Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…32 คืนดี
ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาที่หลุดออกมาจากเทพนิยายกำลังชื่นชมความสวยงามที่เป็นไปตามธรรมชาติ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำในทุกๆวัน ในวันนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ยิ่งนัก...ก็แค่เรื่องธรรมดา ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มอย่างสดใส ในขณะที่ปล่อยอารมณ์ให้ผ่อนคลายไปกับสิ่งรอบตัว ดวงตาสีนิลจดจ่อด้วยความเพลิดเพลินกับเหล่าธรรมชาติใกล้ตัวตรงหน้า ใบไม้สีเหลืองที่แก่ถึงคราวที่จะร่วงหล่นค่อยๆปลิวลงมาช้าๆตามกฎของแรงโน้มถ่วง และตกลงบนโต๊ะม้าหินตัวเดิมที่แจจุง จุนซูและโบอาชอบมานั่งเล่น ปากบางยกยิ้มขึ้นอีกครั้งอย่างคนอารมณ์ดี...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร? แต่แจจุงรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอของความสุข...นั่นแหล่ะเหตุคือผล!
“จุ๊บบ^^”ริมฝีปากชมพูของจุนซูกระทบเร็วๆยังแก้มใสของคนที่เอาแต่เหม่อลอย แจจุงสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสที่จาบจ้วง ดวงตาสีนิลเคลื่อนออกจากจุดที่มองตรงหน้าตวัดกลับมาอย่างตื่นตระหนก ตัวการที่ทำให้ใจของเขาแทบจะหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่ม ยืนฉีกยิ้มแป้นแล้นอย่างสมใจที่ทำให้เขาตกใจได้...ไม่ได้รู้สึกผิดเลยใช่มั้ย คิม จุนซู!!!
“จุนซู...นายเล่นอะไรน่ะ!” คนถูกแกล้งพูดเสียงดุ
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ?”คนช่างแกล้ง พองลมจนแก้มใสทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ...ก็แค่ล้อเล่น ทำไมต้องดุกันด้วยนะ
“ก็ชั้นตกใจหนิ...ระวังเถอะ มาหอมแก้มชั้นแบบนี้ถ้าอาจารย์ปาร์คเข้าใจผิด ชั้นไม่ช่วยนายแก้ตัวนะจุนซู^^”แจจุงพูดอย่างเอ็นดู ทำหน้าน่ารักขนาดนั้นใครจะไปโกรธลง
“แต่ตอนนี้อาจารย์ปาร์คไม่อยู่-3- แต่...ถึงอยู่ก็ไม่สน”คนตัวเล็กยังคงต่อล้อต่อเถียงต่อด้วยท่าทีสบายๆ
“ใครว่า...นั่นไง...อยู่ข้างหลังนาย”จุนซูดูมีท่าทีเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที แจจุงหัวเราะออกมาดังลั่น คนที่ถูกแกล้งได้แต่มองค้อนอย่างไม่พอใจ...โดนหลอกอีกแล้ว
“ฮ่าฮา...นายนี่หลอกง่ายเหมือนเดิมเลยนะ^^”แจจุงหัวเราะจนตัวงอ ไม่เกรงใจคนน่ารักที่ได้แต่มองค้อนอย่างเคืองๆ
“ไม่สนุกเลยนะ!”เสียงใสเอ่ยขึ้นมาอย่างพาลจัด มาแกล้งเขาแท้ๆแต่ดันมาโดนแกล้งกลับ แบบนี้ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
“โอ๋ๆๆๆ”เข้าไปกอดร่างอวบด้วยอาการรักใคร่แทนการกล่าวคำขอโทษ
“ชั้นคิดถึงนายจัง”จุนซูพูดอย่างขี้อ้อน ตั้งแต่ที่ทั้งสองคนเริ่มมีแฟน เวลาเจอกันก็ดูจะน้อยลงตามไปด้วย...ไม่แปลกเลยที่เพื่อนรักจะคิดถึงกัน
“อะไรกันไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วันเองนะ...จุนซูของชั้นกลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่...หืม~~~”ดวงตาของแจจุงเต็มไปด้วยความอบอุ่นขณะที่พูด
“ชั้นไม่ใช่เด็กนะ พูดเหมือนพี่ยูชอนเลยนายอ่ะ”
“ฮ่าฮา”
“เพื่อนของชั้นยิ้มสวยดีจัง...ชั้นชอบให้นายยิ้มแบบนี้...แจจุง”มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าสวยของแจจุงแผ่วเบา นับวันเพื่อนของเขาทั้งดูสดใสและร่าเริงมากกว่าแต่ก่อน ดวงตาที่เอาแต่ซ้อนความทุกข์ใจบัดนี้กลับฉายแววแห่งความสุขอยู่เต็มเปี่ยม
และที่สำคัญ...แจจุงดูสวยขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก!
“ยุนโฮเค้าดีกับนายอย่างนั้นใช่มั้ย?”
“ถามอะไรน่ะจุนซู”
“ตอบชั้นมาก่อนสิ”ศีรษะกลมพยักหงึกๆ ที่พี่ยุนโฮบอกว่าจะอ่อนโยนกับแจจุงชายหนุ่มก็ทำตามสัญญามาตลอด นับวันแจจุงก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจะต้องคอยปิดบังเรื่องนี้กับพี่ฮีชอลและโบอาก็ตาม แต่สักวันถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร่ เขาก็จะบอกทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง
“เฮ้อออออ”จุนซูถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ฮ่าฮา...เป็นอะไรอีก...หืมม”
“เปล่า...แค่รู้สึกโล่งใจน่ะ^^”
“โล่งใจเหรอ… จุนซู ชั้นคงทำให้นายกังวลใจเรื่องของชั้นมากเลยใช่มั้ย?...ขอโทษนะ”
“อย่าพูดอย่างนี้อีกนะแจจุง ก็เพราะนายเป็นเพื่อนชั้น เรื่องของแจจุงก็คือเรื่องของจุนซู และเรื่องของจุนซูก็คือเรื่องของแจจุง^^”แจจุงยิ้มตอบคำพูดของเพื่อนรัก
“แค่มีจุนซูอยู่เคียงข้าง ชั้นก็รู้สึกดีมากแล้ว ขอบใจนะ”
“อย่ามาทำซึ้ง คิก คิก... แจจุง ตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น...อย่าพึ่งไปกังวลอะไรกับมันมากนักเลย... ไม่ต้องคิดอะไรไปก่อนด้วย มีความสุขไปกับวันนี้ เวลานี้ให้เติมที่ก่อน ถ้าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
“นั่นสิเนอะ...ไม่คิดก็ไม่คิด”ถุงขนมห่อเล็กห่อน้อยถูกแกะออกก่อนที่คนช่างเจรจาทั้งสองจะกินพร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
...ความรักของแจจุงกำลังจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหากแต่เป็นการเริ่มต้นกับคนคนเดิม
ถ้านายมีความสุข...ชั้นก็จะขอให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป...
หลังจากที่ได้เผยความในใจออกไปแล้ว ชางมินกับยูฮวานก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่นักอาจเป็นเพราะงานของคุณหมอหนุ่มที่ยุ่งจนล้นตัวหรือเป็นเพราะการหลบหน้าของคนทั้งสองกันนะ
“อ๊ะ!”เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจ ด้วยความที่เร่งรีบยูฮวานจึงชนเข้ากับคนตัวใหญ่ที่มีท่าทีรีบร้อนไม่แพ้กัน
“จะรีบไปไหนน่ะ”เสียงทุ่มที่แสนคุ้นเคยเอ่ยถาม
“อะ...เอ่อ...นั่นสิชั้นจะรีบไหนนะ - -+”พอเจอชางมินแบบไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ ยูฮวานก็ถึงกับจำไม่ได้เลยว่าตัวเค้ากำลังจะไปไหนหรือทำอะไร
“มากับชั้นหน่อยสิ”ฉวยข้อมือขาวก่อนจะฉุดให้เดินตามตนเองไป
“นี่...จะพาชั้นไปไหนน่ะ...ปล่อยนะ!”คนขี้ตระหนกร้องโวยวายลั่นโรงพยาบาล จนชางมินต้องหันมาเอ็ดอย่างดุๆ เมื่อเข้ามาถึงห้องพักของคุณหมอหนุ่ม มือหนาก็ปล่อยมือบางให้หลุดออกจากพันธนาการ
“นายคิดว่าชั้นจะทำอะไรหรอ?”คนถามทำสายตากรุ่มกริ่ม
“นายคิดว่าชั้นจะทำอะไรหรอ?”คนถามทำสายตากรุ่มกริ่ม
“ชั้นไม่ได้คิดอะไรนะ...แล้วนายพาชั้นมาที่นี่ทำไมล่ะ!?”
“ชั้นขอถามอะไรนายอย่างนึงสิยูฮวาน”ใบหน้าคมฉายแววจริงจัง
“ว่ามาสิ”ยูฮวานไม่เข้าใจตัวเอง พักหลังๆมานี้เวลาอยู่กับชางมินทำไมหัวใจมันถึงได้เต้นแรงแบบนี้ก็ไม่รู้
“นายอยากคืนดีกับแทมินมั้ย?”
“อะไรของนายเนี่ย”จะมาไม้ไหนอีกนะ...ชั้นเดาใจนายไม่ถูกจริงๆ
“ตอบมาสิ”เมื่อนึกย้อนไปถึงปัญหาของรุ่นน้องทั้งสองที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ ชางมินก็กลับไปคิดหาวิธีเพื่อให้ยูฮวานกับแทมินได้คืนดีกัน
“ก็...อยาก”
“งั้นดีเลย ชั้นคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ^^”
“นี่...อย่าบอกนะว่านายมีแผน???”ชางมินพยักหน้าหงึกๆ
“แผนที่ทำจะให้นายสองคนได้คืนดีกัน กลับมารักกันเหมือนเดิมไง^^”
“ไหนลองว่ามาสิ”ถ้าชางมิทำให้เค้ากับแทมินกลับมาคืนดีกันได้จริงๆก็คงจะดีไม่น้อย
“บอกตอนนี้หรอ...ไม่ได้หรอก แต่ถ้านายอยากรู้ เรา...ก็ต้องมีข้อแรกเปลี่ยนกันก่อน”
“ข้อแลกเปลี่ยน???”
“ใช่!!!”ท่าทีกวนปลายประสาทเบื้องล่างของชางมินเริ่มทำให้ความอยากรู้ของยูฮวานลดลงไปบ้างแล้ว
“ทำไมนายต้องกวนประสาทชั้นด้วยเนี่ย...ห๊ะ...ชั้นไม่อยากรู้แร้วว”เตรียมจะเดินออกมาจากที่ตรงนั้น แต่ชางมินก็ยื้อเอาไว้เสียก่อน
“อย่าพึ่งไปสิ...ชั้นอุตส่าห์คิดมันตั้งนาน อยากรู้หน่อยเถอะนะ นิดนึงก็ยังดี”คำออดอ้อนกับท่าทางน่ารักที่หาดูได้ยากจากชางมินมันช่างโดนใจอะไรเช่นนี้...ยอมฟังหน่อยก็ได้ คิคิ
“นายหนิ”เอื้อมมือไปหยิกแก้มชายหนุ่มอย่างลืมตัว ทำเอาชางมินอึ้งไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่จะเอ่ยเล่าถึงแผนการภายในหัวสมองอันชาญฉลาด เรื่องราวที่เล่าเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกทีๆก่อนที่คุณหมอหนุ่มจะหยุดเล่าไปกลางคัน
“เล่าต่อสิชางมิน”
“ไม่เอาอ่ะ...ชั้นรู้สึกเสียเปรียบยังไงไม่รู้”
“จะเสียเปรียบได้ยังไง ก็นายเต็มใจช่วยชั้นไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ชั้นอุตส่าห์นั่งคิดนอนคิดตั้งนาน...มันน่าจะมีอะไรแลกเปลี่ยนกันสักเล็กน้อย”บอกอย่างมีเลศนัย
“นี่ตกลงนายจะไม่ยอมขาดทุนเลยใช่มั้ยเนี่ย...ก็ได้ๆจะขออะไรก็ว่ามา”
“ถ้าแผนของชั้นสำเร็จ นายต้อง...ต้อง...”
“ถ้าแผนของชั้นสำเร็จ นายต้อง...ต้อง...”
“ต้อง???”บอกมาสักทีเถอะ!
“คบกับชั้น”
“อะไรนะ!!!”ยูฮวานพูดเสียงดังลั่น
“โอ้ย...จะตะโกนทำไมเนี่ย”หูยกมือขึ้นปิดหู...เสียงนายมันแสบแก้วหูเป็นบ้า
“ก็ชั้นตกใจนี่นา”เล่นมาขอคบกันซึ่งๆหน้าแบบนี้
“จะตกใจอะไร...ชั้นก็เคยบอกนายไปแล้วไง”
“ใครจะไปชินกันล่ะตาบ้า”
“งั้นชั้นจะบอกนายทุกวัน ทุกเวลาที่เจอกันเลย...แบบนั้นดีมั้ย^^”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอตาบ๊อง...เอาไว้ให้แผนมันสำเร็จก่อนเถอะแล้วชั้นจะบอก...ไปล่ะ”
“ดะ...เดี๋ยว...ยูฮวาน”สะบัดก้นเดินออกไปอย่างไม่คิดจะใส่ใจในเสียงเรียกของชางมิน
“นายเคยฟังชั้นพูดจบบ้างมั้ยเนี่ย - -+”ส่ายหัวให้กับความน่ารักของกวางน้อยเจ้าเสน่ห์
ร่างสูงโปร่งทั้งสองที่นั่งอยู่บริเวณเคาน์เตอร์บาร์กลายเป็นจุดสนใจของสาวๆไปโดยปริยาย เพราะทั้งใบหน้าที่หล่อคมเข้มบวกกับท่าทีที่มีเสน่ห์จึงเป็นจุดสนใจให้แก่คนที่เดินผ่านไปมาไม่น้อย ดวงตาคมเข้มของชางมินกวาดมองไปรอบๆบริเวณก่อนจะหยุดลงยังร่างเพรียวที่นับวันก็ยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นๆสำหรับเค้า แผนการยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆแต่ทว่าคนที่ชางมินต้องการจะให้มาคืนดีกับยูฮวานนั้นชายหนุ่มยังไม่เห็นวี่แววและยิ่งนานความอดทนของเขามันก็ทีน้อยลง ใครจะรู้สึกดีที่เห็นคนที่เราชอบไปนัวเนียอยู่กับผู้ชายแบบนั้น...ชางมินคนนึงล่ะที่ไม่พอใจเอามากๆ
“เอาน่าไอ้มิน...ใจเย็นๆก่อนเถอะ...ทำแบบนี้เดี๋ยวก็แผนแตกกันพอดี”ยุนโฮเอ่ยอย่างใจเย็นก่อนจะจิบแอลกอฮอล์ไปพลางๆ
“แกว่าแทมินจะมามั้ยว่ะ?”
“ก็...อาจจะมา...หรืออาจจะไม่มาก็ได้”
“เอ่อ...ขอบใจ...ช่วยชั้นได้เยอะเลย”วอดก้าสีใสถูกกระดกรวดเดียวหมด ท่าทางของชางมินเหมือนคนที่ไม่เป็นสุขเอาเสียเลย
“ฮ่าฮา...เอ่อ...ผมของวิสกี้ด้วยครับ”ยุนโฮหันไปส่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์หน้าหวาน
“นี่ฮะ”
“ที่ร้านนี้คนแน่นดีนะครับ”ยุนโฮคลี่ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ก่อนจะชวนคุยอย่างคนอัธยาศัยดี
“ฮะ...ยิ่งดึกกว่านี้คนจะแน่นกว่านี้หลายเท่าเลย^^”ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหวานที่มองยังไงก็มีส่วนคล้ายแจจุงอยู่มาก
“คงเหนื่อยน่าดูเลยสินะ”
“ใช่ฮะ...แทบจะไม่มีเวลาเลย”
ไม่มีเวลาแม้กระทั่งดูแลน้องชาย...ของนายเองน่ะหรอ?
“ผมชอง ยุนโฮยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“ผม...”
“คิมฮี ชอลเป็นบาร์เทนเดอร์มือหนึ่งของที่นี่แล้วก็เป็นแฟนผมด้วยครับ^^”เจ้าของร้านรูปหล่อไม่แพ้กันเอ่ยขั้นก่อนจะเอื้อมมือไปจับทักทายกับยุนโฮหน้าตาเฉย - -+
“ส่วนผมเชว ซีวอนครับ^^”
“อะ...ครับ”ยุนโฮถึงกับหน้าเสีย ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะเข้าไปทำความรู้จักกับฮีชอลแล้วแท้ๆ แต่คนหวงแฟนอย่างไอ้หมอนี่ก็มาขัดเอาไว้ซะก่อน....บ้าชิบ!!!
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...มากับผมหน่อยสิฮีชอล”ซีวอนรีบแยกตัวคนรักออกมาในทันทีที่ได้กลิ่นคาวถึงความไม่ชอบมาพากลจากหนุ่มหล่อตรงหน้า
“ขอตัวก่อนนะครับ^^”ฮีชอลบอกลา ยุนโฮพยักหน้ารับก่อนจะหันหน้ากลับมา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ฉายแววเย็นชาจนน่ากลัว...คาดเดาอะไรไม่ได้จริงๆกับคนคนนี้
“คุยอะไรกันอยู่ฮะเนี่ย^^”แทมินที่ยืนอยู่ข้างหลังรุ่นพี่ทั้งสองเอ่ยขึ้น
“ก็รอแทมอยู่นั่นแหล่ะ พี่นึกว่าเราจะไม่มาซะแล้ว^^”หลังจากที่ใจลอยอยู่นานชางมินก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันที รีบๆทำตามแผนการนี้ซะทีเถอะจะได้เอายูฮวานออกมาจากไอ้หัวทองนั่น...ทนเห็นไม่ได้
“ดื่มอะไรก่อนดีมั้ย?”
“เอ่อ...ก็ดีเหมือนกันฮะ”
“ขอจิน เดซี่ที่นึงครับ”ยุนโฮหันไปสั่งเครื่องดื่มแบบสบายๆให้กับรุ่นน้อง เพียงไม่นานน้ำชมพูอมส้มสีสวยก็ถูกเสิร์ฟลงตรงหน้า แทมินรับมาจิบ ใบหน้าน่ารักแหย่เกเมื่อลิ้มรสเปรี้ยวอมหวานกับรสขมฝาดของเหล้าที่ผสมมา ก่อนจะหันไปยังฟลอร์ที่มีร่างของคนสองคนที่แสนคุ้นตา มือบางวางแก้วลงก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างอึ้งๆ
“เป็นอะไรไปแทมิน”ชางมินแกล้งถาม คิดว่าแทมินคงเห็นยูฮวานแล้วตอนนี้
“เป็นอะไรไปแทมิน”ชางมินแกล้งถาม คิดว่าแทมินคงเห็นยูฮวานแล้วตอนนี้
“พี่มิน...นั่นมันยูฮวานนี่ฮะ”มือบางที่ชี้ออกไปนั้นสั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่าแทมินกำลังโกรธหรือรู้สึกอะไรอยู่กันแน่ในตอนนี้
“อื้ม...พี่เห็นแล้วล่ะ”ชางมินตอบออกมานิ่งๆ
“เห็นแล้ว...ทำไมไม่แยกสองคนนั้นออกจากกันล่ะฮะ...คนที่ยูฮวานกำลังเข้าไปคุยมันไม่ใช่คนดีนะฮะ”พูดออกมาอย่างร้อนรน ไม่เข้าใจยูฮวานเลยว่ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าฮยองจุนร้ายกาจเพียงใด แต่ทำไมเพื่อนของเขายังไปเล่นกับไฟแบบนั้น...แล้วทำไมพี่ชางมินถึงปล่อยยูฮวานไปแบบนั้นกัน
“แล้วแทมินรู้ได้ยังไงครับ ว่าเค้าเป็นคนไม่ดี?”ยุนโฮถาม
“ก็...เอ่อ...คือว่า”จากที่กำลังจะหันไปวีนรุ่นพี่ชางมิน แทมมินกลับพูดอะไรไม่ออกเมื่อเจอคำถามเรียบๆของชอง ยุนโฮ
“เพราะว่าเค้าเคยเป็นแฟนของแทมมิน...อย่างนั้นหรือเปล่า?”คำพูดของชางมินทำเอาคนฟังถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
“พี่ชางมิน...รู้ได้ยังไงฮะ”ชางมินไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเล่าถึงความตั้งใจในการที่ยูฮวานจ้องจะเอาคืนฮยองจุงให้แทมินฟัง
“ถ้าวันนั้นไม่ได้ชางมินมาช่วยนะ...พี่ว่ายูฮวานคงได้ไปนอนกับไอ้หมอนั่นแน่ๆ”ยุนโฮช่วยเสริม
“มีครั้งนึงพี่มาเจอยูฮวานที่ผับแถวๆนี้โดยบังเอิญ...กำลังนั่งดื่มอยู่กับไอ้หมอนี่อ่ะ”
“ทำไมถึงได้เอาตัวเข้าไปเสี่ยงแบบนั้น...ทำไมถึงไม่หยุดสักทีนะ”
“ยูฮวานอยากให้นายเข้าใจความหวังดีของเขาน่ะสิ”ชางมินพูดพรางหันไปทางยูฮวานพร้อมขยิบตาเป็นการส่งซิกว่าแผนการคืนดีนั้นกำลังดำเนินไปได้สวย แทมินไม่อาจอยู่เฉยได้อีกแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องพูดเปิดใจกันไปเลย จริงๆแล้วเค้าก็มีส่วนผิดอยู่มากที่ไม่สนใจ ไม่ฟังคำพูดของยูฮวาน เพื่อนที่มีแต่ความรักและความหวังดีให้กับเขา
“ดะ...เดี๋ยวนั่นนายจะไปไหน”
“ผมก็จะไปบอกยูฮวานให้เลิกทำแบบนี้ไงฮะ...ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว...เพียงแต่”
“เพียงแต่อะไร?”
“ผมยังไม่กล้าที่เดินเข้าไปพูด...ว่าผมไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดเค้า...แต่ผมแค่ไม่กล้า...ฮึก...”
“แล้วตอนนี้ล่ะ นายพร้อมที่จะเดินเข้าไปบอกเพื่อนของนายหรือยังแทมิน?”
“ฮะ...พร้อมแล้วฮะ”เสียงเล็กมีความมั่นใจอยู่พอสมควร
“ดี...รีบๆไปบอกซะนะ...สองคนนั้นกำลังจะจูบกันอยู่แล้ว!!!”ชางมินเอ่ยอย่างร้อนใจ ในเมื่อทุกอย่างกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นดีอยู่แล้ว ไม่เห็นยูฮวานจะต้องทำอะไรที่มันเปลืองตัวไปมากกว่านี้เลย ภาพของคนสองคนที่กำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่มนั้นชางมินไม่อาจจะทนมองได้อีกต่อไป
“ยูฮวานนี่ร้อนแรงไม่เบาเลยหว่ะไอ้มิน”ยุนโฮยั่วให้คนที่อารมณ์กำลังเดือด โมโหหนักเข้าไปอีก เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ชางมินกำลังไม่พอใจกับสิ่งที่ยูฮวานทำมากแค่ไหน
“ไม่ต้องพูดได้มั้ย!”
-------------------------------------------------------------------
สองมือโอบเกี่ยวท้ายทอยของชายหนุ่มให้เข้ามารับรสจูบของตน ฮยองจุงไม่ได้ปฏิเสธในการกระทำของยูฮวานเลยสักนิด ชายหนุ่มกลับตอบสนองได้อย่างถึงใจแต่ไม่เพียงแค่นั้นชายหนุ่มเริ่มลุกหนักขึ้นเรื่อยๆจนยูฮวานเริ่มตกใจกับการกระทำที่จาบจ้วงนี้ จะแสดงอาการอะไรออกไปมากก็ไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นแผนการที่วางมาเป็นอย่างดีอาจจะล้มเหลวไปเป็นท่า
มีทางเดียวคือ...
ช่วงขาเรียวเล็กก้าวฉับๆไปยังคนทั้งคู่ก่อนจะดึงเพื่อนของตัวเองออกมา ฝ่ามือบางฝาดเข้าอย่างจังยังใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ได้สร้างความร้าวฉานให้กับเขาและยูฮวาน
เพี๊ยะ!!!
“โอ้ยยย”เสียงของคนที่โดนกระทำร้องลั่นไปทั่ว ยูฮวานตกใจเล็กน้อยไม่เคยเห็นแทมินโกรธจัดแล้วจะลงมือทำร้ายใครแบบนี้ง่ายๆ
“นี่มันอะไรกัน...แทมิน?”ยูฮวานแสร้งทำเป็นไม่พอใจ
“ชั้นต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามนายน่ะ...นายก็รู้ว่าไอ้นี่มันเลวแค่ไหนแต่นายก็ยังเข้าไปยุ่ง...แล้วนายก็ไม่ต้องที่จะมาแก้แค้นอะไรแทนชั้นทั้งนั้น”
“นายพูดอะไรของนาย...ไปกันเถอะฮะ”ยูฮวานควงแขนฮยองจุนให้เดินออกมาจากที่ตรงนั้น ไม่สนใจในสิ่งที่แทมินพูดเลยสักนิด
“นี่...นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นนะ...ชั้นขอโทษ!!!”แทมินตะโกนออกไป หวังว่าคำพูดของเขาจะรั้งยูฮวานเอาไว้ได้บ้าง ไม่ได้พูดออกมาเฉยๆหากแต่มันออกมาจากใจจริงแล้วมันก็เป็นผล ยูฮวานหันกลับมามองแทมิน สิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?
“ชั้นขอโทษ...ยูฮวาน...เป็นเพราะชั้นเอาแต่ใจ ไม่ฟังในสิ่งที่นายเตือน ชั้นมันแย่ ชั้นผิดเอง ชั้นต่างหากที่ควรจะขอให้นายยกโทษให้กับชั้น...ได้มั้ย”พร่ำวาจาที่แสนอัดอั้นออกมา ระบายทุกสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมดออกไปให้เพื่อนของเขาได้รับรู้ หลังจากวันที่เขาทะเลาะกับยูฮวานไม่นาน แทมินได้มารู้กับตัวเองว่าแท้จริงแล้วคนที่เค้ารักมากที่สุดร้ายกาจเพียงใด สิ่งที่ได้มากับสิ่งที่เสียไป...คุณค่าของมันนั้นช่างแตกต่างกันลิบลับ
“แทมิน...ชั้น...ฮึก...เราจะกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิมใช่มั้ย”
“อื้ออ...กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”ร่างเล็กทั้งสองกอดกันกลมอย่างโหยหา ความคิดถึง ความเหงาตลอดเวลาที่ผ่านมาจะถูกเติมเต็มให้กันและกันอีกครั้ง...อย่างแน่นอน
“เดี๋ยวนะ...นายสองคนรู้จักกันหรอ?”ฮยองจุนเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ใช่!”สองเสียงหันกับมาตอบแทบจะพร้อมๆกัน
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?”คนที่ยืนฟังมานานกล่าวอย่างหงุดหงิด ยูฮวานปาดน้ำตาออกมาไม่ใส่ใจ
“เรื่องอะไรน่ะหรอ...นายคงจะจำสิ่งเลวๆที่นายทำไม่ได้สินะ เพราะดูท่าว่ามันจะเยอะซะเหลือเกิน”
“อะไรกันครับ...ทำไมยูฮวานพูดกับพี่แบบนี้ล่ะ”
“พี่จำโทรศัพท์ที่โทรมาด่าพี่วันนั้นได้มั้ยฮะ...เมื่อนานมาแล้ว”แทมินกระตุ้นต่อมความคิดให้กับฮยองจุง เผื่อจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง
“จำได้สิ...พี่จำได้ขึ้นใจเลยล่ะ”เล่นโทรมาด่าเขาปาวๆแบบนั้นทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ
“คนที่โทรไปด่านายวันนั้น...คือชั้นเองแหล่ะ”ยูฮวานเฉลย ฮยองจุงได้แต่ยืนอึ้ง สีหน้าบ่งบอกถึงความตกใจปนไม่พอใจ
“นี่พวกนายกำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย!?”
“ก็ไม่ได้เล่นอะไรกันหรอกนะ...นายอาจจะไม่เข้าใจ แต่แค่ชั้นกับแทมินเข้าใจกันแค่นั้นก็พอแล้ว...ไปกันเถอะ”แต่มีหรือที่ฮยองจุงจะปล่อยไปง่ายๆ มาฉีกหน้าเขากลางผับแบบนี้เขาคงปล่อยไปไม่ได้หรอก
“คิดว่าชั้นจะปล่อยพวกนายสองคนไปง่ายๆอย่างนั้นหรอ!!!”ตรงปี่เข้าไปหมายจะทำร้ายร่างกายเด็กทั้งสองคน แต่ทว่าร่างหนาๆของรุ่นพี่ทั้งสองก็มาขวางเอาไว้ซะก่อน
“ถอยออกไป...เดี๋ยวทางนี้ชั้นจัดการเอง”บอกให้ร่างบางทั้งสองถอยห่างออกไป ก่อนจะลากคนตัวดีออกมาจากผับเพียงไม่นานก็กลับมาใหม่ ยูฮวานและแทมินมองด้วยความเป็นห่วง แต่สองคู่หูขายาวแค่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจากการชกต่อยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“พวกพี่เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ?”ยูฮวานร้องถามเสียงหลง
“ไม่หรอก แต่ไอ้หมอนั่นอ่ะไม่แน่”ชางมินยังซัดมันไม่หนำใจเลย นี่ถ้ายุนโฮไม่มารั้งไว้คงได้นอนตายอยู่ตรงนั้นแน่ๆ...ความแค้นที่สะสมมานาน!!!
“เฮ้ย...ค่อยโล่งใจ”มือบางจับใบหน้าคมของชางมินหันซ้ายทีขวาทีก่อนจะลูบเบาๆตรงมุมปากที่มีเลือดสีสดไหลซึมออกมา
“งั้นชั้นจะไปส่งแทมินส่วนนายไปส่งยูฮวานนะ”เมื่อตกลงกันได้แล้วยุนโฮกับแทมินก็บอกลาสองคนที่เหลือ
“ชั้นไปก่อนนะ”แทมินบอกพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเพื่อนรักของตนอีกครั้งนึง
“บายแทม...พี่ยุนโฮขอบคุณนะฮะ”
“ขอบคุณคนข้างๆนายดีกว่ามั้งริคกี้”ยุนโฮปิ้งตาอย่างเจ้าเล่ห์ ชางมินได้แต่ยืนทำหน้าบูดๆเมื่อนึกไปถึงตอนที่ยูฮวานกำลัง....เฮ้ยยยย
“ไปกันเถอะชางมิน...นี่มันก็ดึกมากแล้ว”เดินนำออกไป หากแต่ร่างสูงโปร่งกลับไม่ได้เดินตามมาด้วย ใบหน้าน่ารักหันกลับไปมองอย่างงงๆ
“นายเป็นอะไร...ยังเจ็บตรงไหนอยู่อีกหรอ?”คนตัวเล็กเริ่มใจไม่ดี
“ชั้นไม่เป็นอะไร”ตอบกลับแบบห้วนๆ
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
“นายไปจูบไอ้หมอนั่นแบบนั้นทำไม...ยูฮวาน!”ที่แท้ก็โกรธเค้าเรื่องนี้นี่เอง
“ทำไม...นายหึงชั้นหรอ?”ยูฮวานเอ่ยอย่างคนรู้ทัน
“ก็...มั้ง”ชางมินตอบปัดๆ
“ชั้นไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...???”คนอวดดีเริ่มยั่วโมโหชายหนุ่มอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าท่าทำแบบนี้อาจจะโดนชางมินดึงมาจูบแบบครั้งที่ผ่านๆมาก็เป็นได้...หรือว่ายูฮวานอยากโดนจูบกัน???
“ก็ตั้งแต่วินาทีนี้ไปมั้ง”ว่าจบก็ไม่รอให้เด็กน้อยได้ต่อล้อต่อเถียงอีก ชางมินรีบประกบริมฝีปากของตนเองกดทับยังเรียวปากอิ่ม ยูฮวานไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาคนตัวเล็กเอียงใบหน้าให้เข้าไปรับรสจูบได้มากยิ่งขึ้นก่อนจะจูบตอบชางมินกลับไปบ้าง
“อะ...อื้อออ...”อากาศหายใจเริ่มเหลือน้อยลงไปทุกที ชายหนุ่มค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างเสียดายแต่ก็ไม่วายคลอเคลียพวงแก้มใสที่ขึ้นสีแดงจัดด้วยความเขินอาย
“นายต้องทำตามสัญญาที่ให้กับชั้นนะ”เสียงทุ่มกระซิบเบาๆ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดกกหูนิ่มจนมันเริ่มขึ้นสีระเรื่อ
“สัญญาอะไร?”
“อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้สิยูฮวาน”
ถ้าแผนนี้สำเร็จ...นายต้องคบกับชั้น
“เอ่อ...แล้วอย่าเที่ยวไปจูบใครแบบนั้นอีกนะ...ชั้นไม่ชอบเลยจริงๆ”
“คิคิ”
ชั้นก็แค่อยากรู้ว่านายจะรู้สึกยังไง...ก็เท่านั้น
“เรามาจูบกันอีกสักรอบมั้ย?”
“อะ...เอ๋?”
“ชั้นหมายถึง...ชั้นจะลบรอยจูบของนายกับ...”ไม่ต้องพูดอะไรให้เสียเวลาอีกแล้ว ยูฮวานรอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนโอบรอบท้ายทอยร่างสูงให้เข้ามาประกบจูบกับตนเองอีกครั้ง...เนิ่นนาน
ถึงแม้ว่าจะต้องเขย่งปลายเท้าจนเมื่อยขาก็ตาม - -+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น