Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : PG 17+
Part…20 แจจุงคือคนที่ยุนโฮรัก???
เรื่องราวที่ได้เล่าสู่กันฟังทั้งแจจุงและจุนซูก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับในชะตากรรม อนาคตเป็นสิ่งที่เราคาดเดาไม่ได้ สิ่งที่คิดว่าแน่นอนที่สุดยังกลายเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนไปได้เลย และนับประสาอะไรกับใจของคนที่แปรผันโอนเอนเปลี่ยนไปตามห้วงอารมณ์ ความรู้สึก...จะหวั่นไหวไม่ได้ อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ค่อยมาคิดกันอีกที
คลาสเรียนขนาดย่อมอัดแน่นไปด้วยเล่าบัณฑิตที่มาแสวงหาความรู้ใส่ตัว คาบเรียนสุดท้ายของวันนี้เป็นวิชากฏหมายแต่น่าแปลกที่อาจารย์ผู้เข้าสอนกลับไม่ใช่อาจารย์ประจำศาสตร์ แต่กลับเป็นยูชอนครูหนุ่มที่สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ไปซะได้ เพื่อให้คลายความข้องใจเสียงทุ่มจึงเอ่ยบอกออกมาก่อนที่จะมีลูกศิษย์คนไหนได้เอ่ยถาม
“วันนี้ครูจะมาสอนแทนอาจารย์คยูฮยอนนะครับ เนื่องจากว่าอาจารย์ติดภารกิจกะทันหันและถ้าทุกคนตั้งใจเรียนแล้วล่ะก็คาบนี้ครูจะปล่อยให้กลับบ้านเร็ว...โอเคมั้ยครับ?”เสียงตอบรับของเหล่านักศึกษาดูจะพอใจไม่น้อย ไม่ว่าอาจารย์
ปาร์คจะบอกหรือจะพูดอะไรก็ดูดีไปซะทุกอย่าง -0-
จุนซูดูจะช็อคไปสักเล็กน้อยเพราะคิดว่าวันนี้ทั้งวันยังไงซะก็คงจะไม่ได้เจอกับยูชอนแล้ว แต่เหตุใดโชคชะตากลับเล่นตลก จุนซูยังไม่ได้ตอบยูชอนเรื่องที่ชายหนุ่มเอ่ยชวนเค้าไปเที่ยว ถึงแม้ครูหนุ่มจะไม่ได้คาดคั้นไปซะทีเดียวแต่ระหว่างชั่วโมงเรียนมานี้จุนซูรู้สึกถึงสายตาที่กดดันจ้องมองมาที่เค้าตลอด
“เพื่อนชั้นเขินใหญ่เลย...^^”แจจุงเอ่ยปากแซว
“แจจุง!อย่ามามั่วนะ ชั้นไม่ได้เขินสักหน่อย”
“ฮ่าฮา...ชั้นไม่เชื่อนายหรอกหนูน้อยหมวกแดง...คิคิ”
“TT”
“เอาล่ะครับครูว่าทุกคนคงจะทำเสร็จกันแล้ว งั้นเดี๋ยวครูขอตัวแทนแต่ละกลุ่มเอางานออกมาให้ครูตรวจแล้วกันนะครับ”ห้องเรียนที่ดูจะสงบกลับไม่สงบอย่างที่เคยเป็น เมื่อต่างคนก็ต่างกรูกันลุกขึ้นยืนแย่งกันจะออกไปหาพี่ยูชอนของจุนซู?
“ก็แค่ตรวจงานทำอย่างกับแฟนมิทติ้งไปได้...ชริ”จุนซูยู่ปากอย่างขัดใจ อยู่ๆก็รู้สึกไม่ชอบใจที่มีคนมาชื่นชอบพี่ยูชอนของเขา?แบบนี้
“ก็แฟนนายออกจะหล่อซะขนาดนั้น..คิคิ”เรียวปากอิ่มกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ชั้นล่ะหมั่นไส้”ไม่รู้ว่าอยู่ๆจุนซูกลายเป็นคนขี้หึงไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็คงจะตั้งแต่ที่คบกับพี่ยูชอนล่ะมั้ง...เฮ้ย
“ใจเย็นๆนะครับไม่ต้องแย่งกันครูแค่ขอตัวแทน...เอาอย่างนี้เดี๋ยวครูเรียกเองดีกว่านะ”เหมือนยูชอนจะนึกอะไรขึ้นมาได้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นยังมุมปาก
“อึนฮยอก คิบอม จงฮยอน คีย์และสุดท้ายจุนซูเอางานมาให้ครูตรวจเรียงตามที่เรียกนะครับ^^”
“นั่น...เค้าเรียกนายล่ะจุนซู ว้าวว คนสุดท้ายซะด้วยสิ”
“เฮ้ยย...นี่พี่ยูชอนจะแกล้งชั้นหรือไงเนี่ย...นายก็อีกคน”ลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบสมุดเล่มบางสีหวานออกไปต่อแถว เมื่อมาถึงคิวของจุนซู ก่อนอื่นเลยยูชอนตั้งใจส่งรอยยิ้มไปให้พร้อมกับรับสมุดงานมาตรวจ ปากกาด้ามสีเงินวาวขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปก่อนจะส่งคืนให้กับคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มแสนน่ารักที่ยิ้มจนตาปิด จุนซูรีบหยิบมันมาก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมานั่งที่ประจำของตนเอง ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ยูชอน...เขินนน~~~
“นายทำผิดหรอ...ทำไมตรวจนานจัง”แจจุงชะโงกหน้ามองลายเส้นที่ยูชอนพึ่งขีดเขียนลงไปเมื่อครู่แล้วก็รู้ทันทีว่าจุนซูไม่ได้ทำผิด ยูชอนแค่ส่งสารอะไรกับเพื่อนของเขา...ก็เท่านั้น
วันเสาร์ชั้นจะรอนายที่สนามเด็กเล่น ตอนสิบโมง
ได้โปรดให้โอกาสชั้นได้ใกล้ชิดกับนายมากกว่านี้
นางฟ้าของยูชอน^^
เป็นแจจุงซะเองที่แอบอ่านข้อความลับนี้ คนที่อ่านมันอยู่ในใจอย่างจุนซูตอนนี้เอาแต่ยิ้มไม่หุบ ซึ่งยูชอนที่ลอบสังเกตดูท่าทีของจุนซูอยู่นั้นก็มีอาการไม่ต่างจากคนตัวเล็กเลยสักนิด ราวกับโลกหยุดนิ่งมีเพียงแค่เราสอง
มีแค่จุนซูกับพี่ยูชอนเท่านั้น >//<
คนปากกับใจไม่ตรงกันเดินวนเวียนอยู่หน้าโรงเรียนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ไหนว่าจะกลับเองแล้วที่ยืนคอยาวเป็นยีราฟอยู่นี่มันหมายความว่ายังไงกัน …คิม แจจุง ข้อมือสวยยกขึ้นดูเวลานาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นถ้ายังไม่มาเขาจะไม่รอแล้ว ร่างบางคิดในใจด้วยความขุ่นเคืองเตรียมหมุนตัวเดินออกไปทางประตูด้านข้าง...ไม่รอแล้วจริงๆ ด้วยอาการรีบหันโดยเร็วทำให้ร่างบางปะทะกับคนที่ยืนซ้อนหลังตัวเองอยู่ แจจุงเซไปอิงแอบในวงแขนของคนที่ตั้งท่าประคองตนอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษฮะ...ผมไม่ทันมอง” ร่างบางโค้งให้โดยไม่ทันมองหน้าอีกฝ่าย แต่เมื่อคนที่เขาชนไม่ยอมคลายวงแขนสักที เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างฉุนเฉียว
“ปล่อยนะ อ๊ะ!…นาย...มาทำไม?” ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนที่จะรีบทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
ยุนโฮยิ้มกับท่าทีน่ารักของคนตรงหน้า เขาค่อยๆคลายอ้อมกอดแล้วถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของตัวเองออกสวมให้กับคนปากไม่ตรงกับใจ มืออบอุ่นล้วงไปหยิบสิ่งหนึ่งที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวหนาก่อนว่ามันลงบนฝ่ามือเย็นเฉียบของแจจุง เกาะกุมด้วยมืออบอุ่นของตัวเองอีกชั้น
ถุงน้ำร้อนขนาดเล็กมันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ แต่นั้นไม่เท่ากับการที่ยุนโฮทำเหมือนเอาใจใส่เขาแบบนี้ ท่าทีที่ชายหนุ่มแสดงออกมามันทำให้เขาหวั่นไหวเหลือเกิน
ยุนโฮ ชั้นไม่เข้าใจนายจริงๆ นายต้องการอะไรกับชั้นกันแน่ ?
สิ่งที่นายทำแค่หลอกให้ชั้นตายใจใช่มั้ย ?
“ขอโทษนะที่มาช้า ชั้นวิ่งไปซื้อไอ้นี่มาให้เธอน่ะ” เสียงทุ้มกล่าวเบาๆ ส่งมือโอบรอบเอวพาคนตัวเล็กเดินไปที่รถ
ใบหน้าแจจุงร้อนผ่าวพอๆกับหัวใจที่เต้นแรงด้วยความรู้สึกดี ดีซะจนอยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นความเรื่องจริง หัวใจแจจุงวันนี้ทำงานหนักเหลือเกิน เสียงหัวใจเต้นถี่ดังคับในอกเถียงไม่ออกจริงๆว่ากำลังมีความสุข
นายทำแบบนี้แล้วชั้นจะหลอกตัวเองต่อไปได้ยังไงกัน …ยุนโฮ
หัวใจไม่รักดี อ่อนไหวเกินไปแล้วนะ ก็แค่เรื่องเล็กๆที่เขาหยิบยื่นให้ มันลบภาพเลวร้ายในอดีตไม่ได้หรอก ทำไมไม่เข้าใจสักที ลืมหมดแล้วหรือไงเรื่องที่เขาเคยทำชั่วช้าอะไรกับตัวเองไว้ ใจง่ายเหลือเกินนะ...แจจุง
ร่างบางสบถด่าตัวเองในใจ ถึงในหัวจะปั่นป่วนตีกันให้วุ่นไปหมด แต่ก็ยังยินยอมให้ยุนโฮโอบเอวบางเดินตามไปที่รถ…อย่างเต็มใจ
แจจุงเข้ามานั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ สมองเขาบรรจุไปด้วยเรื่องราวและความรู้สึกหลากหลายตีกันชวนปวดหัว ภาพคนใจร้ายถูกแทรกด้วยกระแสความอ่อนโยนที่ได้รับ เสียงคำบอกรักที่กระซิบแผ่วเบาทว่ากังวานในหัวใจแห้งแล้งของแจจุงให้ได้ชุ่มช่ำ แม้จะไม่แน่ใจว่ายุนโฮพูดมันเพื่ออะไรแต่หัวใจเขามันอ่อนยวบไปจนหมดแล้ว ใบหน้าสวยชำเลืองมองสารถีหนุ่มรูปหล่อก่อนจะจมดิ่งลงกับความคิดของตัวเอง
เขาไม่รู้จริงๆที่กับสิ่งที่ยุนโฮทำ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย..แบบนี้ มือสวยกำถุงน้ำร้อนขนาดเล็กจนยับยู่ยี่ไปหมดอย่างคนสับสน จนเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาผ่อนคลายความอึดอัดในเวลานี้
“มองนานๆชั้นเขินนะ” ยุนโฮพูดอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าคมหันมาสบตากับดวงตากลมโตคู่สวย แจจุงรีบหันหน้าหนีอย่างตกใจ
“ใครมองนายไม่ทราบ...อย่ามาพูดบ้าๆนะ” เถียงออกไปอย่างนั้นแต่ใบหน้าที่แดงก่ำไปถึงใบหู มันฟ้องอะไรจนหมดแล้ว
“เมื่อไหร่จะเรียกพี่ยุนสักที”แว๊ปเดียวที่แจจุงได้สังเกตเห็นแววตาคู่คมที่ดูสับสนของยุนโฮ
“ไม่เรียกจะ...ทำไม”แจจุงลืมตัวไปหรือเปล่าว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน ดวงตากลมจ้องมองอย่างเอาเรื่อง
“อยากรู้มั้ยว่าจะทำ…อะไร?“
ยุนโฮส่งสายตากรุ้มกริ่มก่อนมือข้างหนึ่งจะวางแหมะที่ตรงหน้าขาคนอวดเก่ง มือไม้เริ่มกวาดไต่ไปทั่วก่อนจะลูบเบาๆที่ตรงระหว่างขา ส่วนนั้นสั่นระริกไวต่อสัมผัสที่คุ้นเคย นิ้วซุกซนเริ่มเกี่ยวตะขอก่อนจะรูดและปลดล็อคซิปกางเกงเลื่อนลงมาจนถึงปราการสุดท้าย แจจุงตัวสั่นด้วยความคาดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะกล้าทำอะไรแบบนี้ขณะขับรถ นิ้วแข็งแรงเริ่มเลื้อยเข้าไปในขอบชั้นในสีสะอาดบีบเบาๆที่ตรงส่วนปลาย แจจุงเกรงไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่าน ยกสะโพกขึ้นอำนวยความสะดวกแก่ชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว ร่างกายตอบรับทุกสัมผัสของสารถีหนุ่มอย่างเต็มใจ เสียงร้องครางหวานหูดังลั่นภายในรถออดี้
มือใหญ่กอบกุมส่วนอ่อนไหวทั่วบริเวณ เร่งจังหวะรูดคลึงอย่างหนักหน่วง อีกมือควบคุมพวงมาลัยรถหรู อีกมือควบคุมจุดยุทธศาสตร์ของคนแสนดื้อ ปรนเปรอมันอย่างถึงใจจนของเหลวเหนียวข้นพุ่งออกมาเต็มไม้เต็มมือสมใจคนเกเร ร่างบางพิงกับเบาะรถอย่างอ่อนเพลีย เรี่ยวแรงของเขาราวกับโดยสูบไปหมดสิ้น คนบ้าเลอะเทอะหมดเลยแจจุงค่อนขอนในใจกึงโมโหกึงเขินอายขับรถอยู่กลางถนนแบบนี้ยังจะมาทำทะลึ่งใส่เขาอีก
โรคจิตจริงๆ
“นะ...นั่น...นายจะทำอะไรอีก” เสียงหวานสั่นพร่าด้วยอารมณ์หวามเมื่อคนขี้แกล้งโน้มลงมาตรงส่วนนั้น ปลายลิ้นดูดเลีย ทำความสะอาดจนหมดจดไม่เหลือคราบสีขุ่นอันเป็นร่องรอยแห่งความสุขหลงเหลือติดเนื้อกางเกงสีเข้มของคนตัวเล็กสักนิด ความชื้นจากลิ้นอุ่นจัดลากผ่านไปทั่วลูกบอลกลมๆทั้งสองข้างดูดเม้มยอดปลายที่พึ่งมีของเหลวทะลักออกมา คั้นให้ของเหลวที่ยังคงคั่งค้างอยู่ภายในปลดปล่อยออกมาในเรียวปากหยักจนไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่หยดเดียว ตวัดลิ้นร้อนเลียกินอย่างเอร็ดอร่อย
“อ่า...ทะ...ทำอะไรน่ะ...นี้มันเกินไป...แล้วนะ~~~”ประโยคเอ่ยห้ามฟังดูเสียงกระเซ่า
“ชอบใช่มั้ยล่ะ?” คนขี้แกล้งเอ่ยถามอย่างกวนๆ
“อะ...อย่าทำ...เดี๋ยวคนเห็น” นี่มันกลางถนนเลยนะ ยิ่งตอนนี้รถทุกคันติดไฟจารจลพร้อมกัน ถ้ามีคนมองเข้ามาเข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“อือออ...อ่ะ...อ่า~~” เสียงประท้วงขาดหายไปเมื่อยุนโฮเร่งจังหวะ ดูดด่ำกับส่วนนั้นจนแจจุงปลดปล่อยไปอีกรอบ
มือเรียวกดหัวทุยสวยของคนที่แกล้งน้องชายเขาจนร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีกให้แน่นชิดขึ้นไปอีก เขาต้องการได้รับสัมผัสที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านี้
“แรงงง อีกก ยุนโฮฮ….. อ่า~~”เสียงหวานสั่งเสียงสั่นพร่า ปนเสียงครางอย่างสุขสม
“ อืมม...ตรงนั้น...อีก...ยุน~~~”
เขาปรนเปรอให้คนตัวเล็กอย่างถึงใจจนจังหวะสุดท้ายที่มือเล็กจิกเล็บลงมากับคอของเขาอย่างรุนแรง ด้วยความเกร็งกระตุกในทุกส่วนของร่างกายเมื่อได้ปลดปล่อยจนหมดอีกครั้ง คราวนี้แจจุงหมดแรงจริงๆ รู้สึกแขนขามันอ่อนเปรี้ยไร้เรี่ยวแรงไปเสียหมดอดนึกเคืองยุนโฮไม่ได้ หื่นได้ตลอดจริงๆ แจจุงชำเลืองมองกลุ่มผมหนาของคนตัวใหญ่ที่ยังก้มเก็บเกี่ยวน้ำรักที่เขารีดมันออกมาอยู่ตรงหน้าขาของเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมาพอดี
แจจุงรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองกำลังร้าวผ่าวทั้งที่อากาศในรถค่อนข้างเย็นจัด จะหันหน้าไปทางอื่นก็เหมือนตัวเองถูกสะกดด้วยสายตาคมดุจเหยี่ยวของยุนโฮ ไม่กล้าหันหน้าหนีไปไหนไม่รู้เลยว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้มันช่างน่าหลงใหลเพียงใด ทั้งดวงตาสีดำเข้มที่สะท้อนแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ ดูเย้าย้วนกว่าครั้งไหนๆ ปากสวยเจ่อนิดๆน่าประทับรอยจุมพิต
เขาแทบจะอดทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“มองแบบนี้ เดี๋ยวพี่ก็อดใจไม่ไหวหรอก”
“พูดอะไร...ชั้น...ไปมอง...นะ..เออ...พี่ยุนแบบไหน” ร่างบางรีบเปลี่ยนคำพูดตัวเองโดยพลัน เขายังไม่อยากถูกปล้ำกลางถนนนี่นา คนบ้านี่ยิ่งกล้าทำจริงซะด้วย
“ก็ที่มองพี่แบบนั้น คิดจะลวนลามกันหรือไง”ยุนโฮแกล้งแหย่
“ใครกันแน่ที่ลวนลาม ปล่อยได้แล้ว ขยับรถสักทีสิ รถข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว เห็นมั้ย” ยุนโฮจัดการจัดชุดคนตัวเล็กให้เรียบร้อย เนื่องจากมือไม้ของแจจุงมันสั่นซะจนจะรูดซิปกางเกงยังไม่ขึ้นเลย เขาอมยิ้มให้ท่าทีเคอะเขินของคนขี้โวยวายอย่างเอ็นดูก่อนขยับมาทำหน้าที่คนขับต่อ
บรรยากาศในรถกับมาสู่ความสงบเงียบอีกครั้งดูเหมือนว่าจะเงียบซะยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก ในที่สุดแจจุงก็เอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบงันในรถ
“ชั้นเป็นอะไรสำหรับนายกันแน่ ทำไมนายต้องมาทำอะไรกับชั้นแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันเหนื่อยที่ต้องมาเดาความรู้สึกของนาย นายทำร้ายชั้น แล้วนายก็มาทำดีกับชั้นแบบนี้อีก นายเป็นคนยังไงกันแน่?”แววตาคู่สวยสั่นไหว คำถามของแจจุงทำให้คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างยุนโฮชะงักไปทันที รอยยิ้มที่ประดับยังใบหน้าหล่อถูกลบหายออกไปเหลือไว้แต่ความตึงเครียดที่เข้ามาแทน
“................”
“ถ้าเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ใคร่ของนาย ไม่ต้องมาทำดีกับชั้นก็ได้ ทำลายร่างกายกันยังไม่พอ นายยังจะมาทำร้ายความรู้สึกของชั้นอีก...แบบนั้นใช่มั้ย?” แจจุงระเบิดสิ่งที่อัดแน่นในใจออกมาจนหมด พร้อมน้ำตาเม็ดโตไหลลงมาอาบแก้มนวลไม่ขาดสาย เขาปาดมันออกอย่างแรงไม่ได้กลัวว่าจะทำให้แก้มขาวนวลช้ำเลยสักนิด
“...................”
“........ฮึก.......”
ยุนโฮไม่ตอบ ร่างบางที่หันหน้าหนีเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างรถก่อนจะหันกลับมามอง ดวงตาคู่หวานพบมือที่กำเป็นหมัดยื่นส่งมาเกือบถึงหน้า แจจุงชะงักอย่างตกใจ จะต่อยเขาเลยหรือไง? ยุนโฮส่งยิ้มแทนคำตอบก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“เขาว่ากันว่าหัวใจคนเรานั้นมันมีขนาดเท่ากับคนที่เป็นเจ้าของ...เล็กจังเลยเนอะ...”
ยุนโฮพูดเรื่องอะไร….ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“แจจุง...พี่ไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นอะไรสำหรับพี่ แต่ทั้งหมดของก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในอกนี่...มันมีแต่เรื่องของเธอ” มือหนาจับมือของแจจุงขึ้นมาวางทาบที่อก เสียงหัวใจของยุนโฮเต้นแรงจนมือเรียวบางสั่นไปตามจังหวะของมัน ยุนโฮส่งยิ้มอีกครั้งเสียงทุ้มต่ำเอ่ยจริงจัง
“ได้ยินมั้ย เสียงหัวใจของพี่”แจจุงดึงมือตัวเองออกจากฝ่ามืออุ่น พูดเสียงสั่นอย่างไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งสิ้น
“จะได้ยินได้ยังไง นั่นมันมือนะไม่ใช่หู”
พลาดแล้ว… คิม แจจุง
“นั่นสินะ แล้วแบบนี้ได้ยินหรือยัง หืมม~ …..” ยังไม่ทันจบประโยค ร่างบางก็ถูกรั้งเข้ามาประชิดร่างหนาใบหน้าถูกจับซุกลงกับแผงอกกำยำ ชัดเจนเลยทีนี้เสียงหัวใจยุนโฮเต้นเป็นจังหวะ รู้สีกจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆคนตัวเล็กพยายามขืนตัวออกมา แต่แขนที่โอบรอบเอวของเขาเหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้างทำยังไงก็แกะไม่ออก คนสวยแหงนหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างโกรธๆ
“ได้ยินแล้ว ปล่อยซะทีสิ อึดอัด”
“ได้ยินว่าอะไร ตอบไม่ได้พี่ไม่ปล่อย”
จะบ้าหรือไง มันก็ดัง ตุ๊บ ๆๆๆๆๆ แล้วจะให้เขาตอบว่ายังไง?
“มันก็ดังเหมือนหัวใจทุกคนนั่นแหละ...จะให้ได้ยินว่าอะไร ปล่อยยย” แจจุงตวาดกลับ ยุนโฮส่งยิ้มยียวนตอบกับไปกวนๆ “อ้าวเหรอ?...นึกว่าแจจุงจะบอกว่านี่มันหัวใจไม่ใช่ปากสักหน่อยจะพูดออกมาได้ยังไง^^” เขาแกล้งพูดเลียนแบบคนในวงแขนเล่นอย่างอารมณ์ดี
“รู้แล้วจะถามทำไม...บอกให้ปล่อย” ยุนโฮค่อยๆปล่อยมือที่ล็อคร่างบางอย่างแน่นหนาอย่างเชื่องช้าเมื่อถึงที่หมาย เขาค่อยๆหยุดรถปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก ก่อนจะมีน้ำใจปลดให้คนที่นั่งตัวแข็งทื่อด้วย
หวังดีประสงค์ร้ายโดยแท้ เมื่อมือหนาสอดเข้าไปรั้งเอวค่อดบางเข้ามาชิดลำตัว ก้มลงประทับจุมพิตอย่างอ่อนโยน จนแจจุงเผยอปากตอบรับสัมผัสนุ่มของลิ้นเปียกชื้นอย่างยินยอม เชื้อเชิญมันเข้ามารับรสหวานในโพรงปากอุ่น กลีบปากสวยบดเบียดริมฝีปากอวบอิ่มอย่างพึงพอใจ ลิ้นเล็กค่อยๆตอบสนองตามการนำพาของคนแสนชำนาญ อย่างเคลิบเคลิ้ม จนกระทั่งคนตัวเล็กเริ่มมีอาการหายใจติดขัดยุนโฮจึงถอนริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดาย ปากอิ่มจูบเบาๆที่ข้างแก้มสีระเรื่อส่งเสียงกระซิบเบาๆติดใบหู แจจุงใจเต้นรัวรู้สึกราวกับหัวใจมันจะหลุดออกมานอกอก ดวงตากลมโตหันกลับมาสบตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วอย่างขัดเขินก่อนจะเบนหลบตาไปทางอื่น กริยาแบบนั้นมันช่างน่ารักจนยุนโฮเชยคางมนขึ้นมาสบตาอีกครั้ง ก่อนริมฝีปากอิ่มจะชิมความหวานของกลีบปากเจ่อด้วยความติดใจ…อีกครั้ง …และอีกครั้ง
“เธอคือ ทุกสิ่งในชีวิตของพี่”
กว่าคนทั้งคู่จะเดินออกมานอกรถแจจุงก็ถูกเอาเปรียบอยู่นาน จนกระทั่งเสียงท้องของสารถีรูปหล่อดังขัดจังหวะขึ้นมา ทำเอาแจจุงผละออกจากยุนโฮอย่างขัดเขิน วางสีหน้าไม่ถูกไม่กล้าแม้จะถามด้วยซ้ำว่าพาเขามาที่ไหน ร่างสูงบอกสั้นๆว่าพามากินข้าวเขาก็แค่ดินตามมาเรื่อยๆไม่กล้าพูดอะไร ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง
บรรยากาศรอบร้านดูสบายๆเป็นร้านอาหารเล็กๆที่ดูเป็นกันเอง ยุนโฮถือโอกาสนั่งข้างๆคนสวยเล่นออกคนสวยส่งค้อนวงใหญ่ แต่คิดอีกทีให้ยุนโฮนั่งข้างๆก็ดีกว่าให้มานั่งฝั่งตรงหน้าเขาอยู่ดี ไม่งั้นกินอะไรไม่ลงแน่นอน แต่…ยุนโฮก็คือยุนโฮ เมื่อนั่งลงแล้วก็ไม่วายสอดมือผ่านพนักพิงเก้าอี้ วางมือเกาะกุมตรงสะโพกสวยอย่างแสดงความเป็นเจ้า
เขาหวงแจจุงเหลือเกิน
พออาหารมาเสริฟก็จัดแจงจับนู่นใส่นี่ให้แจจุงอย่างเอาใจใส่จนกระทั่งเสียงเล็กร้องทักคนตัวใหญ่ดังขึ้น
“สวัสดีฮะรุ่นพี่ยุนโฮ มาทานข้าวกับใครเนี๊ย” แทมินเอ่ยทักอย่างมีมารยาท พร้อมกับแซวรุ่นพี่ที่เคารพไปในตัวก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้คนที่นั่งข้างๆกับรุ่นพี่ของตน ชายหนุ่มยังสาละวนตักอาหารบริการแจจุงอยู่ เขาทำแค่เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น จนแทมินอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่
“นั่นแน่ ไม่สนใจน้องนุ่งแบบนี้ คนรักพี่แน่เลยงั้นผมไม่รบกวนแล้วฮะ^^”
“ไม่ใช่หรอกแทม แจจุงไม่ใช่คนรักของพี่” เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นมา ขัดการเดินหนีของรุ่นน้องจอมยุ่ง แทมินมองยุนโฮทีมองแจจุงทีอย่างสงสัย ไม่ใช่คนรักแล้วทำไมถึงดูแลกันขนาดนี้
รูปหน้าสวยสลดลงเล็กน้อยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่เข้าใจทำไมตัวเองต้องรู้สึกแย่กับคำพูดของยุนโฮด้วยเราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย น้ำตาเริ่มปริ่มบริเวณขอบตาจวนเจียนจะร่วงลงมาประจานความโง่เขลาของตัวเอง เผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขารักเราจริง
น่าสมเพชมั้ยล่ะ...แจจุง
ยุนโฮเอื้อมมือหนามากอบกุมมือที่กำลังสั่นสะท้านด้วยอารมณ์ของคนขี้น้อยใจ ก่อนหันมาพูดให้รุ่นน้องหายสงสัย
“แจจุง...ไม่ใช่คนรักของพี่ แต่...เขาคือคนที่พี่รัก “แทมินเกาหัวอย่างงุนงง
“แล้วมันต่างกันตรงไหนอ่ะ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ - - +”
“เหมือนที่ไหนก็แจจุงเขาไม่ได้รักพี่นี่หว่าพี่รักเขาข้างเดียว เขาก็ต้องเป็นคนที่พี่รักสิ นี่ถ้ายังถามอีกคำเจอหักคะแนนแน่“ ยุนโฮเริ่มสวมบทรุ่นพี่จอมโหดอีกครั้ง
เมื่อได้ยินว่ามีคะแนนของตัวเองเข้ามาเอี่ยวด้วย แม้ความอยากรู้จะมีอยู่มากแต่คะแนนนั้นสำคัญกว่างั้นเรื่องนี้แทมิน ขอบายดีกว่า ร่างเล็กรีบเอ่ยคำลาพร้อมค้อมหัวเร็วๆให้คนทั้งคู่ก่อนจะรีบเดินออกไปให้ไกลที่สุด ซวยแล้ว!... แทมเอ๋ย รุ่นน้องตัวเล็กเกาหัวอย่างเซ็งจัด แจจุงนั่งนิ่งใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจัด ยุนโฮมองรุ่นน้องที่รีบเดินไปอย่างมาดหมาย เดี๋ยวจะหักคะแนนให้อ่วมเลยเจ้าแทม ก่อนหันมาหาคนร่างเล็กที่ทำราวกับไม่สนใจฟังเรื่องที่ตนได้สนทนาไปเมื่อครู่
“เริ่มจะรักพี่บ้างหรือยัง หืม~ “ แจจุงไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างกับว่าตัวเองกำลังหิวจัด จนสำลักไอออกมา ยุนโฮลูบหลังแผ่วเบาหยิบแก้วน้ำมาใส่มือคนสวย
“ค่อยๆกินก็ได้ พี่ไม่แย่งหรอก” คนสำลักหันมาส่งค้อนให้อย่างนึกเคืองก็เพราะคำพูดยุนโฮนั่นแหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
เพราะนายนั่นแหละที่เป็นคนผิด ผิดทุกอย่างเลย
...แต่...
ถ้าไม่รัก...ชั้นจะยอมให้นายทำแบบนี้มั้ย...คนบ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น