Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : 17+
Part…33 มารยา
เป็นเวลาเกือบอาทิตย์กว่าที่แจจุงจะเดินได้เป็นปกติ แผลในที่ลับนี่มันหายยากหายเย็นเสียจริงมิหนำซ้ำยังต้องมาคอยบังคับให้ตัวเองเดินอย่างปกติ กลัวคนอื่นจะสงสัยว่าไปทำอะไรมา ยังดีที่ต้นเหตุแห่งความผิดปกติของส่วนซ่อนเร้น แสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำนั้นเป็นอย่างดี ทั้งคอยไปรับและมาส่ง ทุกวันนี้แจจุงรู้สึกว่าตัวเองอยู่อย่างไม่เป็นสุขเพราะเขาต้องคอยอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ มาถึงตอนนี้รู้สึกว่าความรักของตัวเองมันเต็มไปด้วยอุปสรรคซะจริงๆ ทั้งต้องคอยปกปิดไม่ให้พี่ฮีชอลรู้ ซึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นความลับไปได้นานแค่ไหน พักหลังๆมานี้พี่ฮีชอลดูแปลกๆ เหมือนมีอะไรบ้างอย่างในใจ คนที่มีชนักปักที่หลังอย่างเขา จะกล้าพูดเรื่องพี่ยุนโฮให้พี่ฮีชอลรู้ได้ยังไง แต่กับพี่ชายอันเป็นเสมือนพ่อและแม่ของแจจุงแล้ว เขาไม่อยากมีความลับด้วยเลยจริงๆ ทุกวันนี้เวลามองหน้าพี่ฮีชอล เขารู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก...เขาทำให้พี่ฮีชอลผิดหวังอีกแล้ว
พี่ฮีชอลฮะ แจจุงขอโทษ แต่…แจจุงหยุดรักพี่ยุนโฮไม่ได้จริงๆ
แจจุงควรจะทำยังไงดีฮะ ถ้าพี่รู้ว่าพี่ยุนโฮ คือ ผู้ชายคนนั้น
ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว คิม แจจุง ช่วงนี้ทำไมถึงได้อ่อนแอนัก มือสวยรีบปาดน้ำตาออกให้หมดจากดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใส
~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
เสียงเคาะประตูห้องพร้อมเสียงเรียกหวานใสของคนเป็นพี่ชาย
“แจจุง...ทำอะไรอยู่จ๊ะ โบอามาหาน่ะ”โบอามาเหรอ??? ไม่อยากเจอเลย จะทำยังไงดี เสียงพี่ชายเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงขานรับของน้องชาย
“หลับอยู่เหรอ แจจุง พี่เข้าไปได้มั้ย”
“ฮะ...พี่ฮีชอล เข้ามาสิฮะ”
“ไง น้องรักของพี่ ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ”พี่ชายหน้าสวยเอ่ยด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง โอบกอดรอบเอวบางของน้องชายด้วยความรักและหวงแหน แจจุงเอนหัวซบลงกับบ่าบอบบางของคนที่เขา “รัก” มากที่สุดในชีวิต
ที่ตรงนี้...ไม่ว่ายังไงก็อบอุ่นเสมอสำหรับแจจุง
มือเรียวบางลูบเบาๆที่กลุ่มผมนุ่มของน้องชาย ความจริงแล้วฮีชอลอยากดูท่าทีของแจจุงด้วยว่าจะพูดอะไร อย่างที่ซีวอนบอกก็คงจะถูก แจจุงโตแล้วเขาควรจะปล่อยให้น้องชายของตัวเองได้เรียนรู้โลกภายนอกด้วยตัวเองบ้าง ถ้าล้มจะได้เรียนรู้วิธีที่จะลุกขึ้นมายืน ถ้าคอยประคบประหงมมากเกินไปแจจุงอาจจะทำอะไรไม่ถูกเวลาต้องมาเผชิญปัญหาใหญ่ในชีวิต ถึงเขาจะแอบค้านในใจก็เถอะ แต่เขาเลี้ยงแจจุงมาด้วยความรักและทะนุถนอมมาทั้งชีวิต เรื่องอะไรที่ต้องไปยอมให้น้องชายเพียงคนเดียวต้องมาเดินทางผิด...เขาไม่มีวันยอม!
ดวงตาหวานซึ้งไม่อาจสู้แววตาที่แสดงออกว่ารู้เท่าทันตัวเอง แจจุงจึงได้แต่หลบตาพี่ชายเป็นพัลวัน เขารู้สึกละอายใจเหลือเกิน ถ้าพี่ฮีชอลรู้เรื่องระหว่างเขากับพี่ยุนโฮ ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะทำให้พี่ชายเขาเจ็บปวด ผิดหวัง และเสียใจในตัวเขามากแค่ไหน
“ไม่กล้าสบตาพี่แบบนี้ มีความลับอะไรซ่อนไว้ในใจ ฮืมม…แจจุง”
“พะ...พี่ฮีชอล”เสียงหวานอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ แววตาวูบไหวด้วยความสับสนปนหวาดหวั่น
เมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องนิ่งงันอยู่นาน พี่ชายก็ยังไม่อยากจะคาดคั้นอะไรมาก ได้แต่ดึงน้องชายที่ตัวเองรักมากที่สุดในชีวิตมากอดเอาไว้แน่นๆก็เท่านั้น
“ไม่ว่ามีปัญหาอะไรก็คุยกับพี่ได้นะแจจุง อย่าลืมว่าเราเป็นพี่น้องกัน เอาล่ะโบอามาหารีบลงไปสิ”พูดเพียงเท่านั้นก็รีบเดินออกจากห้อง ปล่อยให้น้องชายนั่งคิดทบทวนอะไรไปคนเดียว ก่อนทีจะค่อยๆเดินตามลงมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก
หลังจากนั่งรับประทานอาหารกันอย่างกร่อยๆด้วยบรรยากาศที่ต่างคนต่างก็จมอยู่กับความคิดของตนเอง มีเพียงซีวอนคนเดียวที่ทำหน้าที่เป็นตัวสร้างบรรยากาศด้วยมุกแป๊กๆเล่นเองตลกเอง เล่นไปเล่นมาก็เริ่มจะรู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่ตัวเองกระทำเพราะมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาสักนิด จึงหยุดและกินอะไรต่อมิอะไรไปเงียบๆ เช่นเดียวกับฮีชอลที่คอยจะจับสีหน้าเมินเฉยของน้องชายตัวเองและโบอาที่เอาแต่มองหน้าแจจุงอย่างตัดพ้อแล้วก็ทำเป็นฝืนยิ้มกับมุกตลกฝืดของซีวอนและหันมายิ้มเหนื่อยๆเวลาหันมาสบตาที่คล้ายจะจับผิดของตน ฝ่ายน้องชายตัวดีก็ดูเหมือนจะนับข้าวในจานเล่น ได้แต่เขี่ยไปก็เขี่ยมา กินแทบจะนับคำได้ ใครถามอะไรทีก็ตอบออกมาสักทีน่าอึดอัดแทนจริงๆ จนกระทั่งเขาต้องไล่ให้แจจุงไปส่งโบอาเผื่อว่าอยู่ด้วยกันตามลำพังแล้วอะไรๆมันอาจจะดีขึ้น
แต่ทว่า… ฮีชอลคงจะคิดผิด!
คนทั้งคู่เดินทางไปด้วยกันแต่ก็ต่างฝ่ายต่างเงียบงันเหมือนกำลังใช้ความคิดจนถึงบ้านของหญิงสาว โบอาจึงพูดขึ้นมาทำลายความอึดอัด
“แจจุงคะ เข้าบ้านไปดื่มกาแฟร้อนๆสักแก้วก่อนสิค่ะ”ท่าทางอึกอักของแจจุงทำเอาหญิงสาวหน้าเสียไปเหมือนกัน ก่อนจะแสร้งทำเป็นยิ้มหวาน
“เอ่อ...ก็ได้ครับ”แจจุงตอบตกลง เขาตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าจะบอกความจริงโบอาในวันนี้ หญิงสาวยิ้มก่อนจูงมือแฟนหนุ่มไปนั่งรอที่โซฟาแล้วเดินหายไปในห้องครัว หญิงสาวเหลือบมองหน้าชายที่เธอรักแวบหนึ่งก่อนผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
แจจุงค่ะ คุณบังคับให้โบอาทำแบบนี้
ของเหลวใสถูกหยดลงไปสามหยดในแก้วกาแฟของแฟนหนุ่ม มันเป็นยากระตุ้นอย่างแรง โบอาได้มาจากเพื่อนคนหนึ่ง เธอรู้ว่าคนอย่างแจจุงยังไงก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำแน่นอน ที่เธอยอมเอาตัวเองเข้าแลกเพราะเธอรักแจจุงเกินกว่าจะยอมเสียแจจุงให้กับใคร กาแฟร้อนส่งกลิ่นหอมกรุ่นถูกส่งมาตรงหน้า แจจุงเอ่ยขอบคุณก่อนจะยกมาจิบไปนิดนึงแล้ววางลงบนโต๊ะ แจจุงมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่า “แฟน” เขาถอดลมหายใจแรงๆหลายครั้ง อย่างต้องการเรียกกำลังใจ ในที่สุด ก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมาจนได้...
“โบอาครับ แจจุงมีเรื่องสำคัญจะบอก”
ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวคลอไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาสั่นไหวอย่างเก็บความรู้สึกไม่อยู่ เสียงหวานพูดอย่างพยายามบังคับน้ำเสียงให้ไม่สั่นไหวไปตามความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ในใจ “อะ...อะไรคะ...แจจุง?”
“เราเลิกกันเถอะครับ”พูดไปแล้ว แต่แจจุงกับไม่ได้สบายใจอย่างใจคิด เมื่อหญิงสาวนิ่งอยู่เพียงครู่เดียว อยู่ดีๆก็ทิ้งตัวลงนั่งที่ตักของชายหนุ่มก่อนลูบไล้ไปทั่วแผงอกขาว มือเรียวค่อยๆแกะกระดุมทีละเม็ด กลายเป็นว่าคนที่ช็อคสนิทจะเป็นแจจุงที่ดูเหมือนจะนั่งตัวแข็งเป็นหินไปเสียแล้ว มือเรียวรีบคว้าหมับที่ข้อมือของหญิงสาวทันควัน
“จะ...ทำอะไรน่ะ...โบอา”โบอาฉีกยิ้มหวานก่อนปลดเปลื้องชุดนักศึกษาของตัวเองออก เผยให้เห็นเนินเนื้อภายใน ทรวงอกสวยได้รูปเบียดชิดอยู่ในเสื้อชั้นในสีดำตัดกับสีผิวขาวผ่องน่าสัมผัส สะโพกกลมกลึงบดเบียดบริเวณเป้ากางเกงที่เริ่มจะตุงแน่นดันเป้ากางเกงขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ แจจุงพยายามดันร่างอวบอิ่มที่เบียดกายแนบชิดตนออก กลับยิ่งทำให้หญิงสาวที่ตอนนี้เกือบจะเปลือยเปล่าไปทั้งตัวกอดรัดเขาแนบแน่นขึ้นไปอีก มือเรียวสวยลูบไล้เบาๆตรงส่วนที่ดูเหมือนจะชูชันคับกางเกง แจจุงรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมเขาถึงเกิดความรู้สึกอยากปลดปล่อย มือไม้สั่นเทาราวกับไม่ใช่มือของตัวเอง
หญิงสาวยังไม่หยุดยั่วยวนโดยการจับมือของแจจุงไปบีบเค้นที่ทรวงอกอิ่ม ก่อนขยับสะโพกถูไถเย้าหยอกส่วนที่ตึงคับกลางลำตัวของแจจุงและก่อนที่สติของแจจุงจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ แรงสั่นสะเทือนที่กระเป๋ากางเกงของเขาราวกับระฆังช่วยชีวิต มันเรียกสติที่เกือบจะกู่ไม่กลับของเขาให้กลับมาอีกครั้ง แจจุงสะดุ้งโหยงก่อนผลักโบอาออกอย่างรุนแรง จนคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างโบอาล้มคะมำไม่เป็นท่า เขาพยุงกายที่เริ่มจะสั่นไหวด้วยความรู้สึกต้องการทางเพศเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของโบอาขึ้นมาก่อนจะพยายามใส่ให้อย่างอ่อนโยน มือเรียวสวยปัดมือของแจจุงออกอย่างไม่ใยดี แววตาขุ่นเคืองจ้องมองแจจุงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“บะ...โบอา...เป็นอะไรไปครับ ใส่เสื้อก่อนเถอะนะครับ”ชายหนุ่มค่อยๆพูดจาอย่างใจเย็น เขารู้ว่าตอนนี้โบอากำลังเสียใจมาก
“ทำไมคะแจจุง...ทำไมถึงทำกับโบอาไม่ได้!” หญิงสาวตวาดกลับด้วยความโมโห
“โบอา!”แจจุงขึ้นเสียงสูงอย่างตกใจ
“ขนาดยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศยังทำอะไรคุณไม่ได้...นี่คุณรักเขามากใช่มั้ย?...ฮึก”แจจุงมองโบอาเหมือนคนที่ไม่รู้จัก เสียงหวานเอ่ยเบาๆราวกับกระซิบ
“ยา...อะไรนะ?”
“ยาปลุกเซ็กซ์ไงค่ะ อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้จัก เป็นเพราะโบอาเป็นผู้หญิงคุณถึงไม่รู้สึกอะไรด้วยหรือว่านอนกับผู้ชายคนนั้นจนหมดแรงแล้วหรือไงคะ” โบอาตวาดกลับสุดเสียง คำพูดของหญิงสาวทำเอาแจจุงสะอึก หน้าชาและละอายใจที่หญิงสาวรู้เรื่องนี้ด้วย ไม่รู้ว่าโบอาไปรู้เรื่องระหว่างเขากับพี่ยุนโฮได้ยังไง?
“…………”แจจุงนิ่งงันเหมือนถูกสาบ ใบหน้าสวยแหยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“แปลกใจเหรอคะที่โบอารู้...จะให้โบอาพูดมั้ยว่าคุณถึงไหนต่อไหนกันบ้าง”
“คุณไม่เหมือนโบอาที่ผมรู้จัก คุณเป็นอะไรไป ใส่เสื้อผ้าซะ ผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้” แจจุงพูดเสียงสั่น ระงับอารมณ์หลากหลายที่เกิดขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกราวกับไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลยเพียงแค่จะยืนให้ตรง ร่างกายเขาก็สั่นไปหมด ไม่อยากอยู่ที่นี่ให้นานกว่านี้อีกแล้ว
“แจจุง ถ้าคุณเลิกคบกับโบอา โบอาจะเอาเรื่องที่คุณมีอะไรกับผู้ชายไปบอกพี่ฮีชอล” ชายหนุ่มมองโบอาด้วยความเย็นชา ทำเอาหญิงสาวถึงกับชาวาบไปทั้งตัวก่อนที่แจจุงจะพูดอย่างหนักแน่น
“ถ้ามันทำให้คุณสบายใจก็แล้วแต่คุณ ผมขอโทษที่สนองความต้องการของคุณไม่ได้ เพราะผมรักผู้ชาย!”วาจาเชือดเฉือนทำร้ายจิตใจของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนบวกกับท่าทีผลักไสไล่ส่งตนออกไปจากชีวิตของแจจุง ทำเอาโบอาร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ สักพักก็กรีดร้องราวกับคนไม่มีสติ ปากเรียวเคลือบด้วยลิปสติกสีสดพร่ำเพ้อไม่หยุด
“แจจุง คุณรักผู้ชายคนนั้นมากใช่มั้ย...คนเลว...โบอาจะเป็นบ้าก็เพราะคุณ โบอาเกลียดคุณ...กรี๊ดดดดดดดดด”หญิงสาวส่งเรียกกรีดร้องราวกับเจ็บปวดปานจะขาดใจ แจจุงเอื้อมมือไปลูบที่หลังของโบอาอย่างแผ่วเบา
“โบอาครับ ผมขอโทษ ผมทำผิดต่อคุณอย่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ แต่คุณอย่าทำร้ายตัวเองอย่างนี้เลย มีสติหน่อยสิครับ ชีวิตคุณ “มีค่า” มากกว่าจะเอามาทิ้งกับคนอย่างผมนะครับ”แจจุงค่อยๆรั้งตัวโบอาเข้ามากอด เรียวปากอิ่มเอาแต่พร่ำเอ่ยคำขอโทษหญิงสาวไม่หยุด
“ฮึกกกกๆๆๆ แจจุง คุณใจร้าย โบอารักคุณออกอย่างนี้ ทำไมคะ ทำไม...โบอารักคุณ โบอาขาดคุณไม่ได้ ฮื่ออออ”
“ผมขอโทษจริงๆโบอา แต่ผมก็ “ขาด”เขาคนนั้นไม่ได้เหมือนกัน”ร่างบางสะอื้นตัวโยนด้วยความเจ็บปวด แจจุงบอกว่า ขาดผู้ชายคนนั้นไม่ได้ แล้วเราจะมาหน้าด้านคร่ำครวญเพื่ออะไร ครู่หนึ่งหญิงสาวก็บอกแจจุงด้วยน้ำเสียงสั่นเทาอย่างสกัดกลั้นอารมณ์เสียใจ
“กะ...กลับไปซะ...แจจุง”
“อะไรนะ”
“คุณกลับไปซะ โบอาไม่อยากเห็นหน้าคุณ ตอนนี้ ไปสิ..ฮึก”
แจจุงลุกขึ้นยืนหันรีหันขวางแต่ในที่สุดเขาก็ตัดใจออกจากบ้านโบอาทั้งที่ใจจริงแล้วเขาเกิดความรู้สึกผิดอย่างมากมาย แต่ก็รู้ว่าถึงจะดื้อดึงอยู่ต่อไปคงจะไม่สามารถช่วยทำให้โบอารู้สึกดีขึ้นมาได้ เรียวขาคู่งามก้าวออกจากบ้านของหญิงสาวที่เคยได้ชื่อว่า “แฟน” อย่างไม่สู้จะมั่นคง เขารู้สึกว่าร่างกายเขาสั่นสะท้านไปหมด อุณหภูมิภายในร่างกายมันร้อนระอุจนแทบจะหลอมละลายร่างกายเขาจนมลายสิ้น คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่โบอาใส่ในกาแฟ ขนาดเขาจิบไปเพียงเล็กน้อย ยังห้ามตัวเองแทบไม่อยู่ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาดื่มมันไปทั้งแก้วจะเป็นยังไง แสงสว่างจ้าจากไฟหน้ารถทำเอาแจจุงหรี่ตาลงอย่างแปลกใจถึงจะมองไม่ชัดเจนเพราะภาพข้างหน้าเริ่มเลือนรางเต็มที แต่เขากลับจำรถของพี่ยุนโฮได้อย่างแม่นยำ ยังก้าวไปไม่ทันจะถึงรถคนที่ตัวเองคิดถึงเป็นที่สุดก็เปิดประตูรถคันหรูออกมาหา
“หนาวมากเหรอแจจุง...เดินตัวสั่นมาเชียว...พี่ยุนมารับแล้วครับ^^”ร่างสูงพูดพลางโอบเอวบางแน่น ยิ่งทำให้แจจุงสะท้านไปทั้งกาย เป็นร่างบางที่เบียดเสียดร่างหนาแสนอบอุ่นนี้เสียเองก่อนพูดคลอเคลียที่ซอกคอแกร่ง
“ช่วย...ช่วยแจจุงทีฮะ”ลมหายใจร้อนๆพ่นยังลำคอของคนตัวใหญ่อย่างไม่ตั้งใจ ยุนโฮอดที่จะงงกับท่าทีของแจจุงไม่ได้
เขาคิดเพียงแค่ว่าแจจุงจะถามเรื่องที่เขามาอยู่ที่นี่ เวลานี้ได้ยังไง? แต่แจจุงกลับพูดอะไรที่ต่างออกไป บวกกับท่าทางแปลกๆของแจจุง ไม่เคยมีสักครั้งที่แจจุงจะมีทีท่าร้องขอกับเขา ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้มากมาย ร่างบางก็โน้มคอชายหนุ่มลงมาประกบจูบอย่างเร่าร้อนจนเขาต้องรีบหยุดแจจุง ก่อนจะรีบอุ้มขึ้นไปนั่งในรถ เสียงหวานแหบพร่าประท้วงอย่างหมดแรง
“ไม่เอา พี่ยุน...ชะ...ช่วยย...ทีฮะ”คนตัวใหญ่รีบขับรถอย่างรวดเร็ว ทำเป็นไม่สนใจร่างบางที่ทิ้งตัวลงกับเบาะรถ แต่มือซุกซนไม่หยุดลูบไล้ไปทั่วต้นขาของเขาอย่างยั่วเย้า
“แจจุง...ไม่ไหวแล้ว...ฮะ...พี่ยุน” ไม่พูดเปล่ามือสวยยังแกล้งปัดป่ายบริเวณเป้ากางเกงอย่างประสงค์ร้าย ทำเอาสารถีหนุ่มขับรถส่ายไปส่ายมาอย่างคนเมา
สายตาคมหันมาจ้องหมายดุคนดื้อที่เล่นอะไรไม่เข้าท่าแต่ดวงตาฉ่ำเยิ้มที่มองตอบกลับมาทำเอาเลือดในกายเขาสูบฉีดไม่หยุด ร่างบางโน้มตัวมาซุกไซร้ท่อนแขนกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ขบกัดเบาๆก่อนจะช้อนตามองยุนโฮอย่างท้าทาย กระดุมเสื้อเชิ้ตของยุนโฮถูกปลดจนหมดเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ได้รูปสมส่วนอย่างคนสุขภาพดี นิ้วเรียวยาวเกลี่ยสะกิดตุ่มไตตรงยอดอกทำเอายุนโฮถึงกับเกร็งจนตัวแข็งทื่อ คราวนี้ยุนโฮแน่ใจแล้วว่าคนที่นั่งข้างๆเขานั้นต้องโดนยากระตุ้นอารมณ์มาแน่ๆ เสียงแหบสั่นพร่าด้วยแรงปรารถนาทางเพศของแจจุงมันแสนเซ็กซี่…จนเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ยุนโฮหักเลี้ยวพวงมาลัยรถ วงล้อสีเงินหยุดลงจอดข้างทาง รอบบริเวณปกคลุมไปด้วยโพรงหญ้าต้นสูงท่วมหัว หนาทึบและด้วยความเปลี่ยวของพื้นที่ทำให้ปราศจากบ้านเรือนและรถน้อยคันนักที่จะสัญจรไปมาผ่านบริเวณแทบถนนทางเส้นนี้ ยุนโฮปรับเบาะของแจจุงให้เอนราบไปจนชิดเบาะด้านหลัง แจจุงผวาตัวกอดรัดลำตัวหนาอย่างรวดเร็ว ปากอิ่มระดมจูบริมฝีปากหนาของยุนโฮอย่างสะเปะสะปะ แต่กลับสร้างความรู้สึกตื่นตัวให้กับยุนโฮเป็นอย่างมาก ฝ่ามือหนาลูบไล้แถวสะโพกมนสวยซึ่งก็ได้รับการตอบสนองเป็นอย่างดี ร่างบางของแจจุงยกสะโพกขึ้นเปิดทางให้มือใหญ่ทำหน้าที่ของมันได้ด้วยความสะดวก ชั่วครู่กางเกงแสลคก็หลุดพ้นจากเรียวขาขาว เสียงครางอื้ออึงเมื่อท่อนเนื้อชูชันของตนได้รับการปรนเปรออย่างถึงใจ ยุนโฮทั้งดูด ทั้งเลียตั้งแต่โคนถึงปลายอย่างชำนิชำนาญเรียกเสียงครางหวานหูออกมาไม่หยุด มือเรียวสวยขยี้หัวของคนที่ดูดเลียส่วนกลางลำตัวของตนอย่างไม่นึกรังเกียจ จนผมเผ้ายุนโฮพันกันยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
“อืออ~~~ แรงงงง...อีก...พะ...พะ...พี่ยุน แรงๆๆ”เสียงสั่นพร่าออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ
ปากหยักสวยได้รูปเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก เมื่อรู้สึกถึงอาการเกร็งกระตุกของแจจุงจนสามารถเรียกของเหลวเหนียวขุ่นออกมาเต็มปาก มือที่ช้อนตรงท้ายทอยของยุนโฮดึงใบหน้าเรียวเล็กเข้ามาประกบจูบอย่างดูดดื่ม น้ำรักสีข้นถูกดูดกลืนโดยคนทั้งคู่จนไม่เหลือสักหยด ยุนโฮเช็ดทำความสะอาดบริเวณที่เปรอะเปื้อนก่อนจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้กับแจจุง ที่นอนหมดสภาพพิงหัวซบกับกระจกและสตาร์รถออกไปในที่สุดจะได้ถึงคอนโดชุดของยุนโฮสักที ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบอุ้มคนช่างยั่วออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล ก็ร่างบอบเบานี่ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาเอาเสียเลย จนเขาต้องจูบหนักหน่วงเนิ่นนาน ก่อนจะอาศัยจังหวะเผลอไผลของคนในวงแขนกระชับร่างบางแนบกาย เสียงทุ้มเอ่ยต่ำอย่างคาดโทษ
“ไปต่อกันที่ห้องพี่ดีกว่า ยั่วกันขนาดนี้พี่จะทำให้แจจุงครางเสียงหลงเลย”
ยุนโฮวางร่างบอบบางบนเตียงนุ่มอย่างทะนุถนอมเพียงแต่มือที่รั้งอยู่ที่ต้นคอไม่ยอมให้เขาผละออกมาได้โดยง่าย แจจุงโอบร่างใหญ่แนบแน่นจนยุนโฮผวาทาบทับร่างที่นอนแผ่อยู่บนเตียง ริมฝีปากอิ่มบดขยี้แลกลิ้นกันอย่างมึนเมาในอารมณ์ ในคราแรกยุนโฮเพียงแต่จะนำผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวระบายความร้อนภายในของแจจุงให้ทุเรา แต่เมื่อเป็นแบบนี้ก็คงจะไม่จำเป็นอะไรอีกแล้ว เสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกปลดออกมาทีละชิ้นจนไม่เหลืออาภรณ์ห่อหุ้มผิวกายสักชิ้น สองร่างเปลือยเปล่ากอดรัดกันจนเป็นเนื้อเดียว ยุนโฮส่งนิ้วไปที่ช่องรักด้านหลังต้องการจะเตรียมร่างกายแจจุงให้พร้อมรับกับของของเขาที่มีขนาดใหญ่กว่ามาก แต่ท่าทางของแจจุงดูจะทนไม่ไหวอีกต่อไป บิดเร่าครวญครางอย่างระงับตัวเองไม่อยู่ ยุนโฮจูบซับน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้มันหวานฉ่ำไปด้วยไฟแห่งความปรารถนา กระซิบแผ่วเบาข้างใบหู
”ไม่ต้องกลัวนะ...พี่ยุนจะอ่อนโยนกับแจจุงนะครับ”สิ้นคำ ยุนโฮก็สอดใส่ท่อนเนื้อแน่นเข้าไปสัมผัสความอ่อนนุ่มภายในของแจจุงทันที ร่างบางเพียงสะดุ้งวาบก่อนบิดสะโพกส่ายไปมาเร่งเร้าให้คนตัวใหญ่ขยับร่างกายสักที ดูเหมือนว่าความอ่อนโยนที่ยุนโฮพยายามมอบให้ มันไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับแจจุงในตอนนี้ เขาอยากให้ยุนโฮกลืนกินเขาไปทั่วตัวด้วยซ้ำ
มือเรียวสวยกระชับเกาะที่บริเวณเอวหนาดึงดันให้ร่างใหญ่ขยับกายสวนเข้ามาอย่างรุนแรง การที่ยุนโฮค่อยๆขยับสะโพกอย่างเชื่องช้ามันทำแจจุงร้อนรุ่มแทบคลั่ง ริมฝีปากซุกซนของแจจุงขบกัดยุนโฮไปทั่วทั้งตัว ระงับความเสียวซ่านที่ได้รับกับข่มความรู้สึกต้องการปลดปล่อยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนด้วยความทรมาน มันปวดหนึบไปหมดทั่วท้องน้อย กระทั่งจุดศูนย์กลางลำตัวที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ยังคงตั้งชูชันด้วยความต้องการอย่างไม่สิ้นสุด
ฝ่ามืออุ่นๆของยุนโฮจับกุมส่วนอ่อนไหวของแจจุงรูดขึ้นลงอย่างรุนแรงพร้อมๆไปกับสวนกายเข้าไปในตัวร่างบางถี่ยิบ จนกระทั่งของเหลวที่คั่งค้างภายในท่อนเนื้อหยุ่นพวยพุ่งออกมาเต็มไปหมด แล้วก็เริ่มหดตัวลงแค่เพียงครู่เดียวก็กลับผงาดขึ้นมาอีกหน ทำเอาแจจุงซึ่งเริ่มอ่อนแรงเพราะได้รับการปลุกเร้าทั้งสองทางเริ่มจะรับไม่ไหว แต่เมื่อความต้องการทางร่างกายไม่ยอมสิ้นสุดเขาก็ขยับสะโพกมนขึ้นลงอย่างไม่รู้ตัว
“พะ...พี่ยุนฮะ...แรงงงงง...อีกกกกก~~~”
“อ่า...แจจุงจะไม่สบายเอานะครับ”หัวทุยสวยสะบัดพรืดอย่างไม่พอใจ ใบหน้าบูดบึ้งส่งเสียงหวานอย่างหงุดหงิด
“อะ อือออ...แรงอีก...พี่ยุน~~~” ร่างหนาถอดความเป็นชายออกก่อนจับเรือนร่างงดงามนอนคว่ำหน้ากับที่นอนนุ่ม มือหนายกสะโพกมนขึ้นมาบีบเค้นแรงๆที่แก้มก้นเนียนลื่นมือแล้วสวนกายแทรกเข้าไปอย่างแรง ใบหน้าเรียวเล็กกัดเบาๆที่แผ่นหลังสวย
”อย่ามาบ่นพี่ทีหลังนะครับ แจจุง”พูดเสียงทุ้มต่ำ ขยับกายกระแทกร่างบางอย่างรุนแรงตั้งแต่เริ่มจนแจจุงโยกไปตามแรงของร่างหนาด้านบน
เสียงหอบปนครางอย่างสุขสมดังสลับกับเสียงเนื้อเสียดสีกันไม่หยุด จนแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านผืนยาวตรงทางเดินหน้าระเบียง ยุนโฮขยับสะโพกเข้าไปแรงๆไม่กี่ครั้งของเหลวที่ถูกขับของมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก่อนจะพุ่งออกมาฉีดอัดช่องทางบวมช้ำจากการร่วมรักกันตลอดทั้งคืน ร่างหนายกลำตัวขึ้นถอดถอนส่วนที่เชื่อมต่อกันออกแล้วค่อยๆทิ้งกายนอนเคียงข้างร่างบอบบางที่นอนระทดระทวยอย่างอ่อนล้า แขนกำยำวาดออกไปรั้งเอวบางเข้ามานอนหนุนกับอกแกร่ง ยุนโฮจูบเบาๆที่ขมับสวยซึ่งเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดหนาเกาะพราวอยู่ตามไรผมและกรอบหน้าสวยหวาน เขามองแจจุงที่หลับตาพริ้มด้วยความรักและหวงแหนก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงหลับใหลไปด้วยกันอย่างอาการเพลียจัด
