Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , Changmin
Genre : Drama , Erotic
NC : ?
Part…7 มอง (การกลับมาของชอง ยุนโฮ! ตอนที่2)
“อะ...อุ๊บ...จุ๊บ!”
-------------------------------------------------------------------
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมกำลังกำลังทำอะไรอยู่
‘จูบ’
ผมกำลังจูบกับยูชอนไม่จริงใช่มั้ยครับ? เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝันใช่หรือเปล่า?
นี่มันไม่ใช่ความฝันนี่ฮะ! ...แต่มันคือเรื่องจริง จูบแรกในชีวิตของผมถูกผู้ชายตรงหน้าขโมยไปแล้ว คนที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นแล้วผมควรจะทำยังไงกับตอนนี้ดีล่ะ???
ติ๊ก...!
‘ผมควรจะต่อต้าน???’
ต๊อก...!
‘หรือว่าจะจูบตอบ???’
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
ในขณะที่เรียวปากบางยังคงปล่อยค้างไว้กับริมฝีปากนุ่มๆของยูชอนและก่อนที่จุนซูจะได้ตัดสินใจในเรื่องที่ลังเลอยู่ทว่าเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นตัวช่วยในการตัดสินใจหรือจะเป็นสิ่งที่ขัดจังหวะสำหรับจุนซูกันแน่...คนเดียวที่รู้คำตอบของการตัดสินใจที่ว่าก็คือตัวของจุนซูเอง
“วะ...ว่าไงแจจุง”คนตัวเล็กรีบถอนริมฝีปากออกมาหยิบโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทาก่อนจะกดรับและกรอกเสียงลงไป
“เป็นอะไรหรือป่าวจุน...เสียงสั่นเชียว”
“ป่าวนี่”
“นายถึงบ้านหรือยัง?”
“เอ่อ...คือ”
“ยังหรอ...แล้วนายอยู่ไหน?”
“แจจุงคือว่า...พอดีชั้นเจอคนรู้จักก็เลยแวะคุยกันแต่เค้าเมามากแล้วตอนนี้ก็นอนหลับไปแล้วด้วย...ชั้นควรจะทำไงดีอ่ะ?”
“อืม...งั้นหรอ...ถ้าอย่างงั้นนายก็ลองเอามือถือของเขาหาเบอร์คนที่น่าจะเป็นญาติให้มารับตัวไปสิ”แจจุงแนะ
“จริงด้วย...ทำไมชั้นถึงคิดไม่ออกนะ”
“นั่นดิ...ทุกทีจุนซูของชั้นออกจะฉลาดหลักแหลมแล้วเรื่องแค่นี้ทำไมถึงคิดไม่ออกหรือว่าจะไปเจออะไรดีๆมาทำให้นายลืมอะไรต่อมิอะไรไปหมด”
“ป่าวสักหน่อย...งั้นแค่นี้ก่อนนะ...บาย”จุนซูรีบบอกลาคนที่ชอบจับผิดก่อนจะกดตัดสายวางไปก่อนที่จะถูกจับได้แบบทุกๆครั้งที่ผ่านมา...เกือบไปแล้ว ฝ่ามือที่พึ่งจะหยุดสั่นเมื่อครู่ค่อยๆกดหารายชื่อของคนที่ยูชอนน่าจะรู้จักมากที่สุด ‘ไอ้ตัวแสบ’ และจุนซูก็มาสะดุดกับชื่อนี้มากที่สุดก่อนจะกดโทรออก...
หลังจากที่แจจุงวางสายจากจุนซูไปพี่ฮีชอลก็กลับมาพอดี แจจุงวิ่งออกไปเปิดประตูต้อนรับอย่างที่เคยทำอยู่เป็นประจำ
“เป็นอะไรฮะใครทำพี่หน้าบึ้งเป็นตูดลิงได้ขนาดนี้เนี่ย...พี่ซีวอนหรอ?”
“...........”
“เดี๋ยวผมจัดการให้เองอยู่ไหนฮะ?”กำปั้นเล็กต่อยไปยังมืออีกข้างใบหน้าทีเล่นทีจริงทำให้คนเป็นพี่ต้องเปรยยิ้มบางๆออกมา
“ซีวอนเค้ากลับไปแล้วล่ะ”
“งั้นผมแปะไว้ก่อนก็ได้...พี่ซีวอนนะพี่ซีวอน”ดูเหมือนแจจุงจะยังเข้าใจผิดอยู่ฮีชอลเลยต้องรีบแก้ต่างให้กับแฟนตัวเอง
“ไม่เกี่ยวกับซีวอนหรอก...เรื่องที่พี่สอบคัดตัวไม่ผ่านต่างหาก”พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ฮีชอลอาจจะตั้งใจและก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไปเลยไม่ได้เผื่อใจเอาไว้กับผลที่ไม่หน้ายินดีแบบนี้
“ไม่ได้ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ฮะ...พี่ทำเต็มที่แล้วไม่ใช่หรอ?”
“แต่พี่เสียใจ...แจจุงไม่ผิดหวังหรอที่พี่ทำไม่สำเร็จ”ฮีชอลอยากให้แจจุงมองเค้าเป็นต้นแบบ
“ผมบอกไม่ถูกหรอกครับ...แจจุงแค่รู้สึกเสียใจแล้วก็ดีใจในเวลาเดียวกัน”
“ยังไงหรอ?”
“ก็เสียใจที่พี่ไม่ผ่านการคัดเลือกเพราะมันคือความใฝ่ฝันของพี่แต่ที่ดีใจก็เรื่องเดียวกันนั่นแหล่ะฮะเพราะถ้าพี่ผ่านการทดสอบพี่ฮีชอลก็ต้องไปต่างประเทศตั้งหลายเดือนแล้วแจจุงก็คงจะเหงาถ้าพี่ไม่อยู่”
“อ่า...ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานเลยนะเรา...พี่คงดูใจร้ายมากเลยถ้าเลือกความฝันของตัวเองแล้วต้องทิ้งแจจุงไป”
“ไม่หรอกฮะพี่ฮีชอล...เรื่องนั้นมันแค่เล็กน้อยถ้าเทียบกับอนาคตที่ดีของพี่น่ะ...โอกาสหน้ายังทีผมเชื่ออย่างนั้นครับ”คำพูดปลอบใจของน้องชายทำให้ฮีชอลรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“แจจุงน้องพี่โตแล้วจริงๆ...ขอกอดทีสิ”บรรยายกาศรอบตัวช่างดูอบอุ่นคงเพราะความรักของสองพี่น้องตระกลูคิมที่มีให้ต่อกัน
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
“ว่าไงฮะพี่”กดรับก่อนจะกรอกเสียงหวานลงไปยังเครื่องมือสื่อสาร หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากผู้หวังดีที่โทรมาบอกถึงความเป็นไปของพี่ชาย ยูฮวานก็รีบออกจาหอแล้วมายังสถานที่ที่ได้บอกเอาไว้
“แฮ่กๆ...เอ่อคุณคือ...???”
“มาแล้วหรอฮะ?”จุนซูดูมีสีหน้าดีใจเมื่อคนที่เขาคิดว่าน่าจะรู้จักกับยูชอนยอมมาตามคำขอร้องของเค้า
“พี่ยูชอน”เรียวแขนยาวเอื้อมไปสะกิดคนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เค้าหลับไปนานแล้วล่ะฮะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น”จุนซูอธิบาย
“เอ่อหรอฮะ...ขอบคุณคุณมากเลยนะฮะ ผมปาร์ค ยูฮวานฮะ”ถ้าดูจากสีหน้าค่าตาถึงไม่บอกจุนซูก็พอจะเดาออก
“ผมคิม จุนซูเป็นลูกศิลษ์ของ...ครูยูชอนฮะ”เอื้อมมือไปจับอย่างมีไมตรี
“คุณจุนซูเป็นลูกศิลย์ของพี่ยูชอนหรอฮะเนี่ย...ฮ่าฮา...ผมนึกว่าคุณจุนซูเป็นแฟนกับเฮียเค้าซะอีก”ยูชอนพูดแซวเล่น แต่ก็ทำให้คนฟังถึงกับหน้าแดงเป็นลูกเมือเขือเทศสุก >//<
“อ่า...คุณยูฮวาน”
“ผมล้อเล่นน่ะฮะ...แต่มันก็น่าแปลกคุณจุนซูลองคิดดูสิฮะพี่ยูชอนไม่เคยเมาหมดสภาพแบบนี้ให้ใครเห็นมาก่อนถ้าไม่ใช่ผม ครอบครัวแล้วก็...”
“ก็”จุนซูพูดตามพร้อมกับอ้างปากค้างเอาไว้อย่างนั้นตั้งใจฟังคำพูดต่อไปของยูฮวาน
“ก็คนเป็นแฟนน่ะสิฮะ...ผมถึงได้เข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นแฟนกับเฮียจริงๆ...ถือว่าเป็นบุญตาเลยนะฮะเนี่ย^^”ยูฮวานยังคงอารมณ์ขันต่อไป
“เอิ่ม...ฮ่าฮา...คุณนี่อารมณ์ขันจังเลยนะครับ”จุนซูพูดจาแก้เขิน
“ป่าวฮะ...ผมพูดจริงๆ”
“เอ่อ...คือผมคงต้องกลับก่อนแล้วยังไงคุณยูฮวานก็ขับรถดีๆนะฮะ...ผมขอตัวกลับก่อน^^”
“เดี๋ยวสิฮะให้ผมไปส่งดีกว่านะ”
“แต่ว่า...”
“ให้ผมไปส่งเถอะฮะ...ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่คุณจุนซูช่วยดูแลพี่ยูชอนตอนเมาอีกอย่างถ้าพี่ยูชอนรู้ว่าผมปล่อยให้คุณกลับบ้านเองตอนดึกๆแบบนี้...มีหวังเฮียได้เอาเลือดหัวผมออกกันพอดี...55”
เมื่อพูดออกมาแบบนี้แล้วคนตัวเล็กก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธไปอย่างไรจุนซูเลยได้แต่ยอมทำตามที่ยูฮวานบอก จุนซูและยูฮวานนั่งเบาะหน้าส่วนยูชอนน่ะหรอนอนหัวทิ่มหัวตำอยู่เบาะหลังโน่น...- -+ และด้วยความที่ทั้งสองอายุไม่ห่างกันมากนักจึงมีเรื่องให้หยิบมาพูดได้ตลอดทางจนถึงบ้านของจุนซู
“ขอบคุณนะยูฮวาน”
“ครับผม...ไปก่อนนะจุนซู...บาย^^”สรรพนามที่ถูกใช้เรียกก็เปลี่ยนตามไปด้วยจุนซูยืนส่งจนรถที่แล่นลับสายตาไป
เช้าวันใหม่ของสัปดาห์รุ่งเช้าที่แสนสดใสพร้อมที่จะให้เหล่าคนทำงานได้ออกไปทำตามหน้าที่ หากแต่เวลานี้ก็ยังมีใครบางคนที่ยังคงหลับใหลนอนแผ่อยู่บนเตียงนอนของน้องชาย ยูฮวานเดินออกมาจากห้องน้ำสวมใส่เสื้อผ้าในชุดลำลองสบายๆหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนขี้เซาจะตื่นขึ้นมาเลย ดวงตาคู่สวยเพียงแค่เปรยมองด้วยหางตาก่อนจะจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“เฮีย...เฮีย”
“หื้มมม!!!”ยูชอนไม่ค่อยพอใจนักที่ถูกปลุก
“ไม่ไปสอนหรอไง?...จากหอริคมันใช้เวลานานนะ”เหตุผลที่ยูฮวานพายูชอนมาที่นี่ก็เพราะเมื่อคอนกว่าจะไปส่งจุนซูและขับรถกลับมามันก็ดึกมากแล้ว ยูชอนค่อยๆลืมตาตื่นจากการปลุกของน้องชายอาการปวดหัวจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นอะไรที่ยูชอนเกลียดที่สุด
“อ่ะ...ดื่มนี่สิฮะจุนซูเค้าซื้อมาให้พี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”ขวดแก้วสีน้ำตาลเข้มถูกส่งไปให้พร้อมกับชื่อของใครบางคนที่ลอยเข้าหูยูชอนเป็นการเรียกสติของชายหนุ่มได้ดียิ่งกว่าอะไร ‘จุนซู’
“จุนซู...ริคนายเห็นเด็กคนนั้นมั้ย?”ถามออกมาอย่างร้อนใจ
“คนไหนฮะ...คนที่ขาวๆอวบๆน่ารักๆอ่ะหรอ?”
“ใช่คนนั่นแหล่ะเห็นมั้ย? แล้วพี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ”
“เรื่องมันยาวน่ะฮะ...ไว้ไปถามแฟนพี่เอาเองแล้วกัน...นี่พี่ไม่ไปสอนหรอฮะ?”
“เฮ้ย!...เที่ยงแล้วหรอ?”ยังไม่ได้ตอบคำถามพอเห็นเวลายูชอนก็เด้งตัวกุลีกุจอเข้าห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมกับชุดทำงานและไม่รอช้าที่จะมุ่งตรงไปยังมหาวิทยาลัย...
สายตาคู่หนึ่งที่กำลังจดจ้องร่างของใครบางคน
สายตาที่แสดงออกมาราวกับจะกลืนกิน
เป็นเหมือนราชสีห์ที่กำลังจ้องจะจับเหยื่อที่แสนอ่อนแอไร้ทางสู้รอจนกระทั่งเหยื่อที่ว่าชะล่าใจแล้วก็กลายมาเป็นอาหารอันโอชะในที่สุด
ดวงตาคมเข้มไร้ความอ่อนโยนหากแต่ถ้าได้สบกับดวงเนตรคู่นี้คงเต็มไปด้วยความดุดัน โหยหา ความต้องการ???
มอง
ผมกำลังถูกใครบางคนจ้องมองจากที่ไหนสักแห่งรอบๆตัว
เลยว่ามันช่างหน้ากลัวจับใจ
ราวกับความสุขในตัวของผมจะหมดไปแล้วแทนที่ด้วยความกลัวที่ผมสร้างมันขึ้นมา...หรอบางทีผมจะคิดมากไปเอง???
ใบหน้าที่ติดจะง้ำงอและครุ่นคิดถูกบดบังด้วยมือของหญิงสาว
“โบอา”
“อ่า...แจอ่ะทายถูกอีกแล้ว”
“ก็ใครจะกล้าเล่นกับผมแบบนี้ถ้าไม่ใช่โบอา”คำพูดอ้อนๆฟังดูเอาใจยังคงทำให้โบอาหน้าขึ้นสีทุกทีไป
“ไม่ต้องมาปากหวานเลย”
“ป่าวสักหน่อย”แจจุงบิดจมูกของหญิงสาวอย่างหมั่นเขี้ยว
“โบอาหายใจไม่ออกนะ”
“ฮ่าฮา...งั้นหรอ”หญิงสาวยู่หน้าด้วยความขัดใจ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“หึ...ไม่อ่ะ...แต่เจ็บจมูกมากกว่า”
“ไม่ใช่...คือผมหมายถึงเรื่องวันนั้น?”
“อย่าพูดถึงมันอีกเลย...โบอาลืมมันไปหมดแล้วล่ะ...แจจุงก็อย่าคิดมากนะรู้มั้ย?”
“อะ...อืม...ขอบใจนะโบอา”เสียงโหวกเหวกโวยวายดึงความสนใจจากคนทั้งคู่
“จุนซู!...คิม จุนซู!”เสียงแหบห้าวเอ่ยออกมาเสียงดังเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของยูชอน เสียงตะโกนที่ไล่หลังไม่ได้ทำให้จุนซูลดระดับฝีเท้าลงเลยจุนซูยังคงก้าวเดินอย่างไม่สนใจใครก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นวิ่งเพื่อให้หนีจากใครบางคนได้เร็วยิ่งขึ้น จุนซูยังไม่พร้อมที่จะเจอกับยูชอนในตอนนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ความรู้สึกในใจไม่สามารถอธิบายออกมาได้
‘พรู่ว์’ ลมหายใจถูกถอนออกมาอย่างโล่งอกร่างเล็กหันตัวกลับมาจากตรงมุมตึกแล้วชนเข้ากับร่างบางอีกคนที่ดูเหมือนจะจงใจเดินมาดักทาง
“อ๊ะ!!!”
“……….”
“โถ่...แจจุงตกใจหมดเลย”
“ตกใจอะไรของนาย...นายวิ่งหนีใครมา?”
“ป่าวนะ...ชั้นป่าว”
“ชั้นไม่เชื่อ...นายโกหกมีอะไรปิดบังชั้นอยู่บอกมา...หนึ่ง...สอง...”
“เฮ้ย...บอกก็ได้...ไม่เห็นต้องมาขู่กันแบบนี้เลยTT”
-------------------------------------------------------------------------------
“ห๊ะ!!!...อะไรนะ?”
“ชู่วร์...เบาๆสินายจะตะโกนไปทำไมกันแจจุง!”
“ใครฟังก็ต้องตกใจ...จูบแรกของเพื่อนชั้นถูกชายหนุ่มนามว่าปาร์ค ยะ...ยะ...อุ๊บ”ฝ่ามือเรียวยกขึ้นปิดปาดคนช่างเจรจา
“พอเลย...หยุดพูดไปเลยก็ชั้นบอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ...เรื่องบังเอิญอ่ะเข้าใจมั้ย?”จุนซูพยายาอธิบาย
“บังเอิญอะไร...ก็แกบอกว่าเค้าดึงแกไปจูบชัดๆ”แจจุงพูดราวกับอยู่ในเหตุการณ์
“แจจุง!”
“อะไรเล่า...”
“ถ้านายยังไม่หยุดพูด...”
“อ่าๆ...หยุดพูดแล้วก็ได้แค่นี้ก็ทำมาเป็นเขิน...ดูสิหน้าแดงไปหมดแล้ว...ฮ่าฮา”แจจุงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดเหมือนเป็นการเรียกร้องให้ใครแถวนี้ได้หันมามอง
“ชั้นไปซื้อน้ำก่อนดีกว่า -3- ”เดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดีปล่อยให้ร่างเล็กของจุนซูยืนหันหลังสะบัดก้นให้อย่างโกรธๆ
“แจจุงไหนนายบอกว่าจะไปซื้อน้ำไง?”ถามออกไปเมื่อไหล่บางถูกสะกิด
“……….”เมื่อไม่ได้รับคำตอบจุนซูเลยหันไปหาคู่สนทนาของตนหากแต่ไม่ใช่เพื่อนรักแจจุงแต่เป็น...
“ยูชอน...เอ่อ...ครูยูชอน”
“เป็นอะไรไปเมื่อกี้นายวิ่งหนีชั้นทำไมหรอจุนซู?”
“ผมป่าวฮะ...จุนซูไม่ได้หนี”ปฏิเสธออกไปทั้งๆที่การกระทำมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูด
“แล้วนายไม่ได้ยินที่ชั้นเรียกหรอ?”
“ไม่ฮะ...ไม่ได้ยิน”ก้มหน้าก้มตาตอบ
“คิม จุนซู!”
“ฮะ”น้ำเสียงที่เรียกฟังดูจริงจังซะจนคนตัวเล็กต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ทีนี้ได้ยินชัดรึยัง?”
“ฮะ”
“เอ่อ...ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกนายนะ...คือว่าชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“............”
“เรื่องเมื่อคืน...ชั้นอยากจะขอโทษนายแล้วก็ขอบคุณนายน่ะจุนซู”
“ขอโทษแล้วก็ขอบคุณผมเรื่องอะไรหรอฮะ?”เอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ก็เรื่องเมื่อวานที่ชั้นเมาแถมยังเดือดร้อนนายต้องมาเป็นธุระโทรตามน้องชั้นให้มารับอีก”
“อ้อ...เรื่องแค่นี้เอง จุนซูแค่ไม่อยากเห็นพี่ยูชอนต้องนอนโดนยุงกัดอยู่ข้างถนนน่ะฮะ”คำพูดหน้าตายของจุนซูดูเหมือนจะทำให้ยูชอนอับอายไม่น้อย...นอนข้างถนนเลยหรอ???
“อะ...อืม”
“ฮ่าฮา...ล้อเล่นน่ะฮะ^^”
“จุนซูคือ...ชั้นไม่ได้ทำอะไรที่มันแย่ๆกับนายใช่มั้ย?”
“อะ...เอ๋?”
“คือ...ชั้นไม่ได้ทำตัวแย่ๆกับนายใช่หรือป่าว?”จุนซูจ้องมองใบหน้าของยูชอนที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ยูชอนคงจำอะไรไม่ได้เลยเวลาเมาแล้วก็คงไม่มั่นใจในตัวเองถึงได้มาถามกับเค้าแบบนี้
“ครูจำไม่ได้หรอฮะ?”จุนซูถามเสียงเศร้ายูชอนได้แต่ส่ายหน้าแล้วพูดต่อ
“ถ้าครูทำอะไรให้จุนซูไม่พอใจ...ครูขอโทษนะ”
“ช่างมันเถอะฮะ...เรื่องมันผ่านมาแล้ว”ยิ่งจุนซูพูดแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆในความคิดของยุชอน จุนซูเตรียมตัวจะหันหลังเดินออกไปแต่ยูชอนก็เรียกเอาไว้ก่อน ยิ่งเห็นจุนซูเป็นแบบนี้เค้าก็ยิ่งไม่สบายใจ
“ครูทำอะไรที่แย่ๆกับเธอใช่มั้ย?...บอกครูมาสิ!”
“แล้วถ้าผมจะบอกว่าเมื่อคืนครูจูบผม...ครูจะเชื่อผมมั้ยฮะ?”
“อะไรนะ 0.0 ”
“ฮ่าอา...ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย...จุนซูล้อเล่น^^”
“จุนซูนายแกล้งชั้นหรอ...ไม่สนุกเลยนะ”ยูชอนหน้าเสีย
“มีอะไรรึป่าวฮะ?”
“ก็มันเหมือนกับที่ชั้นฝันน่ะ”
“ฝันว่าอะไรหรอครับ”
“ฝันว่าครูได้...เอ่อ...จูบกับนางฟ้า”
“ห๊ะ!!!”จุนซูอุทานออกมาเสียงแหลมจนนักศึกษาบริเวณรอบๆต่างหันมามอง
“เบาๆสิ...มันไร้สาระใช่มั้ยล่ะ...แต่ถ้ามันไม่มีอะไรก็ดีแล้ว...ครูจะได้โล่งใจ”
“ฮ่าฮา...ไม่เห็นจะไร้สาระตรงไหนเลย”รู้สึกน้อยใจไม่น้อยที่ยูชอนคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันแต่จะให้พูดอะไรไปมากกว่าล่ะ???
“เอาไว้วันหลังครูจะพาจุนซูไปเลี้ยง...ถือว่าเป็นการแก้ตัวก็แล้วกัน^^”
“ไม่ฮะ!...ผมจะไม่ไปกับครูแล้วขืนครูไปเมาอาละวาดแล้วผมจะทำยังไงอ่ะTT”
“ครั้งต่อไปไม่มีแบบนี้อีกแล้ว...ครูสัญญา”ยกนิ้วก้อยให้จุนซูได้เกี่ยวก่อนจะแปะโป้งแทนคำสัญญาที่ว่านี้
“ไม่โกรธครูใช่หรือป่าว?”ถามย้ำให้มั่นใจอีกครั้ง
“ไม่ฮะ...จะโกรธครูได้ยังไงล่ะ” ครูออกจะน่ารัก>//< ประโยคหลังจุนซูได้แต่พูดอยู่ในใจถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆที่ยูชอนจำเรื่อง จูบ ไม่ได้แต่ยูชอนก็ดูมีความรับผิดชอบที่กล้ามาถามเค้าตรงๆแบบนี้...จุนซูให้อภัยฮะพี่ยูชอน^^
คาบเรียนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆร่างเล็กที่เข้ามาช้ากว่าเวลาเรียนราวๆสิบห้านาทีเพื่อเคลียปัญหาหัวใจ??? เดินมายังข้างแจจุงอย่างเงียบเฉียบ
“เคลียกันเรียบร้อยแล้วสิ?”ใบหน้าสวยยังคงจ้องมองกระดาน
“อื้ม >< ”จุนซูยิ้มจนหน้าบาน แจจุงไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่รอบยิ้มกับอาการเขินของคนข้าง
“ก็ดีแล้ว”
เมื่อการเรียนสำหรับวิชาสุดท้ายของวันนั้นสิ้นสุดลงทั้งแจจุงและจุนซูก็รีบเก็บหนังสือตำราเรียนต่างๆเข้ากระเป๋า เพราะวันนี้ยังทีรายงานอีกสองเล่มรอให้เค้าทั้งคู่กลับไปทำ
~ หอพักคิม จุนซู ~
รายงานเล่มหนาที่ช่วยกันทำใช้เวลาร่วมสี่ชั่วโมงถูกวางลงบนโต๊ะก่อนร่างบางทั้งคู่จะนอนแผ่อย่างหมดแรงและตอนนี้ก็ถึงเวลาที่แจจุงจะต้องกลับบ้านไปพักผ่อนสักที
“จุนซู...ชั้นกลับก่อนนะ”
“ให้ชั้นไปส่งนายเอามั้ย?”
“ไม่...พอเลยชั้นกลับเองได้ ชั้นโตแล้วนะ”
“แล้วทีนายอ่ะทำอย่างกับชั้นเป็นเด็กไปได้”
“ก็นายมัยยังเด็ก...เด็กน้อยคิม จุนซู^^”แจจุงยกมือขึ้นลูบศรีษะกลมอย่างคนขี้แกล้ง
“ไปเลยๆ...ชั้นส่งนายแค่นี้แหล่ะ...บาย”พูดจบก็รีบปิดประตูโดยไม่หันมาสนใจแจจุงอีก...จะมีมั้ยนะที่เค้าจะเถียงชนะแจจุงได้บ้างTT แจจุงอมยิ้มก่อนเท้าเล็กจะก้าวเดินออกมาแต่ก็ไม่วายที่จะหันไปมองห้องของจุนซู ใบหน้าเล็กๆที่แอบมองจากหน้าต่างรีบหลบในทันทีพร้อมกับดับไฟเพื่อที่แจจุงจะได้มองไม่เห็นเค้าอีก แจจุงเลยแกล้งตะโกนให้ดังๆเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กยังแอบดูเค้าอยู่ไม่ไปไหน
“ชั้นรู้จุนซู...นายยังแอบมองชั้นอยู่...อย่ามาทำเป็นขี้งอนไปหน่อยเลยนายไม่ใช่คนแบบนั้น...ฮ่าฮา...ฝันดีน้า^^”
ระยะทางจากหอพักของจุนซูกับบ้านของแจจุงดูจะไกลกันพอสมควร อากาศที่ติดจะหนาวเย็นสังเกตได้จากควันสีขาวที่พ่นออกมาจากปลายจมูกและเรียวปากแห้ง รถประจำทางสายประจำก็เหมือนจะหมดไปแล้วส่วนรถแท็กซี่ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะผ่านมาสักคันคนตัวเล็กได้แต่ทำใจยอมรับชะตากรรม เท้าเล็กก้าวไปตามทางเท้าอย่างเหนื่อยอ่อนอะไรบางอย่างทำให้แจจุงต้องหยัดเดินและหันไปมอง
‘ ว่างเปล่า ’
พยายามคิดไปว่าคงจะรู้สึกไปเองเพราะนอกจากตัวเค้าแล้วก็ไม่มีใคร
“นายเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ...แจจุง”
ช่วงขาเรียวยาวรีบเดินให้เร็วขึ้นถึงแม้จะไม่มีอะไรแต่แจจุงก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยและยังคงรู้สึกถึงการจ้องมองเหมือนมีใครบางคนกำลังติดตามเค้าอยู่ เสียงฝีเท้าที่ที่ได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง จากที่เดินอยู่ก็เปลี่ยนเป็นวิ่งแทน แจจุงไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองคนตัวเล็กออกแรงวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่ข้อเท้าก็เกิดพลิกขึ้นมากะทันหันร่างทั้งร่างลอยและตกลงพื้นอย่างแรงด้วยความที่วิ่งเร็ว แรงที่ปะทะก็เลยหนักเอาการ
“โอ้ย!”สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด เมื่อเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัว
เมื่อไม่พบใครแจจุงก็นึกโมโหตัวเอง น้ำตาเม็ดใสค่อยๆไหลยังปรางขาวอย่างเจ็บใจ เค้าเชื่อว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกไปเอง ไม่ได้หูฝาด แต่แจจุงกำลังถูกจ้องมองจริงๆ แล้วก็เป็นแบบนี้มานานร่วมสองอาทิตย์แล้ว ซึ่งมันทำให้เค้ากลัวยิ่งพักหลังๆแจจุงรู้สึกว่าไม่ใช่เพียงแค่การจ้องมองแต่เหมือนดวงตาคู่นั้นมันติดตามเค้าไปทุกที
“ฮึก...นายต้องเข้มแข็งสิแจจุง...อย่าให้ใครมาทำอะไรเราได้”
เปล่าเลยไม่มีใครมาทำอะไร...แจจุงต่างหากที่กำลังทำร้ายตัวเองอยู่?
ยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะพาร่างที่แสนเปราะบางพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป
“มันไม่มีตัวตน...มันเป็นสิ่งที่นายคิดขึ้นมาเอง...ไม่...ไม่มีอยู่จริง!”ย้ำตัวเองให้ชัดๆอีกครั้งและออกเดินต่อไป โชคดีที่มีแท็กซี่ผ่านมาแจจุงไม่รอช้าที่จะโบกมือเรียก อย่างน้อยเค้าก็ไม่ต้องทนเจ็บเท้าเดินกลับบ้าน
เมื่อแจจุงขึ้นรถไปแล้ว ที่ตรงนั้นทางเท้าตรงนั้นก็ไร้เงาของร่างบางเมื่อครู่ ทางเท้าฝั่งตรงข้ามก็ปรากฏเงาดำๆของใครบางคน
หรือเรื่องทั้งหมด...แจจุงจะไม่ได้คิดไปเอง?
สถานที่ที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาก็คงจะหนีไม่พ้นสถานที่ที่ว่า...โรงพยาบาล ร่างสูงของยุนโฮใบหน้าที่แช่มชื่นในชุดกราวด์สีขาวดูภูมิฐานผิดกับอีกคนที่ทำหน้าตาบึ้งตึงจนยุนโฮต้องเอ่ยปากแซว
“นี่ชางมิน...จะไปรับรุ่นน้องหรือจะไปตายว่ะเนี่ย?...ดูทำหน้าเข้า”
“หยุดพูดไปเลย...อาจารย์หมอเค้าไม่ได้เลือกแกหนิ”
“ฮ่าฮา...นั่นมันถือว่าเป็นโชคของชั้นโว้ย!”
“เอ่อ...ทีใครทีมันจำไว้เลยนะ”อาจารย์หมอนี่ลำเอียงได้อีกอ่ะในความคิดของชางมิน งานก็ออกจะล้นมือจนแทบจะท่วมหัวเค้าตายอยู่แล้วแต่อาจารย์หมอก็ยังสั่งให้เค้าไปรับรุ่นน้องอีก ชางมินเลยต้องวางมือจากงานกองโตเอาไว้แบบนั้น
“โถ่...อย่ามาทำเป็นโกรธไปหน่อยเลย”
“ไม่รู้ล่ะ...วันนี้นายต้องดุแลคนไข้แทนชั้นด้วยไม่งั้นไม่หายโกรธโว้ย!!!”
“ฮ่าฮา...เรื่องอะไรมาโยนกันแบบนี้อ่ะ...งานใหญ่เลยนะนั่น...ก็ได้ๆเห็นแกความเป็นเพื่อนของเราเลยนะเนี่ย”ยุนโฮเมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของชางมินก็เลยต้องรีบรับปากช่วยเหลือ
“หรอ?...แล้วอย่างนี้ชั้นต้องกราบเท้านายด้วยมั้ยเนี่ย?...ไอ้ยุน”ชางมินกวนประสาท - -+
“ฮ่าฮา...ได้ก็ดี”
“ไม่มีทาง...ไอ้หน้าหมี”
“งั้นก็ไปเลย...ไอ้หน้าเป็ด”
“ไม่ต้องไล่หรอก...ชั้นไปแน่!”เมื่อสิ้นสุดการปะทะคารมชางมินก็เดินออกไปอย่างสบายใจอย่างน้อยก็ได้โยนงานไปให้ยุนโฮเกือบครึ่ง...ขอบใจมากไอ้เพื่อนเลิฟ -3-
พยาบาลสาวที่เดินสวนมาพร้อมกับแฟ้มประวัติของผู้ป่วยดึงความสนใจจากยุนโฮ ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด
“เดี่ยวครับ...ผมขอดูแฟ้มอันนี้หน่อย”พูดจบก็คว้าแฟ้มสีดำที่แสดงรายชื่อของคนไข้ขึ้นมาอ่าน
“แฟ้มทั้งหมดนี้จะเอาไปไหนหรอครับ?”
“เอาไปไว้ให้คุณหมอชิมค่ะแต่วันนี้คุณหมอชิมไม่อยู่คงต้องหลัดเปลี่ยนคนไข้ให้กับคุณหมอท่านอื่นน่ะค่ะ”
“ของชางมินทั้งหมดเลยหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิชั้นขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวครับ...แฟ้มทั้งหมดนี้เดี่ยวผมจัดการเอง”
“เอ่อ...แต่...”
“ไม่มีแต่ครับ...ชางมินฝากงานวันนี้ไว้กับผม!”พูดด้วยเสียงดุๆ พยาบาลสาวเลยไม่กล้าขัดพร้อมกับส่งแฟ้มไปให้กับยุนโฮทั้งหมดก่อนจะเลี่ยงเดินออกไป รับแฟ้มมาถือไว้ก่อนจะตรงไปยังห้องตรวจประจำ ความคิดมากมายกับแผนการอันชาญฉลาดผุดขึ้นเต็มหัวสมองของชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ยากจะคาดเดาในห้วงอารมณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น