Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…21 นิทานของยูชอน...ภาระกิจของหิงห้อย (SP:YooSu)
คืนวันผ่านพ้นไปเช้าวันเสาร์ที่ยูชอนเฝ้ารอมานานแสนนานไม่รู้ว่าจุนซูจะเฝ้ารอเหมือนกับตัวเขามั้ย? จะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกันกับเขาหรือเปล่า? พาหนะคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามายังบริเวณสนามเด็กเล่นที่ที่ได้นัดหมายเอาไว้ ยูชอนไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าจุนซูจะมาตามนัดหรือไม่เพราะคนตัวเล็กไม่ได้รับปากไว้ เพียงแต่รับรู้ในสิ่งที่ได้ตั้งใจบอกออกไปก็เท่านั้น
ให้โอกาสชั้นได้ใกล้ชิดกับนายมากกว่านี้
สถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กน้อย เค้าพอจะรับรู้ถึงกลิ่นไอความสุขนั้นแล้ว ความคิดของชายหนุ่มที่กำลังจมดิ่งลึกลงไปในโลกส่วนตัวของตนเองถูกขัดขวางจากสิ่งเล็กๆรอบตัวเมื่อนิ้วเรียวปริศนาออกแรงสะกิดเบาๆ ยูชอนเปรยยิ้มทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูเลยด้วยซ้ำในใจก็คิดไปก่อนแล้วว่าต้องเป็นจุนซู แต่ทำไมถึงไม่เรียกกันดีๆล่ะก้มลงไปสะกิดที่ขาเขาแบบนั้นเพื่ออะไร?
“พี่ฮะ”เสียงเจื้อแจ้วของเด็กน้อยวัยสามขวบกว่าๆเอ่ยเรียกยูชอนอีกครั้งให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
“เอ๋?...หนูเองหรอที่เรียกพี่น่ะ...นึกว่าจุนซูซะอีก - -+”ยูชอนบ่นพึมพำอย่างผิดหวังหรือว่าจุนซูไม่อยากจะไปเที่ยวกับเขาจริงๆ
“จุนซู...พี่ชายหมายถึงพี่จุนซูน่ะหรอฮะ?”
“อื้ม...หนูรู้จักพี่เขาด้วยหรอ?”ยูชอนเอ่ยถาม นั่งยองๆคุยกับเด็กชายตรงหน้า
“รู้จักสิฮะ...ผมสนิทกับพี่เค้ามากๆเลยด้วย^^”
“จริงหรอ?”ยูชอนดีใจเผื่อว่าเขาอาจจะหลอกถามอะไรจากเด็กคนนี้ได้บ้าง
“พี่ชื่อยูชอนนะ...เป็นแฟนกับพี่จุนซูของหนูล่ะ^^”ยูชอนเอ่ยแนะนำตัวออกไป
“พี่ชายโกหกผมแล้วล่ะ...แฟนของพี่จุนซูไม่ใช่พี่ชายสักหน่อย”คำพูดของเด็กน้อยทำเอาชายหนุ่มหน้าถอดสี หรือว่าเค้าจะมีคู่แข่งซะแล้ว...ใคร!?
“พี่ไม่ได้โกหกนะ...พี่พูดจริงๆ”
“พี่ชายโกหกฮะ! เพราะแฟนของพี่จุนซูคือผมจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้”เด็กน้อยที่แสนจะรู้มากผู้นี้พูดออกมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
“ฮ่าฮา”ยูชอนที่พอได้ยินก็หัวเราะร่าขึ้นมาทันที เด็กสมัยนี้ไวไฟจริงๆ
“ตลกมากเลยหรอไงฮะ?”ดงมุนเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจที่อยู่ๆยูชอนก็มาหัวเราะเยาะเขาแบบนี้
“อ่าๆ...พี่ไม่หัวเราะแล้วก็ได้...ช่วยอะไรพี่หน่อยสิครับ...ได้มั้ย?”
“คงไม่ได้หรอกฮะ...คนที่จะมาเป็นคู่แข่งของดงมุนอย่างพี่ชายยิ่งแล้วใหญ่”เด็กน้อยหันหน้าหนีก่อนจะเดินออกมาหาเครื่องเล่นที่แสนโปรดปานของตนเอง ยูชอนเบ้ปากอย่างหมั่นไส้เจ้าเด็กแกแดดคนนั้น ถ้าจุนซูไม่มาเค้าก็จะรออยู่ตรงนี้จนกว่าจุนซูจะมานั่นแหล่ะไหนๆก็มาแล้วงานนี้เป็นไงเป็นกัน !!!
ตอนนี้เลยเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของร่างบางที่ยูชอนคอยส่งสายตามองหา ดวงตาคู่คมวกกลับมาที่เดิมตรงหน้าก็พบเข้ากับร่างเล็กของเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนในมือกำ Lollipop ไว้แน่
“หวัดดีค่ะ^^”เธอเอ่ยทักทายยูชอนไร้ซึ่งอาการเขินอาย
“หวัดดีค่ะ...อยากรู้จักกับพี่หรอคะ?”ยูชอนยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มของสาวน้อย เมื่อส่องเป็นประกายกับแสงแดด
“ค่ะ...หนูมาเล่นที่นี่บ่อยๆแต่ไม่เคยเห็นพี่เลย...พี่พึ่งมาที่นี่หรอคะ?”พูดจบก็เลียน้ำตาลหลากสีแท่งตรงหน้าไปด้วย
“ก็ไม่เชิงหรอนะ...พี่เคยมาที่นี่ครั้งสองครั้งเท่านั้นเอง...ตอนนี้พี่มาตามหานางฟ้าล่ะ”ยูชอนพูดออกมาเล่นๆไม่ได้คิดอะไร
“นางฟ้าหรอคะ...ที่นี่มีนางฟ้าด้วยหรอ?”เด็กหญิงถามออกไปด้วยความอยากรู้เสียเต็มประดา
“อื้ม...นางฟ้าที่พี่ตามหาชื่อว่านางฟ้าจุนซู...น้องสาวรู้จักพี่เค้าหรือเปล่าล่ะ?”
“นางฟ้าจุนซูหรอคะ?”เด็กน้อยทวนในคำถามของชายหนุ่ม
“ใช่จ๊ะ...คนที่น่ารักๆหน้าหวานๆเหมือนหนูนี่แหล่ะ เคยเห็นบ้างมั้ย?”
“อืม...ไม่รู้ว่าจะถูกมั้ย?...แต่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังพี่คนนี้แหล่ะค่ะพี่จุนซูที่หนูรู้จัก...ไปก่อนนะคะ”ว่าจบเด็กน้อยก็วิ่งออกเล่นกับเด็กผู้ชายคนเมื่อกี้ ยูชอนที่นั่งยองๆอยู่ลุกพรวดขึ้นหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับจุนซู คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดไปเวทสบายๆยืนอยู่ข้างหลังเขานานแล้วหรือยัง?
“จุนซู...นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นฟังดูก็รู้ว่าชายหนุ่มทั้งอายทั้งดีใจ
“ก็...ตั้งแต่ที่พี่ยูชอนยืนคุยอยู่กับเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ไงฮะ^^”
“นายแอบฟังชั้นหรอจุนซู?”ชายหนุ่มถาม แสดงว่าจุนซูต้องได้ยินในสิ่งที่เค้าพูดออกไปทั้งหมดน่ะสิ >//<
“ป่าวนะฮะพี่ยูชอน...จุนซูไม่ได้แอบฟัง จุนซูก็แค่...ก็แค่”
“เอาล่ะๆแค่จุนซูมาพี่ก็ดีใจมากแล้ว ขอบคุณนะที่ให้โอกาสพี่^^”มือหนาโอบประสานข้อมือบางก่อนจะจับมันแกว่งไปมาเบาๆ
“พี่ยูชอนจะพาจุนซูไปไหนหรอฮะ?”
“ไว้ไปถึงจุนซูก็รู้เองแหล่ะ...แล้วนายจะต้องชอบ”
“อ่า...ดูพี่ยูชอนมั่นใจจังเลยนะ”
“แน่นอนสิ...ที่นั่นสวยมากๆเลยนะทั้งกลางวันทั้งกลางคืน”
“เราจะอยู่กันถึงตอนกลางคืนเลยหรอฮะ 0.O”
“อื้ม...นายพูดเหมือนไม่ไว้ใจชั้นเลยจุนซู”สีหน้าของยูชอนดูสลดลงไปเล็กน้อย จุนซูอาจจะยังโกรธเค้าอยู่...เรื่องคืนนั้น
“คือ...จุนซูแค่...”
“นายยังโกรธชั้นอยู่ใช่มั้ย?” รู้สึกผิดกับคนตัวเล็กตรงหน้านี้มาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสั่นไหวไม่มั่นคงเอาซะเลย ทั้งๆที่ยูชอนพยายามจะไม่แสดงออกว่าตอนนี้เค้าทั้งเศร้าและทุกข์ใจ
“ชั้นขอโทษจุนซู...ขอโทษที่ชั้นพูดได้แต่คำคำนี้”
“..............”
“ถ้านายไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ชั้นจะไม่บังคับนายหรอกนะ...ไปเถอะ ชั้นจะพานายไปส่งบ้าน”ความหวังของยูชอนในตอนนี้ดูลิบหรี่...เหมือนเปลวเทียนที่อ่อนแสงลงทุกทีๆ
“พี่ยูชอนฮะ...จุนซูไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดพี่เลยสักนิด ทำไมพี่คิดแบบนั้นล่ะฮะ”
พี่ไม่รู้หรอว่าจุนซูรักพี่มากแค่ไหน
“ก็นายดูอึดอัดเวลาที่อยู่กับชั้น”
“ไม่นะฮะ จุนซูไม่เคยรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับพี่เลย แค่จุนซูทำตัวไม่ถูกก็เท่านั้น พี่ก็รู้ว่าจุนซูไม่เคยมีแฟน”ประโยคหลังฟังดูเบาหวิวเหมือนว่าจุนซูดูจะไม่มั่นใจในสิ่งที่พูดแต่คนหูดีก็ได้ยิ่งมันชัดเจนเต็มสองรูหู
“จุนซูก็แค่ทำตัวให้เป็นปกติอย่างที่จุนซูเป็นก็เท่านั้น แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง เชื่อพี่สิ”ร่างโปร่งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง โล่งใจไม่น้อยที่จุนซูไม่ได้โกรธหรือเกลียดเขาแถมยังยอมรับการคบกันระหว่างเราสองคนแล้วด้วย ไว้ต้องหาโอกาสถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ…คำตอบที่ยูชอนยังรอฟังจากปากของจุนซู
“ฮะ...จุนซูเชื่อพี่ยูชอน”
“จุนซูของชั้นต้องร่าเริงแล้วก็น่ารักแบบนี้สิ แล้วนายจะไปกับชั้นใช่หรือป่าว???”
“ฮะ”จุนซูยิ้มจนตาปิด ทั้งสองมุ่งตรงไปยังรถสปอร์ตคันหรู ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ยูชอนได้กำหนดเอาไว้แล้ว
รถคันหรูที่ขับไปเรื่อยๆตามเส้นทางแถบชนบทที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก แต่ที่แห่งนี้ก็ดูจะให้ความสงบสำหรับคู่รักที่พึ่งเคยมาออกเดทด้วยกันเป็นครั้งแรกอย่างยูชอนและจุนซูเป็นอย่างดี ต้องยกความดีความชอบให้กับนายองคุณแม่สุดที่รักที่สรรหาสถานที่ที่สวยงามแบบนี้ด้วยรู้ว่ายูชอนเป็นคนที่รักสงบ สถานที่แห่งนี้ดูจะเหมาะที่สุดแล้ว
มือบางแสนซุกซนกดปุ่มเลื่อนกระจกไฟฟ้าลง จุนซูชะโงกหน้าออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่หาได้ยากจากในเมืองหลวง สายลมอ่อนๆพัดพากลิ่นเกสรของดอกไม้หลากชนิดมาแตะปลายจมูกโด่งรั้น ถึงจะเป็นตอนบ่ายแล้วก็ตามแต่อากาศที่นี่ก็ไม่ได้ร้อนอบอ้าวติดจะเย็นๆด้วยซ้ำไปคงเพราะฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า
“จุนซู...อย่าโผล่หัวออกไปเยอะแบบนั้นสิ”ครูหนุ่มเอ่ยปรามด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนจุนซูจะไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าทัศนียภาพที่สวยงามตรงหน้า
“จุนซู...ฟังที่ชั้นพูดอยู่หรือเปล่า?”
“ฮะจุนซูฟังอยู่ พี่ยูชอนว่าอะไรนะฮะ”ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขหันกลับมาถามสารถีหนุ่มรูปหล่อ
“อย่าเอาหัวออกไปแบบนั้น มันอันตรายนะ”
“ฮะ...ก็ได้ฮะ”เด็กน้อยยอมเชื่อฟังเพียงแค่ครู่เดียวแต่พอยูชอนเผลอ จุนซูก็ทำตามใจตนเองแบบเดิมอีก เขาล่ะเหนื่อยใจซะจริงๆ
มีแฟนเด็กก็แบบนี้แหล่ะยูชอน^^
ถึงแล้ว...ทุ่งดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ทุ่งดอกคาโนล่าสีเหลืองทองที่แข่งกันชูช่อให้แมลงตัวเล็กตัวน้อยได้ดอมดม ดื่มกินเกสรรสหวานอร่อย จุนซูดูจะพอใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกินทุ่งดอกไม้ที่ไกลออกไปจนสุดลูกหูลูกตา บริเวณโดยรอบนั้นโอบล้อมไปด้วยทิวเขาสูงชันมากมายหลายสิบลูก หมอกควันสีขาวที่รายล้อมคล้ายกับกลุ่มเมฆจนแทบจะแยกกันไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร ท้องฟ้าสีครามน้ำเงินตัดกับสีเหลืองอ่อนๆของดอกไม้ราวกับภาพวาดสีน้ำมันจากจิตกรฝีมือดี
“ชอบที่นี่มั้ย?”ชายหนุ่มเดินมาหยุดยังข้างกายของจุนซู ก่อนเสียงทุ่มจะเอ่ยถามออกไป
“ชอบมากเลยฮะ...เหมือนอยู่ต่างประเทศเลย^^”
“ดีจังที่นายชอบ...หิวหรือยังจุนซู ม๊าเตรียมอาหารมาให้เราสองคนด้วยนะ”ยูชอนเดินไปเปิดท้ายรถพร้อมกับหยิบกล่องอาหารและเสื่อออกมาปู
“นั่งสิ...นายยังไม่ได้ทานอะไรไม่ใช่หรอ?”
“ฮะ...ม๊าพี่ยูชอนน่ารักจังเลย^^”
“อืม...จริงๆท่านเป็นคนใจดีนะแต่อาจจะ...หวงพี่มั้ง55+”
“หวงพี่หรอ...ไหนพี่ยูชอนบอกม๊าพี่ชอบหาผู้หญิงมาให้พี่ไงฮะ”
“นั่นแหล่ะ ท่านคงกลัวชั้นแก่จนขึ้นคานน่ะ”ยูชอนพูดเล่นอย่างอารมณ์ดี
“ครอบครัวพี่ยูชอนอบอุ่นดีจัง”เมื่อนึกถึงครอบครัวของตนเอง จุนซูก็รู้สึกว่ามันช่างห่างไกลคำว่าอบอุ่น พร้อมหน้าพร้อมตา
“อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ...ชีวิตคนเราไม่มีอะไรดีไปซะทุกอย่างหรอก พ่อแม่นายต้องทำงานหนักก็เพื่ออนาคตของนายนะ จุนซูควรจะดีใจไม่ใช่มานั่งคิดมากแบบนี้”คนรู้ทันเอ่ยเป็นเชิงปลอบใจ
“ถ้าจุนซูเหงาก็มาที่บ้านชั้นได้นะมานั่งคุยกับคุณป๊าคุณม๊า แล้วนายก็จะรู้เองว่าท่านไม่ได้ดุอย่างที่คิด”
“จุนซูไม่กล้าไปหรอกฮะ”เมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกกลัวคุณม๊าของพี่ยูชอน
“ถ้านายไม่กล้าไปเอง...ไว้วันหลังชั้นจะเป็นคนพานายไป...กินเถอะจุนซู อย่าคิดมากน่า”กับข้าวมากมายที่ได้เตรียมมา ยูชอนตัดใส่จานให้จุนซูจนมันล้นพูนออกมา
“พี่ยูชอนฮะ...จุนซูว่ามันเยอะไปแล้ว”จุนซูมองอาหารในจานของตัวเอง
“ไม่หรอก...เด็กน่ารักๆอย่างนายต้องทานเยอะๆแบบนี้แหล่ะ^^”
“คิคิ...ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย -0-”
การปิกนิกในยามบ่ายดูจะเป็นอะไรที่สบายๆสำหรับคนทั้งสองเสียงหัวเราะและพูดคุยอย่างที่คู่รักพึ่งกระทำเป็นไปอย่างราบรื่น ยูชอนไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนครั้งที่ผ่านมา คงเพราะจุนซูเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นและที่สำคัญทั้งสองได้แลกเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกดีๆให้แก่กัน เมื่ออาหารที่เตรียมมาลงไปนอนอยู่ในท้องของทั้งคู่เป็นที่เรียบร้อย หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ่ง ปากอิ่มหาววอด ศีรษะเล็กอิงไหล่หนาของชายหนุ่ม
“อะไรกันกินแล้วจะนอนเลยหรอเนี่ย...หืม~~~”ยูชอนถาม
“ยังฮะ...จุนซูแค่พักสาย...ตา”จุนซูยังคงหาข้ออ้างไม่เลิก
“ฮ่าฮา...พักสายตาก็พักสายตา”เอียงหน้าลอบมองใบหน้าน่ารักที่กำลังหลับพริ้มจมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา ดวงตาคู่คมทอดมองไกลออกไปยังแนวเขาที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้สีเขียวอ่อนบ้างก็เข้มไล่ระดับสีดูสบายตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดเปลือกตาลงพร้อมกับหลับตามจุนซูไปอีกคน
ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมานานแค่ไหนแล้ว เปลือกตาที่ปิดสนิทเมื่อครู่ค่อยๆลืมขึ้นมอง เห็นแสงสีเหลืองทองของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปยูชอนก็เริ่มจะรู้สึกตัวมากขึ้น ท่อนแขนของเค้าเหมือนมีอะไรหนักๆทับอยู่ เมื่อก้มมองดูแล้วรอยยิ้มบางๆก็ประดับยังใบหน้าหล่อ ศีรษะเล็กที่นอนอยู่บนท่อนแขนแข็งแรงก้มหน้างุดซุกลงยังอกแกร่ง
“จุนซูนายขี้เซาจัง...ตื่นได้แล้วนางฟ้าของชั้น^^”เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน คนตัวเล็กพลิกตัวไปมาในอ้อมกอดใบหน้าหวานถูไถกับแขนเสื้อของยูชอนจนชายหนุ่มนึกแปลกใจ...เป็นอะไร?
แล้วยูชอนก็ได้รู้คำตอบแทบจะทันที น้ำเหนียวๆสีใสจากมุมปากจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวที่มันไหลออกมาเปราะเต็มแขนเสื้อของเค้าเป็นวงกว้าง -0-
“จุนซู,,,นายนอนน้ำลายไหลอ่ะ”ยูชอนพูดพรางดึงแขนเสื้อขึ้นเพื่อแสดงหลักฐานให้กับคนตัวเล็กได้ดู
“แง่มๆ”จุนซูยังคงไม่หายจากอาการงัวเงีย - -
“อ่าๆๆ...นายมันเด็กน้อย มีที่ไหนโตป่านนี้แล้วยังจะ...อ่า~~”ไม่รู้จะทำตัวยังไงจะขำก็ขำไม่ออก จะโกรธก็กะไรอยู่ แต่จุนซูก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
“จุนซู...ขอโทษฮะ...น่าอายจัง>//<”หลบซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำ สุดท้ายแล้วความลับที่เก็บมานานกว่ายี่สิบปีก็ถูกเปิดเผยขึ้นจนได้ - -
“ฮ่าฮา...อะไรกันจะอายชั้นทำไมเล่า?”
บรรยากาศเริ่มมืดลงจนเห็นดวงดาวที่เริ่มทอแสงเป็นประกาย แสงสีเหลืองอ่อนดวงเล็กๆลอยมาให้เห็นไกลๆหลายสิบดวง ซึ่งจุนซูดูจะตื่นเต้นและก็แปลกใจ เสียงใสตะโกนก้องสะท้อนไปทั่วทุ่งดอกไม้ในยามสงบ
“พี่ยูชอน!นั่นมันอะไรอ่ะฮะ...แสงอะไรอ่ะ!!!”ดวงตาสุกใสลุกวาว
“หิงห้อย...สวยใช่มั้ยล่ะ^^”โชคดีจริงๆที่วันนี้มีหิงห้อยออกมาให้เขาทั้งสองได้เห็น
จุนซูและยูชอนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีอายุยืนต้นกว่า 30 ปี หิงห้อยตัวน้อยๆขยับปีกโบยบินมาจากทุกสารทิศค่อยๆเคลื่อนตัวมายังต้นไม้เก่าแก่ที่ว่าและตอนนี้รอบๆตัวของทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยแสงสีเหลืองอ่อน เหมือนดวงเทียวดวงเล็กๆหลายสิบดวงรายล้อม มือเล็กเอื้อมไปคล้องแขนของชายหนุ่มที่กำลังเพลิดเพลินกับความสวยงามตรงหน้า ยูชอนหันมาส่งยิ้มให้กับจุนซูพร้อมกับช้อนเอวบางเข้ามากอดไว้ จุนซูจะได้อุ่นขึ้นเพราะอากาศในตอนนี้เริ่มหนาวมากขึ้นแล้ว
“นายรู้มั้ยว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่หิงห้อยจะออกมาตอนอากาศหนาวเย็นแบบนี้”เป็นอะไรที่วิเศษมากจริงๆสำหรับยูชอน
“หิงห้อยจะไม่ออกมาตอนหน้าหนาวหรอฮะ?”
“อืม...มันเป็นสัตว์ที่บอบบางมาก...ยิ่งอากาศแบบนี้แล้วบางทีมันอาจจะบินกลับรังของตัวเองไม่ไหว”
“หมายความว่ามันอาจจะตายหรอฮะ...น่าสงสารจังเลย”จุนซูแหงนหน้าขึ้นมองแมลงปีกบางตัวเล็กอย่างเศร้าใจ
“แต่มันไม่ค่อยออกมาหรอก...ถ้ามันไม่ได้กลิ่นไอของความรัก”
“กลิ่นไอของความรัก...ไม่เห็นจะเข้าใจ”
“นายไม่เคยได้ยินเทพนิยายของกรีซหรอไง...ภารกิจของหิงห้อยน่ะ”
“ไม่เคยฮะ...พี่ยูชอนเล่าให้จุนซูฟังหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ”
เรื่องราวที่ยูชอนกำลังจะเล่านั้นเป็นเทพนิยายในตำนานของกรีซโบราณ ที่ว่ากันว่าหิงห้อยเป็นสัตว์ที่รับรู้ถึงกลิ่นไอบางๆของความรักได้ดี การที่เราพาคนรักมาที่นี่เพื่อยืนยันถึงความบริสุทธิ์ใจในรักแท้ ฤดูหนาวหิงห้อยตัวน้อยๆนี้ก็จะออกมาให้เราได้เห็นก่อนจะบินมาอยู่รอบๆตัวของคนทั้งสอง...นั่นก็เท่ากับว่าคนทั้งสองคือเนื้อคู่กัน...ตลอดไป
ซึ่งมันก็คือชั้นกับนายในตอนนี้
“ว้าว~~...นี่มันเรื่องจริงหรอฮะเนี่ย...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”
“นายอยากขอพรอะไรมั้ยล่ะ”
“ขอพรได้หรอฮะ...จุนซูอยากขอพร”ใบหน้าหวานพูดอย่างมีความสุข ยูชอนโอบกอดจุนซูจากข้างหลังก่อนจะจับมือบางให้ยกขึ้นมาประสานกับมือของตนเอง
“หลับตาลง...แล้วขอพรสิ”กระซิบเบาข้างกกหูนิ่มที่ขึ้นสีแดงจัด เด็กว่านอนสอนง่ายอย่างจุนซูรีบหลับตาลงทันที เรียวปากขยับมุบมิบเบาๆ เมื่อขอสิ่งที่ตนประสงค์จะได้แล้วนั้นก็ลืมตาขึ้นหันมาส่งยิ้มหวานให้กับยูชอน
เทพนิยายที่ยูชอนแต่งมันขึ้นมาเพื่อหลอกเด็กน้อยอย่างจุนซูนั้น...ภาระกิจของหิงห้อย
ชายหนุ่มจะรู้มั้ยนะว่ามันมีอยู่จริงๆ...บนโลกใบนี้
“นายขอพรเกี่ยวกับเราสองคนหรือป่าว?”ไหล่บางถูกหันให้มาเผชิญหน้ากับร่างโปร่ง
“บอกไม่ได้หรอกฮะเดี๋ยวจะไม่เป็นจริงนะ”
“นิดนึงไม่ได้หรอ”ชายหนุ่มยังอ้อนไม่เลิก
“ไม่ได้หรอกฮะ...ยังไงจุนซูก็บอกไม่ได้!!!”ยกฝ่ามือขึ้นมาปิดปาก ยังไงก็ไม่บอก!
“งั้นก็ไม่ต้องบอก นายแค่พยักหน้าก็พอ นายขอพรเกี่ยวกับเรื่องของเราใช่มั้ย?”
“..............”
“อย่าใจร้ายนักสิ”ยูชอนยังใช้วาจาหว่านล้อมจนจุนซูเริ่มใจอ่อน
แค่พยักหน้าคงไม่เป็นไรมั้ง?
คนตัวเล็กเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตรงอกด้านซ้าย อะไรบางอย่างที่กำลังเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ก่อนจะดึงร่างตรงหน้ามาสวมกอดซุกใบหน้าหล่อลงยังไหล่บาง
“ขอบคุณนะ”กระซิบเบาๆ
“เรื่องอะไรฮะ”จุนซูพูดเสียงอู้อี้เพราะใบหน้านั้นก้มมุดติดกับอกแกร่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง ในตอนนี้ดูเหมือนความฝันจนจุนซูกลัวว่าถ้าเค้าลืมตาขึ้นมาทุกอย่างจะไม่เป็นจริง
“ชั้นแค่...อยากจะขอบคุณ”ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกมา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้ยูชอนให้คำตอบกับตัวเองได้แล้ว ว่าจุนซูคือคนที่เค้ารักสุดหัวใจ คนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากที่สุด
“ชั้น...รักนายนะ...จุนซู”คำบอกรักของยูชอนทำให้คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างจุนซูช็อคไปกะทันหัน น้ำตาเม็ดใสเริ่มเอ่อคลอยังขอบตาหวาน
“..............”
“แล้วนายล่ะจะบอกได้หรือยังว่าหัวใจของนายรู้สึกกับชั้นยังไง?”ยูชอนคิดหาโอกาสอยู่นานไม่รู้ว่าจะสารภาพออกไปยังไง แต่ตอนนี้โอกาสเป็นของเค้าแล้ว จะปล่อยให้หลุดมือไปอีกไม่ได้เด็ดขาด และวันนี้ค่ำคืนที่แสนสวยงามจะเป็นพยานให้กับเรา...ยูชอนยังรอคอยคำตอบจากปากของจุนซู
“เอ่อ...อะ...”
“ชั้นอยากรู้ว่านายรู้สึกยังไง...ได้โปรดบอกชั้นทีจุนซู...”ยูชอนไม่เคยอ้อนวอนใครขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“เอ่อ...พี่ยูชอน...ก็รู้อยู่แล้วนี่ฮะ”การกระทำต่างๆที่แสดงออกมาพี่ยูชอนก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ทำไมต้องมาถามเขาอีกนะ ใครจะไปกล้าพูดกันเล่า >//<
“นายจะไม่บอกจริงๆหรอ”ร่างโปร่งมีสีหน้าผิดหวัง สิ่งที่ทำไปทั้งหมดนั้นเค้าทำออกมาจากใจแต่ผลที่ได้กลับมามันยังไม่เป็นไปตามที่ต้องการ
“พี่ยูชอน...จุนซู...”
“ถ้านายไม่บอก...งั้นก็...”วิธีสุดท้ายที่เป็นเหมือนไม้ตาย ยูชอนจะลองใช้มันกับจุนซู ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆคนปากแข็งช้าๆ ดวงตาคมจดจ้องดวงตาที่สั่นไหวอย่างหาคำตอบก่อนจะหลับตาลง
“ถ้านายไม่กล้าพูดจริงๆ...ก็จูบชั้นแทนสิ” จุนซูรู้สึกว่าตัวเองได้ทำพลาดไปเสียแล้ว
ถ้าไม่ยอมบอกออกมาก็ควรจะแสดงมันออกมาทางการกระทำสินะ...จูบ!
เมื่อตัดสินใจได้แล้วลมถอนหายใจถูกออกมาเบาๆ ด้วยความสูงที่ต่างกันอยู่มากมือทั้งสองยึดไหล่หนาเอาไว้ เขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของจุนซูจะสัมผัสกับริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มที่ตั้งท่ารอไว้อยู่ก่อนแล้ว ยูชอนฉวยในจังหวะตอนที่จุนซูกำลังจะถอนรสจูบที่บางเบานี้ออกมา มือหนากดศีรษะทุยให้โน้มเข้ามาเพื่อที่จะได้รับรสจูบของตนเองบ้าง ด้วยความตกใจริมฝีปากสีสดเผยอขึ้นเล็กน้อยเปิดโอกาสให้เรียวลิ้นได้เข้าไปทักทายกวาดต้อนหยาดน้ำใสที่เปรียบเสมือนหยดน้ำหวานที่หอมกรุ่น รสจูบที่อบอุ่นยูชอนตั้งใจที่จะให้มันตราตรึงอยู่ในหัวใจของจุนซูตลอดกาล
.
.
.
เสียงหัวใจของจุนซูไปถึงพี่แล้วใช่มั้ยฮะ...ขอให้เรารักกันตลอดไปด้วยเถอะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากเขา...ผมจะอยู่ข้างๆเขา
คนที่ผมรักมากที่สุด...จุนซู
