ้นมาอีกครั้ง
“ร้องไห้ทำไมครับ...ร้องไห้แบบนี้อีกแล้วนะ”ถึงแม้ใครจะบอกว่าจุนซูเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งและเข้มแข็งแต่สำหรับจุนโฮแล้วจุนซูคือเด็กขี้อ้อนแถมยังขี้แงคนนึงเท่านั้น...น้องชายของเขาน่ารักที่สุด
“ฮึก...ไม่ร้องแล้วก็ได้ฮะ”
“เค้าดีกับจุนซูหรือเปล่า?”
“ฮะ...พี่ยูชอนดีกับจุนซูมากๆ ครอบครัวของพี่เค้าก็น่ารักมากๆเลยฮะ”ความอบอุ่นที่ได้รับทำเอาคนพูดยิ้มไม่หุบเสียแล้ว
“อย่างนั้นพี่ก็โล่งใจ แต่ถ้ายูชอนทำให้น้องของพี่เสียใจล่ะก็...พี่ไม่ปล่อยไว้แน่ๆ...ไปบอกเค้าด้วยนะ!”จุนโฮกำชับเสียงแข็ง ก็น้องชายของเขาทั้งคนนี่ ขืนใครมาทำให้น้องชายของเขาต้องเสียใจล่ะก็...คงได้เห็นดีกัน!
“คิคิ...พี่ยูชอนไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอกฮะ...อ่า คิดถึงพี่จัง”กดปลายจมูกโด่งรั้นยังแก้มของพี่ชายเบาๆ พร้อมรอยยิ้มแสนเบิกบาน
“ไปนอนเถอะ...ดึกแล้วนะ”น้ำเสียงอบอุ่นของพี่ชายพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“พี่ก็เหมือนกันนะฮะ^^”เมื่อเอ่ยราตรีสวัสดิ์พี่ชายที่รักของตนเรียบร้อยแล้ว จุนซูก็วิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนของตัวบ้าน เสียงข้อความดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร จุนซูกดเปิดอ่านข้อความก่อนจะนั่งอมยิ้มให้กับตัวอักษรเพียงแค่ไม่กี่บรรทัดจากใครบางคนที่พึ่งจากกันไม่ถึงชั่วโมง
[คืนนี้พระจันทร์สวยมากเลย...จุนซูเห็นเหมือนพี่หรือเปล่าครับ
ฝันดีนะครับ...นางฟ้าตัวน้อยของพี่^^]
เท้าเล็กก้าวออกไปนอกระเบียงห้องตามที่ยูชอนบอก เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม ดวงดาวในวันนี้แทบจะหาไม่เจอเลยดวงซ้ำแต่ท้องฟ้าก็ยังคงสว่างได้...เพราะดวงจันทร์สินะ เป็นอีกครั้งที่จุนซูยืนคิดอะไรอยู่คนเดียวหากแต่ตอนนี้หัวใจของเขากลับไม่ได้เหงาเหมือนในครั้งที่ผ่านๆมา หัวใจของเค้ากำลังมีความสุข...อย่างบอกไม่ถูก กลับเข้ามาในห้องทิ้งตัวลงนอนกอดหมอนใบเขื่องก่อนจะผลอยหลับไปในที่สุด...หลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ZZZZZZ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น