Part…40 คนที่ถูกลืม

Title : [Fic] หมอ...llจิตll 

Writer : GroupBee + KJW

Couple: YunJae , YooSu , MinRic

Genre : Drama , Erotic

NC :  PG

Part…40 คนที่ถูกลืม

กว่ายูชอนจะพาร่างในวงแขนของตัวเองกลับมาถึงบ้านได้ก็ใกล้จะสว่างเต็มที ถึงจะพอรู้ว่าเจ้าริคกี้น้องชายสุดที่รักของตัวเองกับจุนซูสนิทสนมกันมาก แต่แบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อยมั้ยที่ไม่ฟังคำพูดของเขาทั้งคู่เลย เอาเข้าไป...งอนเขาได้ไม่ลืมหูลืมตา  จุนซูน่ะ ยังพอเข้าใจ ก็เห็นเขากับริต้าเล่นกันบนเตียงขนาดนั้น แต่เจ้ายูฮวานนี่สิเป็นเดือดเป็นร้อนยิ่งกว่า ทำเอาต้องทนฟังเสียงบ่นซะจนหูแทบแตก ยังดีที่วันนี้น้องชายเขางานล้นมือ ไม่งั้นคงไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ ยูชอนรีบชิ่งหนีเสียงโหวกเหวกไล่หลังของน้องชายร่วมสายโลหิตอย่างขยาดจัดทันทีเมื่อสบโอกาส  เด็กอะไรดุชะมัด ตอนนี้เริ่มจะเห็นใจไอ้รุ่นพี่รูปหล่อคนนั้นของน้องชายสุดที่รักเสียแล้ว หมอนั่นจะมีปัญญาปราบพยศปาร์คน้อยของเขาหรือเปล่านะ? แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเป็นห่วงเท่ากับความรู้สึกของคนที่หลับตาพริ้มอยู่ในวงแขน

ริต้าเป็นแค่เพื่อนพี่เท่านั้นจริงๆนะ...ที่รัก

ยูชอนคิดในใจ ดวงตาจับอยู่ที่ใบหน้ากลมแสนน่ารักที่ซุกเข้าหาความอุ่นกับแผงอกกว้าง ส่งเสียงครางอู้อี้เมื่อปอยผมตกลงไปคลอเคลียข้างพวงแก้มสีขาวอมชมพูอย่างนึกรำคาญ พยายามขยับใบหน้าหนีความจั๊กจี๊เมื่อนิ้วมือเรียวสวยของยูชอน บรรจงเกลี่ยแพรไหมนุ่มซึ่งปัดระแก้มนวลเนียนน่าสัมผัส ปลายนิ้วตวัดเช็ดเบาๆ ไล่ตั้งแต่แพขนตาเรียงเส้นสวยที่พราวไปด้วยหยาดน้ำตาใสตลอดถึงคราบน้ำตาที่หัวตาบวมช้ำอย่างแสนรัก

พี่ยูชอนทำให้จุนซูร้องไห้อีกแล้ว...พี่ยูชอนขอโทษครับ

“จุนซูของพี่ ทำไมถึงไม่ยอมฟังคำอธิบายบ้างเลย วิ่งออกมาแบบนั้น พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย...คนดี”ยูชอนได้แต่พูดพึมพำ มือหนาเกลี่ยเล่นข้างแก้มใสก่อนหันไปสนใจทางตรงหน้า ครู่เดียวก็ชำเลืองมองตุ๊กตาหน้ารถที่หลับใหลคอพับคออ่อนจนใบหน้าแนบกระจกใสข้างตัว ยูชอนมองคนน่ารักอย่างเผลอไผล เอ่ยพูดคล้ายออกคำสั่งคนตัวเล็กที่ยังไม่สามารถรับรู้ถ้อยคำเชิงคำขู่กลายๆ

“ห้ามโกรธ ห้ามงอน ห้ามเข้าใจพี่ผิด...เข้าใจมั้ย?”ดวงหน้าที่อยู่ในดินแดนแห่งความฝันคลี่ยิ้มเล็กน้อยราวกับเจอเรื่องถูกใจ เห็นแล้วอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้...อย่างอารมณ์ดี

“ฝันอะไรอยู่ครับ มีพี่ยูชอนในนั้นหรือเปล่า...หืม~~~”เสียงทุ้มเอ่ยหยอกอย่างเอ็นดู ไร้เสียงตอบรับของคนอยู่ในห้วงนิทราแสนสุข ความเงียบเริ่มเข้ามาครอบคลุมบรรยากาศรอบด้านอีกครั้ง ยูชอนอดคิดเรื่องของหญิงสาวที่เป็นเพื่อนรู้ใจของตัวเองไม่ได้ การมาของริต้าสร้างความประหลาดใจให้ยูชอนไม่น้อย แถมข่าวที่ได้รับรู้ก็ทำให้เขาส่ายหน้าอย่างหนักใจพอสมควร เพื่อนสาวของเขากำลังจะมีเด็ก มันเป็นเรื่องน่ายินดีที่เขากำลังจะกลายเป็นคุณอา เพียงแต่…

เรื่องของริต้ากับแฟนหนุ่มที่ยังเคลียร์กันไม่ลง แล้วความหมางเมินที่ได้รับทำให้เพื่อนของเขาเกิดอาการน้อยอกน้อยใจบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเขาถึงที่นี่และด้วยความสนิทสนมกันตั้งแต่สมัยเรียนบวกกับความเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ทำให้การหยอกเย้าของเขาทั้งคู่ดูเกินเลยกันไปบ้าง ยูชอนเองก็ไม่ทันได้คิดอะไร ในความคิดชายหนุ่มก็แค่เพียงวิธีแสดงออกถึงความรักของพวกเขา แต่สงสัยเขาคงต้องคิดเรื่องนี้ใหม่เสียแล้ว เป็นห่วงความรู้สึกของคนรักเหลือเกิน แววตาตื่นตระหนกตอนนั้นทำให้เขาปวดใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกผิดมากจริงๆ อย่างน้อยเขาน่าจะโทรบอกกับจุนซูก่อน ไม่รู้คิดมากไปถึงไหนแล้ว  ตาคมทอดมองคนรักอย่างอ่อนหวาน 

ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ

จุนซู...ของพี่ยูชอนไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด

“เอาล่ะ ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่านะครับ”พูดขึ้นมาเบาๆค่อยๆหยุดรถที่โรงจอดรถด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ ห่วงว่าคนขี้เซาข้างกายจะตื่นขึ้นมาซะก่อน ท่าทางกำลังหลับสบาย เขาไม่อยากให้มีอะไรมารบกวนให้ตื่นขึ้นมาตอนนี้เลย มือหนาเอื้อมไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้คนตัวเล็ก แล้วสอดมือยกร่างนิ่มขึ้นมาในวงแขนใช้แผ่นหลังดันประตูรถให้ปิด ร่างเล็กที่เขาโอบกอดแนบอกยังคงหายใจสม่ำเสมอ

ใบหน้าน่ารักซุกไซร้ในวงแขนแสวงหาไออุ่นจนยูชอนต้องกระชับอ้อมกอดแนบแน่นขึ้นอีก ดวงหน้ายามหลับใหลดูน่าทะนุถนอมปนเย้ายวนใจอย่างเป็นธรรมชาติ สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ยั้งใจเอาไว้ไม่อยู่จนต้องแอบชิมความหวานฉ่ำจากกลีบปากสีเชอรี่สดซึ่งเผยอขึ้นคล้ายกับรอรับรสสัมผัสนุ่มนวล ลิ้นเรียวแตะไล่จากขอบปากจนกระทั่งเข้าไปดูดกลืนน้ำหวานภายในอย่างเอาแต่ใจ คนขี้เซาขยับหน้าหนีอย่างนึกรำคาญสัมผัสแปลกๆที่รุกรานไม่หยุดจนเหมือนถูกดูดกลืนลมหายใจ ร่างเล็กกระตุกเบาๆอย่างขาดอากาศทำให้ผู้รุกรานเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา ยูชอนผละออกจากกลีบปากหวานฉ่ำนั่นแต่คนขี้เซาก็ยังไม่ยอมตื่น ยูชอนจึงใช้สันจมูกขยี้เน้นๆตรงพวงแก้มอิ่มระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีของคนตัวเล็ก สูดกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของจุนซูที่เขาติดใจที่ข้างแก้มใสนุ่มเนียนเข้าไปเต็มปอด เมื่อโดนรังแกหนักเข้ามือเล็กก็ทำเพียงปัดป่ายสิ่งที่รบกวนการนอนหลับเพียงเท่านั้น เล่นเอายูชอนยอมรับกับความขี้เซาของคนตัวเล็กจริงๆ แวบหนึ่งเขาแอบคิดอกุศลกับจุนซูจนเกือบวางคนตัวเล็กกับเบาะแล้ว ~..ทำรัก.. ~ ซะตรงนี้ อยากรู้ว่ายังจะหลับต่อไปได้อีกมั้ย???

รู้มั้ย…ว่าเราน่ะกวนใจพี่แค่ไหน? หืมม~

นางฟ้าตัวยุ่ง

ยูชอนพาร่างเล็กในวงแขนมาหยุดยืนหน้าห้องตัวเอง ปล่อยลมหายใจหอบแฮ่กอย่างเหนื่อยหอบ มือที่เอื้อมไปคว้าลูกบิดประตูชะงักเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่ามีใครอยู่ในห้อง หลังจากที่คุยกันแล้วยูชอนก็คิดว่าควรให้ริต้านอนห้องเขา ส่วนตัวเองนั่นดันลืมคิดไปด้วยซ้ำว่าจะนอนที่ไหนแล้วยังพาจุนซูมาค้างที่บ้านอีก เอายังไงดีล่ะ? รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อคิดได้ว่าห้องของน้องชายยังว่างอยู่ งั้นให้พี่ชายสุดหล่อขอยืมห้องชั่วคราวก่อนนะ คิดเองเออเองเสร็จสรรพก็จัดแจงพาตัวเองกับจุนซูเข้ามาในห้องที่อยู่ถัดออกไปเพียงห้องเดียว

------------------------------------------------------------------------------------------

ร่างเล็กถูกวางบนเตียงนุ่ม ยูชอนจัดแจงเปลี่ยนชุดให้คนตัวเล็กได้นอนหลับอย่างสบายตัว ยังดีที่เสื้อของยูฮวานไซร์เท่าๆกับของจุนซู  ยูชอนต้องกลั้นใจแทบแย่เมื่อมือหนาสัมผัสไปทั่วนวลเนื้อขาวผ่องเนียนละเอียดและเย้ายวน แค่มองเรือนร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าก็เกิดจินตนาการมากมายจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว ยูชอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ร่างเล็กบิดกายเข้ามาใกล้เมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ผิวเนื้อเปลือยเปล่าโอบรัดผู้หวังดีที่สาละวันจับแขนเรียวใส่ในแขนเสื้อ สร้างความลำบากเข้าไปอีก เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมให้ความร่วมมือแถมยังมายั่วเขาอยู่แบบนี้!!!

“จุน...จุนซู...พะ...พี่เปลี่ยนเสื้อให้นะ อยู่นิ่งๆสิครับคนดี”ยูชอนปราบเสียงสั่น มือน้อยของจุนซูดันคว้าหมับที่จุดยุทธศาสตร์ของเขา น้ำลายก้อนโตถูกกลืนลงไปในคออย่างสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างที่ก่อขึ้นมา ดูเหมือนจุนซูคงจะฝันว่ากำลังจะกินขนมอะไรสักอย่าง มือน้อยถึงได้บีบเค้นจนยูชอนส่งเสียงครางออกมาไม่หยุด

“จะ...ทะ...ทำอะไรเนี๊ยะ อ่ะ...อ่า...อืมมม~”

นิ้วเรียวเล็กเกี่ยวซิปกางเกงเกะกะนั้นออกก่อนสอดมืออุ่นจัดเข้าไปคว้าส่วนพองขยายด้านในออกมารูดคลึง สะโพกหนายกขึ้นอำนวยความสะดวกอย่างไม่รู้ตัว คนตัวเล็กจัดการกับท่อนเนื้อตรงหน้าเหมือนดั่งสิ่งแข็งขืนเป็นไอศกรีมโคนแท่งยาว ทั้งดูด ทั้งเลียจนยูชอนครางลั่นไม่เป็นภาษาแทบหลอมละลายกับรสสัมผัสวาบหวาม ไม่อยากรู้ว่าคนตัวเล็กของเขาฝันถึงสิ่งใด ความร้อนรุ่นภายในทำให้สติของยูชอนเลือนรางลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่  ตอนนี้เขาไม่ต้องการให้จุนซูหยุดเล่นกับส่วนอ่อนไหวเสียแล้ว!!!

“อือ...ตรงนั้น อ่า~~~ เร็ว...อะ...อีก”เสียงแห้งพร่าสั่งไปตามความต้องการ คนตัวเล็กพยักหน้ารับราวกับรับรู้? เร่งดูดเร้นเค้นบางสิ่งที่คั่งค้างภายในอย่างหนักหน่วง จนส่วนอ่อนไหวที่ได้รับการปรนเปรออย่างถึงใจจากลิ้นอุ่นจัดกับกลีบปากนุ่มสีชมพูสดพ่นลาวาอุ่นออกมาเต็มปากของคนตัวเล็กเต็มไปหมด คนตัวเล็กนอนทิ้งตัวกับหน้าท้องแกร่งเมื่อดูดกลืนของเหลวสีน้ำนมขุ่นของยูชอนจนไม่เหลือสักหยด ปากบางดูดเค้นจนสามารถดูดดื่มครบทุกหยดหยาด ยูชอนนอนหอบแฮ่กอย่างหมดแรงก่อนพยุงกายขึ้นมาจัดการนางฟ้าน้อยที่อยู่ๆกลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาทเสียได้ ริมฝีปากอิ่มประกบจูบกลีบปากสีสดหนักหน่วงรุนแรง

อยากรู้ว่าหลับจริงหรือว่า...แกล้ง???

กลีบปากบางเปิดรับลิ้นเรียวทีละนิดก่อนจะจูบตอบอย่างไม่รู้สึกตัว ยูชอนลืมตาขึ้นมองใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงแค่มีที่ให้ลมพัดผ่าน  แพขนตาหนาปิดสนิทครอบคลุมดวงตาแสนหวานของจุนซู เสียงขยับปากพลางดูดรอบขอบปากนุ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สาในสิ่งที่ทำลงไป ยูชอนคงต้องยอมแพ้ทางให้กับคนตัวเล็กนี่จริงๆขนาดหลับยังทำให้เขาเพ้อได้ถึงเพียงนี้

“อือออ~~~”เสียงครางต่ำในลำคอของจุนซูดึงสติยูชอนให้กลับมาจดจ่อกับการเปลี่ยนชุดให้คนตัวเล็กอีกครั้ง เสื้อนอนสีสวยหลุดลุ่ยไปหมดจนต้องจัดแจงสวมใส่มันเข้าไปใหม่ซึ่งครั้งนี้ง่ายขึ้นเยอะ คงเป็นเพราะคนขี้เซาของเขาสิ้นฤทธิ์แล้ว ลำพังจุนซูนอนนิ่งๆอย่างสงบเขายังถอนหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบหรือเป็นเพราะความรุมร้อนภายในที่พึ่งปลดปล่อยมันไม่เพียงพอกับยิ่งปลุกเร้ากระตุ้นความปรารถนาจะเป็นหนึ่งเดียวกับร่างนุ่มนิ่มตรงหน้าขึ้นมาเสียแล้ว มือไม้ของยูชอนถึงได้สั่นสะท้านไปหมด

“ท่องไว้ว่าอย่าวอกแวก ปาร์ค ยูชอน แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า ท่องไว้ๆๆ”เสียงแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์ทำให้ยากกับการควบคุมความรู้สึกต้องการเรือนร่างตรงหน้า มือไม้สั่นไปหมดแค่เพียงสัมผัสผ่านผิวเนื้อนิ่ม  ยูชอนกลืนน้ำลายลงคออย่างข่มใจ ให้ใส่เข้าไปไม่ใช้ถอด เฮ่อ~ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จกันล่ะ ก่อนรีบหลับหูหลับตาสวมชุดนอนให้กับจุนซูจนเสร็จเรียบร้อยจริงๆสักที

“พี่ยูชอนจะเห็นแก่จุนซูนะครับ เพราะวันนี้พี่ผิดเองที่ผิดนัดของเรา ไม่งั้นพี่ไม่ปล่อยให้เรานอนหลับฝันดีอยู่แบบนี้แน่ๆ รู้มั้ย?” ยูชอนเอ่ยกระซิบ คนที่หลับสบายไม่รู้เรื่องราวยุ่งๆที่ตัวเองก่ออย่างกึ่งเอ็นดูกึ่งน่าหมั่นเขี้ยว นิ้วมือแข็งแรงบีบที่ปลายจมูกเชิดรั้นของจุนซูเบาๆก่อนจุมพิตบนหน้าผากสวย

“ฝันดีนะครับ นางฟ้าตัวน้อยของพี่”พูดจบก็เอื้อมมือออกไปหยิบผ้ามาคลุมให้คนตัวเล็ก กำลังจะล้มตัวนอนลงข้างๆ ถ้าไม่มีเสียงเปิดประตูห้อง

~แกร๊ก~

ยูชอนผวามองปราดไปยังเสียงรบกวน แสงจากนอกห้องส่องเข้ามาพอให้เห็นเรือนร่างผอมบางของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง

…ริต้า…

“ขะ...ขอโทษนะ ที่เข้ามารบกวน แต่ชั้นปวดท้อง”เสียงอ่อนล้าของเพื่อนสาว ได้ยินแล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ยูชอนผุดลุกขึ้นจากเตียงนุ่มทันทีก่อนจะปรี่หาร่างบางด้วยความเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมหน้าซีดอย่างนี้ ห๊า! ริต้า”เอื้อมไปแตะที่ไหล่ ก้มหน้ามองหญิงสาว ใบหน้าซีดเผือดของเธอเห็นแล้วใจคอไม่ดีเอาเสียเลย ยังไม่ทันได้ตอบคำใดออกมา ร่างบางก็โงนเงนทรงตัวไม่อยู่ ดีที่ยูชอนรวบตัวไว้ทันก่อนอุ้มปลิวขึ้นมาแนบอกแล้วพาก้าวพ้นประตูห้องออกไป...ทันทีที่ ปาร์ค ยูชอนปิดประตูลงเปลือกตาสีมุกก็เปิดขึ้นอย่างเหนื่อยล้า

จุนซูไม่ได้หลับ เพียงแต่…ไม่อยากลืมตาขึ้นมามองหน้าคนใจร้าย เขารู้สึกตัวตั้งแต่รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองจัดการตรงหน้าไม่ใช่แท่งไอศกรีม เสียงแหบทุ้มที่ส่งเสียงครางออกมานั่นแหละที่ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาจากนิทราแสนหวาน แต่เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็เขินอายจนไม่กล้าแสดงออกมาว่าตื่นแล้ว ได้แต่ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำแล้วรีบจัดการกับส่วนนั้นตามเสียงพร่าที่สั่งเป็นระยะ...เสร็จแล้วจะแกล้งหลับไปเลยแต่พี่ยูชอนยังไม่วายเข้ามานัวเนียกับเขาอีก  ยังดีที่จับไม่ได้ไม่งั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“เฮ่ออ~”จุนซูถอนหายใจยาวๆเรียกความเข้มแข็ง วางมือทาบกับอก วันนี้หัวใจเขาทำงานหนักเกินไปแล้ว เดี๋ยวตื่นเต้น เดี๋ยวตกใจและตอนนี้รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังเต้นช้าลงจนแทบไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือน รู้สึกเหมือนชาวาบไปหมดทั้งหัวใจ น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความห่วงใยกับท่าทางรีบร้อนเพื่อจะลุกขึ้นไปดูแลเค้าคนนั้น ยูชอนคงไม่รู้ว่าเข่าตัวเองกระแทกลำตัวของจุนซูเต็มแรง ร่างเล็กกัดฟันแน่น ปวดหน่วงไปหมด มือน้อยวางกดเบาๆ ความเจ็บก็แล่นผ่านขึ้นมา จนต้องปล่อยมือวางไว้แนบลำตัว น้ำอุ่นๆซึมออกมาจากหางตาช้าๆ น่าแปลกที่ยังเจ็บน้อยกว่าสิ่งที่ทิ่มแทงอยู่ด้านใน ความรู้สึกปวดร้าวในก้อนเลือดที่เต้นแผ่วเบานี่...มันคืออะไร?

บอกได้มั้ยสำหรับพี่ยูชอน จุนซูอยู่ในฐานะอะไร?

ลูกแก้วสีนิลจดจ้องอยู่ที่บานประตูที่พึ่งปิดสนิทไปได้ไม่นาน

…ทรมาน…

ทั้งที่อุ่นไอเจือจางของคนที่พึ่งผละออกไปยังคงหลงเหลืออยู่ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของพี่ยูชอนที่ปลายจมูกราวกับความฝันแต่คงจะเป็นฝันร้ายที่สุด จุนซูกอดตัวเองอย่างโหยหาความอบอุ่นที่หายไปแบบไม่ทันตั้งตัว หัวใจน้อยรู้สึกว้าเหว่เหลือเกิน ความห่างไกลกันพียงแค่ผนังห้องกั้น ทำไมความเหงามันแทรกผ่านเข้ามายึดครองพื้นที่ในจิตใจเขาไปจนเกือบหมดแล้ว ร่างเล็กนอนนิ่งอย่างคนหมดแรง เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ยูชอนคงไม่กลับมานอนกับตัวเองเป็นแน่ เพราะอะไร…คำถามนี้วนเวียนอยู่ในใจ

อยากจะถาม แต่ก็กลัว... คำตอบ

สรุปแล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ ความสนิทสนมถึงขั้นนอนบนเตียงเดียวกันได้นี่คงไม่ธรรมดาหรือว่าตัวเราจะคิดมากจนเกินไปแต่ถ้าไม่มีอะไร ทำไมพี่ยูชอนไม่พูดออกมา  ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มจนเปียกชื้นไปหมด ร่างสูงที่ก้าวออกไปพ้นห้องเมื่อครู่จะรู้มั้ยว่าการกระทำของตนทำร้ายหัวใจบอบบางของจุนซูแค่ไหน?

แก้วตาใสกวาดสายตามองผ่านบรรยากาศรอบตัว แสงสลัวจากโคมไฟบนหัวเตียง สว่างพอที่จะเห็นภายในห้องกว้างทั้งหมด ชั้นหนังสือเด่นชัดมีโครงกระดูกจำลอง ลูกโลก กระทั่งโมเดลผ่าครึ่งหัวสมอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นห้องของใคร  ในเมื่อจุนซูนอนห้องของยูฮวาน งั้นผู้หญิงคนนั้นก็นอนห้องพี่ยูชอนใช่มั้ย? ถ้ามีเขาคนนั้นอยู่แล้วจะเก็บจุนซูไว้ทำไม!!!

..น้อยใจ..

คำจำกัดความของความรู้สึกทั้งหมดในตอนนี้แม้จะบอกกับตัวเองว่าอย่าทำตัวงี่เง่า แต่จะห้ามไม่ให้คิดมากได้ยังไงกัน เจอแบบนี้จะไม่ให้รู้สึกได้ยังไง! ดวงตาคู่สวยปิดลงอย่างร้าวรานในสมองยังไม่หยุดประมวลภาพ เสียงหัวเราะต่อกระซิกที่ได้ยินตอนนั้นยังดังชัดเจนอยู่ในหัว ทั้งที่สั่งให้ลืมแต่ใจมันกลับทำในสิ่งที่ตรงข้ามกัน  มือสั่นเทาปิดปากตัวเองแน่นกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ให้ดังออกมา จุนซูไม่เข้าใจการกระทำของพี่ยูชอนแม้แต่น้อย ทำแบบนี้จะให้จุนซูเข้าใจว่ายังไงฮะ ไหนบอกว่าจะอยู่เคียงข้างจุนซูเสมอ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา มีอะไรทำไมถึงไม่พูดออกมา พี่ยูชอนทำแบบนี้แล้วจะให้จุนซูหลับฝันดีได้ยังไง เสียงสตาร์รถดังแว่วขึ้นมา จุนซูกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปแอบดูข้างหน้าต่างห้อง ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด ไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แววตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ภายในแก้วตาใส รถหรูขับออกไปจนพ้นบริเวณบ้านอย่างเร่งรีบด้วยความเร็วสูง จุนซูทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นกอดเข่าแน่นอย่างคนไม่มีแรงจะยืน...

ทิ้งจุนซูให้อยู่คนเดียวในบ้านได้ยังไง คนใจร้าย!!!

----------------------------------------------------------------------------------

เสียงแทรกผ่านเข้ามาในหัวสมองมึนงงของปาร์ค ยูชอน ทิ้งตัวลงกับที่นั่งหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลตอนนี้มันได้กลายเป็นที่นอนสำหรับเขาไปเสียแล้ว พึ่งกลับจากโรงพยาบาลก็ต้องเดินทางมาที่โรงพยาบาลเดิมอีกครั้ง เพื่อนสาวแสนดื้อของยูชอนดึงดันจะไม่ยอมมาในคราแรก แต่เลือดที่ไหลออกมาเปรอะต้นขามันเยอะเสียจนใบหน้าขาวผ่องซีดเผือดจนไร้สีเลือด เนื้อตัวที่เย็นเฉียบของริต้าเพื่อนสนิทที่สุดของยูชอนตั้งแต่สมัยเรียนต่างประเทศ ทำให้ยูชอนมือไม้สั่นไปหมด ภาพเลือดที่ทยอยไหลซึมออกมาจากกางเกงเนื้อดีของร่างบอบบาง ที่ยังไร้แววนูนบริเวณหน้าท้องแบนราบอย่างที่พึงมีของคนที่กำลังจะเป็น...แม่

ตอนแรกที่เพื่อนเล่าเรื่องราวต่างๆออกมา ความผิดพลาดที่เกิด ความไม่รับผิดชอบของผู้ชายคนนั้น รุนแรงจนคนที่กลายเป็นแม่คนอย่างริต้ารับไม่ไหวต้องหนีความว้าวุ่นใจมาพึ่งพาเขา ยูชอนเห็นใจริต้ามาก ท่าทีแข็งกร้าวที่แสดงออกมาก็แค่ซ่อนเร้นความอ่อนแอในใจเท่านั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ ในเมื่อคบกันมาเป็นสิบปีและอาจเป็นเพราะร่างกายยังปรับไม่ทันกับสภาพความเปลี่ยนแปลงของอากาศ ความอ่อนเพลียในการเดินทางบวกกับความเครียดที่สะสมอยู่ในสมอง ทำให้เกิดอาการผิดปกติ เลือดข้นไหลออกมาเปียกชุ่มผ้าปูที่นอนที่ยูชอนวางร่างบอบบางไว้ สีเลือดแดงฉาดจนน่าขนลุก กลิ่นคาวคละคลุ้งไปหมด บอกตรงๆว่ายูชอนแทบช็อคไปเหมือนกันก่อนจะตั้งสติได้ทันท่วงที รีบอุ้มเพื่อนสาวไว้ในวงแขนอย่างกังวล ก่อนก้าวยาวๆไปที่รถ ปากก็พร่ำเรียกชื่อเพื่อนไว้ไม่ให้หมดสติไปตอนนี้ไม่หยุด  มาถึงโรงพยาบาลและมานั่งรออยู่ตรงนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้  ยูชอนสะบัดหัวแรงๆขับไล่ความง่วงงุนที่ประท้วงรุนแรงด้วยความอ่อนเพลีย ความรู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้าทำให้ยูชอนเงยหน้าขึ้นมอง พยาบาลสาวยิ้มบางๆก่อนเอ่ยถามอย่างสุภาพ

 “คุณคือสามีของ คุณริต้าใช่มั้ยค่ะ?”

“เฮ้ย!!!! ไม่ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนของเธอครับ”

 “..............”

 “อ่า...คุณพยาบาลครับ ถ้ามีอะไรก็คุยกับผมได้เพราะผมเป็นเสมือนพี่ชายของเธอครับ ที่นี่เธอไม่มีญาติที่ไหนนอกจากผมแล้ว”พยาบาลนิ่งไปครู่อย่างใช้ความคิด ก่อนเชิญจะเชิญร่างโปร่งเข้าไปฟังผลในห้องคุณหมอ นั่งฟังอาการของเพื่อนสนิทอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะขอตัวไปเยี่ยมคนป่วย คนป่วยมองมาทางประตูอย่างรู้ว่ามีใครเดินเข้ามาแถมยังแจกยิ้มซีดเซียวให้คนที่เดินหน้าบึ้งเข้ามาชิดขอบเตียง

“ทำไมบอกหมอว่าจะกลับบ้านเลย”

“ไม่ได้กลับเดี๋ยวนี้สักหน่อย ริต้ารอให้น้ำเกลือถุงนี้หมดก่อน”

“..............”ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ทำหน้าบึ้งแบบนั้นไม่หล่อเลยยูชอน คิคิ ถ้าน้องน่ารักคนนั้นมาเห็นต้องรักนายไม่ลงแน่เลย ฮ่าๆ”

“ไม่มีทาง”ชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจ ริต้าเบะปากอย่างหมั่นไส้จัด

“จ้า~ พ่อหนุ่มรูปงาม ว่าแต่ได้เคลียร์เรื่องตัวเองกับเด็กน่ารักคนนั้นหรือยัง”คำถามเดียว แต่ทำเอาคนฟังจ๋อยสนิท

“..............”ยูชอนก้มหน้ามองพื้น ไม่กล่าวถ้อยคำใดๆออกมาจนเพื่อนสาวเริ่มเดาอาการออก

“ที่นิ่งไปนี่ยังไม่ได้บอกน้องเขาใช่มั้ยว่าริต้าเป็นใคร?”มือผอมเอื้อมไปแตะแขนยูชอนอย่างคาดคั้น ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

“แล้วจะปล่อยให้น้องเค้าเข้าใจผิดไปถึงไหน ความสนิทสนมของเร น้องเขาอาจจะไม่เข้าใจรีบกลับไปอธิบายเลยนะ!”

“นี่ยัยคุณแม่มือใหม่ นอนซะ เรื่องของชั้นมันไม่มีอะไรสักหน่อย ห่วงตัวเองให้มากๆก่อนได้มั้ย เดี๋ยวชั้นจะเฝ้าเธอเอง”

“แต่...ยู” ริต้าทำท่าจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาแกมบังคับอย่างอิดโรยของเพื่อนสนิทนั้นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ทิ้งตัวลง ปิดเปลือกตาช้าๆด้วยความเพลียกับฤทธิ์ของยาที่ได้รับ ทำให้หญิงสาวเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันได้อย่างไม่ยากเย็น

~ราตรีสวัสดิ์~