Title : [Fic] หมอ...llจิตll
Writer : GroupBee + KJW
Couple: YunJae , YooSu , MinRic
Genre : Drama , Erotic
NC : 20
Part…1 คนเลว!!!
ออดี้สีควันบุหรี่พุ่งทะยานด้วยความเร็วหนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงตามความต้องการเจ้าของรถที่ตอนนี้แรงอารมณ์พุ่งสูงเกินกว่าที่จะมีใครมาหยุดยั้งมันได้ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวรอบมองคนข้างกายที่นอนสลบไสลไม่รู้ตัว คราบน้ำตายังคงเปรอะเปื้อนดวงหน้าหวานในยามหลับใหลรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มยังมุมปากได้รูปของคนจ้องมอง ความเมามายที่มีอยู่ในตัวค่อยๆจางหายไปทีละน้อยถูกแทนที่ด้วยความต้องการทางเพศความต้องการทางอารมณ์คือสิ่งที่ยุนโฮไม่ได้สามารถควบคุมตนเองได้เช่นกัน
วงล้อสีเงินค่อยๆหยุดหมุนลงและจอดลงยังด้านหน้าของคอนโดหรูประตูคนขับถูกเปิดออกอย่างลวกๆพร้อมกับเดินอ้อมมายังฝั่งที่ร่างบางนั่ง ประคองกอดอย่างทนุถนอมพาเข้ามาในตัวลิฟต์แก้วด้วยความระมัดระวัง จะให้ของเล่นชิ้นนี้ชำรุดเสียหายก่อนที่จะได้ใช้งานได้อย่างไรกัน
“ให้ผมช่วยมั้ยครับ?”พนักงานหนุ่มประจำเคาน์เตอร์เอ่ยถามด้วยความหวังดีแต่กลับไม่ได้คำตอบในคำถามที่ว่ามีเพียงสายตาดุๆส่งกลับมาแทนซึ่งเพียงเท่านั้นพนักงานหนุ่มก็รับรู้ความหมายที่บอกเป็นนัยๆนั้นดี
“เอ่อ...ขอโทษครับ”โค้งให้แล้วเดินกลับมาที่ของตน นิ้วเรียวกดหมายเลขยังชั้นที่ 35 ชั้นที่ยุนโฮพักอาศัยอยู่ซึ่งเป็นที่พักที่มีวิวและทัศนียภาพที่สวยงาม เสียงลิฟต์ร้องบอกที่หมายพร้อมกับร่างทั้งสองที่กึ่งแบกกึ่งพยุงกันเดินออกมา
“เฮ้ย!...ไอ้มิน ยุนโฮมันหายไปนานแล้วนะโว้ยเดี๋ยวชั้นไปดูมันก่อนดีกว่า”
“เอ่อ...ก็ดีหว่ะชั้นก็ไม่เห็นมันนานแล้วไปเข้าห้องน้ำภาษาไรของมันว่ะ”จากคนที่ดูมาดขรึมตามแบบฉบับชิม ชางมินก็เริ่มที่จะหลุดเฟรมไปบ้างแล้ว...เมา! ห้องน้ำกว้างดีไซน์หรูทุกห้องถูกค้นหาจนทั่วหากแต่ก็ไม่พบเงาของยุนโฮเลย
~♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ~
“ว่างายยย...อึก”
“ไอยุนไม่อยู่หว่ะ...ชั้นหามันทั่วแล้วเอาไงดีว่ะไอ้มิน”
“เดี๋ยวชั้น...โทร...ตามเอง..อึก”กดวางสายแทบจะในทันทีและไม่รอช้าที่จะต่อสายหาบุคคลที่เหล่าสหายกำลังตามหาด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ได้รับแค่เสียงตอบรับอัตโนมัติกลับมา...ปิดเครื่อง มือหนากดตัดสายทิ้งอีกครั้งเก็บเครื่องมือสื่อสารลงในกระเป๋ากางเกงตามเคย เพียงเท่านี้ชางมินก็รุ้แล้วว่ายุนโฮคงไม่ต้องการให้ใครมารบกวนเวลาแห่งความสุขจากการร่วมรักกับใครสักคนที่เรียกได้ว่าเป็นแค่คู่นอน ฉะนั้นคงจะไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงอีกสำหรับเพื่อนรักอย่างยุนโฮ แต่ตอนนี้ เวลานี้คนที่น่าเป็นห่วงกลับไม่ใช่ใครที่ไหนเลย...ชางมินคนนี้นี่เอง
“ฮึบ...อึก...อ้วก!!!”
“เฮ้ยๆๆ...ชางมิน”และก็ต้องเป็นอันวงแตก...ก็ใครมันจะไปทนอยู่ได้ล่ะ - -+
“ขอบคุณครับ”น้ำเสียงร่าเริงจากบาร์เทนเดอร์หน้าตาสะสวยผิดกับรูปลักษณ์ความเป็นชายพูดอย่างอารมณ์ดีกล่าวขอบคุณแขกVIP.คนสุดท้ายที่กำลังเดินออกจากร้าน นัยต์ตาสุกใสกลมโตหลุบมองนาฬิกาแขวนผนังเรือนหรูที่บ่งบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่เมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ป่านนี้แจจุงคงจะหลับไปแล้วมั้ง”สีหน้าของคนเป็นพี่แสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจนที่สุด
“ไปสิ...เดี๋ยวชั้นไปรอนายหลังร้านนะ”
“ฮะ...อะ..เอ๋? รอทำไมฮะเจ้านาย”
“คะ...คือให้ชั้นไปส่งนายดีกว่านะนี่ก็ดึกมากแล้วแถมยังมีน้องติดมาด้วยแบบนี้นายคงลำบากนั่งรถชั้นไปอ่ะดีแล้ว...ไม่คิดค่าโดยสารหรอกคร้าบบบ”รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ชวนมองปรากฏยังมุมปากทำเอาคนที่จ้องมองต้องรีบหันน่าหนีแทบไม่ทัน
“แจจุง...แจจุงกลับบ้านได้และจะ...”มือเรียวกดสวิตซ์ไฟด้านขวามือห้องที่มืดสนิทก็พลันสว่างขึ้นมาทันตาเห็น แต่ฮีชอลก็ต้องตกใจเมื่อร่างที่ต้องการจะพบเจอกลับไม่ได้อยู่ในห้องพักพนักงานของตนเอง
“จะ...แจจุง”ช่วงขาเรียวยาวก้าวมาหาผู้จัดการหนุ่มอย่างร้อนใจ
“คุณซีวอน...แจจุง...แจจุงหายไป”
“หมายความว่าไง?”
“ฮึก...แจจุงไม่ได้อยู่ในห้อง...แล้วแกจะไปไหนได้อีกล่ะฮะ?”หยาดน้ำใสปริ่มล้นจากขอบตาหยดลงบนแก้มช้าๆ
“ใจเย็นๆก่อนนะ...นายหาดูทั่วแล้วหรอ?...เอางี้นะเราลองแยกกันหาดูอีกที”
“อะ...อื้ม”แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันไป
----------------------------------------------------------------------------
“หา...หาเจอมั้ยฮะ”พูดติดๆขัดๆด้วยความเหนื่อย
“ชั้นหาจนทั่งแล้วแต่ก็...”
“แต่ก็...?”
“ไม่เจอ”เมื่อฟังคำบอกเล่าจากปากของซีวอนจบ ร่างทั้งร่างก็ทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีแต่ซีวอนก็ไวพอที่จะเข้าไปรองรับร่างที่หมดแรงนี้ ความกลัวเริ่มเข้าครอบคุลมจิตใจฮีชอลมากขึ้นเรื่อยๆเสียงร้องไห้และร่างที่สั่นเทาจากแรงสะอื้นไม่สามารถทำให้ซีวอนทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป
“ฮีชอลตั้งสติหน่อยเดี่ยวชั้นจะบอกลูกน้องให้ช่วยตามหาแจจุงอีกแรง...ส่วนนายไปกับชั้น”
เบ็นซ์สปอร์ตสีขาวออกตัวไปอย่างช้าๆไม่เร่งรีบผิดกับกับสมรรถภาพการใช้งายยิ่งนัก ซีวอนและฮีชอลค่อยๆมองหาแจจุงจากทั้งสองข้างทางของแนวถนน
“ผมจะทำยังไงดี...ทำยังไงดี”มือขาวถูกยกขึ้นมาปิดเสียงสะอื้น
“เอาน่า...ผมว่าเดี๋ยวเราค่อยๆหา แจจุงอาจจะซนออกมาเดินเล่นไกลไปหน่อยก็ได้...เดี๋ยวก็เจอ”
“พูดง่ายดีหนิ”
“อะ...เอ่อ”คำพูดที่ต้องการจะให้คนที่จิตใจร้อนรนอย่างฮีชอลได้ใจร่มลงบ้างแต่กลับกลายเป็นทำให้ฮีชอลโกรธขึ้นมาซะอย่างนั้น ซีวอนเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อไปมากกว่านี้เพราะถ้าเป็นตัวเค้าเองที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบฮีชอลก็ไม่รู้ว่าจะควบคุมตนเองให้ใจเย็นได้หรือป่าวมันอาจจะเลวร้ายกว่าที่ฮีชอลเป็นก็ได้ แต่บอกตามตรงเลยว่าถ้าเป็นคนอื่นมาพูดกับเค้าแบบนี้ซีวอนรับประกันได้เลยว่าได้ซัดหมัดหนักๆใส่หมอนั่นได้ปากแตกไปนานแล้ว แต่สำหรับฮีชอลจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นโดยเด็ดขาด ในรถจึงตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะฮีชอลนึกขึ้นได้ว่าตนเองนั้นพูดจาแรงเกินกับเจ้านายทั้งที่ซีวอนดีกับเขาถึงขนาดนี้
“ขอโทษครับ...คือผมกังวลมากไปหน่อยก็เลย...”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...ชั้นเข้าใจ”แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นทำให้คนที่มองรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย
เวลาของการตามหาล่วงเลยมาแล้วสามชั่วโมงกว่าๆด้วยกันแต่ทั้งสองคนก็ยังไม่เลิกตามหา ทั้งที่บ้านและทุกๆที่ที่แจจุงชอบไปแต่คำตอบที่ได้กลับมายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...ไม่พบ ใช่...ไม่พบอะไรเกี่ยวกับแจจุงเลย แจจุงหายตัวไปเด็กอายุ 14 ที่อ่อนต่อโลกและไร้เดียงสาอย่างแจจุง ฮีชอลไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับน้องชาย เค้าจะทำยังไง เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น
‘พ่อฮะ แม่ฮะ ผมดูแลน้องได้ไม่ดีเลยใช่มั้ย? ทั้งที่พ่อกับแม่ไว้วางใจผมมาก แต่ผมกลับทำให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวัง แจจุงจะต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยฮะ...ผมขอโทษ ’
ดวงตาหวานรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มจะเข้าใกล้รุ่งสางเต็มที
‘ พระเจ้าครับ...ได้โปรดคุ้มครองแจจุงด้วยเถอะฮะ แจจุงเค้าเป็นเด็กดี ได้โปรดคุ้มครองและให้ผมตามหาเค้าพบด้วยเถอะครับ...ได้โปรด ’
พระเจ้าอาจจะสร้างสรรค์คำอธิฐานให้เป็นจริงได้ ฮีชอลอาจจะพบเจอกับแจจุงอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา...ทุกอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วก็ได้...
เปลือกตาบางค่อยๆปรือลงจากความเหนื่อยอ่อนและเหนื่อยล้า ฮีชอลเผลอหลับไปในที่สุด เสื้อคลุมหนังสีน้ำตาลเข้มถูกนำมาคลุมร่างกายที่สั่นเทานั้นอย่างหวังดีมือหนาปรับลดอุณหภูมิแอร์ในเครื่องยนต์ให้อยู่ในบรรยากาศที่อบอุ่นต่อเค้าทั้งสอง ถึงแม้ว่าจะยังไม่พบแจจุงแต่ทั้งซีวอนและฮีชอลก็ดูเหมือนจะเหนื่อยล้ามากแล้วในตอนนี้ ซีวอนเองก็ควรจะต้องพักผ่อนแล้วเช่นกัน นอนเอาแรงไว้สักหน่อยเพื่อพอเวลาตื่นขึ้นมาจะได้ทีแรงต่อในวันพรุ่งนี้ที่ไม่อาจจะล่วงรู้ได้ว่าอนาคตข้างหน้าว่าจะเป็นเช่นไร...
ทันทีที่ยุนโฮนำร่างบางที่หมดสติอยู่ในวงแขนขึ้นมาถึงห้องพักหรู ขายาวก็รีบสาวเท้าเข้าไปถึงห้องชั้นในสุด เปิดประตูเข้าไปก่อนวางร่างบางบนเตียงใหญ่ ด้วยต้องใช้เรี่ยวแรงพอสมควรถึงกับทำให้เขารู้สึกกระหายน้ำอยู่ไม่น้อย ยุนโฮมองเรือนร่างตรงหน้าอย่างมาดหมาย เดี๋ยวเถอะจะเอาคืนให้คุ้มกับความเหนื่อยของชั้นทีเดียว คิดพลางเดินออกไปหาอะไรดื่มดับกระหาในตู้เย็นห้องหนุ่มโสด มีเพียงน้ำเปล่า3ขวด กับเบียร์สองแพ็ค แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างเขา
“ดีนะที่แช่เบียร์ไว้เย็นเจี๋ยบเลย ฮ่า ฮ่า” ยุนโฮพึมพำกับตัวเองอย่างถูกใจ เลือกเบียร์ออกมา1ขวด
“อ่ะ... ดื่มยี่ห้อนี่ก่อนดีกว่า” ตาคมมองเมินที่เปิดขวดรูปเป็ดน้อยน่ารักสีเหลือง ไม่บอกก็รู้ว่าของใคร ชางมินนั่นเอง ด้วยความที่สนิทกันมาก จึงเป็นเรื่องปกติที่ชางมินจะมาพัก หรือนอนอ่านหนังสือด้วยกันในห้องเขา และสิ่งของหลายอย่างของไอ้หน้าเป็ดก็ถูกทิ้งไว้ในห้องเขา ด้วยเหตุผลไม่เข้าท่าว่ามันสะดวกดี...สำหรับมันคนเดียวสิไม่ว่า ชายหนุ่มคิด
ก่อนคลี่ยิ้มออกมาอย่างขำขันเมื่อนึกไปถึงใบหน้าของเพื่อนสนิท ก็เขาไม่จำเป็นต้องใช้มันสักหน่อย แค่...ใช้ขวดสองกันงัดปากกันเอง ก็เท่านี้ ไวพอกันกับความคิดฝาขวดก็เปิดออก
ยุนโฮเดินไปกระจกเบียร์ไปจนถึงห้องด้านใน สายตาคมจดจ้องอยู่กับเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้า คนอะไรมันจะกระตุ้นความรู้สึกต้องการในกายเขาได้ขนาดนี้ แววตาที่มองราวกับจะปลดเปลื้องอาภรณ์ของหนุ่มน้อยน่าหวานตรงหน้าให้หลุดพ้นออกไปโดยเร็ว จู่ๆ ความคิดอะไรบางอย่างก็พลันขึ้นมาในสมองชาญฉลาด เรียวปากยิ้มออกมาอย่างคนเจ้าเล่ห์แล้วก้าวยาวๆ ออกจากห้องทันที
เบียร์ทั้งหมดที่มีอยู่ ถูกนำมาเปิดวางบนโต๊ะ ยุนโฮคว้าติดมือมาสองขวด เดินยิ้มเยือกเย็น ไอเย็นเกาะพราวรอบปากขวด สัมผัสได้ถึงความเย็นจัด เขาเดินมาหยุดตรงข้างเตียงนอนใหญ่ข้างเดียวกับที่เด็กน้อยหน้าสวยหวานราวผู้หญิงนอนหลับใหลอย่างไม่รู้ถึงภัยที่กำลังจะมาถึง มือใหญ่เทเพียงพรวดเดียวทั้งสองข้าง น้ำสีเหลืองทองค่อยรินไหลลงจากปากขวดทั้งคู่อย่างกับน้ำตก ลงมากระทบผิวเนื้อบอบบางที่บอบช้ำจากการกระทำของใครบางคน ทันทีที่ความเย็นจัดสัมผัสกับผิวแม้จะมีเสื้อผ้ากั้นในบางส่วนก็ยังหนีไม่พ้นความเจ็บปวด เมื่อน้ำสีเหลืองทองรินไหลซึมซาบหายไปกับเนื้อที่แตกเพราะรอยกัด รอยข่วน ด้วยแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม ร่างเล็กที่กำลังหลับสบายก็ดิ้นพล่านอย่างทรมาน
สงสารเหรอ.... ไม่มีหรอกคำนั้น ในสามัญสำนึกของยุนโฮ
ถูกใจมากกว่า ที่ของเล่นแสนสวยตื่นจากนิทราที่แสนหวานเสียที
เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างตื่นตระหนก ใบหน้างามเงยขึ้นมองคนใจร้ายที่ยังไม่หยุดความป่าเถื่อน มือหนาใหญ่กระหน่ำเทเบียร์ที่เปิดทิ้งไว้ทั้งหมดลงบนตัวแจจุง แววตาแจจุงสั่นระริกด้วยความโกรธและกลัวตีกันให้วุ่นไปหมด น้ำตาเม็ดโตไหลเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เสียงร้องวิงวอนให้หยุด ไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาสักนิดเหนื่อยเปล่าจริงๆ
ร่างบางทิ้งกายลงไปนอนอย่างเดิม หมดแรงที่จะต่อสู้บนเตียงนองเจิ่งไปด้วยน้ำ เสื้อบางเบาแนบเนื้อ ร่างบางสั่นเล็กน้อยเพราะความเย็นและความหนาว ชายหนุ่มวางเบียร์ขวดสุดท้ายที่เหลือเพียงขวดเปล่าบนพื้นห้อง เด็กน้อยเริ่มเห็นลางร้ายที่กำลังคืบคลานมาถึงตัว เมื่อเหลือบเห็นคนตัวใหญ่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองเหวี่ยงไปคนละทิศคนละทาง ร่างบางขยับกายเตรียมลุกหนีแต่ไม่ได้ไวไปกว่าสายตาคมที่จ้องจะตะครุบเหยื่ออย่างเขา ยุนโฮกระชากข้อเท้าทั้งสองข้างของเหยื่อน้อยก่อนอัญเชิญเสื้อผ้าที่บดบังความงดงามของเรือนร่างออกอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ชั่ว ปล่อยนะ!”
“อย่านะ!”
ยุนโฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ร่างบางหันหน้าหนี แต่คนเอาแต่ใจไม่ยอมให้ทำได้อย่างใจนึก มือใหญ่สอดล็อคที่เอวคอดบางของแจจุง สองข้างกดทับไม่ให้ร่างที่เอาแต่ดิ้นหนีไปไหน สองมือที่กระหน่ำทุบหนักๆบนแผ่นหลังกว้างไม่แรงพอที่จะหยุดคนตรงหน้าได้
“อย่าดิ้นสิ คนสวย หรืออยากเจ็บตัว หืม~~”
ยุนโฮกระซิบเสียงพร่าชิดใบหู ลิ้นร้อนเลียไปทั่วใบหน้า ค่อยๆ ลิ้มรสหวานปนขมพร่าติดปลายลิ้น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแจจุงปลุกความต้องการของยุนโฮจนแทบจะทนไม่ไหว อยากที่จะสอดใส่เข้าไปในร่างบางซะเดียวนี้ เพียงครู่เดียวฟองเบียร์นุ่มที่เกาะเป็นกลุ่มอยู่สองข้างแก้มเนียนก็ถูกดูดดื่มหายวับในพริบตาอย่างย่ามใจ ชายหนุ่มรุกรานดูดกลืนน้ำสีเหลืองทองทั่วเรือนร่างสีน้ำนม หน้าอกขาวแอ่นรับปากและลิ้นซุกซนที่ดูดเม้ม ยอดอกสีหวาน ซึ่งแดงก่ำเป็นไต ทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียมกัน ร่างเล็กบิดเร่า ตอนนี้สติรับรู้เตลิดเปิดเปิงไปไหนแล้ว ไม่รู้ร่างกายตอบสนองต่อทุกสัมผัสอย่างเป็นธรรมชาติ เสียงหวานครางตอบรับอื้ออึง
ใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซ้ไปทั่วอย่างไม่อยู่สุข จมูกโด่งคมสันฝังลงกับเนื้อเนียนสูดดมกลิ่นหอมหวานอย่างคลั่งไคล้ แทบอยากจะกลืนกินคนสวยใต้ร่างไปทั้งตัว เขี้ยวคมขบกัดเบาๆ อย่างเมามันบนเนินท้องราบแบน ฝ่ามือใหญ่ปัดป่ายไปทั่วเรียวขาคู่งาม จนร่างเล็กจิกข่วนแผ่นหลังแกร่งด้วยความสยิว
“อืออ~~ออออออ........” เสียงครางพร่าหลุดจากเรียวปากสวยอย่างอดไม่อยู่
เรียวขาคู่งามถูกจับแยกออกจากกัน ฝ่ามือร้อนแตะแผ่วเบาบริเวณต่ำกว่าหน้าท้องเนียน ส่วนนั้นแข็งขืนสู้มือหยาบใหญ่ ยุนโฮจับส่วนโคนรูดขึ้น แล้วรูดลง จากโคนสู่ปลาย อย่างเนิบช้า สลับไปสลับมา รอดูทีท่าของคนตัวเล็ก
“พ พะ พอออ แล้ว หยุดดมันน สักที” คนสวยเปล่งเสียงออกมาแทบไม่เป็นคำ เมื่อแจจุงน้อยกำลังถูกรังแก
“ถูกใจใช่มั้ย คนสวย ชอบหรือเปล่า?”
“มะ มะ ไม่ ชั้นไม่ชอบ...เอามะ...มือออกไป”
“หืมมมม~~”
“………”
“ใจเย็นนะคนสวย”
“ไอ้ชั่ว ไอ้บ้า ไม่ใช่นะ อ๊ะ... อ่า~~” เสียงด่าขาดหายไป เมื่อมือใหญ่เพิ่มจังหวะหนักหน่วง และขยับมือแรงถี่สะโพกกลมมนเด้งขึ้นสนองต่อความต้องการของยุนโฮ หรือของตัวเองก็ไม่อาจทราบ
เสียงครางหวานหูดังขึ้นเป็นระยะ จนเงียบไปในที่สุดที่ปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่ ยุนโฮอาศัยช่วงที่ร่างเล็กหายใจหอบแฮ่ก อย่างเหนื่อยจัด แหวกช่องทางสีหวานโดยนิ้วที่เปรอะไปด้วยของเหลวสีขุ่น ร่างเล็กของแจจุงสะดุ้งเฮือก เมื่อสิ่งแปลกปลอมสวนเข้ามาตรงช่องทางด้านหลัง
“อ๊ากกกก.........”
“ผมเจ็บ เอามันออกไป!!!”นั่นก็คือสิ่งเดียวกับที่ยุนโฮต้องการเช่นกัน ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์นิ้วมือถูกชักออกมาทั้งหมด แต่สวนกับเข้าไปด้วยแก่นกายแข็งขืนที่ผงาดชูชันอย่างตื่นตัวเต็มทีเตรียมพร้อมกับการสอดใส่ พรวดเดียวมิดด้าม
“พอใจรึยัง จ๊ะ” ยังไม่วายพูดจากวนอารมณ์คนตัวเล็ก
แจจุงส่ายหัวไปมา มันไม่ใช่แบบนี้ แต่เพราะความเจ็บจนพูดไม่ออก ร่างบางจึงทำเพียงส่ายหน้าไปมา
ยุนโฮโน้มหน้าเข้ามาใกล้ “ว่ายังไงนะ ถ้านิ่งชั้นจะถือว่า เธอชอบนะ”ร่างบางรีบเผยอริมฝีปาก ปฏิเสธสิ่งที่คนเลวพยายามยัดเยียดให้เป็นความต้องการของเขา แต่นั่นมันเท่ากับเปิดโอกาสให้ยุนโฮได้ปิดทับกลีบปากสีสวยด้วยริมฝีปากนุ่ม ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปกวาดต้อนน้ำหวานธรรมชาติภายในโพรงปาก ไล่ต้อนลิ้นน้อยด้อยประสบการณ์อย่างช่ำชอง อย่างสนุกส่วนล่างของเขาก็ยังทำงานได้ไม่ขาดตกบกพร่อง สะโพกหนาขยับเข้า ขยับออก กระแทกส่วนกลางลำตัวเข้าไปในร่างแจจุงอย่างรุนแรง หนักหน่วงเป็นจังหวะ ช้าสลับเร็วเร็ว แล้วก็ช้า
มือที่เคยรัวกำปั้นบนแผ่นหลัง ค่อยๆเคลื่อนมาขยี้กลุ่มผมหนานุ่มของชายหนุ่ม
“อ่า.... อ่า อืมมมม~~”
“โอออววว อ่า~~” เสียงหวานดังไม่หยุด ไพเราะราวกับทำนองขับขาน ยุนโฮยิ้มอย่างพึงพอใจ เสียงหวานแตกพร่า แต่ยังคงความไพเราะ
จากปฏิกิริยาคนตรงหน้าที่ดูยินยอม ไร้ซึ่งการดิ้นรนขัดขืน มือหนาจึงคลายวงแขนกึ่งล็อคของตน เริ่มจับร่างเล็กพลิกคว่ำลงกับที่นอนนุ่ม มือหนาเอื้อมไปเกี่ยวรอบเอวคอดบางให้อยู่ในท่าคลานเข่า แล้วสอดใส่แก่นกายเข้าไปอีกครั้ง ก่อนขยับสะโพกหนา เป็นจังหวะรุนแรง ซ้ำๆ ถี่ขี้น ถี่ขึ้น จนใกล้ถึงจุดสิ้นสุด ริมฝีปากกดจูบทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะส่งคมเขี้ยวฝังลงบนแผ่นหลังเนียนละเอียดจนเลือดซึมออกมาทีละนิด
“อืมมม~~~”
“อะ อะ อ่าห์~~~~” ยุนโฮส่งเสียงครางยาวๆ เป็นการทิ้งท้าย เมื่อแรงกระแทก ถี่ๆ สิ้นสุด น้ำสีขุ่นก็พุ่งอัดเข้าไปในช่องทางสวยจนล้นออกมาถึงหน้าขาชายหนุ่ม
ร่างใหญ่ล้มตัวทับร่างบางในเวลาแทบจะทันทีที่ปลดปล่อยออกมาทั้งหมด โดยไม่ยอมถอดถอนอาวุธคู่กายออกมาด้วย แจจุงเองก็เหนื่อยและเพลียเกินกว่าจะรู้สึกอึดอัดกับส่วนที่แทรกอยู่ที่หว่างขา ร่างบางปิดเปลือกตาตัวเองลงช้าๆรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะคิดทำอะไรต่อไป แล้วสติก็ดับลงในที่สุด...
ถ้าหลับไปเพียงแค่นี้ ก็คงไม่ใช่ชอง ยุนโฮ เขาก็เพียงแค่พัก พักร่างกายนิดหน่อยเท่านั้นเอง เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ แก่นกายของเขาก็ตื่นตัว เริ่มขยายคับแน่นช่องทางอีกครั้ง แรงตอดรัดรอบช่องทางสีหวานเต้นระริกกระตุกผ่านแท่งเนื้อท่อนใหญ่ ราวกับส่งสารเชิญชวนให้เขาเพิ่มแรงเสียดสีเนื้อแน่นกับช่องทางคับแคบอีกครั้ง อย่างไม่รู้สึกเบื่อ เขายังไม่หมดความต้องการง่ายๆ ยุนโฮยันกายลุกขึ้น เริ่มบทรักพิศวาสกับเรือนร่างบางที่หมดสติไปแล้ว อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น