Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama, Erotic
NC : 20
Part…2 ตอนนี้...ชั้นเหนื่อย ถ้าเธออยากมาก ก็ทำมันเอง !
ร่างบางบนเตียงค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นทีละนิด อย่างอ่อนล้า ใบหน้าสวยซีดเผือดเต็มไปด้วยคราบน้ำตาใบหน้าซุกไซร้ลงกับฟูกนุ่มนิ่มสีอ่อน เปลือกตาสีมุกกระพริบขึ้นลงถี่ยิบ พยายามปรับสายตารับกับแสงแดดจ้าที่สาดส่องลงมาเกือบถึงร่างเปลือยเปล่า ซึ่งเต็มไปด้วยรอยรักที่ใครบางคนตีตราประทับมันอย่างเอาแต่ใจจนแทบจะไม่เว้นพื้นที่สักตารางนิ้ว ปลายเท้าเล็กหดหนีความเย็นเปียกชื้นบริเวณสุดปลายเท้า รู้สึกเหมือนทั้งร่างนอนแช่น้ำเย็นฉ่ำเปียกชุ่มไปทั้งตัว บริเวณต่ำกว่าสะโพกมนลงมาจนถึงปลีขาเต็มไปด้วยความเหนอะแหนะของเลือดแดงข้นปนของเหลวสีขุ่น น่ารังเกียจ เรียวแขนเล็กที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการข่วน กัดฝังเขี้ยวคมของคนชั่วช้า เอื้อมช้าๆไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่ห้อยอยู่หัวเตียงมาเช็ดคราบเหนียวข้นเปรอะเปื้อนตั้งแต่ช่องทางด้านหลังอย่างแผ่วเบาที่สุด แจจุงกัดปากตัวเองจนเลือดซิบด้วยความแสบขนาดแตะเพียงเบาๆยังเจ็บแปลบจนน้ำตาไหล น้ำเลือดที่มันแข็งกรังไม่อาจเช็ดออกได้โดยง่าย
ไม่ออก... เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ออก
ดวงตาคู่สวยเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา ทั้งเจ็บทั้งรังเกียจ ขยะแขยงมันอย่างที่สุด ก่อนเลื่อนผ้าลงมาถูไถรุนแรงบริเวณปลีขาขาวเนียนละเอียดแทน
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะไอร้อนจากแสงแดดจ้า ชวนให้คนที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างเขารู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ ศีรษะทุยสวยได้รูปสะบัดแรงๆหลายครั้ง พยายามขับไล่ความมึนงง พร้อมกับเรียกสติของตนโดยเร็วทันทีที่สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมา ดวงตาคู่สวยก็กวาดมองหาสิ่งที่เขาทั้งเกลียด ทั้งกลัวที่สุดในชีวิต
เจอแล้ว....
ไอ้เลวนั่นนอนเหยียดตัวยาวด้วยท่าทางที่เป็นสุขอยู่บนโซฟาสีแดงสดที่อยู่ตรงมุมซ้ายสุดของห้อง ทั่วร่างหนามีเพียงผ้าพื้นบางพาดปิดส่วนสงวนไว้เท่านั้น จากเสียงลมหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนตรงนั้นคงกำลังหลับสนิทอยู่เป็นแน่
ร่างบางคลี่ยิ้มบางๆ ด้วยความดีใจ นับเป็นรอยยิ้มแรกของเขาเลย ตั้งแต่ถูกคนเลวนั้นพรากความบริสุทธิ์ไป แจจุงค่อยๆพยุงร่างกายอันบอบช้ำลงจากที่นอนหนานุ่มอย่างรวดเร็ว ด้วยความดีใจทำให้ลืมไปหมดว่าตัวเองกำลังเจ็บแสบที่บริเวณต่ำกว่าสะโพก
“โอ๊ยยยย...” เมื่อร้องออกมาก็รีบเอามืออุดปากไว้ กลัวคนเลวนั่น จะตื่นขึ้นมาซะก่อน สายตากวาดหาเสื้อกับกางเกงเวรกรรม !!!!! อะไรของเขาก็ไม่รู้ ห้องก็ออกจะกว้าง ที่ก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมชุดเขาถึงต้องไปตกอยู่ข้างโซฟาสีแดงตัวนั้นด้วย
“เฮ่อออ...” เสียงถอนหายใจทอดยาวเพื่อปลดปล่อยความกลัว ก่อนจะสาวเท้าไปใกล้ชุดที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้อง มือเล็กสั่นขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความกังวลใจสารพัด ระแวงระวังจนรนไปหมดแล้ว
“อย่าพึ่งรีบตื่นนะ” แจจุงภาวนาในใจ มือสวยสั่นแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆด้วยความรีบเร่งและหวาดกลัว
แต่.. ดูเหมือนว่าคำขอในใจแจจุงจะไม่สัมฤทธิ์ผล ความที่ตั้งใจจะรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยโดยเร็วจึงไม่ทันได้สังเกตว่าร่างหนาที่ตนคิดว่ากำลังหลับเป็นตายอยู่ที่โซฟาได้เคลื่อนกายมานั่งจดจ้องตัวเองอยู่ข้างๆแล้ว
“ซีวอน”มือขาวออกแรงเขย่าคนข้างกายที่ยังคงหลับอยู่
“อะ...เอ่อ ขอโทษที นี่ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว”
“ไม่รู้สิฮะ...ผมเองก็พึ่งจะตื่น...แจจุง...ใช่ เรายังหาแจจุงไม่พบเลยคุณซีวอน...ผม...”
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ของเจ้านายก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน
“ว่าไง”
“โอเค...ถ้านายได้ข่าวอะไรเพิ่มก็รีบโทรบอกชั้นด่วนเลย...ขอบใจมาก”กดตัดสายไปอย่างรวดเร็ว
“ทางลูกน้องของผมก็ยังไม่มีใครได้ข่าวอะไรคืบหน้าเลย”
“ฮึก...ฮือๆๆๆ”สองมือยกขึ้นมาปิดใบหน้าร้องไห้ออกมาอย่าไม่อยากที่จะอดกลั้นอีกต่อไป
“ฮีชอล...หยุดร้องไห้ก่อนนะ...ชั้นว่าชั้นว่าตอนนี้เราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่านะนายยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่หรอ?”ไม่ใช่ว่าซีวอนจะไม่ห่วงแจจุงแต่คนตรงหน้าตอนนี้อาการดูจะน่าเป็นห่วงมากกว่า
“ฮึก...ไม่ฮะ ผมไม่หิว...ผม...ผมอยากหาแจจุงให้เจอก่อน”ความห่วงใยในตัวน้องชายคนเป็นพี่จึงมีแค่ความคิดเดียวอยู่ในหัวสมองตอนนี้
“ไม่ได้...ถ้านายไม่ทานอะไรเลยแล้วจะเอาแรงจากไหนไปตามหาแจจุงล่ะ...เชื่อชั้นเถอะนะ...ฮีชอล”เหตุผลที่ซีวอนพูดออกมาพยายามจะให้ร่างที่เอาแต่ร้องไห้ได้คิดและเชื่อฟังเค้าบ้างแล้วซีวอนก็ทำสำเร็จ
“จริงด้วยฮะ ถึงผมจะทานอะไรไม่ลงแต่ผมก็ต้องทานเพื่อจะได้มีแรงไปตามหาแจจุง...ไปฮะ...เราเสียเวลามามากแล้ว”เขย่าแขนร่างสูงพร้อมกับพยักเพยิดให้รีบออกรถเพราะหลังจากนั้นฮีชอลจะได้ออกตามหาแจจุงต่อสักที
ท่วงท่านั่งยองๆ ก้มๆ เงยๆด้วยความระวังตัว ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ริมฝีปากเจ่อบวมสีแดงสดที่บ่นอะไรพึมพำราวกับเชิญชวนให้เขาเข้าไปบดขยี้ดูดด่ำความหวาน เย้ายวน ชวนมองทุกอิริยาบท ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงว่ากำลังทำให้คนมองแทบคลั่ง ไวเท่ากับความคิดท่อนแขนแข็งแรงก็รวบตัวคนตรงหน้ามากอดรัดแนบแน่น ร่างเล็กดิ้นรน ขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย มือเล็กจิกลงบนต้นแขนแข็งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ปากร้องโวยวายทั้งตกใจทั้งกลัว
“ปะ ปล่อยยย นะ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิตตตต” แจจุงตวาดสุดเสียงด้วยความตกใจ
“จะหนีไปไหน หืมม..” ไม่ได้คิดจะรอฟังคำตอบ จมูกโด่งก็ก้มลงไปสูดกลิ่นหอมชวนหลงใหลที่สองข้างแก้มเนียน กดจูบซ้ำแล้ว ซ้ำอีก อย่างหลงใหลในกลิ่นอ่อนๆเฉพาะตัวที่หอมไม่เหมือนใครของเด็กน้อยหน้าสวย
“อ๊ะ..” เด็กน้อยอุทานเมื่อถูกล่วงเกินอีกครั้ง ใบหน้าสวยสะบัดหนีริมฝีปากอิ่มซุกซนที่เริ่มทำการตรวจยึดพื้นที่ โดยไม่ลืมที่จะตีตราประทับไปทั่วใบหน้าและซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำ ก่อนที่จะวกไปคลอเคล้ากลีบปากสีสวย ด้วยความอ่อนเดียงสาของเด็กหน้าสวยหรือเพราะตอนนี้ในสมองมันขาวโพลนไปหมดก็ไม่รู้ ปากที่ถูกครอบครองทั้งหมดจึงค่อยดุนดันบดบี้ริมฝีปากอวบอิ่มซะเอง ปลายลิ้นส่งออกไปคล้ายใบเชิญให้เข้ามาแลกเปลี่ยนรสสัมผัส ในใจแจจุงคิดเพียงว่าจะกัดลิ้นคนชั่วให้ขาดเป็นท่อนเพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองหนี
สิ่งที่เด็กน้อยคิดมันผิด ยังไม่ทันได้กัดปากอิ่มของชายหนุ่ม เรียวปากที่เผยอขึ้นน้อยๆก็เปิดทางให้ยุนโฮส่งชิวหาไปกวาดต้อนน้ำหวานภายในมากลืนกินอย่างเอร็ดอร่อย ลิ้นร้อนลากไล้ปั่นป่วนไปทั่วภายในโพรงปากอ่อนนุ่มของคนสวยด้วยความชำนิชำนาญ เพียงครู่เดียว ร่างที่ดิ้นรนขัดขืนก็โอนอ่อนตามการชักนำ มือเรียวสวยลูบไล้แผ่งอกกว้างอย่างเผลอไผล
ยุนโฮค่อยๆเอื้อมมือไปที่หมอนอิงที่เขาหนุนหัวนอนบนโซฟา สืบนิ้วเรียวยาวควานหาสิ่งที่เก็บไว้ใต้หมอน บางสิ่งที่เขาซ่อนมันเอาไว้ หึ หึ...ได้เวลาออกโรงแล้ว
เมื่อหยิบกล่องสแตนเลสสีเงินเรียบแบนใต้หมอนออกมาได้ เข้าก็รีบหยิบสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในออกมามันคือ
...เข็มฉีดยา...
ซึ่งบรรจุของเหลวสีแดงเข้มเต็มกระบอกฉีด Red Hell…. ยากระตุ้นอารมณ์เพศ จริงๆแล้วคนอย่างเขาไม่มีรสนิยมใช้ยากับใคร เพราะส่วนใหญ่ก็ล้วนเต็มใจขึ้นเตียงกับเขาอยู่แล้ว แต่กับเด็กดื้ออวดดีคนนี้ มันทำให้เขาอยากรู้ว่าเวลาเกิดอารมณ์รุนแรงที่ควบคุมไม่ได้ จะเป็นยังไง
ระหว่างที่เด็กน้อยกำลังเตลิดไปด้วยอารมณ์ เขาก็บรรจงปักเข็มเล่มจิ๋วฝังบนเนื้อเนียนละเอียด น้ำสีแดงค่อยๆซึมเข้าสู่ผิวบอบบาง ช้า ช้า จนซึบซาบเข้าสู่ร่างบางจนหมด
“….จึ๊ก....”วินาทีที่ความคมปักลงไป ก็ดึงสติน้อยที่ลอยไปไกลแสนไกล กลับมาทันที
ร่างน้อยเริ่มดิ้นรนต่อสู้อีกครั้ง
“ทำอะไรน่ะ เจ็บบบ” เสียงหวานประท้วง รู้สึกเจ็บจี๊ดที่บริเวณสะโพก ไม่มีเวลาให้คิดมาก เมื่อสติกับคืนคนตัวเล็กก็ไม่คิดยินยอมให้คนเลวกอดรัดอยู่ในท่าล่อแหลมแบบนี้เป็นแน่ กำปั้นน้อยกระหน่ำรัวใส่ไม่ยั้งบนอกแกร่ง ไม่เกิดประโยชน์สักนิด ชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดปล้ำจูบรุกรานร่างกายเขาอย่างใจคิด
แต่ทว่า... เวลาเดินไปไม่ถึงนาที ร่างที่ดิ้นขลุกขลักในวงแขนก็เริ่มมีอาการกระสับกระส่ายเกิดอาการร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย ร่างบางสั่นสะท้าน เกิดอะไรแปลกขึ้นกับตัวเขาก็ไม่รู้จู่ๆ ส่วนกลางลำตัวของแจจุงก็ขยายตัวขึ้นแทบปริ แล้วยังมีอาการปวดหนึบตรงส่วนปลายท่อนที่กำลังตั้งชูชันท้าทายคนที่เอาแต่จ้องมองอยู่ขณะนี้ ยุนโฮคลายอ้อมกอดออก มือใหญ่หยิบชุดที่เค้าตั้งใจจะใส่แต่แรกปาใส่ใบหน้าสวย
ใบหน้าหล่อชะโงกเข้ามาชิดใบหู กระซิบเสียงพร่า
“เอาล่ะ จะไปไหนก็ไป”
‘ถ้าเธอคิดว่าจะไปได้นะ คนสวย หึ หึ ‘
คำพูดดั่งเป็นการเปิดโอกาส ถึงจะมึนงง ด้วยความสงสัย มันไม่มีเหตุ มีผลอะไรสักนิด แต่ขณะนี้ มันหมดเวลาให้แจจุงมาคิดสงสัยอะไรทั้งสิ้น และก็ไร้ประโยชน์ในการคิดหาเหตุผลถึงแม้จะเกิดความสงสัยว่าทำไมคนสาระเลวแบบนี้ อยู่ดีๆก็ปล่อยตัวเขา ดูง่ายดายเกินไปช่างมันเถอะ มันปล่อยตัวเราก็ดีแล้ว
ตอนนี้เราต้องรีบกลับบ้านไปหาพี่ฮีชอล มันเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะอยู่ในสำนึกตอนนี้ ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเป็นห่วงเขาขนาดไหนสมองสั่งร่างกายให้รีบลุกขึ้น ก่อนมันจะเปลี่ยนใจ แจจุงยังไม่ทันยันกายขึ้นมาได้ ทั้งร่างก็ล้มแปะทับกับร่างหนาที่นอนเป็นเบาะรอรับร่างนุ่มเนียนชวนสัมผัส ลมหายใจอุ่นรดบนต้นคอขาว ที่เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ โดยฉับพลันแจจุงเกิดความรู้สึกกับความคิดแปลกๆที่มันน่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะคิดในชีวิต
ทำไม... ถึงอยากให้มัน ทำ...รัก กับเขา
เดี๋ยวนี้!!!
ร่างนวลเนียนเบียดกายเข้าแนบชิดร่างหนาโดยไม่รู้ตัว ความต้องการในตัวปลุกเร้ารุนแรง กลีบปากสวยโน้มลงไปกดจูบอย่างไม่ประสีประสา ลืมหมดสิ้นกับความตั้งใจในตอนแรกเคลื่อนกายเสียดสีให้ส่วนที่ขยายตัวชูชันได้รับการปลดปล่อย ร่างหนาที่นอนรองรับเรือนกายนุ่มเนียนราวกับไม่รู้สึกรู้สาใดใดในรสสัมผัส ทั้งที่ส่วนกลางลำตัวของเขาก็กำลังพองขยายใหญ่ขึ้นด้วยความตื่นตัว
ไม่ได้รับการตอบสนอง…..
ไม่ได้รับความช่วยเหลือ......
ราวกับใต้ร่างนั้นเป็นเพียงเบาะหนารองรับน้ำหนักที่กดทื้งมาทั้งตัวเท่านั้น คนสวยจิ๊ปากอย่างขัดใจ รู้สึกอยากทำแบบนั้นกับคนใต้ร่าง แต่ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อชายหนุ่มทำเพียงคนนิ่งเป็นท่อนไม้แข็งอยู่แบบนี้
“อื่ออออ...” ร่างกายร้อนรุ่มด้วยแรงกระตุ้นจากฤทธิ์ยา มือเรียวสวยถูไถแท่นเอ็นแข็งสะเปะสะปะ ไม่รู้วิธีปลดปล่อยของเหลวเหนียวข้นที่เยิ้มปริมตรงปลายทู่ มันปวดหนึบทรมานแทบจะบีบคั้นเค้นสิ่งที่มันติดอยู่ข้างในออกมาให้หมด
ความต้องการแปลกประหลาดช่างมีอนุภาพรุนแรงอะไรถึงขนาดนี้ แจจุงคิดดวงตาคู่งามเริ่มปริ่มไปด้วยหยดน้ำตาเม็ดโต เขาเกลียดร่างกายตัวเองตอนนี้จนแทบอย่างจะฉีกทึ้งให้มันขาดเป็นริ้วเนื้อด้วยความละอายใจ
หน้าไม่อายจริงๆ...แจจุง ทำอะไรลงไป
“ต้องการชั้นเหรอ...คนสวย?” เสียงกวนถามลอยๆอย่างน่ารังเกียจ เมื่อเห็นเรือนร่างเย้ายวนสั่นสะท้าน จากแรงสะอื้น มือคู่สวยกำส่วนอ่อนไหวของตัวเองแน่น อย่างไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี ยุนโฮมองภาพตรงหน้าอย่างถูกใจ
“ตอนนี้...ชั้นเหนื่อย ถ้าเธออยากมาก ก็ทำมันเอง”
คนบอกว่าเหนื่อยจับยกสะโพกมนขึ้นสวนกระแทกพรวดลงมาตรงกลางลำตัว ที่มีส่วนแข็งขืนตั้งตระหง่านรอท่าอยู่ เสียบเข้าไปในช่องทางบวมเป๋งเต็มไปด้วยเลือดที่แข็งตัวเกาะกรังอยู่รอบร่องสวรรค์
แจจุงทั้งจุก ทั้งเจ็บ เสียดไปถึงช่องท้อง ปวดระบมด้วยความทรมาน ฝ่ามือที่จับล็อคเอวค่อดจับยกช่วงลำตัวบางขึ้นอีกครั้ง อย่างไม่ปรานี จนสามารถกระแทกกระทั้นท่อนเนื้อใหญ่ ทะลุพรวดเข้าไปจากจนสุด
“อ๊ากกก ...... ฮื่ออออ.... เจ็บนะ” แจจุงร้องเสียงหลง
ไม่มีให้หรอกความสงสาร ยุนโฮคิด
ยิ่งตอนนี้ทั้งหมดของเขาได้เข้าไปสำรวจในโพรงอบอุ่นอ่อนนุ่ม แรงตอดรัดภายในมันยิ่งเร่งเร้าให้เกมรักเริ่มต้นขึ้นสักที มือหยาบลูบไล้แท่งเนื้อที่ดุดดันอยู่บริเวณกล้ามท้องแข็งแรง เพื่อจุดความต้องการของคนสวยกับมาอีกครั้ง ฝ่ามือร้อนจัดการกอบกุมส่วนนั้นรูดขึ้น รูดลง เพียงเริ่มต้นแจจุงก็ครางรับอื้ออึงไม่เป็นภาษา ยุนโฮเร่งจังหวะ เพิ่มสัมผัสที่หนักหน่วง สลับช้า ช้า แล้วก็เร่งเครื่องให้เร็ว จนปลายนั้นพวยพุ่งไปด้วยน้ำเหนียวข้นเต็มฝ่ามือหนาเหมือน
ร่างกายจะไม่ยอมเพียงพอ มันเรียนรู้บางอย่างที่มันมากกว่านี้และยุนโฮเหมือนจะรู้ว่าคนสวยเท่าทัน มืออุ่นตบลงเบาๆบนก้นเนียน ก่อนจะขย้ำขยี้อย่างไม่กลัวคนตัวเล็กจะเจ็บ ตอนนี้เพียงแตะเบาๆร่างกายแจจุงก็ร้อนวูบวาบอ่อนไหวกับมัน
แจจุงเริ่มขยับขย่มสะโพกสวยได้รูปตอบรับความเสียวซ่าน กระแทกกระทั้นสะโพกขึ้นลงอย่างเมามันส์ ลืมไปหมดแล้ว กับความเจ็บปวด การเสียดสีรุนแรงทำให้ปากทางบวมช้ำฉีกขาดเป็นทางยาว เลือดสีแดงสดไหลซึมทะลักออกมากับกลายเป็นเสมือนดั่งน้ำหล่อลื่นชั้นดี ในการบรรเลงรักของคนทั้งสอง ตอนนี้แจจุงไม่รู้สึกถึงความเจ็บอะไรแล้ว สะโพกมนยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
“อืมมม.. ใช่ ตะ ตรงง นั้น”
“แรงงง ......”
“แรงงง อีก” ยุนโฮเปล่งเสียงสั่นพร่า ด้วยความพอใจ
ทั้งห้องกังวานไปด้วยเสียงหอบกระเส่า ปนเสียงครวญครางอย่างสุขสม รัญจวนใจ ของสองร่างที่นัวเนียกันจนไม่เหลือช่องว่าง เนื้อแนบแน่นเนื้อส่งเสียงกระทบกันดังรับกับการสอดใส่ถึงจะรู้สึกเหนื่อยหอบแทบขาดใจ แต่เมื่อความต้องการในร่างกายมันมากมายไม่ยอมสิ้นสุด ร่างบางก็ยังไม่หยุดส่งเสียงหอบแฮ่กกกก บ่งบอกความอ่อนล้า แจจุงเริ่มหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อตัวเองถึงจุดหมายปลายทาง ถึงแม้ร่างกายยังสั่นสะท้านด้วยความต้องการแค่ไหน
แต่ทว่าตอนนี้ร่างกายเขามันอ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้อีกแล้ว คนขึ้นคร่อมพยายามจะยกสะโพกมนขึ้นถอนร่างออกมา แต่ร่างข้างใต้ที่บ่นว่าเหนื่อยกับเสือกตัวลุกขึ้นถอนส่วนที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยของตนซะเอง สองขากดทับเรือนร่างที่อ่อนเปลี้ยลงกับพื้น พร้อมฉีกเรียวขาแยกออกจากกันก่อนสอดใส่ส่วนนั้นเข้าไป มือหนาจับบีบเค้นต้นขานวลเนียนกระแทกแรงๆ หลายครั้งจนอัดฉีดของเหลวสีขุ่นทั่วร่างกายที่ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว
เมื่อใช้พลังงานมากไปเกินความจำเป็นความหิวก็เริ่มประท้วง ในตู้เย็นยังคงมีแต่พื้นที่ว่างเปล่ารอให้ผู้ที่เป็นเจ้าของได้ซื้อและเลือกสรรค์อาหารนานาชนิดมาใส่จนเต็มพื้นที่ที่ว่า แต่ทางกลับมาแค่ขวดน้ำที่บรรจุน้ำใสไว้เพียงแค่สองกระบอกเท่านั้น คิ้วเรียวยกขึ้นเป็นปมอย่างไม่พอใจ
“แมร่ง...ไม่มีไรกินเลยหรอไงว่ะเนี่ย...อืม แล้วยัยเด็กนั่นจะกินไรดี...วุ่นวายจริงโว้ย!”นึกคิดไปเรื่อยเปื่อยกว่าจะรู้ตัวอีกทียุนโฮก็มาหยุดยืนที่พาหนะคู่ใจนี้ซะแล้ว ‘เดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะ’ คิดเพียงเท่านั้นก็ไม่รอช้าที่จะตรงไปยังศูนย์อาหารขนาดใหญ่...ซุปเปอร์มาเก็ต
เปลือกตาบางค่อยๆปรือขึ้นช้าๆหลังจากที่สลบไม่ได้สติมาสักพัก ผันใบหน้าไปทางซ้ายทีขวาทีแต่ก็ไม่พบคนใจร้ายนั่น แจจุงค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งในสภาพที่เปลือยเปล่า...น่าอาย ดวงหน้าที่แดงก่ำกับใบหน้าที่ซัดขาวไม่เป็นธรรมชาตินี้ช่างดูหมองหม่น ในหัวตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียวคือต้องพาตนเองออกมาจากที่ที่ไม่นาจดจำนี้...แจจุงอยากกลับบ้าน
เมื่อเริ่มขยับกายความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับกระดูกจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นแสร้งโกหกตัวเองพยายามจะทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งมากที่สุด อ่อนแอมามากพอแล้วจะไม่ยอมโดนรังแกอีก...ไม่ยอม
ของเหลวสีแดงที่พึงหยุดไหลไปได้ไม่นานบัดนี้กลับไหลเป็นทางยาวจากเรียวขาอ่อนด้านในหยดลงบนพื้นพรมเป็นทางยาว แจจุงพยายามมองหาเศษซากเสื้อผ้าของตนเองที่ถูกฉีดขาดกระจัดกระจายอย่างไม่ใยดี เท้าเล็กค่อยๆก้าวช้าๆหยิบชิ้นเสื้อผ้าที่ว่าขึ้นมาสวมใส่กว่าจะแต่งตัวเสร็จก็เสียเวลาไปหลายนาทีอยู่จากร่างกายไม่เอื้ออำนวยนี้ เมื่อเป็นอันเสร็จเรียบร้อยคนจิตใจเลื่อนลอยอย่างแจจุงคงไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้นานๆไม่อยากโดนข่มเหงรังแกอีกแล้ว เมื่อสบโอกาสทองแบบนี้ก็ควรที่จะรีบคว้าเอาไว้ เท้าเล็กพยายามก้าวให้ได้ช่วงขาที่ยาวมากที่สุดเพื่อความรวดเร็วในการเคลื่อนไหว น้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มบางเพราะความเจ็บปวดที่เข้าเล่นงาน
“ไม่...ไม่ได้นะ เราต้องกลับไป...ไปหาพี่ฮีชอล”กัดฟันและกลั้นใจพูดพร้อมๆกับการก้าวเดินที่แสนจะลำบาก...น่าสมเพศ
ประตูบานสีน้ำตาลเข้มรออยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมให้ได้เปิดออกไปราวกับกรงนกที่เปิดอ้าเอาไว้ แล้วมีหรอที่ลูกนกจะไม่อยากโบยบินออกไปจากกรงทองที่ไม่น่าอยู่เอาเสียเลย...โบยบินออกไปให้ไกลสุดตัว
อาหารแช่แข็งที่เหมาะสำหรับคนที่ทำอาหารกินเองไม่เป็นบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง ก็มักจะเลือกที่จะจับจ่ายใช้สอยของจำพวกนี้ซึ่งยุนโฮก็คือหนึ่งนั้น ถุงเสื้อผ้าในแบบชุดลำลองถูกโยนเข้าไปในรถก่อนเป็นอันดับแรกตามมาด้วยถุงใส่อาหารอีกสองสามใบ เหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือ
“นี่เราออกมาเกือบสองชั่วโมงเลยหรอเนี่ย...ให้ตาย ยัยเด็กนั่นคงยังไม่ตื่นขึ้นมาหรอกนะ”คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้ายาพาหนะเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วสูง
“หวังว่านายคงยังไม่ตื่นขึ้นมา แล้วหนีชั้นไปหรอกนะ แต่นายจะเดินไหวหรอ...แค่ตื่นขึ้นมาก็เก่งมากแล้ว...หึ”ยุนโฮจะรู้มั้ยนะว่าตัวเองกำลังเป็นห่วงของเล่นชิ้นเล็กน่ารักที่แสนจะถูกใจนั้นอยู่...ถึงแม้ว่ามันจะเกิดขึ้นจากความใคร่ก็ตาม
มือบางที่ไม่สามารถควบคุมให้หายสั่นได้รีบคว้าจับลูกบิดสีทองเงาวาวทันทีที่เอื้อมมือถึงและเปิดออกอย่างรวดเร็วพรางแทรกตัวออกมา ความดีใจก็ทำให้แจจุงนั้นเผยรอยยิ้มกว้างที่ห่างหายจากใบหน้าสวยไปนานถึงสองวันถูกเติมเต็มขึ้นมาอีกครั้ง แต่นี่ก็ถือว่าเป็นความสำเร็จในขั้นแรกเพียงเท่านั้น ถ้าจะให้สำเร็จโดยสมบูรณ์แบบคิม แจจุงจะต้องพาตนเองกลับไปบ้านให้จงได้
“พี่ฮีชอล...แจจุง...แจจุงจะกลับไปหาพี่...ฮึก”ก้มหน้าก้มตาพาร่างอันบอบบางยิ่งกว่าแก้วที่กำลังจะแตก เดินออกมาโดยไม่ทันได้สังเกตุถึงร่างสูงโปร่งอีกคนที่ดูท่าว่าจะรีบร้อนไม่แพ้กัน
~ ปึก ~
“อ๊ะ!”หัวกลมๆที่ติดจะยุ่งเหยิงเซปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรงจนคนตัวเล็กล้นลงไปกองกับพื้นทันที
“อะ...โอ้ย!”
“นะ...นาย!”
^_________^
ตอบลบด้วยความปลาบปลื้ม
ตั้งใจอ่านหนังสือ ด้วยนะ