Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…37 แขกผู้มาเยือน...ของยูชอน
ร้านขนมหวานที่เต็มไปด้วยช็อคโกแลตหลากรูปทรงและเกล็ดน้ำตาลหลากสีที่จัดเรียงไว้บนชั้นต่างระดับ ดูสวยงามและดึงดูดสายตายิ่งนัก ร้านขนมร้านนี้เป็นร้านประจำของจุนซู ทุกครั้งที่คนตัวเล็กแวะผ่านจะต้องมาที่ร้านๆนี้อย่างแน่นอน มือบางคีบชิ้นขนมหลายรูปทรงใส่ในถาดพลาสติกสีขาว เรียวบางอิ่มยกยิ้มอย่างคนมีความสุข ตอนนี้จุนซูกำลังเพลิดเพลินกับของที่ตนเองชื่นชอบตรงหน้า
เมื่อเลือกจนพอใจแล้วจุนซูก็เดินมาจ่ายเงินที่หน้าแคชเชียร์ก่อนจะออกมาจากร้านขนมพร้อมกล่องกระดาษลายน่ารักสองกล่อง กล่องนึงของตัวเค้าและอีกกล่องนึงไม่ใช่ของใครที่ไหน...ของพี่ยูชอน ใช่แล้ว! ถึงยูชอนจะไม่ชอบขนมรสหวานจัดเหมือนอย่างที่เขาชอบแต่ยูชอนก็ดูจะพอใจกับชิ้นขนมสีน้ำตาลเข้มที่มีชื่อว่าดาร์กช็อคโกแลตนั่นเอง จุนซูออกมายืนรอยูชอนใกล้ๆกับตู้โทรศัพท์สีแดงทรงหรู มือบางยื่นออกไปหยิบผงหิมะสีขาวสะอาดตาเล่นอย่างสนุกสนาน อมยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงคนที่กำลังจะมารับในอีกไม่ช้า วันนี้จุนซูตั้งใจจะพาพี่ยูชอนไปหาพี่จุนโฮที่บ้านเพื่อรับประทานอาหารและทำความรู้จักกัน พี่จุนโฮของเขาแทบจะไม่มีเวลาว่าง แค่นี้จุนซูก็เกรงใจพี่จุนโฮจะแย่อยู่แล้ว
“ทำไมพี่ยังไม่มารับจุนซูอีกนะ...หรือว่าจะลืมนัดเราแล้ว”ริมฝีปากหวานบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว ชะเง้อคอมองหาเจ้าของรถคันหรูที่ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน จุนซูก็จำมันได้อย่างขึ้นใจ โฟโรรี่ราคาแพงหลายสิบล้านที่สั่งทำมาเป็นพิเศษตามอย่างใจของคนขับจะมีสักกี่คันกันล่ะ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปสิบนาทีหรือว่ายี่สิบนาทีก็แล้วจุนซูก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนรักเลยแม้แต่น้อย แถมนี่ก็ใกล้จะถึงเวลานัดของเขากับพี่จุนโฮแล้วด้วย ถ้ายังเรทไปมากกว่านี้พี่จุนโฮคงไม่พอใจเป็นแน่...เค้าไม่อยากให้การเจอกันครั้งแรกของคนรักและพี่ชายเป็นความทรงจำที่ไม่ดี มือบางตัดสินใจกดโทรออกถึงคนที่ผิดนัดแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากยูชอน
“พี่ยูชอน ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน จุนซูรอพี่นานแล้วนะฮะ”คนพูดคิ้วขมวดมุ่น มือบางยกขึ้นกอดตัวเองจากอากาศที่หนาวเย็น
ยูฮวานนำใบนัดตรวจพร้อมรายละเอียดของคนไข้ในแผนกต่างๆมาให้กับหัวหน้าพยาบาล ร่างเพรียวบางกำลังจะสาวเท้าผ่านออกไปแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของพยาบาลสาว ที่แอบเม้าท์กันตรงทางเดินระหว่างช่วงต่อของตึกแต่ละแผนก ไม่ใช่ว่าอยากรู้เรื่องคนอื่นจนเป็นนิสัย เพียงแต่...ชื่อของบุคคลที่อยู่ในบทสนทนานั่น ทำเอาขาเขาตรึงอยู่กับที่!
พี่ยุนโฮกับแจจุง
มันยังไงกันแน่? พยาบาลสาวราวกับพึ่งรู้สึกตัวว่าทำเรื่องที่ไม่สมควร ก็เมื่อเห็นร่างเพรียวบางของว่าที่คุณหมอยืนนิ่งอย่างตกตะลึง สาบานได้ว่าคนอย่างปาร์ค ยูฮวานไม่ได้ช็อค ก็แค่ตกใจมากไปหน่อย เขารีบเรียกพยาบาลที่เตรียมจะหนีเอาไว้อย่างรวดเร็ว เรื่องราวที่รับรู้ยังไม่กระจ่างเลยจะให้เขาคิดเอาเองจากสิ่งที่ได้ยินเพียงแค่นั้นย่อมไม่พอ
“เดียวก่อนฮะพี่ ช่วยเล่าเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ให้ผมฟังอีกทีได้มั้ยครับ”ก่อนยิ้มอ้อนๆ อันเป็นดั่งสัญลักษณ์ประจำตัว และจงใจส่งต่อไปยังพยาบาลสาว แล้วเรื่องทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา ครู่เดียว...ยูฮวานก็รับรู้ทุกอย่าง เขากล่าวขอบคุณพยาบาลสาวเหล่านั้นก่อนแยกตัวออกมา หยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาไล่หาเบอร์ใครบางคนอย่างเร่งด่วน
อ๊ะ...เจอแล้ว
“พี่สะใภ้”ปลายนิ้วเรียวยาวกดสัมผัสเบาๆที่หน้าจอก่อนนำขึ้นมาแนบหู สัญญาณดังเพียงระยะเวลาสั้นๆ ไม่นานเสียงปลายสายก็ทักทายขึ้นมา
“ฮัลโหล ยูฮวานโทรหาจุนซูตอนนี้ มีข่าวอะไรเหรอ”ยูฮวานถอนหายใจแรงๆอย่างหนักใจ ก่อนพูดช้าๆ
“ฟังให้ดีนะจุนซู เพื่อนของนายที่ชื่อแจจุงถูกข่มขืน ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาทที่ชั้นฝึกงานอยู่”
“..............”
“..............”
“จุนซู นายโอเคมั้ย?”ยูฮวานถามอย่างกังวลใจ นี่เขาพูดตรงประเด็นไปหรือเปล่า จุนซูถึงได้นิ่งไปแบบนั้น
“จะ...จุนซู...”
[อย่าวิ่ง ฟังพี่พูดก่อน เดี๋ยว จุนซู...]เสียงพี่ชายของตัวเองดังแทรกออกมา ทำเอายูฮวานนิ่วหน้าด้วยความสงสัยหรือว่าจุนซูจะอยู่ที่บ้านเขาเหรอ...แล้วทำไม?
ปัง!!! เสียงประตูรถกระแทกอย่างแรง จนยูฮวานสะดุ้งตามไปด้วย ก่อนเสียงใสของจุนซูจะดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบอยู่นาน
[ช่วยพาผมไปส่งที่โรงพยาบาลอิมพยองด้วยฮะ] จุนซูพูดกับใครอีกคน
“ยูฮวาน เดี๋ยวเจอกันที่โรงพยาบาลนะ”เสียงใสเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยๆก่อนกดวางสายไป โดยไม่ทันได้ฟังคำถามของคนถือสายที่รอ
อะไรกันเนี่ย???
~ คฤหาสน์ตระกลูปาร์ค ~
คฤหาสน์หลังงามขนาดใหญ่ที่ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับจำนวนคนพักอาศัย มินวอนและนายองเดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศ ยูฮวานก็ไม่อยู่ตอนนี้คงเหลือแต่ยูชอนแค่คนเดียวสินะ เสียงพูดคุยยังมีมาให้ได้ยินเป็นระยะๆจากที่ไหนสักแห่งของตัวบ้าน
ชั้นบนสุดห้องซ้ายมือ...ห้องของยูชอน
“เฮ่อออออ”ร่างเพรียวของหญิงสาวนอนแผ่ราบลงบนเตียงนุ่มของเพื่อนสนิทอย่างถือวิสาสะ คงเป็นเพราะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆล่ะมั้ง จึงทำให้สาวมั่นอย่างริต้าดูจะมีสิทธิพิเศษมากกว่าเพื่อนคนไหนๆของยูชอน
“นี่ยัยเอ๋อ...ลุกออกไปจากที่นอนชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ”เจ้าของห้องนั่งลงปลายเตียงก่อนจะฉุดแขนผอมๆของหญิงสาวให้ลุกขึ้นมานั่งคุยกับเขา
“โอ้ยยย...ขอชั้นนอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ นั่งเครื่องมาเมื่อยหลังจะตายไป”ริต้าบิดตัวนอนลงอย่างเกียจคร้าน กลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม
“ไม่ต้องมางอแงเลยนะยัยเน่า ก่อนจะมานอนที่นอนชั้นไปอาบน้ำก่อนเลยไป...เหม็น”ยูชอนบีบจมูกทำหน้ายู่
“คำก็ยัยเอ๋อสองคำก็ยัยเน่า...แกมันก็ไก่จมูกบานดีๆนี่เอง...ฮ่าฮาๆ”
“ว่าชั้นหรอ...เดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำซะเลย...นี่แหน่ะๆ”
“ยูชอน...ไม่เอา...ชั้นจั๊กจี๋นะ คิคิ”เสียงหัวเราะหยอกล้อกันเล่นของหนุ่มสาวทั้งคู่ทำเอาคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบานหนามือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก ลมหายใจเริ่มติดขัด คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มไปหมด พี่ยูชอนอยู่กับใคร? ทำอะไรกันอยู่? จุนซูก้าวขาไม่ออก มือบางยกขึ้นจับลูกบิดช้าๆเรี่ยวแรงที่มือมันหายไปไหนหมดก็ไปรู้ เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างคนกำลังตัดสินใจ
จะเปิดเข้าไปดีมั้ยนะ?
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาจุนซูตกใจมือบางปล่อยกล่องขนมตกลงพื้นจนเกิดเสียงดัง คนขวัญอ่อนรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นและก็เป็นเวลาเดียวกับที่ยูชอนเปิดประตูออกมาพอดี เสียงทุ่มตะโกนเรียกชื่อคนรักแต่จุนซูไม่ได้หันกลับมา มือบางปิดหูไม่อยากได้ยินคำแก้ตัวอะไรจากพี่ยูชอนในตอนนี้และที่สำคัญเรื่องที่ยูฮวานโทรมาบอกเค้าเมื่อกี้มันแย่ยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง...แจจุงถูกข่มขืน! เท้าเล็กวิ่งจนลืมอาการเหนื่อยหอบ ทางเข้าบ้านของยูชอนที่ยาวไกลไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับจุนซูเลยสักนิด โชคดีที่มีรถแท็กซี่ผ่านมา คนตัวเล็กไม่รอช้าที่จะโบกเรียกและมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่เพื่อนรักกำลังพักรักษาตัวอยู่ จุนซูรีกดวางสายไป ตอนนี้จิตใจจดจ่ออยู่ที่...คิม แจจุงแค่คนเดียว!
“แจ...แจจุง...ชั้นกำลังจะไปหานายแล้วนะ...ฮึก”
ทางด้านยูชอนที่วิ่งตามจุนซูออกมามองซ้ายมองขวาก็ไม่มีแม้แต่วี่แวว ร่างโปร่งพึ่งรู้วันนี้เองว่าถึงจุนซูจะตัวเล็กแต่ก็วิ่งเร็วมากจนเค้าตามไม่ทัน “บ้าเอ้ยยย!!!”
“ใจเย็นๆยูชอน...เกิดอะไรขึ้น!”หญิงสาวถามอย่างเหนื่อยหอบ
“จุนซู...จุนซูกำลังเข้าใจชั้นผิด...ชั้นต้องไปอธิบายให้เค้าเข้าใจ”ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ชายหนุ่มมุ่งตรงไปที่รถคู่ใจก่อนจะรีบขับมันออกไป ทิ้งให้หญิงสาวมองตามด้วยความเป็นห่วง
-------------------------------------------------------------------
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จุนซูก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของนักเรียนแพทย์ฝึกหัดที่พึ่งโทรมารายงานข่าวกับเค้าเมื่อสี่สิบห้านาทีก่อน ใบหน้าเศร้าหมองของคนที่เคยประดับแต่รอยยิ้ม ทำเอายูฮวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“จุนซู นายทะเลาะกับพี่ชายชั้นเหรอ เมื่อกี้ชั้นได้ยะ...”ยังไม่ทันพูดจบ จุนซูก็ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนถอนหายใจแรงๆ
“เอาไว้ก่อนได้มั้ย ชั้นขอไปดูเพื่อนก่อนนะ”ยูฮวานพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถึงจะติดใจอยู่บ้างแต่ท่าทางจุนซูคงลำบากใจที่จะเอ่ยถึงมัน
“ชั้นไม่ได้คาดคั้นอะไรนายหรอกนะ แต่นายเปรียบเสมือนคนในครอบครัวของชั้น ฉะนั้นมีอะไรไม่สบายใจ ปรึกษาชั้นได้นะ...จุนซู”
ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องคนป่วย ยูฮวานมีท่าทีลังเลที่จะเข้าไปแต่จุนซูก็จูงมือเขาเข้าไปข้างในจนได้ แจจุงยังคงหลับใหลด้วยฤทธิ์ยา ใบหน้าสวยดูซีดเซียวแต่ไม่ได้ทำให้ความงามของคนตรงหน้าลดน้อยลงไปสักนิด จุนซูสำรวจตามเนื้อตัวที่มีแต่บาดแผลเต็มไปหมด
“เห็นพยาบาล บอกว่า...พอเพื่อนนายฟื้นขึ้นมา เขาก็ทำร้ายร่างกายตัวเอง...อย่างที่เห็นนั่นแหละ”จุนซูกุมมือของแจจุงที่ยังมีรอยปาดที่ข้อมือขาวจนเหวอะ แม้จะไม่ถึงกับตัดเส้นเลือดใหญ่ แต่แผลที่เห็นบ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
นายเสียใจมากใช่มั้ย...แจจุง?
ทำไมเรื่องเลวร้ายถึงได้มาเกิดกับนายแบบนี้อีก...ฮึก
น้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลออกมาจากความรักและห่วงใยอย่างที่สุด ยูฮวานเอื้อมมือมาจับที่ไหล่สะท้านของจุนซูอย่างเห็นใจ คนตัวเล็กหันมาถามยูฮวานเสียงสั่น
“แจจุงเป็นอะไรมากมั้ยยูฮวาน?”ยูฮวานส่ายหัวแรงๆ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ชั้นไปถามรุ่นพี่ที่เป็นเจ้าของไข้ของเพื่อนนายแล้ว เขาบอกที่น่าเป็นห่วงคือสภาพทางจิตใจ จุนซู เพื่อนนายเคย...เอ่อ เคย...เฮ้อ!...ช่างมันเถอะ”ยูฮวานตัดบทเมื่อไม่รู้จะถามยังไงดี แต่คนตัวเล็กกลับเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ
“เขาเคยมีอดีตไม่ค่อยดี แบบนี้ มาก่อนสมัยที่ยังเด็กน่ะ”
“ชั้นเห็นใจเพื่อนนายจัง พี่หมอจุนกิบอกว่า เพื่อนนายอาละวาดทำร้ายร่างกายตัวเอง แล้วก็พยายามฆ่าตัวตายด้วยยังดีที่พี่ยุนเข้ามาห้ามทัน”จุนซูชะงักเล็กน้อยกับชื่อที่ได้ยิน...พี่ยุนเหรอ?
“หมายความว่ายังไง พี่ยุนโฮของนายมาเกี่ยวอะไรด้วย ชั้นไม่เข้าใจเลย”
“อืม...ก็เห็นพี่หมอจุนกิ เขาบอกว่าพี่ยุนโฮเป็นคนอุ้มเพื่อนนายมาส่งโรงพยาบาลตอนเช้ามืดอ่ะ แถมนั่งเฝ้าไม่ห่าง ไม่ยอมหลับยอมนอนเลย แล้วไอ้ที่ชั้นรู้เรื่องของเพื่อนนายก็เพราะได้ยินพวกพี่ๆพยาบาลเขาคุยกัน ว่าน่าอิจฉาแฟนคุณหมอยุนโฮ อย่างนั้นอย่างนี้ ชั้นเลยเข้าไปถามว่าเรื่องมันเป็นยังไง เลยได้รู้ว่าแฟนพี่ยุนโฮถูกข่มขืน เห็นพี่ยุนโฮเกือบต่อยกับพี่หมอจุนกิเพราะต้องการให้รัดคิวมาดูอาการแฟนเขาก่อน เธอบอกว่าพึ่งเคยเห็นพี่ยุนโฮร้องไห้เป็นครั้งแรก จนเธอร้องไห้ตามไปด้วยเลย เห็นพูดกันว่าพี่ยุนโฮรักของเขามากๆ ตอนที่เธอเดินมาตรวจเวรกับพี่หมอจุนกิตอนบ่าย ยังเห็นนั่งกอดกันกลมเลยแหละ”จุนซูฟังพลางลูบเส้นผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าซีดเซียวออกอย่างเบามือ เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับก่อนเปิดขึ้นช้าๆ
“จะ...จุนซู”แจจุงเปล่งเสียงเรียกชื่อเพื่อนรักของตนอย่างดีใจ คนป่วยยิ้มหวานให้เด็กขี้แง
“ฮึกๆๆๆๆ แจจุง นายเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฮื่อออ...”ดูเหมือนจุนซูจะไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว
“ไม่เลย ชั้นไม่เป็นไรแล้ว ร้องไห้ทำไมกัน แล้วนั่นใคร นอกใจอาจารย์ปาร์คแล้วเหรอ เจ้าโลมาน้อย^^”คนป่วยยังมีแก่ใจ แซวเพื่อนเล่น เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นๆที่ยืนประกบข้างเพื่อนรักอย่างสนิทสนม
“สวัสดีฮะ ผมปาร์ค ยูฮวาน จะเรียกว่า ริคกี้ก็ได้นะฮะ”ยูฮวานพูดแนะนำตัวอย่างมีมารยาท แจจุงยิ้มรับ เสียงหวานที่ยังแหบพร่าเอ่ย
“แจจุงฮะ เป็นเพื่อนกับไอ้อ้วนนี่ คิคิ”คำพูดทะเล้นของคนป่วย สร้างบรรยากาศเป็นกันเองได้ไม่น้อย จุนซูยิ้มออกมาอย่างหงอยๆพาลนึกไปถึงเรื่องที่เห็นเมื่อเช้ายังคงติดตาและก็ค้างคาในหัวใจไม่น้อย คนตัวเล็กมีแววตาเหม่อลอยจมอยู่ในภวังค์ จนเสียงหวานของยูฮวานต้องตะโกนเรียกชื่อตัวเองข้างหู ร่างเล็กสะดุ้งโหยงก่อนหันไปโวยคนที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง
“จุนซู!!!”
“ตกใจหมด นายเป็นหมอจริงหรือเปล่าน่ะยูฮวานที่นี่โรงพยาบาลนะ...ถึงว่าโดนหักคะแนนยับ”ฝ่ามือน้อยยกขึ้นแคะรูหูพัลวัน
“ชั้นกับแจจุงเรียกนายตั้งนานแล้ว เจ้าอวบ ฮ่าๆๆๆ”เสียงคนทั้งคู่หัวเราะประสานกันอย่างถูกใจ ทำเอาคนตัวอวบมุ่ยหน้าอย่างหงุดหงิด
“สนิทกันเร็วจริงนะ!!!”
“แน่นอน ชั้นอัธยาศัยดีก็งี้ ใครอยู่ใกล้ก็รักก็เอ็นดู55+”ร่างเพรียวพูดชมตัวเองอย่างมั่นใจ
“รวมถึงรุ่นพี่ที่ตัวสูงๆ หน้าเหมือนเป็ดคนนั้นด้วยหรือเปล่า? อิย่ะฮ่าฮ่า -3-”ได้ผล ใบหน้าขาวนวลเนียนขึ้นสีระเรื่ออย่างเขินจัด รีบชวนคุยเปลี่ยนเรื่องทันที
“ว่าแต่จุนซูเถอะเป็นอะไร? เห็นยูฮวานบอกว่านายทะเลาะกับอาจารย์ปาร์คเหรอ เรื่องมันเป็นยังไง?”คนป่วยเอ่ยถามอย่างสงสัย พอได้ยินชื่อพี่ยูชอนขึ้นมา น้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ในดวงตาคู่สวยจนคนถามเริ่มใจคอไม่ดี
“อย่าพูดถึงเขาเลย เอ่อ...ยูฮวานนายไม่ไปทำงานเหรอเดี๋ยวก็โดนหักคะแนนหรอก ได้ข่าวว่าแทบไม่เหลือให้หักแล้วนี่”ถึงจะอยากรู้เรื่องของจุนซูแต่ คำว่า “คะแนน” “โดนหัก” “ไม่เหลือ” ได้ยินแล้วมันแสลงใจ ยูฮวานมองค้อนจุนซูอย่างคาดโทษ ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะล้วงความลับให้หมดเลย ชริ...ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้กับแจจุงเป็นเชิงขอตัว
“แจจุง แล้วชั้นจะมาเยี่ยมใหม่นะ ไปทำงานก่อน^^”เมื่อร่างเพรียวของยูฮวานก้าวพ้นห้องพักผู้ป่วยไปแล้ว แจจุงก็หันกลับมามองหน้าจุนซูอย่างคาดคั้น เสียงจริงจังผิดกับใบหน้าหวานพูดดุๆ
“มีอะไรจะบอกชั้นมั้ย คิม จุนซู?”
“อือ~ แล้วเรื่องของนาย มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”จุนซูไม่ยอมตอบแต่กลับย้อนถามแจจุงเสียเอง
คนป่วยนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้จุนซูฟังอย่างไม่ปิดบัง ร่างบางค่อยๆสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม แววตาสดใสแปรเปลี่ยนเป็นเหม่อลอยไร้แวว เมื่อเริ่มเปิดปากเล่า ภาพสะท้อนจากการถูกกระทำอย่างไร้ความปราณีก็พุ่งเข้ามาในหัว เหมือนเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นมาให้เห็นตรงหน้า ทั้งเสียงแห่งแรงปรารถนา ความพึงพอใจที่น่าชังดังก้องอยู่ในสมอง แจจุงหลับตาลงจนเปลือกตาหนาปิดสนิทไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเห็นว่าตัวเองโดนทารุณไปมากมายเพียงใด คงจริงอย่างที่มีคนเคยพูดว่า ความคิดเราเองนั่นแหละน่ากลัวที่สุด เพราะแค่แจจุงนึกถึงเรื่องนั้น เขาก็ไม่อาจบังคับร่างกายไม่ให้สั่นเทาด้วยความหวาดผวา เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำเจ็บปวดอย่างสับสน เริ่มแยกไม่ออกว่าอะไรคือความจริงเมื่อความรู้สึกเหมือนกับถูกดึงเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เลวร้าย...อีกครั้ง แจจุงร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ ภาพเสื้อผ้าที่ถูกฉีกออกจากร่างก่อนจะถูกยัดเยียดสิ่งเลวทรามเข้ามาอย่างน่าขยะแขยง...ไร้ความปราณี
“มะ...นะ...ฮึกกก...อ๊ากกกกกก”สติรับรู้เริ่มเลือนหายภาพที่เข้ามาแทนที่ เกาะกินหัวใจดวงน้อยของแจจุงอย่างเจ็บปวด จุนซูตกใจแทบทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นอาการที่เปลี่ยนไปของเพื่อนรัก พยายามคว้าร่างบอบบางซึ่งถอยหนีอะไรบางอย่างไปจนชิดพนักเตียง ส่งเสียงกรีดร้องอย่างไร้สติ เล็บมือคมจิกข่วนไปทั่วท่อนแขนเรียวสวยจนแผลเดิมเริ่มปริแตกมีเลือดไหลซึมออกมาอีกรอบ ปากอิ่มส่งเสียงร้องขับไล่อะไรสักอย่างร่ำไห้ดูน่าเวทนายิ่งนัก
“พอแล้วแจจุง ไม่ต้องเล่าแล้ว ชั้นไม่อยากรู้อีกแล้ว ฮึกกก...”จุนซูพร่ำเรียกชื่อเพื่อนรักที่ยังไม่มีทีท่าจะรับรู้ มือบอบช้ำดันร่างอวบของเพื่อนที่หวังดีออกห่าง ภาพคนเลวย่างสามขุมมาใกล้มันทาบทับซ้อนใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของคิม จุนซูจนหมดสิ้น เสียงเรียกของเพื่อนเขากลับได้ยินเป็นเสียงครางอย่างสุขสมของคนใจร้าย แจจุงกรีดร้องรุนแรงก่อนภาพตรงหน้าจะพร่ามัว...กระทั่งสติดับวูบลงไปอีกครั้ง!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น