Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…34 เมื่อ...เจ้าเป็ดไม่สบาย!
ร่างตรงหน้ากระจกบานใสยืนหมุนกายวนไปวนมาอยู่นาน ดูไม่มั่นใจกับภาพตรงหน้าที่สะท้อนออกมาจากบานกระจก ลมหายใจอุ่นๆถอนออกมาจากปลายจมูกไม่รู้กี่ครั้งด้วยความหงุดหงิด ดวงตากลมโตยังคงจดจ้องเงาสะท้อนของตนเองไม่ลดละไปไหน แล้วอะไร…ที่ทำให้ยูฮวานต้องเป็นแบบนี้? เหตุผลคงจะเป็นเพราะคำพูดเอาแต่ใจของชางมินนั่นแหละ และก็เจ้าเสื้อคอกลมลายทางสีขาวสลับน้ำเงินเข้มเจ้าปัญหาที่ชางมินยังไม่วายย้ำหนักย้ำหนาว่าให้ใส่ไปเที่ยวด้วยกันวันนี้ “ก็แค่ใส่มัน” ยูฮวานคิด แต่พอเอาเข้าจริงๆยูฮวานกลับไม่เหลือความมั่นใจที่เคยมีอยู่ล้นปรี่ จนไม่อยากใส่มันขึ้นมาซะเฉยๆอย่างนั้นแหล่ะ แต่มันไม่มีทางเลือกนี่นาถึงยังไงก็คงต้องใส่มันอยู่ดี หรือว่าปัญหาของความไม่มั่นใจไม่ได้อยู่ที่เสื้อผ้าแต่เป็นความรู้สึกภายในจิตใจของผู้สวมใส่เองเสียมากกว่า…ยูฮวาน กำลังเขิน
“แต่ดูไปดูมานายมันก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย...ยูฮวาน^^”ยืนยิ้มให้กำลังใจกับตัวเองอยู่หน้ากระจก
“เดี๋ยวนี้น้องพี่พูดกับกระจกก็ได้ด้วยแหะ - -+”เสียงทุ่มๆของพี่ชายคนโตดังขึ้นทำเอายูฮวานถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“พี่มิค...มาไม่ให้สุ่มให้เสียง ริคตกใจหมด”
“ฮ่าฮา...ใครบอกพี่ทั้งเรียก ทั้งเคาะประตูแต่น้องชายของพี่นี่สิที่ไม่ยอมตอบ มัวแต่มายืนพึมพำอะไรอยู่คนเดียวตรงหน้ากระจกก็ไม่รู้-3-”ยูชอนเอ่ยแซว
“ก็ริคไม่ได้ยินนี่นา - -*”แก้ตัวออกไปอย่างคนไม่ยอมรับ ยูชอนได้แต่ยืนอมยิ้มให้กับนิสัยชอบเอาชนะของน้องชายจอมแก่น
“แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย แต่งตัวซะน่ารักเชียว^^”คนเป็นพี่เอ่ยชม ยูฮวานอยู่ในชุดไปเที่ยวดูสบายๆ เสื้อคอกลมลายทางกับกางเกงขาสั้นพอดีเข่า...นี่แหล่ะสไตล์ของยูฮวาน
“จริงหรอฮะ ริคไม่มั่นใจเลย”
“ทำไมล่ะ?”ยูชอนแปลกใจเพราะทุกทียูฮวานก็แต่งตัวแบบนี้อยู่แล้ว อยู่ๆทำไมถึงไม่มั่นใจขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ก็...เปล่าฮะ พี่ออกไปก่อนเถอะฮะ เดี๋ยวริคตามลงไป”ดันหลังพี่ชายให้ออกไปทางประตู ขืนพูดอะไรออกไปมากกว่านี้มีหวังเขาได้จนมุมในคำตอบกันพอดี พี่ยูชอนยิ่งขี้สงสัยอยู่ด้วย
“เดี๋ยวนี้ไล่พี่แล้วหรอ...มันน่าน้อยใจนัก”กอดอกพูด คนเป็นพี่เริ่มแสดงอาการน้อยใจให้เห็น
“ไปอ้อนจุนซูเถอะฮะ แผนนี้ใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอกนะ”ยูฮวานแกล้งแหย่ ก่อนจะกระโดดหอมแก้มพี่ชายไปหนึ่งฟอดใหญ่เพียงเท่านี้ยูชอนก็หันมายิ้มให้ มือหนาหยิกเบาๆที่แก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว ยูฮวานคิดว่าคนที่หัวเถิกจะน้อยใจเก่งแบบพี่เค้าทุกคนหรือเปล่านะ - -+
“อย่ากลับดึกล่ะ พี่เป็นห่วง”
“ครับผม^^”เมื่อยูชอนออกไปแล้วยูฮวานก็ค่อยๆปิดประตูลงตามเดิมก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ กดโทรออกหาคนที่ดูท่าว่ากำลังจะผิดนัดกับเขาเพราะนี่มันเลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ชางมินเป็นคนที่เคร่งครัดในเวลาเอามากๆเรื่องนั้นเค้ารู้ดี เสียงสัญญาณยังคงดังอยู่อย่างนั้นก่อนจะถูกตัดสายไป
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ชั้นนะ เจ้าเป็ดบ้า”อยู่ๆยูฮวานก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมา พักนี้ชางมินไม่ค่อยได้พักผ่อนแถมยังไม่ค่อยจะกินอะไรด้วยชายหนุ่มเอาแต่วุ่นวายอยู่กับงานกองโตบนโต๊ะทำงาน เห็นแล้วก็เหนื่อยแทน
“นายจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ”พึมพำออกมาเบาๆด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถเดินออกไปจากห้องอย่างรีบร้อน
ยูฮวานขับรถช้าๆไปตามตรอกซอย สายตาก็มองหาบ้านของชางมินตามแผนที่ที่ตนได้วาดเอาไว้ในแบบชนิดที่ว่าเข้าใจอยู่คนเดียว - -+ ยูฮวานโทรไปหารุ่นพี่ยุนโฮแล้วก็สอบถามที่อยู่ของเจ้าเป็ดแต่ก็ไม่วายโดนล้อกลับมาให้เขินเล่น...ให้มันได้อย่างนี้สินะ จะเดทกันทั้งทีทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้ก็ไม่รู้ -0-
“บ้านหลังไหนเนี่ย...กลับมาที่เดิมอีกแล้ว”คนตัวเล็กวนรถไปรอบหมูบ้านหลายสิบรอบแต่ก็ยังหาบ้านของชางมินไม่เจออยู่ดี ยูฮวานเริ่มหมดหวังในการตามหาแต่ทว่าดวงตาซุกซนก็เหลือบไปเห็นเจ้าเป็ดตัวสีเหลืองสดที่แขวงอยู่หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ ที่ป้ายเขียนเอาไว้ว่า...บ้านตระกลูชิม
“เจอแล้ว...คิคิ”หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะลงจากรถแต่ก็ยังไม่วายส่องกระจกอีกรอบเพื่อความมั่นใจ เมื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยเสร็จแล้วยูฮวานก็เดินมากดกริ่งหน้าบ้านแต่ก็ไร้วี่แวว ไม่มีใครออกมาต้อนรับเขาเลย เมื่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อคยูฮวานเลยถือวิสาสะเปิดมันเข้ามา
“ชางมิน...นายอยู่หรือเปล่า...ขอโทษนะครับ มีใครอยู่มั้ย?”ไร้เสียงตอบรับกลับมา หรือว่าเขาจะคลาดกับชางมินกันนะ แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะรถของตาบ๊องนั่นก็ยังจอดอยู่เลยนี่นา ยูฮวานลองตัดสินใจโทรหาชางมินอีกรอบ
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ที่เจ้าตัวยืนอยู่ รู้ตัวอีกทียูฮวานก็มายืนอยู่ชั้นบนของบ้านเสียแล้ว...ห้องนอนของชางมิน?
“ชั้นเข้าไปล่ะนะ”ยูฮวานเปิดประตูเข้าไป ห้องนอนสีขาวดูโล่งโปร่งสบายแถมยังสะอาดไร้คราบฝุ่นละออง ยูฮวานมองไปรอบๆอย่างอึ้งๆ ของทุกอย่างดูเป็นระเบียงแถมยังเข้าชุดกันไปหมด...คนอย่างชางมินจะเนี๊ยบอะไรปานนั้น
“ทำไมเป็นระเบียบจัง ไม่เห็นจะเหมือนห้องของชั้นเลย”เมื่อนึกถึงห้องนอนที่แสนจะรกของตนเองแล้วยูฮวานก็คิดว่ามันช่างแตกต่างกันลิบลับ - -+ เตียงไม้สีโอ๊คปรากฎร่างของเจ้าของบ้านและห้องที่เขายืนอยู่ ยูฮวานนึกโมโหไม่น้อย เขาอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาแต่งตัวรอ แต่ชางมินกลับนอนหลับสบายอยู่บนเตียง
“นี่...ชางมิน...ชางมินนนน”เรียกเสียงอ้อยอิ่งอย่างเบื่อหน่ายแต่ดูท่าว่าคนขี้เซาจะไม่ยอมตื่นง่ายๆ มือบางออกแรงดึงผ้าห่มผืนหนาออก ถ้าสังเกตดีๆชางมินกำลังนอนหนาวสั่นมีเหงื่อไหลท่วมตัวไปหมด
“ชางมิน...นายไม่สบายหรอ?!”ยูฮวานอุทานออกมา เอื้อมมือไปเตะที่หนาผากของชายหนุ่มแล้วก็ต้องรีบชักมือกลับมาเพราะความร้อนจากพิษไข้
“ชางมิน...ชางมิน”ตบที่หน้าเบาๆเป็นการเรียกให้ชางมินได้รู้สึกตัว ก่อนจะวิ่งออกไปและกลับเข้ามาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำและผืนผ้าขนาดพอดีมือ ว่าที่คุณหมอค่อยๆเช็ดใบหน้าของผู้ป่วยอย่างเบามือก่อนจะเลื่อนลงมายังต้นคอและแผงอกกำยำ อยู่ๆยูฮวานก็ใจเต้นแรงแถมยังมือสั่นขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ฟู่วร์...นายกำลังคิดอะไรอยู่...มีสมาธิหน่อยสิยูฮวาน”พูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของชางมินออก ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็แล้วแต่เค้าควรจะรีบๆทำให้มันเสร็จๆไปซะ เม็ดยาสีขาวลดไข้ถูกป้อนให้กับคนที่ยังไม่ยอมลืมตาตื่น ตอนนี้ชางมินไข้ลดลงไปแล้ว ทำให้ยูฮวานรู้สึกเบาใจลงไปได้บ้าง
“หิ...หิวว...จัง”ชายหนุ่มละเมอออกมาเบาๆ คนที่นั่งเฝ้าไข้ถึงกับยิ้มออกมา ขนาดนายไม่สบายยังจะคิดถึงเรื่องกินอีกนะ
“งั้นนายนอนไปก่อนนะ...เดี๋ยวชั้นจะไปหาซื้อของมาทำให้นายกิน”ก้มลงไปจุมพิษที่หน้าผากของชางมินเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาแนบที่แก้มของชายหนุ่มเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายอีกทีให้มั่นใจ...ไข้ลดแล้ว^^
กลิ่นหอมอ่อนๆของโจ๊กที่ยูฮวานตั้งใจออกไปซื้อวัตถุดิบมานั้นเริ่มทำให้ความรู้สึกของคนป่วยอย่างชางมินรู้สึกตัว ความปวดเมื่อยจากพิษไข้ทำให้ต้องนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิด ร่างสูงโปร่งค่อยๆพยุงตัวมานั่งพิง สะบัดหัวแรงๆเมื่อไม่หายมือหนาก็ออกแรงขยุ้มศีรษะอย่างโมโห
“โอ้ยยยย....ปวดหัวโว้ยยยย”ชางมินโวยวายจนคนที่อยู่ในครัวต้องรีบวิ่งออกมาดู ในมือยังถือทัพพีอยู่เลยด้วยซ้ำ
“ตื่นแล้วหรอ...เป็นยังไงบ้าง?”ยูฮวานรีบตรงเข้ามาก่อนจะทาบมือลงไปยังใบหน้าและจับที่ตัวของชางมิน
“นาย...มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?”ชางมินถามอย่างแปลกใจ
“ก็ตั้งแต่ที่นายผิดนัดกับชั้น”คนตัวเล็กเริ่มออกลูกงอนใส่
“ขอโทษนะ...ทั้งๆที่มันเป็นการเดทครั้งแรกของเรา”ชางมินพูดเสียงเศร้า รู้สึกผิดหวัง ได้แต่นึกโทษตัวเองที่ดันมาป่วยผิดเวลาแบบนี้
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ใครไปโกรธนายกัน ชั้นไม่ได้โกรธนายสักหน่อย”
“แต่ว่า...”
“ชั้นบอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว ชั้นทำโจ๊กให้นายน่ะ เสร็จพอดีเลย ไปกินสิ^^”คนตัวเล็กกว่าพยุงร่างสูงมาที่โต๊ะ ชางมินเบิกตากว้างกับอาหารจานเดียวที่ยูฮวานบอกว่าตั้งใจทำมาให้เขาทานโดยเฉพาะ
“อะไรน่ะ?”ชางมินเบ้หน้าหนีโจ๊กสีแปลกตาของยูฮวาน
“โจ๊กไง...แต่เป็นโจ๊กฟักทองนะ^^”
“อุแหวะ!!!...ไม่เอาอ่ะ ไม่กิน”เลื่อนจานออกไปให้ห่างตัว ชางมินไม่ชอบกินฟักทองเอาเสียเลย ถึงแม้จะรู้ว่าพืชชนิดนี้จะมีประโยชน์สารพัดก็ตาม แล้วยิ่งมาในรูปของเหลวๆข้นๆแบบนี้มันพาลให้เค้านึกไปถึง...อุแหวะ!!!
“ชางมิน!”
“คร้าบบบบบ”
“จะกินไม่กิน!”คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงดุ แต่ชางมินก็ยังคงเชื่อมั่นในคำตอบของตนเอง พรางส่ายหน้าไปมา ส่งสายตาอ้อนวอนเต็มที่
“นายกำลังทำให้ชั้นโกรธนะ!”อุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้กินแต่ดันมาปฏิเสธกันแบบนี้ มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด...ฮึ้ยยย
“ทำไมนายดุจังอ่ะ...ชั้นเป็นแฟนนายนะแถมยังป่วยอยู่ด้วยTT”ร่างสูงเบ้ปากเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“ก็แฟนของชั้นดื้อหนิ...ชั้นเลยต้องดุ...ตกลงจะกินไม่กิน”
“กิน...กินคร้าบบบบT^T”และแล้วชางมินก็ไม่อาจเอาชนะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนได้
“ดีมาก”
“โหดจริงTT”
“ว่าอะไรนะ!!!”
“ปะ...เปล่าคร้าบ...เปล่า”
“ชางมิน”หลังจากที่เงียบไปนานและเฝ้ามองชางมินค่อยๆตักโจ๊กเข้าปากทีละนิดๆ เสียงใสๆก็เอ่ยขึ้น
“หืม~~~”
“ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างล่ะ...จะทำงานหนักไปถึงไหน”
“เป็นห่วงชั้นหรอไง?”ถามออกไปเล่นๆเพราะรู้ดีว่ายังไงยูฮวานก็ต้องตอบปัดๆอย่างที่เคยทำ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่อย่างครั้งที่ผ่านๆมา ใบหน้าของคนตัวเล็กดูจริงจัง
“ใช่”ยูฮวานตอบออกไปตามที่เค้ารู้สึก ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว...ก็เราเป็นแฟนกันแล้วหนิ กลายเป็นคนฟังที่ตอนนี้รู้สึกเขินขึ้นมาซะเอง>//<
“ขออีกชามสิ”พอเขินมันก็ไม่รู้จะทำอะไร ชางมินรีบจ้วงของเหลวที่ตนบอกว่าไม่ชอบจนหมดเกลี้ยงแถมยังเผลอไปขอเพิ่มอีก ยูฮวานเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะวิ่งไปตักมาจนพูนชาม
“เอ่อ...ทำไมมันเยอะกว่าเก่าอีกอ่ะ - -+”
“ก็กินเยอะๆอ่ะดีแล้วจะได้หายเร็วๆ^^”
“ไม่เอาอ่ะ...มันเยอะไป”
“แล้วมะกี้ขอเพิ่มทำไม...ทำไมชอบหรอกให้ชั้นดีใจเล่นแบบนี้ล่ะ...ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องฝืนกินก็ได้นะ”ถึงปากจะร้ายแต่ถ้อยคำฟังดูน้อยใจอยู่ในที
“เปล่า...ชั้นว่ามันก็อร่อยดี...เพียงแต่...ป้อนชั้นหน่อยสิ...อยู่ๆมือมันก็ไม่มีแรงอ่ะ”เป็ดเจ้าเล่ห์เริ่มออกอุบาย
“นายนี่จริงๆเลยนะ...ก็ได้...ชั้นเห็นว่าไม่สบายอยู่หนอกนะ...ชริ”ถึงจะดูไม่ค่อยเต็มใจแต่ยูฮวานก็ตักโจ๊กป้อนชางมินจนหมด ชายหนุ่มถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยชอบกินฟักทอง แต่ดูเหมือนชางมินคงจะต้องเปลี่ยนความคิดซะใหม่เพราะมันทั้งอร่อยและหอมหวานไปด้วยกลิ่นไอของความรัก...น่ะสิ >///<
หลังจากที่กินโจ๊กฝีมือของยูฮวานจนหมดเกลี้ยงและกินยาลดไข้ไปแล้วนั้น ชางมินก็ต้องมานั่งฟังยูฮวานบ่นว่า...เป็นหมอภาษาอะไรถึงปล่อยให้ตัวเองไม่สบายแถมยังไม่คิดจะดูแลตัวเองอีกและอื่นๆอีกสารพัด แต่คนที่ฟังกลับนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับความเป็นห่วงของเจ้ากวางน้อย ยังไงซะทนฟังเอาหน่อยแต่มันก็คุ้มไม่ใช่หรอไงที่ได้รู้ว่ายูฮวานแคร์ผมมากแค่ไหน...คุณว่าอย่างนั้นมั้ยครับ?
“ไปเดินเล่นข้างนอกกันมั้ย?”คนที่พึ่งทุเลาจากอาการป่วยพูดขึ้น
“พูดอะไร นายยังไม่หายดีเลยนะ...เดี๋ยวไข้ก็กลับมาอีกหรอก”ที่ชั้นพูดไปเนี่ย ไม่เข้าหูนายเลยใช่มั้ย - -?
“ชั้นค่อยยังชั่วแล้ว...แค่ตรงนี้เอง...นะ”ชางมินยังคงออดอ้อนต่อไป
“เฮ่อ...ดีแต่สั่งให้คนไข้เชื่อฟังอย่างโน่นอย่างนี้แต่ตัวเองกลับมาดื้อซะเอง”คำประชดของยูฮวานดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ยูฮวาน...นายก็รู้ว่าชั้นอยากไปเดทกับนาย...ไปเถอะนะ”ชางมินยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ไว้วันอื่นเถอะนะชางมิน...แค่เราได้อยู่ด้วยกันวันนี้ก็เหมือนได้เดทด้วยกันแล้วล่ะ^^”
“เฮ้ยยย...ก็ได้ๆ แต่ครั้งต้องไปสัญญานะ”ในที่สุดเจ้าเป็ดรุ่นพี่ก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ - -+
“หนิ พูดแบบนี้เหมือนชั้นผิดนัดนายเลย นายต่างหากดูแลตัวเองอย่าให้ป่วยด้วย...ชริ”
“ฮ่าฮา”
“อีกไม่นานนายก็จะเรียนจบแล้วนะ”อยู่ๆชางมินก็พูดขึ้น คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
“อื้ม...ดีใจจัง...ชั้นกำลังจะได้เป็นหมอแล้วนะ”พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับคนฟัง
“แต่ชั้นยังไม่อยากให้นายเรียนจบเลย...เราคงไม่ค่อยได้เจอกัน”ชางมินพูดเสียงเศร้า อีกไม่นานยูฮวานก็จะเรียนจบจากการเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัด แถมคงจะไม่ได้ทำงานด้วยกันอย่างครั้งที่ผ่านๆมาแน่ ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ทั้งสองจะมีเวลาเจอกันแบบนี้อีก
“ทำไมจะไม่ได้เจอล่ะ?”
“ต่างคนก็ต้องต่างทำงาน...เวลาเจอกันคงน้อยลงแล้วชั้นก็คงจะเหงาปาก ไม่มีใครให้แกล้งแน่ๆเลย”
“ตาบ้า...ใจคอจะทะเลาะกับชั้นตลอดเลยหรือไง...อย่าคิดอะไรไปก่อนแบบนี้สิ...ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะนะ^^”ยูฮวานปลอบใจ
“ดูนายไม่ซีเรียสเลยนะ”
ซีเรียสหรอ? ทำไมจะไม่ซีเรียสล่ะ
แต่ชั้นจะตั้งใจสอบ...เพื่อนายไง...ชางมิน
ทางเลือกที่ดีที่สุดคือ ยูฮวานต้องสอบได้อันดับหนึ่งเท่านั้น
แลกกับการได้เป็นหมอที่นี่...ได้อยู่กับชางมิน
“ชั้นจะต้องกลับแล้ว รีบเข้านอนซะนะจะได้หายไวๆ^^”ชางมินเดินออกมาส่งยูฮวานที่หน้าบ้าน...ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว
“ให้ชั้นไปส่งนายดีกว่า”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“หยุดเลย...ไม่ต้องหรอก พอดีว่าชั้นเอารถมาอ่ะ ขับรถกลับเองมันจะสะดวกกว่า”ไม่สบายแล้วยังจะอวดเก่งอีก
“เอางั้นก็ได้...นายขับได้แน่นะ”
“อื้ออ...รู้มั้ยมีครั้งนึงชั้นเมามากแต่ก็ยังขับรถกลับมาเองได้อย่างสบายๆเลยล่ะ^^”ยูฮวานแกล้งแหย่เพราะรู้ดีว่าชางมินจะต้องไม่พอใจและก็จะออกอาการงอนให้เห็นอีกตามเคย...น่ารักดี!
“ไม่เห็นจะน่าอวดเลย...ไปสิ...ชั้นจะได้เข้านอนสักที”คนโดนแกล้งเอ่ยปากไล่ ไม่ชอบให้ยูฮวานทำอะไรแผลงๆแบบนี้เลย
“ฮ่าฮา...ชั้นล้อเล่นแค่นี้เอง...ไม่เห็นจะต้องงอนแบบนี้เลย”ยูฮวานหัวเราะคิกคักอย่างสนุก
“ก็ชั้นเป็นห่วงนายหนิ”มันน่าสนุกนักหรือไงนะ ชางมินคิด
“55555555555”
“-*-”
“อื้ม...แต่เดี๋ยวก่อนนะชั้นว่านายลืมอะไรไปล่ะ”
“ลืมอะไรหรอ?”ชางมินเกาหัวอย่างงงๆ
“ตอนนี้เราสองคนเป็นอะไรกันชางมิน”
“ก็...เป็น...แฟนกันไง”ตอบกลับไปอย่างเขินๆ ใบหน้าหล่อเริ่มขึ้นสีแดงจัด
“ใช่...แล้วแฟนกันต้องทำอะไรล่ะ”ยื่นแก้มข้างซ้ายเข้าไปใกล้ๆชางมินแทนคำบอกเล่า ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ ริมฝีปากได้รูปประทับยังพวกแก้มที่มีเม็ดเลือดฝาดนั้น ก่อนที่เรียวปากแสนซนจะค่อยๆเลื่อนลงมาทาบทับกลีบปากอวบอิ่มแต่ทว่าชางมินก็หยุดการกระทำของเขาเอาไว้เพียงแค่นั้น ยูฮวานจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมล่ะ”คนถามขมวดคิ้วมุ่น
“ชั้นไม่สบายอยู่...ไม่อยากให้นายติดหวัดน่ะ...ฮ่าฮา”ชางมินเอ่ยเอ่ยติดตลก แต่มีหรอที่ยูฮวานจะใส่ใจ - - กลายเป็นคนตัวเล็กเสียเองที่ออกตัวแรงกว่า ริมฝีปากสีสดค่อยๆละเลียดกลีบปากของชายหนุ่มช้าๆก่อนที่มันจะกลายเป็นรสจูบที่แสนจะดูดดื่มกว่าครั้งไหนๆและก็ถึงเวลาที่ทั้งคู่จะต้องบอกลากันสักที
“ชั้นไปก่อนนะ...บายๆๆ^^”
“ถึงแล้วโทรหาชั้นด้วยนะ”
“อื้อ”ชางมินยืนส่งจนยูฮวานขับรถออกไปลับตา อาการป่วยดูจะทุเลาลงจนคุณหมอหนุ่มเกือบจะหายเป็นปกติดีทุกอย่างไม่รู้ว่าได้ยาดีหรือเป็นเพราะคนดูแลดีกันแน่...แล้วมันอย่างไหนกันนะ???
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น